ตอนที่ 14 ความบังเอิญในความตั้งใจ

ตอนที่ 14

ความบังเอิญในความตั้งใจ

“เปิ่นไท่จื่อคิดไม่ถึงว่าเฉินเช่อเฟยผู้นี้จะกล้าลงมือกับตัวเองรุนแรงเช่นนี้ทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะก้าวเข้าตำหนักได้เพียงวันเดียว สตรีผู้นี้ความคิดลึกซึ้งอีกทั้งยังใจเด็ดไม่เบา”

“พระองค์ตรัสเช่นนี้ทรงคิดว่าเฉินเช่อเฟยจงใจให้คนใส่ผงรากบัวที่ตนเองแพ้ลงในโจ๊ก” ฝูกงกงเอ่ย

“ผู้ช่วยชุนที่เข้ามาใหม่คงจะเป็นคนของจวนไท่เว่ย ข้ารับใช้ที่เพิ่งเพิ่มเข้ามาใหม่คงมีไม่น้อยที่เป็นคนที่เฉินไท่เว่ยส่งเข้ามา”

“ไท่จื่อพระองค์ต้องการให้หาตัวคนเหล่านั้นออกมาหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่จำเป็นต้องหาตัวออกมาให้ได้ เจ้าไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติหรอกหรือที่เหล่าขุนนางพวกนั้นจะส่งคนเข้ามาคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของข้า มีคนจากขุนนางอื่นมากมายหลายสกุลแล้วเพิ่มคนจากสกุลเฉินอีกนิดหน่อยก็คงไม่ถึงกับสิ้นเปลืองข้าวปลาอาหารในตำหนักบูรพานักหรอก”

โม่หลงอวี้ตรัสออกมาด้วยท่าทีสบาย ๆ พระพักตร์ไม่บ่งบอกว่ากำลังรู้สึกอย่างไร มีเพียงพระพักตร์นิ่งเฉยที่ไม่อาจคาดเดาพระดำริในพระทัยได้เลย

สกุลเฉินนั้นตลอดมาไม่เคยสนใจตำหนักบูรพา ไม่เคยมีการส่งคนเข้ามาแฝงตัวมาก่อน พระองค์พอจะคาดเดาได้ว่าที่จวนเฉินไท่เว่ยเริ่มส่งคนเข้ามาก็คงเป็นเพราะเฉินจินฮวาก้าวเข้าสู่ตำหนักบูรพาจึงทำให้จวนไท่เว่ยนั้นไม่อาจนิ่งเฉยได้อีกต่อไป

ในราชสำนักมีใครไม่รู้บ้างว่าเฉินไท่เว่ยผู้กุมอำนาจทหารมากมายถึงหนึ่งในสามของทั้งแคว้นนั้นเป็นผู้มีคุณูปการมากมายเพียงใดซ้ำยังเป็นขุนนางตรงฉินผู้ภักดีเป็นผู้ที่เสด็จพ่อของเขาไว้วางใจเป็นอย่างมาก

โม่หลงอวี้รู้ดีว่าในสกุลขุนนางต่าง ๆ สกุลเฉินต่อหน้าและลับหลังซื่อตรงไม่แตกต่าง คาดว่าที่แฝงตัวคนเริ่มปะปนเข้ามาในตำหนักล้วนแล้วแต่เป็นเพราะห่วงความปลอดภัยของหลานสาวเพียงเท่านั้น ไม่ได้มีประการอื่นแอบแฝงเช่นผู้อื่น

ที่มาของคนที่ถูกส่งเข้ามามากมายล้วนแล้วแต่ต้องการปกปิด แต่ก็ล้วนแล้วแต่ปกปิดไม่มิด ต่างจากคนที่จวนไท่เว่ยส่งมา ทุกคนล้วนแล้วสืบความได้อย่างแน่ชัดว่าถูกส่งมาจากจวนไท่เว่ย มองดูก็รู้ว่าเป็นความตั้งใจอย่างเปิดเผยของเฉินไท่เว่ย

ณ ตำหนักทิศประจิม อาหลัวค่อย ๆ ประคองคุณหนูของนางให้เอนตัวพิงที่หัวเตียง

“คุณหนูน้ำเจ้าค่ะ” นางเอ่ยก่อนที่จะยื่นน้ำอุ่นให้ผู้เป็นนาย

“เรื่องโจ๊กเป็นอย่างไร”

“หัวหน้าพ่อครัวใหญ่ถูกไล่ออกไปแล้วเจ้าค่ะ ยามนี้คนคุมโรงครัวหลักก็คือหัวหน้าพ่อครัวชุน”

“เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว”

