All Chapters of บุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร: Chapter 1 - Chapter 10

เป้าหมายในการมีชีวิตอยู่คืออันใดไฉนตัวข้าผู้นี้ถึงไม่มีแค่อยากชีวิตดี มีคนที่รักสักคน เหตุใดจึงยากเย็นไร้สหาย สิ้นคนรักข้างกาย ไม่มีผู้อาวุโสพึ่งพิงชีวิตนี้ว่างเปล่าเกินทนทุกวันอ้างว้าง ไร้แรงกำลังอยู่ต่อจริงๆสวีหลิงเยี่ยนแคว้นต้าอันยิ่งใหญ่ สงบและรุ่งเรืองแห่งนี้ จักรพรรดิจ้าวเฉวียนให้ความสำคัญการร่ำเรียนอ่านเขียน มิแบ่งแยกชายหญิงทั่วแคว้น บุรุษสตรีเท่าเทียม มีสิทธิ์ได้เรียนรู้เท่ากัน ล้วนได้รับการขัดเกลา ร่ำเรียนและฝึกฝนศาสตร์ทุกแขนงจากสำนักศึกษาที่ก่อตั้งทั่วดินแดน ผู้คนในทุกช่วงวัยจำต้องมีวิชาความรู้ติดกาย ถึงจะเรียกว่าได้ดีมีคุณธรรมค้ำจุนใต้หล้า บุตรที่ขยันอดทนหมั่นพากเพียรมิหยุดหย่อน ย่อมได้รับการยกย่องเชิดชู ภายหน้าเติบใหญ่จะได้ดี มีสิทธิ์เข้ารับราชการเป็นขุนนางชายขุนนางหญิงผู้เลื่องลือ มียศถาบรรดาศักดิ์ เจริญรุ่งเรืองไม่สิ้นสุดสำนักศึกษาชิ่นหลัน สตรีนางหนึ่งก้มหน้าหลุบตาขณะค่อยๆ เดินผ่านกลุ่มสหายร่วมเรียนอย่างเงียบเชียบ สงบเสงี่ยมเจียมตัว ทว่าไม่เป็นผล เมื่อคนทั้งกลุ่มหันมามองนาง แววตาเหล่านั้นคล้ายรังเกียจเดียดฉันท์ สตรีผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างหยามหยัน“หากวันนี้มิ

จวนสกุลสวีในห้องโถงรับรอง นายท่านใหญ่สวีที่เดิมทีนั่งอยู่ในตำแหน่งประธานโถงอย่างสง่าสุขุม ยามนี้กลับตบโต๊ะดังปัง ลุกขึ้นยืนตวาดคำดังลั่นที่อัดแน่นไปด้วยไฟโทสะ“ข้าตอบรับไปในเทียบเชิญแล้วว่าเจ้าป่วย จำต้องให้เหมยเอ๋อร์ไปแทน ห้ามโต้แย้งอีก”“ท่านพี่ กัวเหมยเป็นแค่ฮูหยินรอง ฐานะไม่ต่างอนุ แต่ข้าเป็นถึงฮูหยินใหญ่และไม่ได้ป่วย”“ช่วยไม่ได้! ในเมื่อเจ้าไม่มีบุตรชายที่ได้เป็นถึงสหายร่วมเรียนกับท่านอ๋องให้ข้าเหมือนเหมยเอ๋อร์”เหยาซื่อได้ฟังพลันชะงักท้ายที่สุดก็ทำได้เพียงเงียบงัน มิอาจทัดทานสามีอีกสวีจงสือยกมือชี้หน้าภรรยาของตนอย่างหงุดหงิด “เจ้าไร้ความสามารถเองจะโทษใครได้ ข้าคิดผิดจริงๆ ที่เลือกแต่งเจ้าเป็นภรรยาเอก”เหยาซื่อสะท้านไปทั้งหัวใจ นางตัดพ้อเสียงสั่น “ท่านพูดเช่นนี้ได้อย่างไร ก่อนแต่งใครกันตามเฝ้าข้าเช้าเย็น ถึงขั้นคุกเข่าหน้าประตูจวนเหยาไม่ยอมไปไหน ขู่ฆ่าตัวตายหากไม่ได้แต่งข้าเป็นภรรยา”หางคิ้วสวีจงสือกระตุก แต่สีหน้าไม่เปลี่ยนสักนิด “ตอนนั้น เพราะข้าดวงตามืดบอดรักเจ้า แต่ตอนนี้ ข้าตาสว่างแล้วปะไร ฮึ!” ว่าจบพลันเดินจากไปอย่างโกรธา“ท่ะ ท่านพี่” เหยาซื่อทำได้เพียงกัด

