บทที่ 7 คารวะท่านพ่อตา (3/4)

“เป็นข้าเองขอรับท่านพ่อตา” บุรุษรูปงามเดินเข้าจวนผู้อื่นอย่างถือวิสาสะกล่าวก่อนจะรีบสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้นางที่ตกตะลึงอยู่

‘ข้าไม่เคยบอกชื่อแซ่แก่เขา แล้วเขาทราบได้อย่างไรว่าข้าคือซูหนิงเซียน’ พลันสายตานางก็สบเข้ากับสายตาขอโทษขอโพยของพี่ใหญ่แซ่เจียว ซึ่งน่าจะเป็นคนพาคุณชายของตนมาที่นี่

พอเข้าใจอยู่หรอกว่าความสามารถของคนพวกนี้ไม่ธรรมดา สามารถสืบเสาะหานางได้ง่ายราวกับพลิกฝ่ามือ แต่มันก็ไม่ควรจะรวดเร็วถึงเพียงนี้ นางกลับจวนได้เพียงสามวันเขาก็ตามนางมาถึงจวน

แล้วคราวนี้นางจะหลบเลี่ยงอย่างไรต่อ ตอนเดินทางที่ต้องรับสมอ้างเป็นฮูหยินของเขาก็เพราะนางต้องพึ่งพาให้เขาพานางเข้าเมืองอย่างปลอดภัย แต่บัดนี้ทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้ว เหตุใดนางจะต้องรับสมอ้างเป็นฮูหยินของเขาให้ตนหวั่นไหวอีกเล่า

“เจ้าเป็นใครเหตุใดถึงมาเรียกข้าว่าพ่อตา”

“นางเป็นฮูหยินของข้า ท่านเป็นบิดาของนางก็ต้องเป็นพ่อตาของข้าสิขอรับ” เขากล่าวจบก็ปรายตามองบุรุษที่นั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกับสองพ่อลูกชั่วครู่

‘บุรุษผู้นี้ คงเป็นหมิงอี้เฉินสินะ’ ในกาลก่อนไม่ได้เคยร