ตอนที่ 12 ไม่เต็มใจต้อนรับได้หรือไม่

ตอนที่ 12

ไม่เต็มใจต้อนรับได้หรือไม่

อาหารมื้อแรกของวัน แน่นอนว่าควรจะได้ทานอย่างเต็มที่และสงบสุข เฉินจินฮวาคิดว่านางก็จะได้ผ่อนคลายกับอาหารมื้อแรกเช่นกัน แต่กลับไม่เป็นเช่นที่คิดเมื่อยามนี้บนโต๊ะอาหารกับไม่ได้มีนางเพียงผู้เดียวแต่มีอีกหนึ่งผู้สูงศักดิ์ประทับอยู่ด้วย

มิใช่ว่าเมื่อครึ่งชั่วยามก่อนพระองค์เสด็จกลับตำหนักหลักไปแล้วมิใช่หรือ เหตุใดยังกลับมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่อีกเล่า

“องค์ไท่จื่อเหตุใดพระองค์เพิ่งเสด็จไปก็เสด็จมาอีกแล้วล่ะเพคะ” เฉินจินฮวาเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงหมดแรง

“เมื่อคืนมาไม่ทันได้ทานมื้อค่ำกับเจ้า เปิ่นไท่จื่อจึงคิดจะร่วมทานมื้อเช้ากับเจ้าเพื่อเป็นการทดแทน” โม่หลงอวี้ตรัสด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย พระองค์ไม่ได้หันไปมองใบหน้าเล็กก็สามารถรับรู้ได้ว่าในยามนี้ใบหน้าของนางนั้นดูเศร้าสร้อยเพียงใด

เจ้าของพระวรกายเรืองอำนาจยกยิ้มออกมาเล็กน้อย อย่างพอพระทัยกับท่าทีเหงาหงอยของชายารองคนใหม่ผู้นี้ที่กำลังถูกพระองค์กลั่นแกล้ง

“พระองค์ไม่ต้องทำเช่นนี้ก็ได้เพคะ หม่อมฉันเกรงว่าอาหารที่ตำหนักทิศประจิมจะไม่ถูกพระทัยพระองค์ เชิญเสด็จกลับไปเสวยที่ตำหนักหลักจะดีกว่านะเพคะ ที่นั่นเครื่องเสวยต่าง ๆ พระองค์ล้วนคุ้นเคยเป็นอย่างดี” นางเอ่ยไล่อย่างใจเย็น พยายามจะส่งเสด็จพระพุทธรูปองค์ใหญ่ผู้นี้กลับไปยังตำหนักหลักให้ได้อย่างละมุนละม่อม

“ข้ารู้ว่าชายารักรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยเราว่าจะไม่ชินกับรสชาติอาหารที่เจ้าชอบใช่หรือไม่ ชายารักไม่ต้องกังวลไป ตัวข้านั้นตั้งแต่ไหนแต่ไรเสวยง่ายอยู่ง่ายไม่มากความ”

“ใครห่วงท่านกัน ข้าห่วงตัวเองจะไม่เจริญอาหารต่างหาก” เจ้าของใบหน้างามกล่าวออกมาเสียงเบา

“ชายาข้า เมื่อครู่เจ้าเอ่ยสิ่งใดหรือ เปิ่นไท่จื่อได้ยินไม่ถนัด” พระองค์แกล้งเอ่ยถามขึ้น

“หม่อมฉันไม่ได้เอ่ยสิ่งใดเพคะ” นางมองอาหารหลากหลาย บนโต๊ะก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ

“เช่นนั้นพวกเราก็ลงมือทานกันเถอะ”

“เพคะ”

ตลอดมื้ออาหารนั้นเฉินจินฮวาอยากจะไม่สนใจองค์ไท่จื่อผู้นี้ จริง ๆ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะนางยังต้องแบกรับชื่อเสียงของสกุล เฉินเอาไว้อยู่ จะให้รีบกินรีบลุกหนี หรือ ตั้งหน้าตั้งตากินสนใจแต่ ตนเองไม่สนใจเขาก็ไม่ได้

สุดท้ายแล้วตลอดมื้ออาหารนางก็ต้องคอยรับใช้ไท่จื่อผู้นี้ หาก สายตาของเขามองไปที่จานปลานางก็ต้องคีบเนื้อแยกก้างออกให้อย่างด้วยความระมัดระวังขั้นสูงไม่เช่นนั้นหากก้างปลาเกิดติดพระศอองค์ ไท่จื่อขึ้นมาก็จะเป็นนางเองที่ซวย

