ตอนที่ 7 : ชีวิตต้องรอด

ตอนที่

[6]

ชีวิตต้องรอด

 

 ตอนนี้เธอกลับไปยืนอยู่ที่ห้องพักส่วนตัวของเธอในห้องของสถาบันแพทย์ผิวหนังอีกครั้ง 

 ภาพตรงหน้าคือเธอเห็นตัวเองกำลังเต้นตามเทรนด์ที่กำลังเป็นที่นิยม กล่าวก็คือวันเดียวกันกับที่เธอจู่ ๆ ก็ไปโผล่กลางป่านั่นเอง 

 ทว่าภาพที่ทำให้ต้องเบิกตากว้างขึ้นนั่นก็คือระหว่างที่เธอกำลังกระโดดโหยง ๆ อยู่นั้น จู่ ๆ ร่างของเธอก็ไร้เรี่ยวแรงและล้มพับไปกับพื้นอย่างไร้สติ นานกว่าที่จะมีคนมาเจอ แต่ทุกอย่างก็สายไปเสียแล้ว และเรื่องราวไม่ได้จบแค่นั้นเมื่อเรื่องนี้กลายเป็นข่าวดัง 

‘คุณหมอดาวตุ๊กติ๊กเสียชีวิตระหว่างถ่ายคลิป เหตุเพราะโหมงานมากเกินไปทำให้ระหว่างที่กำลังเต้นอยู่นั้นเกิดอาการหน้ามืดหมดสติ หัวฟาดพื้นเสียชีวิตทันที’ 

 จินมองภาพตรงหน้าแล้วหลับตาปริบ ๆ  

 ตายง่าย ๆ แบบนั้นเลย?

 เบิดคำสิเว่า!

 จะบ้าตาย 

 “ก็เจ้ามัวแต่ทำงานหนัก ไม่รู้จะงกอันใดหนักหนา เงินที่มีอยู่ก็ไม่รู้ว่าจะใช้หมดเมื่อใดแต่ก็ยังเอาแต่รับงานไม่หยุดอยู่นั่น” 

 จินได้ยินอย่างนั้นก็ทอดถอนลมหายใจ เรื่องนี้เป็นความผิดของเธอเอง เธอคิดว่าหากมีเงินเยอะ ๆ ชีวิตก็จะมั่นคง จึงได้รับงานมากเท่าที่รับได้ ยิ่งเห็นว่ามีคนหายดีจากการเข้ารับการรักษากับเธอมากแค่ไหนก็ยิ่งรู้สึกฮึกเหิม แล้วเป็นยังไง สุดท้ายก็เอาอะไรมาไม่ได้ เสียเวลาจริง ๆ 

 “แต่หากเจ้ารักษาคนผู้นั้นแบบที่ข้าบอกไป รับรองว่าชีวิตเจ้าที่อยู่ที่นี่จะสุขสบาย มากไปด้วยเงินทอง ชื่อเสียงและเกียรติยศ” 

 “เขาเป็นใครกันแน่ ไม่ใช่ว่าเป็นคนธรรมดาที่อาศัยอยู่ท้ายหมู่บ้านเหรอคะ” 

 “เรื่องนั้น…. เดี๋ยวสักวันเจ้าก็จะรู้ แต่ตอนนี้ต้องตอบมาก่อนว่าจะช่วยเขาหรือไม่” 

 “ก่อนที่จะตอบตกลง ฉันต้องการรู้เกี่ยวกับที่นี่ให้มากยิ่งขึ้น ถามเจ้าคนหน้าดุนั่นไปแล้วแต่ก็ก็ยังไม่ชัดเจนเท่าไรนัก” 

 ชายชรากลอกตาเล็กน้อย คนผู้นี้เจรจาได้ยากยิ่งนัก ก่อนที่เขาจะดีดนิ้วอีกครั้ง ข้อมูลต่าง ๆ ก็ไหลเข้าสู่หัวของจินทันที

 เฮือก!

