ตอนที่ 10 เมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย

ตอนที่ 10 เมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย

‘ฉันเป็น...เมีย...ที่ถูกต้องตามกฎหมายของผู้เสียชีวิตค่ะ และนี่ค่ะเอกสารการจดทะเบียนสมรส’

คำพูดพร้อมกับใบเอกสารที่ยื่นไปต่อหน้าเจ้าหน้าที่พยาบาล เปรียบเหมือนกับสายฟ้าฟาดที่ผ่าลงมายังกลางศีรษะของฉัน อีกทั้งสายตาคู่นั้นที่แอบส่งมาเย้ยหยัน ยิ่งทำให้ฉันที่แทบจะยืนทรงตัวไม่อยู่ตั้งแต่ต้นถึงกับทรุดเข่าลงไปแทบจะในทันที ก่อนที่ตัวเองจะโชคดีที่ยังมีป้านีพุ่งตัวมาโอบประคองช่วยฉันไม่ให้ล้มลงไปได้ทัน...

 'มะ...ไม่จริง' ฉันพึมพำเบา ๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ตนเองได้ยิน 

'เป็นไปไม่ได้ พ่อหนูไม่มีวันจดทะเบียนสมรสกับคนอย่างอายุพินแน่นอน เอกสารนี้มันต้องเป็นของปลอมแน่ ๆ ฮึก...ฮึก...' หัวทุยที่ส่ายไปมาอย่างไม่อยากที่จะยอมรับความจริง ยิ่งทำให้คนที่ถือไพ่เหนือกว่าได้ใจ

'อ๊ะ...นี่พ่อของเธอไม่ได้บอกหรอจ๊ะว่าเขาจดทะเบียนกับฉันน่ะ อะนี่...ถ้าไม่เชื่อก็ดูให้เต็มตาซะนะ' น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสะใจถูกพ่นออกมาพร้อมกับหลักฐานที่เป็นใบทะเบียนสมรสยื่นมาตรงหน้าของฉัน

และคำพูดกับเอกสารตรงหน้าก็เป็นเหมือนไม้หน้าสามที่ตีแสกความจริงลงมากลางหน้าเนียนของฉัน และยิ่งเมื่อฉันได้พินิจเพ่งดูหลักฐานที่อยู่ในมือด้วยสายตาอันสั่นเทาแล้วก็ต้องพบเข้ากับความจริงที่ว่าพ่อของฉันได้จดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงคนนั้นไปแล้วจริง ๆ และสิ่งที่ฉันไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นมันได้เกิดขึ้นแล้วจริง ๆ อีกทั้งด้วยความจริงที่หัวใจไม่อาจจะยอมรับได้ มันก็ได้ทำให้ความรู้สึกหลากหลายประเดประดังจนหน้ามืดไปหมด โดยเฉพาะความรู้สึกเสียใจที่ทำไมฉันต้องมารับรู้เอาวันนี้ด้วย...ทำไมฉันต้องมารับรู้ในวันที่ฉันต้องมาเสียพ่อไป และนอกเหนือสิ่งอื่นใดท่านจะรู้บ้างไหมว่าสิ่งที่ท่านทิ้งเอาไว้มันอาวุธชั้นดีที่ใช้สร้างบาดแผลให้กับฉัน จน ณ เวลานี้หัวใจของฉันมันยับเยินไม่เหลือชิ้นดีแล้ว

แม้แต่ป้านีที่เพิ่งรู้เรื่องราวนี้พร้อมกันกับฉัน แกก็ดูจะช็อกไม่ต่างกัน แต่กระนั้นป้านีก็ยังบีบมือฉันแน่นคล้ายกับต้องการจะส่งกำลังใจมาให้ ฉันที่รู้สึกตื้นตันใจ เพราะทั้งที่ป้าแกไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องทางสายเลือดอะไรกับฉันเลย แต่สำหรับฉันตอนนี้ ฉันกลับรู้สึกว่ามือคู่นี้มันช่างเป็นที่ยึดเหนี่ยวทั้งจิตใจและร่างกายได้เป็นอย่างดี

หลังจากความจริงที่แสนโหดร้ายปรากฏ ฉันที่เหมือนกับถูกหยุดเวลาไว้ ณ ตอนนั้น ก็ได้แต่ปล่อยให้เมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของพ่อทำทุกอย่างตามอำเภอใจ 

จนกระทั่ง...

'หนูลินลูก เรามาพาพ่อกลับกันเถอะ' เสียงอันแสนอบอุ่นของป้านี เอื้อนเอ่ยเบา ๆ เรียกสติของฉัน ก่อนที่ฉันจะต้องมารับรู้อีกว่า ยัยแม่เลี้ยงตัวร้ายมันแค่มาเอาใบมรณะบัตรเพื่อไปดำเนินเรื่องทางกฎหมายเท่านั้น โดยที่ความใจดำของมันคือไม่แม้แต่จะเข้าไปดูหน้าพ่อฉันเป็นครั้งสุดท้ายเลย 

หลังจากเหตุการณ์ที่โรงพยาบาลก็มีเพียงฉันกับป้านีที่คอยจัดการธุระทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ โดยตลอดระยะเวลาที่ดำเนินงานให้พ่อฉัน ฉันไม่เคยเห็นหัวนังแม่เลี้ยงมาร่วมงานเลยแม้แต่วันเดียว

‘นี่ยุพินเขาจะไม่มาส่งพ่อเราเลยหรือไงกัน นี่มันก็จวนจะถึงเวลาแล้วนะ’ ป้านีเดินมาพูดกับฉันหลังจากที่ท่านไม่เคยเห็นแม้แต่เงาแม่เลี้ยงมาร่วมงานเลยสักวัน

ส่วนฉันได้แต่มองไปที่ป้านีด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ความรู้สึกเงียบเหงาเขาจู่โจมหัวใจของฉันอีกครั้งเมื่อนึกถึงความรู้สึกที่จะไม่มีพ่ออยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว

จากนั้น...

