ตอนที่ 3 สหายร่วมเรียน1

หลิ่งหลินหาวิธีกลับเข้าร่างเก่าไม่ได้ ทั้งยังไม่รู้ว่าจะเดินทางไปยังหุบเขาปีศาจอย่างไร มันตั้งอยู่ตรงไหน 

รู้เพียงมันเป็นเส้นทางลึกลับใจกลางหุบเขาวงกต ภายใต้เทือกเขาสูงชันสลับกับหน้าผาหินแกร่งที่ตั้งตระหง่านซับซ้อนเรียงรายสุดลูกหูลูกตา รอบทิศมีแต่สีเขียวอึมครึม แล้วอย่างไรอีกเล่า? 

ทุกครั้งที่คิดขึ้นมา นางมักปวดหัว นึกไม่ออก  เหมือนน้ำในสระ พอแตะต้องความจำบางส่วนก็กระเพื่อมจนพร่าเบลอ คลับคล้ายสายตาที่เห็นดอกไม้ที่สวยสดงดงามแต่พอมันไหวเอนใต้น้ำกลับมองลวดลายของมันไม่ชัดเจน

อาจเป็นเพราะความทรงจำสองร่างมารวมกันทำให้ความทรงจำบางส่วนโดนบดบัง

หรือสวรรคกลั่นแกล้งไม่ให้ข้าจำได้ ไม่ให้กลับสู่บ้าน ไม่ให้นางกลับไปบงการสมุนมารก่อกรรมทำเข็ญอันใดอีก

โอ้! สวรรค์! ท่านควรรู้ไว้ คนที่นางไล่ล่าเข่นฆ่านั้น พวกมันสมควรตายปานใด แต่จะว่าไป นางก็ฆ่าคนเยอะจริง

เฮ้อ!

เพราะเป็นเช่นนี้ หลายสิ่งยิ่งมิอาจทำตามอำเภอใจเมื่ออาศัยในร่างผู้อื่นนั่นแล 

ยามนี้หลิ่งหลินจึงมีความคิดว่าใช้ชีวิตให้แนบเนียนเป็นปกติที่สุดไปก่อน

ทว่าคิดแล้วก็ให้รู้สึกไม่ยินยอม               

อาจเพราะเจ้าของร่างนี้ต้อยต่ำเกินไป ไร้อำนาจปราศจากบารมีให้ผู้คนที่พบเห็นเป็นต้องเคารพยำเกรง 

หนทางข้างหน้าย่อมยากเย็นแสนเข็ญหากคิดจะกลับไปหยัดยืนเกรียงไกรดุจเดิม เฮ้อ...คิดแล้วกลุ้มใจยิ่งนัก รู้สึกเหมือนตนเองกำลังฝ่าด่านเคราะห์เพื่อไต่เต้ากลับขึ้นไปเป็นมหาเทพชั้นสูงอย่างไรอย่างนั้น

ชีวิตต้องสู้เสียจริงเลยเรา!

หลังจากพักผ่อนถึงสามวันสามคืน วันนี้จึงได้เวลาตื่นนอนเพื่อเตรียมตัวไปเข้าเรียนในสำนักศึกษา 

ก่อนออกจากจวน เห็นเหยาซื่อนั่งจิบชาอยู่ในศาลา  ท่าทางคล้ายหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ในบางสิ่ง แต่จำต้องเก็บต้องกดข่มเอาไว้อย่างทุกข์ทรมาน น่าสงสารยิ่ง

หลิ่งหลินเลิกคิ้วมอง สีหน้าเรียบนิ่ง สายตาของนางเฉยชา มิได้เคารพนับถือเท่าใดนัก เพราะมารดาของร่างเก่าอายุห่างจากหลิ่งหลินคนเดิมไม่มากพอ แม้คิดเช่นนั้น ทว่ากิริยาและวาจายังคงเหมือนสวีหลิงเยี่ยนคนเดิม

“คำนับท่านแม่เจ้าค่ะ”

เหยาซื่อสูดลมหายใจ พยายามระงับอารมณ์ขั้นสุด “กำลังจะไปสำนักศึกษากระมัง นั่งคุยกันก่อนสิ”

หญิงสาวกลอกตาเล็กน้อยก่อนนั่งลงที่ตั่งตรงข้าม “วันนี้ไม่ไล่ข้าแล้วหรือไร?”

ถูกถามสะกิดใจเช่นนั้น เหยาซื่อพลันชะงัก สักพักนางหรี่ตาลงอย่างพินิจ พิจารณาบุตรสาวโดยละเอียด 

ต่อให้ผู้อื่นสังเกตไม่เห็นหรือมองไม่ออก แต่นางเป็นมารดาย่อมจับพิรุธได้ว่าบุตรสาวต่างไปจากเดิมอย่างไร

เรื่องแรก ขายสาวใช้ส่วนตัวอย่างไร้เหตุผลกะทันหันทั้งที่อยู่ด้วยกันมานานและให้อภัยในความผิดมาตลอด          เรื่องสองคือตอนรับมื้ออาหารวันนั้น แม้กิริยาท่าทางดุจเดิม ใช้คำถามอย่างใสซื่อโง่เขลาไม่ได้ผ่านการไตร่ตรองตามวิสัย แต่ทุกวาจากลับพุ่งจู่โจมได้ตรงจุด ชัดเจนว่าพูดอย่างจงใจ

“เจ้าดูเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเก่านะ เยี่ยนเอ๋อร์”