บทที่ 16

เจเรมี่ดูวิดีโอจบ เขามีสีหน้าว่างเปล่า “คุณได้มันมาจากไหน” เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เมเดลีนรู้สึกถึงความผิดปกติ “ฉันได้มันมาจากไหน มันสำคัญอย่างนั้นเหรอ? ความจริงมันสำคัญกว่าไม่ใช่เหรอ?”

"ความจริงอย่างนั้นเหรอ?" เจเรมี่เงยหน้าขึ้น และปัดนิ้วลบวิดีโอนั้่น เขายังลบสำเนาสำรองของมันที่อยู่ในอัลบั้มของเมเดลีนอีกด้วย

เมเดลีนตกใจกับการกระทำของเขามาก เธอยื้อแย่งเพื่อเอาโทรศัพท์ของเธอคืน แต่มันสายเกินไป เขาล้างโฟลเดอร์อัลบั้มที่ถูกลบไปแล้ว

“เจเรมี่ ทำไม? ทำไมคุณทำอย่างนั้น? คุณไม่รู้หรือไงว่าตอนนี้มีคนวิจารณ์ฉันทางโลกออนไลน์มากแค่ไหน? นั่นเป็นวิดีโอเดียวที่ฉันสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉันได้!”

ความหวังของเมเดลีนพังทลายลง

อย่างไรก็ตาม เจเรมี่ยังคงเยาะเย้ยอย่างไม่แยแส “ความบริสุทธิ์ของเธอเกี่ยวอะไรกับฉัน? ตราบใดที่ทำให้เมเรดิธมีความสุขมันก็เพียงพอแล้ว”

คำถามของเจเรมี่ทำให้เมเดลีนพูดไม่ออก

ความบริสุทธิ์และชีวิตของเธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา!

เขาสนใจแต่เมเรดิธ ดังนั้นแม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำสิ่งที่น่ารังเกียจสำหรับเขา เขาก็ยังคงรับได้

ทั้งหมดเป็นเพราะเขารักเธอ เขาตาบอดเพราะความรัก เขารักเธอมากจนไม่มีเหตุผล

ทันใดนั้น เมเลดีนจึงใจเย็นลง เธอมองไปที่ผู้ชายตรงหน้าเธอและรู้สึกได้ว่ามีน้ำตาไหลออกมาที่มุมตาของเธอ “เจเรมี่ มันก็ไม่เป็นอะไรอย่างนั้นเหรอ ต่อให้วันหนึ่งฉันจะถูกชาวเน็ตกลั่นแกล้งจนตายก็ตาม?”

เจเรมี่มีเพียงใบหน้าที่ไม่ไหวติง “แล้วตอนนี้เธอตายรึยัง?”

คำตอบของเขาช่างเย็นชา มันเหมือนกับมีดคมที่ทิ่มแทงหัวใจของเธอ ความเจ็บปวดรวดร้าวแผ่ซ่านจากหัวใจไปทั่วร่างกายของเธอ

เมเดลีนกำหมัดแน่น ใบหน้าหล่อเหลาของชายคนนี้พร่ามัวเพราะน้ำตาของเธอ “เจเรมี่ เมื่อวันนั้นมาถึงฉันหวังว่าคุณจะไม่เสียใจเหมือนตอนนี้”

เมื่อพูดอย่างนั้นจบ เมเดลีนก็จากไปและไม่หันกลับมา น้ำตาไหลอาบแก้มของเธออย่างไม่สามารถควบคุมได้

เธอสามารถลืมความทุ่มเทอย่างผิด ๆ ที่เธอมีให้เขาตลอด 12 ปีที่ผ่านมาได้แล้ว เธอไม่เชื่อเลยว่าเธอจะตกหลุมรักผู้ชายคนนี้

เมเดลีนวิ่งออกจากอาคาร ฝนก็เริ่มตกลงมา เธอรู้สึกเหม่อลอยจึงไม่สังเกตเห็นว่ามีรถพุ่งเข้าหาเธอ

