ตอนที่ 7 ในห้องขังอันเงียบงัน

เสียงเหล็กกระทบกันดังขึ้นอีกครั้ง ขณะที่ทหารพาตัวเจียงเต๋อออกไป ความเงียบที่ทิ้งค้างไว้ไม่ใช่ความว่างเปล่า แต่หนักแน่น เหมือนศิลาที่วางลงในกระดานหมาก

เจิ้งหลินอวี่หันกลับมาหาซูฮวาอิ๋น ดวงตาเย็นจัดกลับอุ่นแผ่วเพียงเส้นด้าย

“เจ้าทำได้ดี”

ซูฮวาอิ๋นยิ้มช้า ๆ “ข้าเพียงถามในสิ่งที่บันทึกไม่เคยตอบ คนโกหกมักจำโครงได้แต่จะพลาดกลิ่นของเรื่องเล่า”

“ใช่” เขาพึมพำ ราวกับพูดกับตัวเองมากกว่านาง

“และกลิ่นของเรื่องนี้ ไม่ใช่กลิ่นผงซักล้าง”

เขาขยับจะไป แต่หยุดเมื่อเห็นผ้าคลุมของตนพาดอยู่กับตักนาง

“หนาวหรือไม่”

“ไม่หนาวแล้ว” ซูฮวาอิ๋นเอ่ยเบา ๆ “ข้าคิดว่า ในยามเงียบงัน คนเราไม่จำเป็นต้องมีคำพูดมากนัก แค่รู้ว่าความจริงยังเดินเข้าหาเราอยู่ก็อุ่นพอแล้ว”

เจิ้งหลินอวี่นิ่งไปวารหนึ่ง ก่อนพยักหน้า “คืนนี้พอแล้ว พักผ่อนเสีย พรุ่งนี้ยามอวิ๋น ข้าจะกลับมา”

เขาผละกายไป เงาที่ทอดยาวของเขาซ้อนทับกับเงาราวเหล็ก บิดเบี้ยวเป็นรูปทรงที่ดูเหมือนกรง และในชั่วครู่ ซูฮวาอิ๋นเพิ่งสังเกตว่ากรงนั้นมี ช่องเล็ก ๆ อยู่ช่องหนึ่ง ช่องที่อาจพอให้ลมหายใจของคนสองคนเดินทางไปถึงกันได้

นางก้มลงคลี่กระดาษในมืออีกครั้ง ลมหายใจค่อย ๆ ช้าลงตามเสียงหยดน้ำ

“ยามเงียบงัน ไม่ได้ว่างเปล่า” นางพึมพำ “มันเต็มไปด้วยสิ่งที่เราไม่ยอมพูด”

และในความไม่พูดนั้น ทำนองหนึ่งบังเกิดขึ้นในใจของนางเอง ทำนองที่ยังไม่ใช่บทเพลงคืนฝน แต่คือท่อนรับที่เตรียมไว้สำหรับคนฟังเพียงคนเดียว

ยามอวิ๋นของวันรุ่งขึ้น แสงแดดแรกของวันลอดผ่านช่องอิฐแคบ ๆ ตกกระทบพื้นเรือนจำเป็นเส้นบาง ราวกับเส้นด้ายทองที่ทอขึ้นในที่ซึ่งไม่ควรมีแสงสว่างใด ๆ ซูฮวาอิ๋นมองเส้นแสงนั้นเงียบ ๆ แววตาคล้ายกำลังทอฝันอยู่เพียงในใจ

เสียงเกราะเหล็กกระทบกันเบา ๆ ดังมาจากปากโถงทางเข้า เจิ้งหลินอวี่ก้าวเข้ามา คราวนี้ไม่เพียงลำพัง แต่มีขันทีชราร่างผอมแกร็นผู้หนึ่งถูกทหารพามาด้วย ซิ่นกงกงผู้ดูแลป้ายตรา

ใบหน้าเหี่ยวย่นของซิ่นกงกงปรากฏความตื่นกลัวปนระแวง เหงื่อผุดแม้ยามเช้าอากาศยังเย็นเฉียบ เจิ้งหลินอวี่หันมองซูฮวาอิ๋นที่นั่งอยู่ในห้องขัง