“คุณหนูเจ็บตัวเช่นนี้ดีอย่างไรกันเจ้าคะ” อาหลัวเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ

“อย่างน้อยในอนาคตข้าก็ไม่ต้องกลัววว่าจะถูกวางยาพิษได้ง่ายๆ ลดความหวาดระแวงลงได้นิดหน่อย อีกทั้งข้าเป็นเช่นนี้ก็แปลว่าข้านั้นต้องพักรักษาตัวไม่อาจปรนนิบัติไท่จื่อได้เป็นอาทิตย์ไม่สิต้องเป็นเดือนเลยล่ะที่ไม่อาจปรนนิบัติได้”

ไม่ว่าบนโต๊ะหรือบนเตียงองค์ไท่จื่อผู้นี้คงก็บังคับให้ข้าปรนนิบัติไม่ได้ เพราะผื่นแพ้ของนางนั้นย่อมต้องใช้เวลารักษา หากนางเอ่ยว่าผื่นยังไม่หายหรือว่ากลายเป็นเรื่องใหญ่อย่างเสียโฉมไปเลยจะดีหรือไม่นะ

“คุณหนูองค์ไท่จื่อประทานยาชั้นดีมาให้เจ้าค่ะ เห็นว่ารักษาผื่นคันได้ดีซ้ำยังแก้แผลเป็นได้ด้วย เป็นตำรับยาวิเศษจากในวังเลยนะเจ้าคะ”

“ยาวิเศษเหรอก็ดียิ่ง” นางยิ้มรับ ผื่นจริงหายก็ยังแต่งผื่นปลอมขึ้นมาแทนได้มิใช่หรือ เรื่องนี้นางไม่เป็นกังวลที่จะกระทบต่อแผนที่ตนวางเอาไว้หรอก เอาไว้ผื่นจริงหายเมื่อไหร่นางค่อยให้อาหลัวแต่งผื่นปลอมให้ก็ได้

“จริงสิเจ้าคะ องค์ไท่จื่อทรงมีรับสั่งว่าหากคุณหนูฟื้นแล้วให้ส่งคนไปแจ้งพระองค์ด้วย”

“เช่นนั้นเจ้าก็ให้คนไปแจ้งเถอะ สั่งคนเสร็จแล้วก็เร่งไปหยิบผ้าปิดหน้ามาให้ข้า”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

หลังจากที่อาหลัวส่งคนไปแจ้งข่าวก็ผ่านมาหลายชั่วยามแล้ว ก็ไม่มีท่าว่าองค์ไท่จื่อจะเสด็จมาเสียที เฉินจินฮวาเห็นเช่นนี้จึงได้รู้สึกเบาใจ

ยามนี้ทั่วทั้งตัวรวมไปถึงใบหน้าของนางต่างก็มีผื่นคันขึ้นอยู่ นางในยามนี้คงไม่ต่างอะไรก็สตรีอัปลักษณ์ผู้หนึ่ง การที่องค์ไท่จื่อไม่เสด็จมานั้นนางก็สามารถเข้าใจได้

บุรุษผู้ทรงอำนาจที่มีเหล่าสตรีโฉมงามมากมายอยู่รอบตัวใยจะต้องหันมามองสตรีอัปลักษณ์เช่นนางในระคายเคืองพระเนตรด้วย

เฉินจินฮวารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมา เมื่อคิดได้ว่าตนอาจจะถูกมองข้ามไปอีกนานนับเดือน แอบคิดไปอีกว่าหากตัวนางนั้นถูกลืมไปเลยก็คงจะดีจริง ๆ

ใกล้ปลายยามห้าย(เวลาประมาณ 21.00น.-22.59น.) เฉินจินฮวาจึงสั่งให้อาหลัวดับเทียนเพื่อเข้านอนอย่างสบายใจ

ใครจะไปคิดเล่าว่าภายนอนห้องนอนใหญ่แห่งตำหนักทิศประจิมที่เพิ่งดับเทียนไปนั่นจะปรากฏเจ้าของพระพักตร์ราวกับศิลาปั้นขึ้น

อาหลัวที่เพิ่งก้าวออกมาจากประตูเรือนพักรีบย่อกายหมายจะทำความเคารพ แต่นางกับถูกห้ามเอาไว้เสียก่อน

“นางเข้านอนแล้วเช่นนั้นหรือ”

“เพิ่งเข้านอนเมื่อครู่เพคะ พระองค์จะให้จุดเทียนให้สว่างก่อนหรือไม่เพคะ”

“ไม่ต้องหรอก”

“เช่นนั้นพระองค์จะ...” อาหลัวเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ ไม่รู้ว่านางควรส่งเสด็จองค์ไท่จื่อกลับตำหนักเลยหรือว่าอย่างไรดี

