บทที่ 144

เมื่อเสียงของเธอดังขึ้น เจเรมี่รีบหดมือของเขากลับเข้าตัวทันที

ทันใดนั้น มือของเมเรดิธที่กำลังจะสวมแหวนได้ว่างเปล่าในขณะที่ใบหน้าของเธอเริ่มชา และสิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นคือความรู้สึกเสียหน้า

ทุกคนมองไปยังที่มาของเสียงอันเด็ดเดี่ยวนั่น รูปร่างเพียวที่แสนเปราะบางปรากฎขึ้นในสายตาพวกเขา

นั้นคือมาเดลีน

เธอสวมชุดเรียบง่ายและสง่างาม เธอแต่งหน้าเบา ๆ บนใบหน้า แม้จะมีรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเธอ แต่เธอยังคงดูสวยงามราวกับเพิ่งเดินออกมาจากภาพวาด

ทุกคนสามารถบอกได้ว่านี่คือมาเดลีน และเธอยังเป็นอดีตภรรยาของเจเรมี่

อย่างไรก็ตาม ใครสามารถดูออกว่าเธอตาบอด เพราะเธอบังคับตัวเองให้เดินไปสู่จุดหมาย ร่างกายของเธอต้อนรับอ้อมกอดแห่งความตาย แต่เธอก็ยังเลือกเดินไปข้างหน้าแม้จะมันยากลำบาก

เจเรมี่เฝ้ามองในขณะที่มาเดลีนเดินเข้ามาหาเขาอย่างช้า ๆ เขาพยายามอย่างมากที่จะมองเข้าไปในดวงตาของมาเดลีน แต่พระเจ้า เธอไม่มีจุดเพ็งเล็งในดวงตา เขาไม่พบความรักอันเร่าร้อนและความปรารถนาที่เธอเคยมีต่อเขาในสายตาของเธอ

นอกจากนี้ เธอยังสะดุดเมื่อเดินมาอยู่ตรงหน้า

เป็นเพราะเธอมองไม่เห็น เธอมองไม่เห็นแสงสว่างใด ๆ ดังนั้นเธอจึงต้องเ