ตอนที่ 2 ครอบครัวพบหน้า4

ยังไม่นับรวมการล้ำเส้นบังอาจอบรมบุตรีภรรยาเอก ผู้อื่นมีแต่ให้ภรรยาเอกช่วยสั่งสอนบุตรอนุ  สามตำหนิไปถึงสวีจงสือ เรื่องตำแหน่งที่นั่ง เพราะยามนี้กัวเหมยนั่งใกล้นายท่านใหญ่สวี ในขณะที่ภรรยาเอกนั่งไกลปานนั้น 

อันที่จริงอนุภรรยามิอาจนั่งร่วมโต๊ะกับเหล่านายท่านนายหญิงด้วยซ้ำมิใช่หรือไร?

นี่มันครอบครัวแบบใด?

นั่นมิใช่เพียงความคิดของหลิ่งหลินแต่ยังส่งตรงไปถึงอู่ถังเชี่ยวผู้เป็นแขกในวันนี้ด้วย

ชายหนุ่มถึงขั้นมีสีหน้ากระอักกระอ่วนแล้ว เขาอยากขอปลีกตัวกลับก่อน แต่หาจังหวะเอ่ยแทรกไม่ได้ จึงเพียงมองคนนั้นทีคนนี้ทีและส่งเสียง “เอ่อ ข้า” ได้แค่นั้น

กัวเหมยกับสวีหย่งกังแม่ลูกถึงกับบื้อใบ้ไปชั่วขณะด้วยไม่คิดว่าสวีหลิงเยี่ยนที่สงบปากเจียมตนมาแต่ไหนแต่ไรจะกล้าพูดจาสามหาวปานนี้ อันที่จริงพวกเขาไม่รู้แล้วว่านิสัยแท้จริงของนางเป็นเช่นไร

ในส่วนนี้สวีจงสือเองก็รู้สึกเช่นกัน เขาไม่เคยมองบุตรสาวคนนี้เต็มตา ทว่าเห็นทีวันนี้คงต้องมองนางใหม่             อีกทั้งยังต้องเข้มงวดให้มากขึ้นเสียแล้ว เขาแค่นเสียงเครียด “เจ้าลูกคนนี้ กล้าล่วงเกินผู้อาวุโส ช่างบังอาจนัก”

แน่นอนว่าแม้แต่ฮูหยินยังมิอาจทำอันใดกัวเหมยได้ เพราะมีนายท่านใหญ่อย่างสวีจงสือคอยปกป้องตลอดเวลา วันนี้สวีหลิงเยี่ยนกล้าหักหน้าสวีหย่งกังต่อหน้าแขกแซ่อู๋ และตำหนิกัวเหมยอย่างเหิมเกริม บุตรสาวผู้ต่ำต้อยด้อยค่าจึงถูกคำสั่งประกาศิตของผู้นำจวนสวีสั่งขังให้อยู่ในห้อง ห้ามออกนอกเรือนถึงสามวันสามคืน

อยู่บ้านเขาแคว้นเขาย่อมต้องทำตามกฏเขา

หลิ่งหลินผู้ไม่อาจกระทำการรุนแรงเกินฐานะยามนี้จึงได้แต่ถอนหายใจปลดปลงขณะอยู่บนเตียงนอนส่วนตัว

“เฮ้อ... ถือว่ามาพักผ่อนฤดูร้อนแล้วกัน!”

เมื่อถูกขังไว้ในห้องหับมิดชิดจึงคิดได้ว่าเหมาะยิ่ง  ให้ความรู้สึกเหมือนถูกอาจารย์หลิ่งม่อสั่งให้เก็บตัวในถ้ำ เพื่อฝึกวิชามารอีกครั้ง

อืม...การฝึกวิชามารหรือ? อันดับแรก...

หลิ่งหลินยกฝ่ามือขึ้นเบื้องหน้าในระยะสายตา เพ่งมองนิ้วของร่างเก่าที่ในอดีตเคยแตกร้าวข้อกระดูกยังหักจากการรองรับน้ำหนักตัวของว่านลู่ชิงขณะสะดุดล้ม  บัดนี้กลายเป็นการบาดเจ็บเรื้อรัง กระทั่งพิณยังบรรเลงแทบมิได้

หญิงสาวหลับตาลงนั่งขัดสมาธิหลับตาเดินลมปราณสำรวจกำลังภายในของตน

เวลาค่อยๆ เคลื่อนผ่านอย่างเชื่องช้ามิแยแสโมงยาม 

นางค่อยๆ รับรู้ได้ถึงบางสิ่งในร่างว่ามีพลังสายหนึ่งติดมากับจิตวิญญาณ

ไม่นานเลือดลมพลันสูบฉีดใหลเวียนแล่นพล่าน เกิดคลื่นความร้อนวูบวาบไปทั่วกายให้รู้สึกดี มวลลมปราณที่ซ่อนเร้นเริ่มผุดพรายเผยกำลังภายในอันลึกลับทีละน้อย

จังหวะนั้น หลิ่งหลินยกนิ้วขึ้นมาเบื้องหน้าอย่างช้าๆ ให้อยู่ระยะสายตาอีกครา นางลืมตาขึ้นเพ่งมองอีกครั้ง จากนั้นส่งพลังปราณก่อนขยับนิ้ว แค่แกร่กเดียว ทั้งข้อที่หักและกระดูกที่แตกร้าวพลันผสานสมานแผลเรื้อรังหายทันที

นางวางมือลงหลับตานั่งขัดสมาธิตั้งจิตขั้นสุด

เมื่อลมปราณผสานจิตวิญญาณวิชายุทธที่ติดมาด้วยย่อมไหลทะลักเข้าสู่กระแสเลือด กายหยาบย่อมพัฒนา             นางลืมตาพรึบลุกขึ้นยืนข้างเตียง ลองขยับตัวไปมาให้กระดูกเคลื่อนทั่วกาย พลังปราณกระจายก่อนหลวมรวมและผนึกเป็นหนึ่งเดียว เรียกได้ว่าสามารถฟื้นฟูลมปราณได้ในระยะเวลาอันสั้น

มุมปากหลิ่งหลินผุดรอยยิ้มน่ากลัวขึ้นอย่างช้าๆ

“ดี...ดีมาก”