 จินสูดหายใจเข้าเต็มปอดเพราะเมื่อครู่เธอคล้ายคนที่ได้รับความกดดันมหาศาลจนแทบหายใจไม่ออก 

 และเรื่องนี้มันช่าง…

 สรุปว่าตอนนี้เธออยู่ที่แคว้นจิ้นหลง ที่ปกครองด้วยจิ้นกว่างฮ่องเต้ และหมู่บ้านที่เธออยู่ตอนนี้คือหมู่บ้านที่อยู่ห่างไกลจากเมืองหลวงเป็นอย่างมาก ชื่อว่าหมู่บ้านซินเฉียว ตั้งอยู่ที่ตำบลเลี่ยงลี่ อำเภอตูเฉิง เมืองหนีหรู่ แล้วเรือนนาที่เธออาศัยอยู่ตอนนี้คือเรือนนาที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน เกือบจะหลุดเขตหมู่บ้านด้วยซ้ำ ทั้งยังติดกับป่า หากจะทำการใดก็คงลำบากไม่น้อยเพราะอยู่ห่างไกลแบบนี้ แต่ผู้อาวุโสอี้บอกแล้วว่าหากช่วยเหลือคนผู้นั้น ชีวิตของเธอก็จะสุขสบาย ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็ไม่ต้องคิดการณ์ไกลอะไรมากก็แล้วกันเพียงแค่ตั้งใจรักษาเขาไป ไหนจะมีดินแดนอนันต์นี่อีก

 “ตกลง ฉันจะช่วยเขาค่ะ”

 “ดี อ้าวนี่” ชายชราพยักหน้าอย่างยินดีก่อนผลักบางอย่างไปตรงหน้าหญิงสาว 

 “นี่คือ” 

 “นี่คือเงินทองและเครื่องประดับสำหรับใช้จ่ายที่นี่ แต่จะใช้อย่างไรไม่ให้คนเขาสงสัยก็ไปคิดเอา” 

 นั่น! เจ้านั่นต้องสงสัยแน่ ๆ หากว่า จู่ ๆ เธอก็มีเงินขึ้นมา 

 ว่าจะแค่รักษาคงต้องคิดแผนอื่นอีกแล้ว 

 “เจ้านั่นที่เจ้าว่าน่ะเขามีชื่อว่าเยี่ยนซี เอาแต่เรียกแปลก ๆ อยู่ได้ อ้อ แล้วเจ้าก็หัดพูดให้เข้ากับคนที่นี่ด้วย มาใกล้ ๆ ข้า” ผู้อาวุโสอี้กวักมือเรียกจินให้เข้าใกล้ตน 

 จินก็ขยับเข้าไปเพราะอยากรู้ว่าเขาจะทำอะไร

 ทันทีที่นิ้วของเขาแตะเข้าที่หน้าผาก ก็คล้ายกับว่ามีตำราวิถีชีวิต การพูดจา ขนบธรรมเนียมของคนแคว้นจิ้นหลง รวมถึงแคว้นข้างเคียงก็ไหลเข้าหัวเธออีกครั้งอย่างไม่ขาดสาย 

 นี่มัน…

 “จะได้อยู่ที่นี่ได้กลมกลืนยิ่งขึ้น” ชายชราชักมือตนเองกลับก่อนจะพยักหน้าอย่างพึงพอใจในผลงานตนเอง 

 “ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” 

 “เยว่จิน ต่อจากนี้ก็ฝากเจ้าด้วย ของทั้งหมดในนี้เจ้าสามารถหยิบจับไปใช้ที่โลกภายนอกนั่นได้ตามใจ หากอยากออกจากที่นี่ก็เพียงคิดคำว่า ‘ออก’ อยากเข้ามาก็คิดคำว่า ‘เข้า’ ง่ายเท่านี้ เอาละ ข้าไปนอนกลางวันที่เขาด้านนั้นก่อน เจ้าก็สำรวจดูที่นี่ให้พอใจ” ว่าแล้วหายตัวไปจากที่ยืนอยู่ทันทีเยว่จินอดที่จะตื่นตาตื่นใจไม่น้อย ที่นี่ต้องเป็นโลกแฟนตาซีแน่ ๆ 