“พวกเจ้าแยกย้ายกันไปพักผ่อนเถอะ ที่นี่มีเปิ่นไท่จื่อผู้เดียวก็ พอแล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ/เพคะ”

ฝูกงกงและอาหลัวเข้าใจได้ในทันที พวกนางทำตามรับสั่งของ เจ้าเหนือหัวอย่างไม่มีข้อแม้ พากันถอยห่างออกจากเรือนหลักใน ตำหนักทันที

ไท่จื่อหนุ่มเลิกม่านราตรีขึ้นก่อนที่จะสอดพระองค์เข้าไปในผ้าห่มผืนหนาอย่างระมัดระวัง ตั้งพระทัยจะไม่ทำให้สตรีร่างเล็กที่เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้วต้องตื่นขึ้น

ในความมืดเช่นนี้แม้จะไม่สามารถมองเห็นใบหน้าเล็กของสตรีข้างกายได้อย่างชัดเจนแต่ ไท่จื่อหนุ่มนั้นก็สามารถเดาได้ว่านางในขณะนี้คงกำลังนอนหลับอย่างเป็นสุขผ่อนคลายเช่นเดียวกันกับเมื่อคืน เพราะคงคิดไปว่าในคืนนี้อย่างไรพระองค์ก็คงไม่เสด็จมาเป็นแน่

พระองค์ทรงมองออกตั้งแต่แรกแล้วว่าเฉินจินฮวาผู้นี้ตั้งใจใช้ตัวของนางเองเป็นเครื่องมือ เป้าหมายหลักอาจจะเพื่อให้คนของจวนไท่เว่ยได้ตำแหน่งสำคัญในโรงครัวหลักไป เป้าหมายรองก็คงไม่พ้นการหาข้ออ้างในการที่จะหลบหน้าพระองค์

มิใช่ว่าพระองค์ไม่ล่วงรู้ว่านางไม่อยากอยู่คอยปรนนิบัติ ถึงขั้นไม่อยากจะเห็นพระพักตร์ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเอาอกเอาใจ เมื่อช่วงสายที่พระองค์ทรงแกล้งเย้านางไปนั้นใบหน้างามหงิกงอสีหน้าแสดงออกมาให้เห็นได้อย่างชัดเจน

หากไม่ติดที่ว่านางนั้นส่วนหนึ่งก็ต้องแบกชื่อเสียงของสกุลไม่อาจทำตามใจตัวเองได้เกรงว่ามื้อแรกที่พระองค์และนางได้ร่วมโต๊ะกันนั้น เฉินจินฮวาผู้นี้คงไม่ข่มอารมณ์ทนปรนนิบัติพระองค์บนโต๊ะเสวยทั้ง ๆ ที่รู้อยู่ว่าพระองค์นั้นก็ตั้งใจกลั่นแกล้งนาง

พรุ่งนี้ไม่รู้ว่าเมื่อนางตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าพระองค์เข้ามา บรรทมด้วยทั้งคืนจะทำสีหน้าเช่นไร ใบหน้างามนั้นคงไม่พ่นหงิกงอ อีกเป็นแน่

เดิมทีเฉินจินฮวาคิดเอาไว้ว่ายามเช้าของวันนี้จะเป็นอะไรที่ทำ ให้นางรู้สึกสดชื่นรื่นรมย์ที่สุด แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อครั้งที่นางลืม ตาตื่นขึ้นมานั้นนัยน์ตาตาของนางก็ประสานเข้ากับนัยน์ตาทรงอำนาจ ซึ่ง เป็นเหตุการณ์ที่เหมือนกับเมื่อวานตอนเช้าเป็นที่สุด

‘ไท่จื่อผู้นี้มาอยู่บนเตียงนางอีกแล้วได้อย่างไรกัน’

นี่คือความสงสัยใคร่รู้อย่างไม่พอใจของนางที่โผล่ขึ้นมาในหัว เป็นอันดับแรก

คิ้วเรียวราวใบหลิวงามขมวดจนแทบจะรวมเป็นอันเดียวกันได้อยู่แล้ว ทำให้โม่หลงอวี้ทอดมองอย่างสนพระทัยเป็นอย่างยิ่ง

คนทั้งคู่นอนมองกันบนเตียงใหญ่นิ่ง ๆ โดยมีเช่อเฟยคนใหม่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ อยู่หลายครา ส่วนด้านเจ้าของพระวรกายทรงอำนาจนั้นทรงแย้มพระสรวลเล็ก ๆ ออกมาครู่หนึ่งเท่านั้นก็ หายวับไปจากพระพักตร์อย่างรวดเร็ว