“วันนี้ เจ้าจะเป็นเพียงผู้ฟัง”

ซูฮวาอิ๋นเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนก้มหน้าเงียบ แววตาแม้สงบนิ่ง แต่แฝงรอยอยากรู้ชัดเจน

เจิ้งหลินอวี่ลากเก้าอี้ไม้มาวางห่างจากห้องขังเพียงครึ่งก้าว แล้วกดเสียงต่ำ

“ซิ่นกงกง บันทึกป้ายตราที่ท่านเขียน มีหมึกสองสี สองเวลา ข้าขอถามเพียงตรง ๆ ใครสั่งให้ท่านแก้ไข”

ซิ่นกงกงสั่นน้อย ๆ ดวงตาเลี่ยงไปมา “ขะ...ข้าน้อยเพียงตรวจทวนซ้ำ แล้วพลาดลืมลงชื่อแต่แรก จึงเติมในภายหลัง”

“หมึกใหม่กว่าหนึ่งวันเต็ม” เจิ้งหลินอวี่เอื้อมมือเปิดบันทึกตรงหน้าให้ชายชราเห็น “อย่าคิดว่าแก่จนพ้นสายตาข้าได้”

เสียงทหารสองนายกระทบหอกเบา ๆ ราวบีบให้คำตอบออกมา ซิ่นกงกงกัดฟันสั่น เสียงพร่า

“เป็นเจียงเต๋อขอรับ เขานำป้ายตรามาให้ ข้าเพียงลงชื่อรับรอง”

เจิ้งหลินอวี่จ้องชายชราไม่กะพริบ “แล้วใครอยู่เบื้องหลังเจียงเต๋อ”

คำถามนั้นเงียบก้อง ซิ่นกงกงก้มหน้าสั่นเทิ้ม น้ำเสียงแทบหลุดเป็นลมหายใจ

“ข้าน้อยมิกล้ากล่าว หากปากพูดไป ข้าน้อยคงตายแน่ ”

บรรยากาศในโถงตรึงแน่นราวอากาศถูกสูบหาย ทุกคนรอฟังคำตอบที่ไม่มาถึง

เจิ้งหลินอวี่ค่อย ๆ ยืนขึ้น น้ำเสียงนิ่งแต่เฉียบขาด “เช่นนั้น ข้าจะหามันเอง”

เขาส่งสัญญาณให้ทหารพาตัวซิ่นกงกงออกไป เมื่อโถงกลับมาเงียบ เจิ้งหลินอวี่เดินเข้ามาใกล้ห้องขัง สายตาสบกับซูฮวาอิ๋นผ่านราวเหล็ก เงาไฟสะท้อนในดวงตาของทั้งคู่ ดวงตาหนึ่งเย็นเยียบ ดวงตาหนึ่งสุกใส

“ท่านรู้ใช่หรือไม่” ซูฮวาอิ๋นเอ่ยเบา ๆ “ซิ่นกงกงไม่ใช่หัวหมาก เขาเป็นเพียงเบี้ยที่ถูกบังคับให้เดิน”

“ข้ารู้” เจิ้งหลินอวี่ตอบเรียบ “แต่ทุกหมากที่เดิน ย่อมชี้ไปยังมือผู้วาง”

ซูฮวาอิ๋นหัวเราะเบา ๆ คล้ายเยาะตัวเอง “ในกระดานนี้ ข้ากลายเป็นหมากที่ทุกคนอยากให้ถูกสังเวย”

“ไม่ใช่ทุกคน” เจิ้งหลินอวี่เอ่ยแผ่ว สายตาคมทว่ามีประกายบางสิ่งที่ไม่ใช่ความเย็น

“อย่างน้อยก็ไม่ใช่ข้า”

คำพูดนั้นเงียบไปในอากาศ แต่กลับดังชัดเจนในหัวใจซูฮวาอิ๋นจนแทบสะท้าน นางเบือนสายตาหนีเพียงเล็กน้อย ก่อนพูดเสียงเบาราวกระซิบกับตนเอง