"เอี๊ยดดด!" เสียงล้อครูดกับถนนดังขึ้น เสียงเบรกกระทันหัน เมเดลีนก็เงยศีรษะขึ้น การมองเห็นของเธอพร่ามัว เพราะฝนและน้ำตาของเธอไหลลงมาปะปนกัน ดังนั้นเธอมองเห็นชายคนหนึ่งที่กำลังออกจากรถก่อนที่จะวิ่งเข้าหาเธออย่างร้อนรน ก่อนที่เธอจะได้ทันเห็นใบหน้าของเขา เธอก็สลบไป

…

เมื่อเมเดลีนตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว

เธอมองไปรอบ ๆ ตัว และเห็นว่าเธออยู่ที่อพาร์ทเมนต์ที่สวยงาม อย่างไรก็ตามมันเป็นสิ่งแปลกตา

ในขณะที่เธอกำลังลุกขึ้นนั่ง ชายที่หล่อเหลา และรูปร่างสูงก็เดินเข้ามาทางประตู

หลังจากมองเขาไม่กี่วินาที เมเดลีนก็ถามอย่างไม่เชื่อว่า “แดน?”

แดเนียล เกรแฮมยิ้มอย่างอ่อนโยน “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เมเดลีน”

มันเป็นเวลานานมากแล้ว นับตั้งแต่แดเนียลจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยม เมเดลีนก็ไม่ได้เจอเขาอีกต่อไป

“เมื่อสักครู่ ฉันขอให้หมอส่วนตัวช่วยตรวจดูอาการของเธอ เขาบอกว่าเธอปลอดภัยดี” แดเนียลยื่นแก้วน้ำอุ่นให้เมเดลีน ขณะที่เขาพูด

เมเดลีนยิ้มอย่างขอโทษ “ฉันขอโทษนะแดน ฉันสร้างปัญหาให้นายอีกแล้ว”

“มันไม่ใช่ปัญหาเลย ทุกอย่างเรียบร้อยดี แค่ขอให้เธอปลอดภัย” คำตอบของแดน ทำให้หัวใจของเมเดลีนรู้สึกอบอุ่น

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่เจเรมี่พูด เธอก็รู้สึกหัวใจสลายอีกครั้ง

บางทีนี่อาจเป็นผลมาจากความรักที่หลงผิด และรักข้างเดียว

มันดึกมากแล้ว เมเดลีนรู้สึกอยากกลับบ้าน แต่แดเนียลได้สั่งอาหารจากโรงแรมระดับห้าดาวมาเต็มโต๊ะไปหมด

เมเดลีนไม่ต้องการให้ความตั้งใจดีของแดเนียลสูญเปล่า เธอจึงอยู่กินข้าวเย็นกับเขา หลังอาหารค่ำแดเนียลยืนยันที่จะไปส่งเมเดลีนกลับบ้าน

เมื่อรถมาถึงหน้าคฤหาสน์ แดนพูดว่า “หมอบอกฉันว่าเธอท้อง เจเรมี่รู้เรื่องหรือเปล่า?”

เมเดลีนหยุดชะงักในทันที เธอหันหน้าไปรอบ ๆ และเห็นว่าแสงพระจันทร์ส่องกระทบใบหน้าอันหล่อเหลาของแดเนียล สายตาของเขาดูเป็นคนจิตใจดี

"แน่นอน เขาต้องรู้สิว่าฉันท้อง” เมเดลีนฝืนยิ้มและลงจากรถ “ขอบคุณนะแดน คราวหน้าฉันจะเลี้ยงมื้อเย็นนาย”

แดเนียลพยักหน้าและยิ้ม “ฉันจะรอให้เธอโทรหาฉันนะ แมดดี้”

"ตกลง" เมเดลีนยิ้มและโบกมือให้ เธอหันกลับมา หลังจากดูรถของแดเนียลออกไปแล้ว ในขณะที่เธอเข้ามาภายในบ้าน มือเย็นเฉียบก็คว้าและดึงแขนเธอออกไป

มาเดลีนไม่ได้สังเกตเห็น และนั่นทำให้จมูกของเธอชนเข้ากับหน้าอกแข็งแรงของชายคนหนึ่ง ทันใดนั้นเสียงเยือกเย็นของเจเรมี่ก็ดังขึ้นจากด้านบนศีรษะของเธอ “เมเดลีน เธอนี่เป็นผู้หญิงร้ายกาจมากกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก”