chapter 11

“กิ่ง...กิ่ง” เรียกหลายครั้งแล้วแต่อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะได้ยิน แล้วยังจะหันหน้าไปมองอะไรก็ไม่รู้ “กิ่ง” คราวนี้กฤติการ้องเรียกพร้อมกับยกมือวางบนแขนเรียวยาวเขย่าเบา ๆ เรียกสติอีกฝ่าย

“หือ...” กิ่งแก้วละสายตาจากสองหนุ่มหน้าตาหล่อหันมองเพื่อนสาว คิ้วโก่งดกดำจากการวาดเลิกขึ้นเล็กน้อย “มีอะไร”

“ดึกแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องเปิดร้านอีก กลัวไม่ไหวน่ะ”

“อือ...อยากกลับก็กลับสิ ใครไปรั้งเธอไว้ล่ะ ความจริงน่าจะกลับมาไปเสียตั้งนานแล้ว เธอนี่น่ารำคาญจริง ๆ แล้วนี่ยังคิดจะเปิดร้านอีกหรือ ไม่กลัวไม่มีลูกค้าเข้าร้านหรือไง ข่าวออกจะดังขนาดนั้น”

กฤติกาส่ายศีรษะอย่างระอิดระอาที่กิ่งแก้วยังไม่วายแขวะกัด “ฉันไม่ได้ทำอะไรนี่น่า คนทำเขาก็ได้รับกรรมของเขาแล้ว อีกอย่าง ไม่เปิดร้านหาเงินแล้วจะให้ฉันเอาเงินที่ไหนซื้อข้าวกินล่ะ จะให้มาทำงานอย่างเธอหรือ ฉันก็ทำไม่ได้ซะด้วย กลัวจะทนไม่ไหว เอาแก้วเหล้าสาดน้ำพวกฝรั่งชีกอแทน”

“อ้าว...แล้วเธอทำทัวร์อย่างนั้น คิดว่าจะไม่เจอหรือไง ถ้าจะเพี้ยนนะเธอนี่ คิดไปได้ อยากกลับก็ตามใจสิ ฉันไม่ได้ห้าม ไม่ได้มัดเธอไว้กับเก้าอี้สักหน่อย รีบกลับเร็ว ๆ ก็ดีนะ ขืนอยู่ดึกกว่านี้ เดี๋ยวเธออาจไม่ได้กลับ”

“ทำไม” ถามอย่างไม่เข้าใจจริง ๆ

“นี่เธอโง่ ซื่อหรือบ้ากันแน่ ไม่รู้หรือไง รูปร่างของเธอนะมันยั่วใจผู้ชาย ไม่เคยเห็นหรือไง ผู้หญิงที่ได้เป็นเมียฝรั่งนะ หุ่นนะเล็กกะทัดรัดอย่างเธอนี่แหละ แต่ความดำน่ะ...เธออาจยังสู้ไม่ได้ ต้องไปอาบแสงอาทิตย์เพิ่ม รับรองได้ เดินไปไม่ถึงร้าน โดนฝรั่งซกมกลากลากเข้ารกเข้าพงแน่นอน”

“พูดอะไรบ้า ๆ ปัญญาอ่อน” กฤติกาสะบัดหน้าอย่างรำคาญระคนหงุดหงิดใจ เธอไม่ใช่คนพูดนี่ที่จะชอบยามถูกผู้ชายลวนลามด้วยคำพูดและลวนลามด้วยการสัมผัสน่ะ ลองมาทำอย่างว่ากับเธอสิ ถึงไม่เก่งการต่อสู้ แต่ก็ไม่ยอมให้โดนลวนลามฟรีหรอกนะ แม่จะเอาให้หน้าเขียวหน้าเหลือง เดินไม่ได้เชียว “ฉันไม่คุยด้วยแล้ว” รีบลุกขึ้นออกเดินลิ่ว ๆ โดยไม่รู้เลยว่า การออกเดินของเธอไม่พ้นสายตาคู่หนึ่งที่เฝ้าจับตามองอยู่ไม่มีคลาดคลา