“น้ำแกงไก่นั่นดูน่าอร่อยนัก ชายารักเจ้าตักให้ข้าสักชามเถอะ”

“ได้ เพคะ” นางรับคำเสียงเรียบ ทิ้งตะเกียบหยกในมือลงทั้ง ๆ ที่เพิ่งใช้คีบอาหารเข้าไปได้เพียงสองคำในขณะที่องค์ไท่จื่อผู้ล้ำค่านั้น คีบอาหารเสวยไปแล้วไม่ต่ำกว่าสิบคำ

โม่หลงอวี้ทอดพระเนตรเห็นท่าทีไม่พอใจของสตรีข้างกายได้ อย่างชัดเจน พระองค์แย้มพระโอษฐ์ออกมาบาง ๆ อย่างพอพระทัยโดยไม่ให้ชายารองของพระองค์เห็น

เฉินจินฮวาตักน้ำแกงใส่ถ้วยเล็ก ๆ แล้วจึงวางลงให้พระองค์

“น้ำแกงเพคะ”

“ดูท่าจะร้อนมากอยู่ เจ้าช่วยเป่าน้ำแกงให้เย็นลงหน่อยเถิด เอาให้อุ่นกำลังพอดีจึงจะได้รสชาติที่ดี”

“………” เฉินจินฮวาได้ยินที่ทรงรับสั่ง ก็ถึงกับพูดไม่ออก

ด้านโม่หลงอวี้เมื่อรับสั่งกับนางเสร็จก็ทำเป็นไม่สนใจนาง พระองค์หันไปตั้งอกตั้งใจคีบอาหารบนโต๊ะขึ้นมาเสวยแทน ทั้ง ๆ ที่แท้จริงแล้วทุกสีหน้า และการกระทำของนางนั้นล้วนอยู่ในสายพระเนตรของพระองค์อยู่ตลอด

ในที่สุดหลังจากที่เสร็จสิ้นมื้ออาหารนางก็สามารถส่งเสด็จองค์ไท่จื่อไปได้ในที่สุด

หญิงสาวในตอนนี้เอนตัวลงที่เก้าอี้นอนตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่างอย่างรู้สึกอ่อนแรง เหนื่อยอกเหนื่อยใจ

“คุณหนู ท่านรู้สึกไม่สบายหรือเจ้าคะ บ่าวให้คนไปแจ้งองค์ไท่จื่อให้เชิญหมอมาดูท่านดีหรือไม่”

“ไม่!!! ห้ามเจ้าหรือใครแจ้งองค์ไท่จื่อเด็ดขาด” นางห้ามออกมาในทันทีเมื่อได้ยินว่าอาหลัวจะไปแจ้งองค์ไท่จื่อ

หากว่าไปแจ้ง องค์ไท่จื่อก็จะเสด็จมาอีกน่ะสิ

“แต่ว่าคุณหนู…”

“เจ้าว่าข้านั่งเป่าน้ำแกงอยู่ตั้งสี่ห้าถ้วยยังไม่มากพออีกหรือ” นางเอ่ยถามสาวใช้คนสนิท

นางในยามนี้รู้สึกโมโหขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงมื้ออาหารเมื่อครู่นี้ที่นางยังทานไม่ทันจะได้รู้สึกอิ่มเสียดายซ้ำ

เจ้าบุรุษตัวร้ายผู้นั้นเมื่อเสวยจนอิ่มก็สั่งให้คนเก็บโต๊ะเสวยทันที โดยไม่สนใจเลยว่ามือของนางยังคงถือตะเกียบเอาไว้แน่น และยังทานไปได้เพียงไม่กี่คำเท่านั้น

“คุณหนูท่านหงุดหงิดอะไรหรือเจ้าคะ ทั้ง ๆ ที่องค์ไท่จื่อดูจะโปรดปรานคุณหนูมากแท้ ๆ”

“การโปรดปรานของเจ้าคือให้ข้าเป่าน้ำแกงตลอดมื้ออาหารจนได้ทานไม่อิ่ม เช่นนี้เจ้ายังจะเรียกว่าโปรดปรานได้อย่างไร ข้ากำลังถูกกลั่นแกล้งอยู่ชัด ๆ เจ้ายังมองไม่ออกอีก” นางร่ายยามออกมาอย่างโมโห

เมื่อครู่มีข้าบริวารมากมายคอยจับตามองอยู่ มีฝูกงกงและนางกำนัลอีกมากมาย นางจะกระทำสิ่งใดก็ย่อมต้องมีขอบเขตแม้จะไม่เต็มใจจะปรนนิบัติองค์ไท่จื่อนักแต่ก็ต้องจำใจทำเพื่อรักษาหน้าตาของสกุล จะให้เกิดลือกันออกไปไม่ได้ว่านางไม่รู้จักปรนนิบัติสวามี คิดแข็งข้อ