‘ฮึก...ฮึก...’ ร่างกายที่ไม่อาจหลอกจิตใจได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อความเศร้าใจได้ดำดิ่งไปถึงจุดที่ลึกที่สุด ธรรมชาติก็ทำส่งน้ำตาให้ไหลออกมาเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดที่มี

และป้านีก็ยังเป็นคนเดียวที่เข้ามาโอบกอดปลอบประโลมฉันดั่งเช่นหลายวันที่ผ่านมา และยังเป็นคนเดียวที่อยู่เคียงข้างฉันนับตั้งแต่วันที่แม่ฉันหนีออกไปจากบ้านจนกระทั่งถึงวันนี้วันที่ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว แต่มันก็คงเป็นเพราะฉันเองที่เก็บตัวไม่ค่อยไปพูดคุยกับแกเหมือนเมื่อครั้งที่ชีวิตฉันยังสมบูรณ์ดี นั่นก็เพราะว่าฉันไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นห่วงหรือเป็นกังวลใจเพราะฉัน และฉันไม่อยากจะเป็นตัวปัญหาให้กับใคร...

เพราะอย่างนั้นฉันจึงเลือกที่จะเก็บทุกอย่างเอาไว้ และคิดว่ามันคือเกราะคุ้มภัยไม่ให้ฉันเจ็บปวดอีก แต่ใครจะไปรู้ว่าไอ้เกราะคุ้มภัยที่ฉันหลงคิดว่ามันจะทำให้ชีวิตฉันปลอดภัย มันจะค่อย ๆ กลืนกินความสดใสที่เคยมี...จนเหลือเพียงแค่ความเฉยชา...

ป้านียื่นมือมากอบกุมมือบางที่กำลังสั่นเทาด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ เธอทอดสายตามองไปยังหญิงสาวที่โตขึ้นมากตรงหน้าด้วยหัวใจที่หนักหน่วง เด็กสาวที่หน้าตาน่ารักมากคนหนึ่งที่ควรจะมีความสดใสตามวัย แต่ทว่า...ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความหม่นหมองและเศร้าสร้อยจนน่าเวทนา

สายตาที่ผ่านการมองโลกมาอย่างมากมายของเธอ มองคนตรงหน้าพลางนึกย้อนไปเมื่อครั้งวันวาน ภาพเด็กตัวน้อยหน้าตาน่ารักแสนซุกซนแต่ช่างฉลาดสดใสสมวัย เด็กน้อยที่ชอบวิ่งมาขอขนมกินที่บ้านของเธอ พร้อมกับส่งเสียงเจื้อยแจ้วเจรจาจนเธอคลายความเหงาไปได้อยู่หลายครั้ง แต่น่าสงสารที่ความสดใสนั้นกลับถูกความเห็นแก่ตัวของพวกผู้ใหญ่พรากไปจนทำให้หม่นหมอง และถึงแม้ว่าเธอจะคอยสอดส่องและค่อยเป็นห่วงเด็กสาวตลอดมา แต่ทว่า...เด็กสาวผู้น่าสงสารกลับไม่ได้ทำตัวให้ต้องเป็นห่วงแม้แต่น้อยเลย นั่นก็เพราะเด็กน้อยผู้น่าสงสารคนนี้ไม่เคยแสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็น แม้ว่าจะต้องเจอกับเรื่องที่หนักหนาสาหัสกี่ครั้งกี่หนก็ตาม

อ๊อดดดด ~~

สิ้นความคิดของทั้งหญิงสาวและหญิงวัยกลางคน เสียงที่เป็นดังสัญญาณของการปล่อยมือของผู้ที่อยู่กับผู้ที่จากไปก็ดังขึ้น เมื่อสุดท้ายแล้วก็ต้องถึงเวลาที่ฉันต้องส่งพ่อให้ออกเดินทางแล้ว...

‘ป่ะ...หนูลิน...เราไปส่งพ่อกัน’ ป้านีเอ่ยพร้อมกับกระชับมือที่กุมมือฉันให้แน่นขึ้น

ฉันพยักหน้าช้า ๆ แม้ว่าน้ำตายังอาบเต็มสองแก้มนวลอยู่

จากนั้นภาพควันที่ถูกปล่อยออกจากหอคอยที่สูงเสียดฟ้า คล้ายกับว่าต้องการส่งคนในนั้นไปให้ใกล้กับสรวงสวรรค์มากที่สุด แม้ว่าภาพตรงหน้าจะหมายถึงสัจธรรมของการปลดปล่อยให้อีกคนไปสู่อิสระอย่างแท้จริง แต่ทว่า...ความผูกพันสายสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกก็ไม่อาจจะทำใจยอมรับกับสิ่งที่ต้องปล่อยไปได้เลย...

'ลาก่อนค่ะพ่อ...เดินทางปลอดภัยนะคะ...แล้วสักวันลินจะไปหานะ...ฮึก...ฮึก...' (T_T)

ฉันยืนมองจนกระทั่งควันนั้นเจือจางบางเบาจนไม่เหลือ พร้อมกับน้ำตาหยดสุดท้ายที่ไหลลงมาเสมือนเป็นการบอกลาผู้ชายที่ฉันรักสุดหัวใจ เพราะจากนี้ฉันคงเหลือเขาไว้ได้เพียงแค่ในความทรงจำ...