ถ้าหากจะให้เลือกระหว่างการต้องทนอุดอู้อยู่ในห้องพัก กับการเที่ยวออกมาเดินดูนั่นดีนี่และควานหาใครบางคนที่เขามั่นใจเหลือเกินว่าจะต้องเจอภายในระยะเวลาไม่นานนี้ อย่างหลังนั้นย่อมดีกว่าเป็นแน่

เพียงแค่เดินผ่านร้านหนึ่ง แม้เพี้ยงเสี้ยววินาที่สายตาตวัดผ่าน ช่วงเวลาที่ได้เจอกันจัง ๆ เพียงแค่ไม่นาน ทว่าเขาก็จำได้ดีว่ายายผู้หญิงใส่เสื้อเก่าๆ ปอน ๆ กับกางเกงผ้าบาติกลวดลายบาดตา ท่าจะเป็นตัวเก่าตัวเก่ง เจ้าของถึงได้รับและหยิบเอามาใส่จนชายกางเกงหลุดลุ่ย คีบรองเท้าแตะเดินทอดน่องอย่างสบายอารมณ์นางนั้น ใช่คนที่เขาตามหาตัวอยู่

แต่การจะเดินไปทายทักให้เธอรู้ตัวคงไม่เป็นการดีแน่ ตอนนี้แม่จอมซุ่มซ่ามอาจนัดพบเจอกับใครคนนั้นที่เขาตามหาตัวอยู่ก็เป็นไปได้ จึงสมควรเป็นอย่างที่เขาจะนั่งแอบดูสถานการณ์ และโชคดีของเขา เพราะตรงจุดที่ยืนอยู่นี้มีไม้ต้นสูงใหญ่ล้อมรอบด้วยอิฐบล็อก ด้านบนโบกปูนขนาดกว้างฟุตหนึ่ง พอให้ได้นั่งแอบมองเธอทุกอิริยาบถ

เพียงแค่สาวตัวแสบเอ่ยปากบอกลาเพื่อน ลุกขึ้นเดินจากไปอย่างไม่เร่งรีบ แต่ท่าทางหงุดหงิดกระฟัดกระเฟียดน้อย ๆ จนไม่ได้สังเกตสังกาสิ่งใด ยิ่งทำให้เขานั้นตามติดไปอย่างง่ายดาย

เขาปล่อยให้เธอเดินทอดน่องตามถนนที่ทอดยาวไป โดยมีแสงจากไฟฟ้าริมถนนและร้านค้าทั้งสองข้างทางส่องให้ความสว่าง แสงไฟที่ทอดตัวผ่านต้นไม้ใบหญ้าบวกกับสายลมแผ่วพลิ้วที่บัดโบกสะบัด ทำให้คนจิตนาการกว้างไกลมองเห็นเป็นรูปร่างชวนหวาดกลัว เท้าบอบบางรีบสาวเร็วขึ้นจนแทบจะเป็นวิ่ง

คนเดินตามยิ้มนัยน์ตาวาว เพราะช่วงนี้ไม่ใช่ฤดูกาลท่องเที่ยว สองฝากฝั่งถนน ซึ่งประกอบด้วยร้านรวงที่ผุดขึ้นเรียงรายเป็นทิวแถว บ้างก็ปิดทำการ บ้างก็อยู่ในช่วงต้องปรับปรุง จึงทำให้ไม่มีแสงไฟหลากสีสันสาดส่องมา ชักชวนเหล่านักท่องเที่ยวที่เดินผ่านไปมาแวะเวียนเข้าไปเยี่ยมชม บางช่วงบางตอนมืดมิดเสียจนน่ากลัว แม้กระทั่งรถราที่ควรจะวิ่งกันขวักไขว่รับส่งผู้โดยสารอย่างลืมไปว่าเป็นช่วงกลางวันหรือกลางคืน ก็ไม่มีผ่านมาสักคัน