 แต่ก่อนที่จะทำอะไรเธอขอเข้าห้องน้ำก่อนเถอะ ยังไม่ได้ระบายอะไรออกเลยตั้งแต่เมื่อวาน 

เมื่อเสร็จกิจธุระจากนั้นจึงเดินสำรวจสถานที่มหัศจรรย์นี้ทั้งตัวบ้านบริเวณรอบนอกด้วยความเพลิดเพลิน หากแต่จะให้สำรวจทั้งหมดคงไม่ได้เพราะมันคล้ายเป็นดินแดนอนันต์ที่มีพื้นที่สุดลูกหูลูกตา 

 เยว่จินเพลิดเพลินเป็นอย่างยิ่งจนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านั้นตนเองได้ตกลงไปในหลุมใหญ่ต่อหน้าต่อตาอวี๋ซิ่งและอวี๋หรู คิดแล้วจึงรีบหยิบจับสิ่งของที่จำเป็นก่อนจะรวบใส่ห่อผ้า จากนั้นก็คิดคำว่า ‘ออก’ ไม่นานเพียงพริบตาเดียวนางก็กลับมายืนอยู่ในหลุมอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้ไม่ใช่หลุมที่ไร้ทางออกอีกแล้ว เพราะมีทางเดินที่ทอดยาวไปยังทิศทางหนึ่ง นี่คงหมายถึงว่าชีวิตของนางกำลังเดินไปสู่เส้นทางชีวิตใหม่แล้วสินะ ไม่อยากยอมรับก็ต้องยอมรับ ว่านางต้องอาศัยอยู่ที่นี่ตลอดไปเสียแล้ว เมื่อคิดได้ดังนั้นก็สูดลมหายใจเพื่อเรียกพลังเข้าสู่ตนเอง ก่อนจะเชิดหน้าแล้วก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคง 

 ปลายทางเดินคือหน้าปากถ้ำแห่งหนึ่ง เมื่อเดินพ้นออกมาแล้วเดินต่อออกมาอีกสักพักก็พบว่าตรงนี้คือจุดที่คืนนั้นนางโผล่มาจากอีกโลก แม้คืนนั้นจะมืดมิดแต่ในความรู้สึกก็บอกว่าตรงนี้ไม่ผิดแน่ คิดแล้วก็รู้สึกว่าทุกอย่างราวกับเรื่องน่าขบขันเรื่องหนึ่ง เยว่จินเดินตรงไปเรื่อย ๆ ก่อนจะพบกับต้นพลับเจ้าปัญหา และเด็กน้อยสองคนที่เดินกระวนกระวายไปมา จากบทสนทนาคล้ายกับว่านางเพิ่งตกลงไปในหลุมอย่างไรอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่นางหายไปในดินแดนอนันต์นั้นนานมาก 

 “เพราะเวลาข้างในและข้างนอกนั้นไม่เท่ากันน่ะสิ สามารถเลือกได้” เสียงของผู้อาวุโสอี้ตอบความสงสัยในใจนางให้หมดไป 

 ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ แบบนี้ก็สะดวกนัก

 คิดแล้วก็รีบกระชับห่อผ้าแล้วเดินเข้าไปหาทั้งสอง 

 “ซิ่งเออร์ หรูเออร์ ข้าอยู่นี่” 

 “พี่เยว่จิน/พี่เยว่จิน” 

 ทั้งคู่เมื่อได้ยินเสียงเรียกก็รีบหันหลังขวับทันที เมื่อเห็นว่าเป็นพี่สาวคนงามพวกเขาก็ไม่รอช้ารีบวิ่งไปยังจุดที่หญิงสาวยืนอยู่ 

