ตอนที่ 13 เคราะห์ร้าย?

ตอนที่ 13

เคราะห์ร้าย?

โม่หลงอวี้เพิ่งจะอ่านรายงานลับจบไปเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น ฝูกงกงก็เร่งเข้ามาแจ้งว่าทางตำหนักทิศประจิมนั้นเกิดเรื่อง ชายาคนใหม่ของพระองค์หมดสติไปหลังจากทานโจ๊กเป๋าฮื้อที่พระองค์ให้ฝูกงกงนำไปให้

พระองค์จึงต้องเสด็จไปยังตำหนักทิศประจิมอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะกลับออกมาได้เพียงครึ่งชั่วยามเท่านั้น

เมื่อพระองค์มาถึงตำหนักทิศประจิมก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ท่านหมอตรวจอาการชายารองคนใหม่ของพระองค์เสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“เฉินเช่อเฟยเป็นเช่นไรบ้าง เหตุใดนางทานโจ๊กเป๋าฮื้อเข้าไปแล้วจึงได้หมดสติไปเช่นนี้” โม่หลงอวี้เอ่ยถามหมอหลวงหวัง

“ทูลองค์ไท่จื่อ เป็นเพราะในโจ๊กเป๋าฮื้อนั้นมีผงรากบัวเจือป่นอยู่พ่ะย่ะค่ะ พระชายารองเฉินนั้นมีอาการแพ้รากบัวอย่างรุนแรงจึงได้หมดสติไปในทันที”

“โจ๊กเป๋าฮื้อจะมีผงรากบัวได้อย่างไร ฝูกงกงเจ้าเร่งให้คนไปที่โรงครัวใหญ่แล้วพาตัวหัวหน้าพ่อครัวมาให้เปิ่นไท่จื่อเดี๋ยวนี้”

“พ่ะย่ะค่ะ องค์ไท่จื่อบ่าวจะเร่งส่งคนไปเดี๋ยวนี้” ฝูกงกงขานรับคำสั่ง ก่อนจะหันไปสั่งขันทีคนสนิทข้างกายให้ไปจัดการตามคำสั่งขององค์ไท่จื่อในทันที

“เมื่อครู่ท่านหมอหลวงหวังกล่าวว่านางแพ้รากบัวอย่างหนัก เช่นนี้แล้วนางจะมีอันตรายถึงชีวิตหรือไม่” โม่หลงอวี้ตรัสถามต่อ

“กระหม่อมได้ทำการฝังเข็มสกัดอาการแพ้ให้พระชายารองไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ โชคดีที่กระหม่อมมาถึงได้อย่างทันท่วงทีพระชายารองจึงไม่มีอันตรายถึงชีวิต อีกทั้งกระหม่อมยังจัดเทียบยารักษาเอาไว้เรียบร้อย มีทั้งยาดื่มและยาทาลดรอยผื่นแพ้ที่ขึ้นตามร่างกาย หากดื่มยาติดต่อกันถึงสามวันก็ไม่มีสิ่งใดน่าห่วงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นการรักษาเฉินเช่อเฟยเปิ่นไท่จื่อก็ขอฝากท่านหมอหลวงหวังด้วย”

“กระหม่อมน้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากที่ท่านหมอหลวงขอตัวกลับไปต้มยาที่เรือนยา หัวหน้าพ่อครัวโรงครัวใหญ่ของตำหนักบูรพาก็ถูกพาตัวมาถึงพอดี

เพราะไม่อยากเสียงดังรบกวนคนป่วย โม่หลงอวี้จึงได้เปลี่ยนที่สอบสวนเป็นลานหน้าตำหนักทิศประจิมแทน

แน่นอนว่ายามนี้ที่หน้าตำหนักต่างก็มีข้ารับใช้หลายคนทั้งที่ทำงานรับใช้ทั่วไปในตำหนักหรือเป็นเพียงคนทำสวนแรงงานซักล้างต่างก็คุกเข่าอยู่ที่นี่กันหมด เพราะฉะนั้นเมื่อเพิ่มหัวหน้าพ่อครัวใหญ่แห่งตำหนักบูรพามาอีกคนจึงกลายเป็นว่า ลานด้านหน้าตำหนักค่อนข้างหนาแน่นทีเดียว