“เมื่อคืนข้าเห็นว่าชายารักนอนหลับสบายดีจึงค่อยวางใจได้ หน่อย” โม่หลงอวี้ตรัสออกมาทำลายความเงียบออกมาเป็นคนแรก

“คงเป็นเพราะยาดีจากหมอหลวงหวังที่หมอฉันดื่มก่อนนอนเพคะ”

“เปิ่นไท่จื่อนึกว่าเป็นเพราะเจ้าคิดว่าจะไม่ได้พบเปิ่นไท่จื่ออีกหลายวันจึงหลับฝันดีเสียอีก” โม่หลงอวี้ตรัสออกมาอย่างรู้ทัน

“พระองค์ตรัสเหมือนรู้ความคิดของหม่อมฉันดีเลยนะเพคะ” นางเอ่ยพลางนอนมองพระพักตร์คมเข้มของผู้ที่ประทับนอนอยู่เบื้องหน้าตน

“หรือชายารักจะแย้งว่าที่เปิ่นไท่จื่อตรัสออกไปเมื่อครู่นั้นไม่จริง”

“หม่อมฉันหรือจะกล้าแย้งพระองค์ได้ พระองค์ทรงตรัสเช่นไรก็เช่นนั้นเถอะเพคะ”

นางเอ่ยออกมาเพียงเบา ๆ พลางหลับตาทั้งสองข้างของตนลง เตรียมจะนอนหลับหนีบุรุษทรงอำนาจข้างกาย

“เช้านี้เจ้าไม่รับประทานอาหารกับข้าหรือ เหตุใดอยู่ ๆ ก็ทำท่า จะหลับต่อเสียแล้ว”

“หม่อมฉันป่วยเพคะ ไม่สะดวกปรนนิบัติพระองค์เสวย เชิญ พระองค์เสด็จกลับไปเสวยที่ตำหนักหลักหรือไม่ก็เสด็จตำหนักเช่อเฟยผู้อื่นเถอะเพคะ” นางเอ่ยออกมาโดยไม่ลืมตามองคนที่ตนกำลังเอ่ยไล่ทางอ้อมแม้สักครั้ง

“หากเปิ่นไท่จื่อยืนยันดึงดันที่จะอยู่ร่วมโต๊ะกับเจ้าก็ไม่ได้เช่นนั้นหรือ”

“เฮ้อ…หม่อมฉันเป็นผื่นทั้งตัว ที่ใบหน้าเองก็ไม่เว้น ยามนี้หม่อมฉันไม่ต่างอะไรกับสตรีอัปลักษณ์ไฉนเลยจะเหมาะสมอยู่คอยปรนนิบัติพระองค์ได้ จะทำเอาพระองค์รู้สึกไม่อยากเสวยไปเสียเปล่า ๆ ไม่สู้พระองค์เยือนตำหนักหญิงงามอื่นดีกว่าเพคะ” เฉินจินฮวาอ้างขึ้น ก่อนจะใช้มือเล็กของตนกระชับผ้าปิดหน้าครึ่งหน้าของตนเอาไว้อย่างแน่นหนา โชคดีที่เมื่อคืนนางไม่ได้นอนดิ้นจนทำผ้าผูกปิดใบหน้าครึ่งหนึ่งนี้หลุดออกไป

นางทำทีรู้สึกกังวลใจเกี่ยวกับรูปโฉมของตนขึ้นมา ทั้งยังพลิกตัวหันหลังให้เขาอีกด้วย

“ชายารักไม่ต้องกังวล ผื่นบนร่างกายเจ้าทายาไม่กี่วันก็หาย ภายหน้าไม่หลงเหลือร่องรอยเอาไว้แม้แต่น้อยแน่” เขาเอ่ยปลอบใจนาง

ไม่ใช่ว่าพระองค์นั้นไม่รู้ว่านางแสร้งทำเป็นห่วงรูปโฉมแท้จริงแล้วตั้งใจจะไล่เขาไปต่างหาก เพราะหากนางห่วงเรื่องรูปโฉมจริงตั้งแต่ตื่นมาเห็นพระองค์สิ่งแรกที่นางจะทำต้องไม่ใช่การจ้องมองตอบกลับพระองค์อย่างไม่ย่อมแพ้เช่นนี้แน่ แต่ต้องเป็นการหันหนีไปตั้งแต่แรกแล้ว

“หากเจ้าอยากนอนต่ออีกหน่อยก็นอนเถอะ เอาไว้เจ้าหายดีแล้วเปิ่นไท่จื่อค่อยแวะมาเล่นกับเจ้าใหม่”