ตอนที่ 11 บิดเบือน5

หลิ่งหลินไม่คิดว่าเป็นเรื่องแปลกประหลาดที่บ่าวระดับล่างจะมีสายสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเจ้านายชั้นสูงโดยไม่คิดเลื่อนฐานะตัวเอง

อีกอย่าง อาเป่าคงเป็นคนจำพวกเย่อหยิ่งเย็นชาและสมถะไม่สนฐานะทางสังคม ทุกคนย่อมมีเหตุผลแห่งตน ตัวอย่างมีให้เห็นเยอะแยะ เฒ่าทารกเครายาวที่วันๆ เอาแต่ร่ำสุราเมามายริมถนน ทำตัวเหมือนยาจกเร่ร่อนไร้หลัก             ยังเป็นถึงผู้เยี่ยมยุทธไร้แซ่ไร้นามแต่ฝีมือเก่งกล้าสามารถเป็นที่เลื่องลือ

แต่จะว่าไปแล้ว จ้าวหมิงอวี่เองก็กำพร้ามารดานี่นา คงมีปมในใจเดียวกันกระมังถึงมิแบ่งแยกชนชั้น แบบนี้ล่ะ นางถึงชอบเขา 

คิดไปคิดมา หลิ่งหลินนึกตกใจตัวเอง

อ๊ะ! ข้ากำลังคิดอันใด? ไม่ใช่เสียหน่อย! ไม่ได้ชอบ!

“ส่วนนางกำนัลชิงเอ๋อร์ จวนสกุลหูรังเกียจอย่างยิ่ง” เสี่ยวปาถูกส่งมาให้จับตาดูคุณหนูสกุลสวีทุกย่างก้าว               แต่ด้วยนิสัยช่างจำนรรจาจึงพูดคุยไม่หยุด

นางทำปากยื่นเล่าต่ออีกว่า “แม้จะรับเป็นอนุให้บุตรชายก็จริงแต่ก็ทำอย่างจำใจ ชีวิตนางหลังจากนี้ย่อมไม่ดี  เห็นว่าตอนนี้นายท่านหูกับฮูหยินหูจ้างบรรดาแม่สื่อเฟ้นหาภรรยาคนใหม่ให้หูซั่วอย่างยากเย็นแสนเข็นจนเลือดตาแทบกระเด็น ไม่มีบ้านใดอยากให้บุตรสาวไปเป็นฮูหยินของบุรุษที่ไร้ตำแหน่งหน้าที่ไม่มีงานทำ ตอนนี้ไม่มีสถานที่ใดรับหูซั่วเข้าทำงานเลยเจ้าค่ะ”

เล่าจบแต่สีหน้าเสี่ยวปายังไม่จบ นางให้รู้สึกรังเกียจบุรุษแบบหูซั่วและสตรีแบบชิงเอ๋อร์ยิ่ง หน้าด้านไร้ยางอาย หญิงสาวยังคงพูดแบบไม่พัก ขนาดหลิ่งหลินกินข้าวเสร็จบ้วนปากเสร็จทำท่าจะเข้านอนแล้ว เสี่ยวปายังตามนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงไม่ยอมไปไหน

“ข้าเกลียดสตรีแบบชิงเอ๋อร์มาก แต่ที่เกลียดยิ่งกว่าคือบุรุษอย่างหูซั่ว หากข้าได้เจอกับตัวจะจับเขาสับตรงนั้น สับให้เละเป็นโจ๊กโรงทานแล้วโยนให้สุกรกินซะ ไม่สามารถเสพสุขบนเรือนร่างสตรีใดได้อีกชั่วชีวิต ต้องทนทุกข์สาสม”

หลิ่งหลินห่มผ้าหาวหวอดยังเห็นสองตาของเสี่ยวปาใสแจ๋วมองเขม็งมาอย่างแน่วแน่ปานนั้น

ฝ่ายเสี่ยวปา นางมีเรื่องมาเล่าอีกเยอะแยะ เรื่องที่จะพูดมีเท่าภูเขาเลยเชียว โดยเฉพาะเมื่อเจอคนที่ถูกใจ

“คุณหนูเจ้าคะ ข้าชอบรับใช้คุณหนูเจ้าค่ะ”

หลิ่งหลินปรือตาถามเสียงเนือย “เพราะเหตุใด?”

“คุณหนูน่ะแม้แต่งตัวสีสันฉูดฉาด ท่าทางเย่อหยิ่งโอหังเหมือนร้ายกาจรับมือยาก แต่กลับเป็นสตรีที่เรียบง่ายสมถะสง่างามยิ่งเจ้าค่ะ ผิดจากคุณหนูก่อนหน้าที่ข้าเข้าไปรับใช้นั่น นางนิสัยแย่มาก หากอยู่ในห้องพักกับข้าจะดื้อรั้นเอาแต่ใจเป็นที่สุด ข้าวของเครื่องใช้ที่ท่วมหัวนั่นทิ้งขว้างให้ข้าตามเก็บจนมือแทบหัก ชี้นิ้วสั่งอยากได้สิ่งนั้นอยากได้สิ่งนี้ไม่พัก ทำตัวสูงส่งยิ่งกว่าองค์หญิงเสียอีก ประหนึ่งกำลังจะได้เป็นพระชายากระนั้น”

ยิ่งเล่ายิ่งออกรสออกชาติปากยิ่งยาวยื่น “แต่พอออกนอกห้องมาอยู่ต่อหน้าบุรุษเท่านั้น  นิสัยกลับเรียบร้อยอ่อนหวานสงบเสงี่ยมเจียมตน ทำตัวเป็นแม่ดอกบัวขาวแบบหน้ามือเป็นหลังมือ โดยเฉพาะหากอยู่ต่อหน้าองค์ชายสี่”