ปฐวีรักฌิชากร

        ทุ่งนาเขียวขจี ต้นยางพารา ปาล์มน้ำมัน ต้นไม้ใบหญ้าทั้งสองข้างทางช่างอุดมสมบูรณ์เป็นเครื่องฟอกอากาศได้ดีทีเดียว มองไปทางไหนก็เห็นแต่สีเขียวเต็มไปหมดสดชื่นจริงๆ

        เวลา 6 : 30 น.

        วันนี้ปฐวีตื่นเช้ามาก็วิ่งออกกำลังกายตามปกติ อากาศที่นี่ตอนเช้าดีมาก อำเภอจะนะถือเป็นเมืองที่ธรรมชาติยังอยู่ครบ เพราะคนที่นี่ส่วนมากประกอบอาชีพเกษตรกรเป็นหลัก มีทั้งนาข้าว ยางพารา และปาล์มน้ำมัน เป็นพืชเศรษฐกิจหลักของคนในอำเภอจะนะ จังหวัดสงขลา

        นายหัวปฐวีวิ่งออกกำลังกายเสร็จ ก็กลับมาอาบน้ำกินข้าวเช้า กับเฒ่าแก่เขียวและคุณนายลดา ที่วันนี้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา

        "วี..วันนี้จะออกไปไหนบ้างล่ะลูก" คุณนายลดาถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวน 

        "ไม่นี่ครับคุณแม่ วันนี้ผมยังไม่มีโปรแกรมจะไปไหน" ปฐวีตอบออกไปน้ำเสียงเรียบในขณะที่ใช้ตะเกียบคีบผักบุ้งไฟแดงมาไว้ในจาน

        "งั้นเราไปเยี่ยมนายหัวซันกับตาโซ่กันดีมั้ย" คุณนายลดาบอกวัตถุประสงค์ของตัวเองออกไป

 

นายหัวปฐวีพยักหน้าเข้าใจ เคี้ยวอาหารตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจะรับคำมารดา "ดีเลยครับ..ผมคิดถึงสองพ่อลูกนั่นอยู่หลายวันละ เดี๋ยวสายๆ เราไปบ้านนายซันกันนะ"

        คุณนายลดาพยักหน้ารับ ก่อนจะส่งยิ้มสวยไปให้ลูกชาย สองแม่ลูกส่งยิ้มให้กันอย่างเป็นสุขใจ

"ว่าแต่พ่อล่ะ จะไปเยี่ยมซันกับเรามั้ย" คุณนายลดาถามสามีที่กำลังทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ก้มหน้าก้มตากินไม่พูดกับใคร

   

"ไปสิ..ผมก็คิดถึงตาโซ่จะตายอยู่แล้ว เด็กอะไรน่ารักน่าชัง ไม่รู้ซันมันทำบุญมาด้วยอะไร ถึงได้มีลูกชายหน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู..เฮ้อ!" เฒ่าแก่เขียวถอนหายใจออกมาหนักๆ

        "คุณถอนหายใจทำไมคะ" ภรรยาสุดที่รักเอ่ยถาม

 

        "พูดแล้วก็อยากมีหลาน ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้มีหลานปู่กับเขาบ้าง อิจฉาเจ้าซันมันนะ ตาโซ่อะน่ารักมาก ผมอยากมีแบบนั้นบ้าง อยากมีหลานโว้ย! อยากมีหลาน มีใครแถวนี้ได้ยินมั้ย!" เฒ่าแก่เขียวมองหน้าลูกชายแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ อีกครั้ง ก่อนจะถามน้ำเสียงกระแทกแดกดัน "แกได้ยินฉันมั้ยนายปฐวี"

        "โถ่!..ตะโกนซะดังขนาดนี้ ได้ยินสิครับพ่อ ไม่ได้ยินก็หูหนวกแล้ว"

        "เออ..ได้ยินก็ดี แกจะได้มีหลานให้ฉันอุ้มไวไว อายุก็ปาเข้าไปตั้งสี่สิบแล้ว ยังไม่คิดจะมีลูกมีเมียอีกพิลึกคน"

        "จะรีบไปไหนล่ะครับพ่อ ผมยังหนุ่มแถมหล่อขนาดนี้ มีลูกให้พ่อได้แน่เป็นโหลก็ยังไหว"

        "ให้มันจริงเถอะ กลัวจะราคาคุย..ไอ้ขี้โม้!"

        "ไม่ได้โม้นะ เตรียมตัวรับขวัญหลานเถอะ อย่างต่ำสิบล้านมีหรือเปล่า"

        "เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง หาเมียให้ได้ก่อนเถอะนะ แล้วค่อยมาทวงสิบล้าน..อิโด่..ไอ้ขี้คุย"

        คุณนายลดาส่ายหัวน้อยๆ อย่างเอือมระอา ให้กับสองพ่อลูกที่เถียงกันอย่างจะให้รู้แพ้รู้ชนะ

"พอเถอะค่ะทั้งพ่อทั้งลูก เตรียมตัวไปเยี่ยมน้องโซ่กันดีกว่า"

สองหนุ่มต่างวัยพยักหน้าพร้อมกัน เรียกได้ว่าถูกเหยียบเบรคกะทันหัน ไม่อย่างนั้นคงจะเถียงกันอีกยกใหญ่อย่างไม่มีใครยอมใครเหมือนทุกๆ วัน เพราะฉะนั้นหล่อนต้องห้ามทับเอาไว้ให้ทันเวลา

"กินข้าวไปค่ะ" คุณนายลดาหันไปทำตาดุใส่ผู้เป็นสามีและปรายตามองนายหัวปฐวีผู้เป็นลูกชาย ที่ตอนนี้นั่งทานข้าวอย่างสงบเรียบร้อย