ตอนที่ 10 ปลอมตัว1

เรื่องวุ่นวายในจวนสวียังคงดำเนินไปทั้งอย่างนั้น

ผลตรวจของท่านหมอลงความเห็นว่าสวีจงสือมีภาวะเลือดลมสูบฉีดขั้นรุนแรงส่งผลให้จุดป๋ายฮุ่ย[1]แตกซ่าน

นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาเป็นอัมพาตท่อนล่าง ปากบิดปากเบี้ยว พูดจาไม่รู้เรื่องนั่นเอง หลังจากนี้เกรงว่าคงมิอาจหาความสำราญจากเรือนร่างสตรีได้อีก

นอกจากนั้นยังมิอาจจัดการงานในจวนได้อีกด้วย เหยาซื่อซึ่งมีตำแหน่งเป็นฮูหยินใหญ่จึงต้องรับหน้าที่บริหารจัดการงานในจวนสวีทั้งหมดโดยปริยาย

มิใช่มีสิทธิ์มีเสียงแค่เพียงหลังเรือนเหมือนเมื่อก่อน แต่รวมถึงเรือนหน้าและอำนาจจวนสวีทั้งหมดที่เคยเป็นของสวีจงสือบัดนี้เป็นของเหยาซื่อโดยสมบูรณ์

พอกัวเหมยรู้เรื่องก็กรีดร้องแทบบ้าคลั่งจนสลบไสล ครั้นตื่นขึ้นมาก็ร้องไห้โหยหวนเป็นลมอีก

ในขณะที่อวี้เสวี่ยจีดีใจแทบตายแล้ว นางมีอิสระ ได้รับเบี้ยหวัด ไม่ต้องทนนอนปรนนิบัติใต้ร่างบุรุษเฉกอดีต ยอดเยี่ยมที่สุด

ทั้งหมดทั้งมวลหลิ่งหลินเพียงทิ้งไว้เบื้องหลัง

ยามนี้นางต้องเข้าไปเรียนในตำหนักหมิงเฟิ่งเสียที เพียงแต่ปล่อยเวลาล่วงเลยหลายวัน ยังจะเรียนทันหรือไม่ จะเข้าตำหนักได้หรือเปล่า

ไม่ใช่พยายามเข้าหาจ้าวหมิงอวี่ตามคำสั่งสวีจงสือ เพียงแต่ภารกิจทวงรักคืนใจ เอ้ย! ภารกิจผูกมิตรคืนถิ่น             ยังไม่สำเร็จเสร็จสิ้น นางจะถอดใจไม่ได้ 

ดังนั้นจึงต้องมาเรียนร่วมตำหนักองค์ชายสี่

แต่การเข้าพระราชวังกระทั่งถึงตำหนักหมิงเฟิ่ง มิใช่เรื่องง่าย ทหารยามตัวโตสูงใหญ่เข้ามายืนจ้องตาขวาง ท่าทางข่มขวัญเหมือนจะเขมือบคนเข้าไปทั้งตัวน่ากลัวยิ่งนัก

“ข้ามาเรียนในตำหนักหมิงเฟิ่ง” หลิ่งหลินแจ้งทหารที่ยืนเวรยามหน้าประตูตำหนัก 

“แม่นาง วังหลวงมิใช่สถานที่เดินเล่น เข้าไม่ได้” ท่าทางแข็งขันสีหน้าดุดัน 

“ข้าไม่ได้มาเดินเล่นนะ ข้ามาเรียนหนังสือ” 

แต่ทหารยังผายมือไล่อย่างไม่ไยดี “เชิญกลับไป”

หลิ่งหลินกลอกตาไปมา ก่อนนึกขึ้นได้ “อ้อ...” นางล้วงแขนเสื้อ ควานหาของและหยิบออกมายื่นให้ดู

“นี่คือป้ายหยกประจำตัวยืนยันสกุลสวีและนี่ป้ายไม้สลักนามชั้นเรียน บ่งบอกฐานะศิษย์สำนักศึกษาชิ่นหลันที่ได้รับเลือกให้เข้าเรียนที่ตำหนักหมิงเฟิ่ง ของสองชิ้นเท่านี้ก็เข้าได้แล้วกระมัง”

ทหารสองคนมองหน้ากัน คนหนึ่งเอ่ยเสียงขรึม “ศิษย์ชิ่นหลันเข้าตำหนักหมิงเฟิ่งไปแล้วเมื่อหลายวันก่อน เกรงว่าเจ้าคงหมดสิทธิ์เข้าแล้ว เชิญกลับไปเถอะ”

“หะ?”

หลิ่งหลินให้รู้สึกขัดใจ เอาอย่างไรดี?

ยังคิดไม่ออกเสียงบุรุษแต่แหลมเล็กพลันดังขึ้น “ให้แม่นางสวีเข้ามาเถอะ”

“หวังกงกง” ทหารทั้งสองประสานหมัดคารวะ  ก่อนเปลี่ยนท่าทีไล่คนเป็นหลบทางผายมือให้หลิ่งหลิน “เชิญคุณหนูสวี”

หญิงสาวยิ้มเย้ย “ขอบคุณ”

ยังไม่ลืมเดินมาทำความเคารพขันทีอย่างนอบน้อม เปี่ยมมิตรไมตรี “ขอบคุณหวังกงกง หลิงเยี่ยนรบกวนแล้ว”

ขันทีหวังไม่กล่าวสิ่งใด เพียงผายมือเชิญคุณหนูสวีให้เดินเข้าด้านในด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง 

เขาแค่รับคำสั่งจากองค์ชายสี่ให้ปล่อยนางเข้ามา หาใช่สนทนาพาทีไม่!

คิดแล้วก็เชิดคางเดินนำหน้าไปเรื่อยๆ

หลิ่งหลินนิ่วหน้าเล็กน้อยแต่มิได้ถือสาท่าทางนั้นเพียงหิ้วห่อผ้าสัมภาระกระชับกล่องไม้ใส่ตำราสะพายขึ้นบ่าเดินตามไปแต่โดยดี วันนี้นางไม่มีหรอกหีบใส่ชุดใหม่เครื่องประดับมากมาย ยิ่งไม่ต้องใช้รถม้าขนของใช้ส่วนตัว เพียงเสื้อผ้าสองสามชุดกับเสื้อคลุมกันหนาวก็พอแล้ว