เพราะฉะนั้นแม้เมื่อครู่จะถูกแกล้งให้ต้องเป่าน้ำแกงถึงสี่ห้าถ้วยก็จำต้องทำอย่างอดทน ตัดน้ำแกงขึ้นเป่าถ้วยแล้วถ้วยเล่ายอมรับการกลั่นแกล้งแต่โดยดี

“คุณหนูอย่าเพิ่งโมโหไปเลยนะเจ้าคะ หากท่านยังทานไม่อิ่ม บ่าวจะเร่งเข้าครัวไปทำอาหารง่าย ๆ มาให้ท่านทานนะเองเจ้าคะ รอบ่าวสักครู่นะเจ้าคะ ครู่เดียวเท่านั้นเจ้าค่ะ” อาหลัวเอ่ยจบก็เร่งฝีเท้าตรงไปยังโรงครัวเล็กด้านหลังตำหนักทันที อาหลัวเอ่ยจบก็เร่งฝีเท้าตรงไปยังโรงครัวเล็กด้านหลังตำหนักทันทีเพราะเกรงว่าคุณหนูของนางจะโมโหหิวจนเกิดเรื่องใหญ่โตขึ้นมาได้

อาหลัวนั้นยังไม่ทันก้าวพ้นลานหน้าตำหนัก ก็ต้องหยุดฝีเท้าลงเสียก่อน เพราะถูกฝูกงกงเรียกเอาไว้

“ฝูกงกงมีอะไรหรือเจ้าคะ คงไม่ใช่ว่าองค์ไท่จื่อกำลังจะเสด็จมาอีกกระมัง” นางอดถามขึ้นอย่างตื่นตระหนกไม่ได้ เพราะเกรงว่าหากองค์ไท่จื่อจะกำลังเสด็จมาจริง คุณหนูของนางจะต้องคลั่งแน่ ๆ

“องค์ไท่จื่อทรงเสด็จเข้าห้องทรงงานแล้ว คงจะรั้งอยู่อีกนาน ไม่ได้จะทรงเสด็จมาหรอก เพียงแต่พระองค์มีรับสั่งให้ข้านำโจ๊กเป๋าฮื้อนี่มาให้เฉินเช่อเฟยเท่านั้น” ฝูกงกงเอ่ยพลางพยักหน้าให้นางกำนัลที่ถือถาดอาหารอยู่ให้ส่งถาดอาหารที่ยกมาให้ สาวใช้ประจำตัวเฉินเช่อเฟย “แม่นางอาหลัวรับเอาไปให้เฉินเช่อเฟยเถิด”

“ขอบคุณฝูกงกงเจ้าค่ะ” อาหลัวเอ่ยขึ้นก่อนจะรับถาดจากนางกำนัลผู้หนึ่งมาถือเอาไว้เอง

“รีบนำไปให้เฉินเช่อเฟยเถิด ประเดี๋ยวโจ๊กเย็นแล้วจะเสียรสชาติ”

“เจ้าค่ะ”

“คุณหนูอาหารมาแล้วเจ้าค่ะ” อาหลัวเอ่ยพร้อมทั้งเร่งประคองถาดในมือก้าวเข้าไปหาคุณหนูของนาง

“เจ้าเพิ่งออกไปเมื่อครู่ เหตุใดจึงกลับมาเร็วนัก” เฉินจินฮวาเอ่ยถามขึ้นมาอย่างแปลกใจ แต่ก็ยอมลุกขึ้นจากเก้าอี้นอนตัวยาวไปที่โต๊ะอาหารที่ยามนี้มีอาหลัวยืนค่อยท่าอยู่ก่อนแล้ว

“เมื่อครู่บ่าวยังไม่ทันได้ไปที่โรงครัวเลยเจ้าค่ะก็ถูกฝูกงกงเรียกเอาไว้ที่หน้าตำหนักเสียก่อน ฝูกงกงบอกว่าองค์ไท่จื่อสั่งให้ทำโจ๊กเป๋าฮื้อให้คุณหนูเป็นพิเศษ ให้บ่าวเร่งนำมาให้คุณหนู”

“โจ๊กเป๋าฮื้อ...ซ้ำยังสั่งทำให้ข้าเป็นพิเศษ?” นางถามขึ้นอย่างไม่เชื่อหู องค์ไท่จื่อผู้นี้คิดจะตบหัวแล้วลูบหลังเช่นนั้นหรือ