บางคนเจอปัญหาเล็กน้อยกลับแพ้พ่าย แต่บางคนแม้เจอปัญหาหนักหนาสักเท่าใดกลับไม่เคยแพ้ภัยในเมื่อสวรรค์เบื้องบนเมตตาให้ชีวิตได้เกิดเป็นคน ความอดทนย่อมต้องมีให้มากสักหน่อยจึงจะดีชีวิตนี้ที่ต้องดิ้นรนย่อมเป็นเรื่องสามัญของปุถุชน คำว่ายอมแพ้ต่อชะตาไม่มีในตำราของสตรีนามว่าหรงเอ๋อร์ย้อนกลับไปสิบห้าปี ในตลาดกลางเมืองจินซานที่ห่างไกลปกครองตนเองยังคงมีฝูงชนคลาคล่ำเต็มท้องถนนสาวน้อยมองไปทางใดล้วนเห็นแต่ผู้คนเดินขวักไขว่ ทว่าผักสดและของป่าที่นำมาขายกลับขายไม่หมดเสียทีหรงเอ๋อร์นั่งเท้าคางนับพวงเงินที่มีอย่างเบื่อหน่าย สุดท้ายก็กลับบ้านอย่างหงุดหงิด คิดเพียงอยากมีเงินเยอะๆ จะได้ออกไปใช้ชีวิตตัวคนเดียว ไม่ต้องเกี่ยวข้องกับผู้ใด ไฉนจึงยากเย็นนักหญิงสาวนำของป่าและตะกร้าผักไปเก็บในครัว เดินกลับเข้าเรือนส่วนตัวที่ไม่เคยได้อยู่แบบส่วนตัวเท่าใด สายตาพลันเห็นมารดาแต่งกายงดงามเดินนวยนาดออกมา“ท่านแม่” หรงเอ๋อร์ทักทายลิ่งซือทำหน้าดุ “เหตุใดกลับมาช้านักเล่า ไหนดูสิ ได้เงินมาเท่าใด เอามาให้ข้า”หรงเอ๋อร์ยื่นถุงเงินให้“ทั้งหมด!” มารดาตะคอกหรงเอ๋อร์จึงล้วงออกมาอีกหนึ่งพวงลิ่งซือกระชากเงินทั้งหมดมายัดใส่ส

ในที่สุดเหวินอี้ก็แน่นิ่ง เขาเบิกตาโพลงจมกองเลือด นอนสิ้นใจตายไปในสภาพเนื้อตัวเปล่าเปลือยไร้อาภรณ์ช่างอุจาดตานัก หรงเอ๋อร์กำมีดในมือตัดสายรัดเอวแล้วถอดเสื้อผ้าของตนที่เปื้อนเลือดของอีกคนออกมา เหวี่ยงลงไปกองบนกายของร่างไร้วิญญาณนั้น หญิงสาวยืนหรี่ตานิ่งตระหง่านเหนือศพน่ารังเกียจ เลือดหยาดรินจากปลายคางมน หยดลงบนศพนั้นเงียบๆ นางยกมือข้างหนึ่งปาดเลือดออกไปอย่างไม่ไยดี เลือดสัตว์กับเลือดคนคงไม่แตกต่างแต่ทว่าที่ผิดกันคือบ้านเมืองมีกฎหมายคุ้มครองคนหากฆ่าคนย่อมถูกจับไปลงทัณฑ์ทรมานในคุกมืด เหตุผลอันใดล้วนฟังไม่ขึ้นทั้งนั้น เพราะคงไม่มีใครเสียเวลาฟังคำของเด็กสาวเช่นหรงเอ๋อร์ หญิงสาวจึงไม่เสียเวลาคิด นางไม่มีทางอยู่ที่นี่อีก ใครจะโง่รอให้ถูกจับไปไต่สวน ทางหนีทีไล่ถูกขบคิดในทันทีหญิงสาวรีบเดินไปหาชุดใหม่ที่สะอาดมาเปลี่ยน เป็นเสื้อหม่นสีทึบเหมาะแก่การเร้นกายยามราตรี ไม่นาน เรือนสกุลเหวินในหมู่บ้านจินซานพลันเกิดเหตุการณ์ไฟไหม้อย่างรุนแรง เปลวเพลิงสีแดงเผาผลาญลุกโชนโหมกระพือรุนแรงจนสีแสบตานั้นส่องสว่างไปถึงฟากฟ้าคนบ้านเรือนใกล้เคียงพลันแตกตื่นเบิกตามอง กระนั้นกลับมิอาจดับไฟได้โดยง่ายครั้นเ

“อี้เชี่ยนน่ะแอบพึงใจในตัวนายท่านหลิ่งเฮ่อนานแล้ว ต่อหน้าท่านทำเป็นใสซื่อ ทำท่าบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่ลับหลังกลับร่ายมารยาใส่สามีของท่านสารพัด แต่เป็นท่านที่โง่งมนัก ตอนนี้เป็นอย่างไร เห็นชัดเจนแล้วหรือไม่ พวกเขาสองคน ท่าทางรักกันมากเลยเจ้าค่ะ ลีลาร้อนแรงและรู้ใจกันปานนั้น เหมือนจะรักกันมานานแล้วด้วย มิน่าถึงได้สุขสมเหลือเกิน ย่อมลืมท่านที่เป็นภรรยา”ภาพความรักอันร้อนแรงในลูกแก้วตาทิพย์ที่หลิ่งหลินได้เหลือบมองอีกครา สามียังคงร่วมรักกับศิษย์น้องของเขา ท่วงท่าล้วนบัดสี เสื้อผ้าไม่มี ช่วงกลางลำตัวที่เปล่าเปลือยนั้นกำลังแนบชิดสอดใส่ ประสานกันอย่างลึกซึ้งและถี่รัว ช่างอุจาดตาสิ้นดี!หลิ่งหลินกัดฟันระงับความเจ็บปวดทั่วสรรพางค์กาย มิใช่ไม่เคยระแคะระคาย มองมารยาสาไถยของอี้เชี่ยนไม่ออก เพียงแต่ต้องสนใจด้วยหรือ? สามีคนนี้ใครอยากได้ก็เอาไปสิ หญิงสาวละสายตาจากภาพน่าอายนั้น เงยหน้ามองคนสนิทหนึ่งเดียวของตน “เจ้าสนใจสามีของข้า มากกว่าข้า ที่กำลังถูกพิษเล่นงาน?” เรื่องนี้ต่างหากที่หลิ่งหลินคาดไม่ถึงและกำลังอึ้งเจียเย่ส่งเสียงจิจ๊ะอย่างขัดอกขัดใจ “นายหญิงสมควรใส่ใจเรื่องสามีถึงจะถูก ท่านถูกธาตุไฟ