Semua Bab บุรุษอัปลักษณ์ท้ายหมู่บ้านผู้นี้คือสามีข้า: Bab 1 - Bab 6

ตอนที่[1]โผล่มากลางป่าจิน แพทย์ผิวหนังสาวมากฝีมือประจำสถาบันโรคผิวหนังชื่อดังของประเทศ T ที่ทำงานหลังจากเรียนจบมาไม่กี่ปีแต่กลับมีผู้ที่เข้ามาใช้บริการโดยเจาะจงจองคิวหมอจินในหนึ่งเดือนนั้นแทบจะลงตารางไม่หวาดไม่ไหว แต่กระนั้นเจ้าตัวก็ยังมีความสุขที่ได้แก้ไขปัญหาให้ผู้คน นอกจากนั้นแล้วยังมีรายรับที่ไม่ต้องบอกว่ามหาศาลเพียงใดที่เข้ามาหาจินผู้นี้ ซึ่งเจ้าตัวชอบมากเลยละนะแต่ถึงจะมีความสุขในการทำงานมากแค่ไหน กระนั้นในแต่ละวันก็ยังมีความเครียดรวมถึงความเมื่อยล้าที่เกิดจากการทำงาน ดังนั้น กิจกรรมที่เธอโปรดปรานและชอบทำหลังจากเลิกงานในแต่ละวันเพราะลงความเห็นว่ามันจะทำให้เธอคลายเครียดได้ดีที่สุด นั่นก็คือการหยิบมือถือแล้วกดเข้าไปในแอปพลิเคชันหนึ่ง จากนั้นก็กดเลือกหาเทรนด์เต้นที่กำลังเป็นกระแส ฝึกเต้นสองสามรอบ ก่อนจะเริ่มทำการถ่ายคลิปจริง ๆ วันนี้เทรนด์ที่เธอเลือกเป็นเทรนด์ที่นำเพลงปกติมารีมิกซ์ให้เร็วขึ้น ไฮไลต์ของเพลงคือมีคำว่า ‘โย่ว ๆ’ บวกกับท่าเต้นที่ต้องกระโดดขึ้นลงหลายรอบเมื่อรวมกันจึงกลายเป็นความสนุกจะเห็นได้ว่ามีคนเข้าร่วมเทรนด์นี้มากมาย หลังจากซ้อมไปแล้วสามรอบก็ปรากฏว่ามีอาการหอบอยู

ตอนที่[3]คนผู้นี้โหดยิ่งนัก เยี่ยนซีหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะแค่นหัวเราะออกมา สตรีผู้นั้นถึงขั้นฆ่าตัวตายเพื่อหลีกเลี่ยงกับการต้องมาอยู่กับเขาเช่นนั้นหรือ “แล้วพบศพหรือไม่” ริมฝีปากได้รูปเอ่ยถามขึ้น “ไม่พบ แต่เห็นรองเท้า แต่บ้านจ้งก็จำได้ทันทีว่านั่นเป็นของพี่ชุนเยว่ขอรับ” อวี๋ซิ่งเป็นผู้ตอบ จินกะพริบตาปริบ ๆ มองคนนั้นทีคนนี้ทีเพราะไม่รู้ว่าพวกเขาพูดคุยอะไรกัน รู้เพียงแค่ว่ามีคนฆ่าตัวตายเมื่อวานนี้ “เจ้าจะเอาอย่างไรต่อไป” ครานี้จินถูกยิงคำถามมาอย่างกะทันหันจึงได้รีบหันไปมองบุรุษที่ไม่เป็นมิตรท่าทางเลิ่กลั่ก “ฉันไม่รู้ ฉันขออยู่ที่นี่ก่อนได้มั้ยคะ” “ไม่ได้! ไปที่ไหนก็ไป” ทว่าไม่ทันได้อ้อนวอนอะไรก็ถูกปฏิเสธกลับมาแล้ว คนใจร้าย “แล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ จำใครก็ไม่ได้ บ้านก็ไม่รู้อยู่ไหน” ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงไปนั่งกับพื้นอีกครั้ง ไม่พอยังพยายามบีบน้ำตาอีก ไม่เห็นใจก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว “ข้าไม่….” “พี่ชาย…...” ชายหนุ่มเตรียมที่จะปฏิเสธแต่ก็ถูกเด็กน้อยทั้งสองดึงชายเสื้อไว้คนละด้านพร้อมส่งสายตาอ้อนวอน ที่จริงแล้วเด็กน้อยทั้งสองก็อยากให้พี่สาวคนงามไปอยู่ที่บ้านพวกเขา แต่กระนั้นบ้านพว

ตอนที่[4]ทนไม่ไหวต้องเข้าป่า หลังจากที่นอนกระสับกระส่ายมาทั้งคืนพร้อมกับอาการปวดเนื้อปวดตัว จินตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ทนอีกต่อไป ทั้งเรื่องทนหิวและอีกหลาย ๆ เรื่อง คิดได้ดังนั้นจึงได้รีบดีดกายขึ้นจากที่นอนแต่เช้า จะว่าที่นอนก็มิใช่เพราะมันไม่มีแม้แต่ฟูกรวมถึงผ้าห่มด้วย เรือนนาหลังนี้เจ้าของบ้านไม่แบ่งอะไรให้เธอแม้แต่น้อย แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนวันนี้เธอตั้งใจว่าจะเข้าป่า อย่างน้อยต้องมีวัตถุดิบดี ๆ มาให้ทำอาหารกินบ้าง มันเผาแค่หัวเดียวจะไปพอยาไส้อะไร หิวไส้จะขาดอยู่แล้ว แต่ก่อนอื่นคงต้องไปตักน้ำมาใส่ถังน้ำก่อน หลังจากเข้าป่าแล้ว จะได้กลับมาอาบน้ำดี ๆ “นั่นเจ้าจะไปที่ใด” ทว่ายังไม่ทันจะได้ไปที่ใดเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น เป็นเขา ตื่นเช้าขนาดนี้เลยเหรอ หรือว่าเธอทำอะไรให้เขารำคาญใจ จินคิดอย่างระแวดระวัง วันนี้เขาสวมผ้าคลุมหน้าเอาไว้ด้วย “ฉัน เอ่อ ข้าคิดว่าจะไปตักน้ำมาใส่ถังน้ำน่ะ ท่านรู้หรือไม่ว่าต้องไปตักน้ำที่ไหน” “พี่เยว่จินจะไปตักน้ำหรือ ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวพวกเราไปตักเอง” ไม่ต้องรอให้คนหน้ายักษ์ตอบ เด็กน้อยน่ารักทั้งสองที่เธอพบเมื่อวานก็ตอบแทน นี่ก็มาเช้ากันเสียจริง “ให้พวกเจ้าจะไ