“บางที เรือนจำอาจไม่ใช่กำแพงหิน แต่เป็นใจที่ไม่ยอมเปิดออก”

เจิ้งหลินอวี่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงมั่นคง “คืนนี้ข้าจะนำกล่องผ้าขาวที่เจ้าเคยเห็นมาให้ดู เจ้าจะต้องบอกข้าว่าสิ่งที่เจ้าเห็นวันนั้นเหมือนหรือไม่เหมือนกัน”

ซูฮวาอิ๋นยกสายตากลับมา “ข้าจะบอก หากท่านถามด้วยหัวใจ มิใช่เพียงด้วยกฎหมาย”

เจิ้งหลินอวี่สบตานางตรง ๆ ความเงียบหนาวเหน็บในห้องขังกลับอบอุ่นขึ้นน้อยหนึ่ง

ยามโหย่ว ค่ำคืนทอดตัวปกคลุมเหนือเมือง เงาโคมแดงไหวระริกตามแรงลมที่ลอดเข้ามาทางช่องระบายอากาศ เสียงกุญแจเหล็กหมุนดังครืดคราดก่อนที่ประตูโถงใหญ่ของเรือนจำเงาหยกจะเปิดออก

เจิ้งหลินอวี่ก้าวเข้ามาพร้อมกล่องไม้เล็กห่อผ้าขาวแน่นหนาในมือ ทุกฝีเท้าที่ก้าวคือความมั่นใจของขุนนางสอบสวนผู้ไม่เคยปล่อยให้คดีใดเลือนหาย ทว่าภายในดวงตาลึกคู่นั้น กลับซ่อนความลังเลบางเบาที่เขาเองก็ไม่อยากยอมรับ

เขาวางกล่องลงบนโต๊ะไม้หน้าห้องขัง แสงตะเกียงทาบกล่องนั้นให้เด่นชัด กล่องไม้เรียบง่าย ทว่าเส้นสายของด้ายผูกกลับบ่งบอกว่าเคยถูกจัดวางอย่างพิถีพิถัน

“นี่คือกล่องที่ถูกเก็บไว้ในกองคลัง ข้าตรวจตราด้วยตนเอง” เจิ้งหลินอวี่เอ่ยเสียงเรียบ แต่สายตาจับจ้องไปที่ซูฮวาอิ๋นไม่วาง

นางก้าวเข้ามาใกล้ราวเหล็ก ดวงตาแน่วแน่จ้องมองกล่องตรงหน้า นานพอจนความเงียบแผ่ขยายทั่วห้องขัง ก่อนที่ริมฝีปากจะขยับเอื้อนเบา ๆ

“ไม่เหมือน ”

เจิ้งหลินอวี่ขมวดคิ้ว “ตรงไหน”

“กล่องที่ข้าเห็นวันงานเลี้ยง มีรอยขีดบางเฉียบตรงมุมขวา ราวกับมีดบาดเล็ก ๆ” นางพูดช้า ๆ ชัดทุกถ้อยคำ “แต่กล่องนี้เรียบสนิท เหมือนเพิ่งทำขึ้นใหม่ หรือถูกสับเปลี่ยน”

สายตาเจิ้งหลินอวี่แข็งขึ้นในฉับพลัน เขาล้วงมือเข้าไปในกล่อง ตรวจเส้นผ้า ด้านในยังคงมีกลิ่นสมุนไพรบาง ๆ แฝงอยู่ กลิ่นเดียวกับที่เขาพบในถ้วยสุราที่แตกกระจาย

“กล่องถูกสับเปลี่ยนจริง ” เขาพึมพำราวกับพูดกับตนเอง

ซูฮวาอิ๋นก้าวถอยหนึ่งก้าวพิงผนังห้องขัง แววตาเงียบงันแต่เต็มไปด้วยไฟ

“นี่ต่างหากคือหลักฐาน ว่ามีใครบางคนจัดการทุกอย่างเพื่อตัดหัวข้า”

เจิ้งหลินอวี่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ย “เจ้าคิดว่าเป็นใคร”