ผ่านพ้นอาคารพาณิชย์อันมีกิจการหลายอย่างไม่ว่าจะเป็นร้านจำหน่ายและตัดเย็บเสื้อผ้า ร้านทำทัวร์ ร้านเบเกอรี่ ยังมีมินิมาร์ตและร้านจำหน่ายเครื่องดื่มประเภทของมึนเมา ส่วนตัวลานกว้างด้านล่างก็เป็นร้านรวงขายอาหารตามสั่ง แม้จะมีลูกค้านั่งอยู่เพียงแค่หยิบมือ แต่ก็มีความสนุกสนานครึกครื้นด้วยเสียงเพลงอันเร้าใจ

เดินตามมาก็ไกลเอาการอยู่แล้ว แต่ไม่สบโอกาสให้เขาจับแม่ตัวแสบมารีดพิษเอาความจริงได้เลย นำพาความหงุดหงิดมาสู่คนตัวใหญ่ แต่แล้วเสียงน้ำทะเลสาดซัดเข้าหาฝั่ง ดั่งมีมนตร์เรียกความสนใจ ทำให้คนตัวเล็กสาวเท้าลงไปตามขั้นบันไดหินอย่างช้า ๆ ราวกับถูกมนตร์สะกด

แสงไฟจากด้านบนส่องลงมาไม่ถึงริมท้องทะเล เป็นโอกาสให้คนที่เดินตามมา ก้าวลิ่ว ๆ ไปกระชากแขนกลมกลึงดึงเข้าหาตัวอย่างเร็ว จนมีเสียงปะทะกันดึงปึก คนที่ไม่คาดคิดว่าจะถูกทำร้ายในบ้านของตัวเอง ไม่ทันได้ร้องขอความช่วยเหลือ ปากอิ่มก็ถูกปิดทับอย่างเร็วรี่ อะไรไม่ทำให้เธอตกใจได้เท่า

“ห้ามร้องนะ ฉันยังไม่อยากหักคอเธอทิ้ง!” ชายหนุ่มขู่สำทับเสียงแข็งกร้าว

กฤติกาตาเหลือก คำพูดของเพื่อนเมื่อครู่ย้อนกลับเข้ามาในสมอง... ‘นี่เธอโง่ ซื่อหรือบ้ากันแน่ ไม่รู้หรือไง รูปร่างของเธอนะมันยั่วใจผู้ชาย ไม่เคยเห็นหรือไง ผู้หญิงที่ได้เป็นเมียฝรั่งนะ หุ่นนะเล็กกะทัดรัดอย่างเธอนี่แหละ แต่ความดำน่ะ...เธออาจยังสู้ไม่ได้ ต้องไปอาบแสงอาทิตย์เพิ่ม รับรองได้ เดินไปไม่ถึงร้าน โดนฝรั่งซกมกลากลากเข้ารกเข้าพงแน่นอน’

หวังว่ามันคงไม่เป็นอย่างนั้นนะ กฤติกาหนาวเย็นยะเยือกไปทั้งกายาที่สั่นระริกราวลูกสุนัขพลัดตกลงไปในแม่น้ำไหลเชี่ยวกราก หัวใจหล่นวูบไปกองอยู่ตาตุ่ม น้ำตาเอ่อล้นและไหลอาบแก้มอย่างสะกดกลั้นเอาไว้ไม่ได้

สองมือเล็กพยายามจะยกขึ้นแกะทึ้งมือใหญ่ที่ปิดปากอยู่ออกไป เพื่อตัวเองจะสามารถร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่มีโอกาสด้วยแรงที่ปิดทับลงมานั้น ทำเอาหายใจหายคอแทบไม่ออกด้วยซ้ำ เท้าเล็กสะบัดเตะไอ้ตัวร้ายไปมา จนไม่รู้ว่ารองเท้าแตะคีบหลุดลอยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ และเธอก็ประทุษร้ายร่างกายคนตัวหนากว่าไม่ได้เลย ร่างเล็กยังถูกพาลิ่ว ๆ ไปอยู่ใต้ร่มไม้ต้นไม่ใหญ่ราวกับเธอเป็นปุยนุ่นไม่มีน้ำหนัก

“ฉันจะไม่ทำอะไร และจะปล่อยเธอไปโดยไม่บุบสลาย ถ้าเธอตอบคำถามอย่างไม่อิดออดและปกปิด”