เก้าอี้ตัวใหญ่ถูกยกเข้ามาตั้งเอาไว้โดยที่โม่หลงอวี้ไม่ต้องตรัสแม้สักคำ

เจ้าของพระวรกายทรงอำนาจประทับลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่นี้ในเวลาต่อมา

“เจ้าเป็นคนปรุงโจ๊กเป๋าฮื้อใช่หรือไม่” พระสุรเสียงทรงอำนาจตรัสถามขึ้น

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเป็นผู้ลงมือปรุง” หัวหน้าพ่อครัวตอบกับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“เหตุใดในโจ๊กเป๋าฮื้อจึงได้มีผงรากบัวอยู่ทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่วัตถุดิบที่ต้องใส่ เป็นเจ้าจงใจใส่ลงไปเองใช่หรือไม่”

“ทูลองค์ไท่จื่อ กระหม่อมไม่มีทางใส่ลงไปแน่พ่ะย่ะค่ะ ผงรากบัวผสมอยู่ในโจ๊กได้อย่างไรกระหม่อมเองก็ไม่ทราบ” หัวหน้าพ่อ ครัวเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว ร่างกายของเขายามนี้สั่นไปหมด กลัวเหลือเกินว่าจะต้องถูกโทษทัณฑ์รุนแรงถึงชีวิต

“อาหารเจ้าเป็นคนปรุงเพียงผู้เดียว เจ้าเอ่ยว่าไม่รู้ก็คิดว่าจะรอด หรืออย่างไร ทางที่ดีเจ้าสารภาพออกมาเสียจะดีกว่า ไม่แน่องค์ไท่จื่อ อาจจะทรงเมตตาไม่เอาชีวิตเจ้า” ครั้งนี้เป็นฝูกงกงที่เป็นผู้เอ่ยขึ้น

“กระหม่อมไม่ทราบจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ เมื่อวานผงรากบัวเป็นวัตถุดิบที่เพิ่งได้เข้ามาใหม่ กระหม่อมเก็บใส่กล่องเอาไว้อย่างดีไม่ได้นำออกมาใช้เลยเพียงสักเล็กน้อย หนึ่งชั่วยามก่อนที่พระองค์มีคำสั่งให้ทำโจ๊กเป๋าฮื้อกระหม่อมก็เร่งทำตามรับสั่งไม่ได้ห่างจากเตาไปยุ่งกับวัตถุดิบเหล่านั้นเลย” หัวหน้าพ่อครัวยืนยันความบริสุทธิ์

“อ่า จริงสิ กระหม่อมนึกออกแล้ว กระหม่อมให้ผู้ช่วยคนใหม่นำเอาเป๋าฮื้อไปล้างทำความสะอาด ไม่แน่ว่าความผิดพลาดอาจเกิดขึ้นมาจากเขาก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”

“ฝูกงกง”

“กระหม่อมจะให้คนไปจับผู้ช่วยของโรงครัวหลักมาเดี๋ยวนี้ พ่ะย่ะค่ะ” ฝูกงกงตอบกลับผู้เป็นนางอย่างรู้งาน ไม่ต้องให้องค์ไท่จื่อ ต้องเสียเวลาสั่งการใด ๆ เพียงแค่เอ่ยเรียกเขาก็จัดการทั้งหมดได้ในทันที

ไม่นานนักผู้ช่วยทั้งหมดในโรงครัวหลักก็ถูกพาตัวมาจนหมด ทั้งหกคน

“ผู้ช่วยชุนผู้นี้แหละพ่ะย่ะค่ะ” หัวหน้าห้องครัวหันไปชี้ตัวทันที

“หัวหน้าโรงครัวชี้ว่าเจ้าเป็นคนใส่ผงรากบัวลงในโจ๊กเป๋าฮื้อ เจ้ายอมรับหรือไม่” ฝูกงกงเอ่ยถาม

“ข้าน้อยไม่ได้ใส่ผงรากบัวลงในโจ๊กพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่ใช้ผงรากบัวแช่เป๋าฮื้อลดความคาวเท่านั้น” ผู้ช่วยหนุ่มเอ่ยตอบออกมาด้วยท่าทีซื่อตรง