 “พี่เยว่จิน เหตุใดท่านจึงมาอยู่ที่นี่ มิใช่ว่าท่านตกลงไปในหลุมหรือ” เด็กน้อยอวี๋หรูถามขึ้นก่อน จะเห็นได้ว่าดวงตาของเด็กน้อยแดงก่ำไม่น้อย 

“โอ๋ ๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมา” เยว่จินย่อตัวลงก่อนจะดึงเด็กน้อยเข้ามากอด อวี๋ซิ่งที่เห็นน้องสาวถูกพี่สาวคนงามดึงเข้าไปกอดตัวเขาก็หันตัวไปมา คล้ายกับว่าอยากถูกกอดด้วย เยว่จินเห็นเช่นนั้นจึงดึงเขาไปกอดด้วยอีกคน เมื่อเห็นว่าพวกเขาอารมณ์กลับมาเป็นปกติแล้วจึงได้ผละอ้อมกอดออกมา ก่อนจะเอ่ย 

 “ในหลุมนั้นมีทางออก ข้าจึงเดินตามทางไปเรื่อย ๆ ก่อนจะโผล่ที่ปากถ้ำ จากนั้นก็เดินมาเรื่อย ๆ จึงมาพบกับพวกเจ้านี่แหละ” 

 “อ้อ” เด็กน้อยทั้งสองพยักหน้าก่อนจะเห็นว่าที่ไหล่ของเยว่จินนั้นมีห่อผ้าห่อใหญ่ พวกเขาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย จำได้ว่าตอนเข้ามาในป่าพี่สาวไม่มีห่อผ้านี่นา 

 เยว่จินยิ้มในท่าทางของพวกเขาก่อนจะพูดอีกครั้ง 

 “ตรงปากถ้ำที่เดินทางออกมา ไม่ไกลกันนั้นข้าจำได้ว่าคืนนั้นข้าก็รู้สึกตัวที่นั่น ก่อนที่จะวิ่งไปเจอเรือนนา แต่ครั้งนี้โชคดีที่ข้าเจอห่อผ้า ที่น่าจะเป็นข้าที่ทิ้งเอาไว้ ในนี้มีของอร่อยด้วย รับรองว่าพวกเจ้าชอบแน่” 

 อวี๋ซิ่ง อวี๋หรูเมื่อได้ยินว่าจะได้กินของอร่อย ก็พยักหน้าราวกับไก่จิก

 “แต่ก่อนที่จะไปกิน พวกเราไปช่วยกันเก็บลูกพลับกันก่อนเถิด นั่นก็ของอร่อยเช่นกัน”

 จากนั้นทั้งสามคนก็ช่วยกันเก็บลูกพลับกันอย่างสนุกสนาน แต่น่าเสียดายที่ต้นพลับทั้งสองต้นนี้ดกเหลือเกิน กระบุงเพียงอันเดียวไม่สามารถเก็บไปหมดได้ คิดเช่นนั้นจึงได้คิดว่าช่วงบ่ายนี้นางจะกลับมาเก็บใหม่ หากยังไม่หมดพรุ่งนี้ก็จะมาอีก เพราะลูกพลับแบบฝาดสามารถทำพลับตากแห้งได้อร่อยนักเชียว นี่ก็เป็นหนึ่งในของโปรดของนางที่ต้องสั่งซื้อมากินเป็นประจำ ดังนั้นนางจะไม่พลาดเด็ดขาด 

 แต่เที่ยงนี้อย่างน้อยนางก็อุ่นใจแล้วว่าจะมีของดี ๆ กิน และต่อไปก็จะไม่ต้องทนหิวเช่นเดิมอีก 

 ทว่าเมื่อกลับมาถึงเรือนนาก็พบสายตาที่เต็มไปด้วยความคลางแคลงใจที่ทำนางรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมากะทันหัน 

 จะจับผิดอะไรกันอีก