ซูฮวาอิ๋นหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะนั้นขมจนเหมือนกลีบเหมยร่วงในลมหนาว

“ข้าถูกขังอยู่ในกรงนี้ ไร้ปีกที่จะโผบิน ท่านคิดหรือว่า ข้าจะรู้ได้ว่าใครคือผู้กางกับดัก”

เงียบไปชั่วครู่ แล้วนางก็เอ่ยต่อ “แต่ข้ารู้สิ่งหนึ่ง ผู้ที่กล้าสับเปลี่ยนของในกองคลัง และยังบังคับให้ขันทีอย่างเจียงเต๋อออกหน้าได้ ต้องมีอำนาจพอจะบงการกรมพิธีการได้โดยไม่สะดุด”

คำว่าอำนาจ ทำให้สายตาของเจิ้งหลินอวี่เข้มขึ้น เขารู้ดีว่าในวังหลวง มีไม่กี่คนที่สามารถยื่นมือเข้ากรมพิธีการโดยไม่ทิ้งร่องรอยได้ และหนึ่งในนั้นคือเฉินกุ้ยเฟยผู้เป็นที่โปรดปราน

“เจ้าจะบอกว่า...” เขาหยุดเสียง เหมือนไม่อยากให้ชื่อผู้มีอำนาจหลุดออกมาในเรือนจำเงานี้

ซูฮวาอิ๋นยกสายตาขึ้นสบเขา แววตาท้าทายแต่ก็วาบไหว

“สิ่งที่ข้าพูด ท่านจะเชื่อหรือไม่ก็สุดแล้วแต่ แต่ข้ารู้ว่าความจริงไม่เคยอยู่ในกำมือข้าเลย มันอยู่ในมือท่านต่างหาก”

เจิ้งหลินอวี่เงียบไปนาน แสงไฟสะท้อนเงาของเขาใหญ่อยู่บนผนังหิน เงาที่เหมือนนักโทษเช่นเดียวกับนาง ร่างสูงนั้นยืนนิ่ง ก่อนค่อย ๆ เอ่ยช้า ๆ

“หากข้าคือมือที่จะเปิดกรง เจ้าจะกล้าโผบินหรือไม่”

หัวใจซูฮวาอิ๋นสะท้านไปในเสี้ยววินาที แต่นางเพียงหัวเราะแผ่ว ริมฝีปากยกขึ้นน้อย ๆ

“ข้าถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวน แต่ใจข้าโบยบินตั้งแต่คืนแรกที่ถูกจับแล้ว”

บรรยากาศในห้องแคบเงียบลงอีกครั้ง ทว่าความเงียบนั้นหาได้ว่างเปล่า หากเต็มไปด้วยถ้อยคำที่ทั้งคู่ยังไม่เอ่ย เสียงฝีเท้าทหารดังเร่งเร้ามาจากระเบียง

“ใต้เท้า! พบศพอีกแล้วขอรับ เป็นขันทีที่เฝ้ากองคลังเมื่อคืน พบร่องรอยถูกรัดคอตาย!”

ดวงตาของเจิ้งหลินอวี่เย็นเฉียบขึ้นในพริบตา เขาหันขวับไปทางโถง เสียงตอบเพียงสั้นหนักแน่น

“ปิดกองคลังทั้งหมด ตรวจสอบทุกคน! ต้องจับตัวคนทำที่กำลังซ่อนอยู่ในวังหลวงออกมาให้ได้”

ค่ำคืนนั้น เรือนจำเงาหยกยังคงกลืนทุกเสียง แต่ในความเงียบนี้ มีทั้งเสียงลมหายใจของชายผู้เริ่มลังเลต่อคำสั่ง และเสียงหัวใจของสตรีผู้ยังคงยืนหยัดด้วยศักดิ์ศรี และเมื่อเปลวตะเกียงสั่นวูบ ซูฮวาอิ๋นก็รู้แน่ว่า คืนนี้กรงเหล็กที่ล้อมหัวใจเจิ้งหลินอวี่ เริ่มมีรอยร้าวแล้ว