“ใช้ผงรากบัวลงความคาวเช่นนั้นหรือ ไหนเจ้าลองอธิบายต่อไปสิ”

“บ้านเกิดของกระหม่อมนั้นอยู่ติดทะเล มารดาเคยสอนว่าผงรากบัวนั้นสามารถลดกลิ่นคาวได้ดี กระหม่อมจึงใช้ผงรากบัวแช่ลดกลิ่นคาวของเป๋าฮื้อพ่ะย่ะค่ะ”

“เฉินเช่อเฟยแพ้ผงรากบัวอย่างรุนแรง ข้ามีคำสั่งให้ห้องครัวหลักระวังในเรื่องนี้เจ้าไม่รู้หรืออย่างไร จึงได้ใช้ผงรากบัวกับวัตถุดิบที่ต้องใส่โจ๊กของพระชายารอง” โม่หลงอวี้ตรัสถาม

“กระหม่อมไม่ทราบเลยพ่ะย่ะค่ะ” ผู้ช่วยชุนเอ่ย

“หัวหน้าโรงครัวหลัก เจ้าไม่ได้แจ้งให้ทุกคนในโรงครัวทราบหรือเลยหรืออย่างไร” ฝูกงกงเอ่ยถามขึ้น

“กระหม่อมไม่เห็นว่าพวกเขาจำเป็นต้องรู้จึงไม่ได้บอกพ่ะย่ะค่ะ” หัวหน้าโรงครัวกล่าว

“เจ้าไม่ได้ทำทุกอย่างทั้งหมดเพียงคนเดียว ควรที่จะแจ้งกับผู้ช่วยของเจ้าทุกคนให้เข้าใจมิใช่หรือ”

“องค์ไท่จื่อกระหม่อมไม่ทันได้คิดขอรับว่าจะเกิอเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้จึงไม่ทันได้ระวัง”

“ฝูกงกงข้าต้องการปลดหัวหน้าโรงครัวผู้นี้ออกในทันที ผู้ช่วยชุนให้หักเบี้ยหวัดครึ่งหนึ่งเป็นเวลาครึ่งปีแล้วให้รับตำแหน่งหัวหน้าโรงครัวหลักแทน”

เจ้าของพระวรกายสูงใหญ่ไม่เสียเวลาฟังการแก้ตัวอีกต่อไป พระองค์ตัดสินใจลงโทษอย่างรวดเร็วก่อนจะเสด็จเข้าไปยังเรือนด้านในของตำหนักทิศประจิมที่ยามนี้สตรีผู้ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของตำหนัก ยังคงไม่ได้สติ

โม่หลงอวี้ปัดมุ้งกั้นเตียงออกเพื่อที่จะทอดพระเนตรมองร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียง พระองค์ประทับนั่งลงที่ข้างเตียงในเวลาต่อมา ก่อนจะตรัสขึ้นกับสาวใช้คนสนิทของพระชายารองคนใหม่ของพระองค์

“ข้ามียาตำรับดี ประเดี๋ยวจะให้ฝูกงกงไปนำมาให้ เจ้าใช้ทาเบา ๆ ที่ผื่นบนตัวของนายเจ้า ยานั้นสามารถบรรเทาอาการคันได้ดีอีกทั้งยังช่วยลดรอยแผลเป็นได้ ด้านหมอหลวงหวังข้าจะให้เขาเข้ามาอยู่ที่ห้องวางในตำหนักทิศประจิมแห่งนี้ หากอาการนางไม่ดีเจ้าจะได้ตามหมอมาดูได้ในทันที”

“หม่อมฉันขอขอบพระทัยในความกรุณาของพระองค์แทนพระชายารองเพคะ” อาหลัวเอ่ยขึ้น

“เจ้าไม่ต้องขอบคุณแทนนาง คำขอบคุณเอาไว้นางหายดีแล้ว เปิ่นไท่จื่อย่อมต้องได้ยินออกจากปากของนางเอง เจ้าดูแลนางให้ดีเถิด หากนางได้สติแล้วก็เร่งให้คนไปแจ้งที่ตำหนักกลางด้วย” โม่หลงอวี้ตรัสจบก็หันไปกระชับผ้าห่มผืนบางให้คนร่างเล็กบนเตียงก่อนจะเสด็จกลับไป