“ฝูกงกงเอ่ยเช่นนั้นจริง ๆ เจ้าค่ะ บ่าวจำได้ขึ้นใจไม่ได้เอ่ยบอกคุณหนูผิดแม้แต่ครึ่งคำแน่” อาหลัวยืนยันหนักแน่น

“อาหลัวไปหยิบปิ่นเงินมาให้ข้าที ขอน้ำร้อนมาให้ข้าอีกกาหนึ่งด้วย” หลังจากจ้องมองถ้วยโจ๊กอยู่ครู่หนึ่งนางจึงได้เอ่ยสั่งอาหลัวออกไป

ไม่ใช่ว่าองค์ไท่จื่อคิดจะวางยาพิษกำจัดนางทิ้ง จึงได้ให้ฝูกงกงนำโจ๊กเป๋าฮื้อนี่มาให้หรอกนะ

หากจะบอกว่าเมื่อครู่พระองค์รู้สึกผิดที่กลั่นแกล้งนางจึงได้สั่งให้ฝูกงกงนำโจ๊กมาให้ก็อาจจะเป็นไปได้อยู่บ้างแต่ก็คงจะน้อยถึงน้อยมากที่สุด

“ปิ่นเงินได้แล้วเจ้าค่ะคุณหนู” สาวใช้คนสนิทเอ่ยบอกนางพร้อมกับยื่นปิ่นเงินมาให้นาง และรินน้ำร้อนลงใส่ถ้วยให้นางอย่างรู้หน้าที่

เฉินจินฮวารับปิ่นเงินมาก็จุ่มทำความสะอาดในถ้วยน้ำร้อน ก่อนจะใช้ปิ่นเงินจิ้มลงไปในชามโจ๊กเป๋าฮื้อตรงหน้า

ผ่านไปครู่หนึ่งจึงได้ดึงปิ่นเงินออกมาดู

ปิ่นเงินของนางไม่ได้เปลี่ยนสีแต่อย่างใด

ในเมื่อปิ่นเงินไม่ได้เปลี่ยนสีเช่นนั้นก็แปลว่าในโจ๊กไม่มีพิษ เมื่อทดสอบแล้วไม่เจอสิ่งผิดปกติใด ๆ จึงวางใจที่จะทานโจ๊กเป๋าฮื้อชามนี้ได้อย่างสบายใจ

แม้ยามนี้ดูโจ๊กเป๋าฮื้อตรงหน้าจะเย็นชืดไปหมดแล้วแต่หน้าตาของอาหารนั้นยังทำให้รู้สึกอยากลิ้มรสอยู่มากทีเดียว รวมกับความรู้สึกหิวที่ยังมีอยู่มาก เฉินจินฮวาจึงได้ตักโจ๊กเป๋าฮื้อขึ้นรับประทานต่อในทันที

นางทานไปได้เพียงสามคำก็รู้สึกแปลก ๆ กับตัวเอง นางเริ่มรู้สึกเวียนศีรษะอย่างรุนแรง และสุดท้ายทุกสิ่งก็วูบดำไปหมดพร้อมกับสติของตน

มีเพียงเสียงร้องของอาหลัวเท่านั้นที่นางพอจะได้ยินอยู่

“คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ!!! ช่วยด้วยใครก็ได้รีบตามหมอมาเร็วเข้า!!!”

หลังจากที่เสียงร้องของอาหลัวดังขึ้น ภายในตำหนักทิศประจิมก็เกิดการโกลาหลขึ้นในทันที ข้ารับใช้ในตำหนักต่างก็พากันวิ่งวุ่น บ้างก็เร่งไปทูลองค์ไท่จื่อ บ้างก็เร่งไปตามหมอหลวงที่เรือนยา ดูแล้วเหล่าข้ารับใช้นั้นก็ดูเหมือนว่าจะรับมือกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่เกิดขึ้นได้ดี

ส่วนข้ารับใช้คนอื่น ๆ ในตำหนักนอกจากสาวใช้สองคนที่คอยเข้าไปเป็นลูกมือให้อาหลัวแล้วนั้นต่างก็รวมตัวคุกเข่ากันอยู่ที่ลานด้านนอกตำหนักทั้งหมด เพราะต่างก็รู้ดีว่าเกิดเรื่องกับผู้เป็นนายตำหนักอย่างไรพวกเขาก็ต้องถูกสอบสอน แม้จะนึกหวาดกลัวโทษทัณฑ์อยู่มาก แต่ก็ไม่กล้าคิดที่จะหลบซ่อน