ถ้าเป็นเขาจริงๆ เขามีสิทธ์อะไรมาช่วยเธอในการชำระหนี้? สามีของเธอเนี่ยนะ?อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าความคาดหวังของมาเดลีนก็ถูกทำลายลง เมื่ออีกฝ่ายระบุชื่อ - แดเนียลมาเดลีนโทรหาแดเนียลทันที อย่างไม่รอช้า หลังจากนั้นไม่นานเขาเดินทางมาหาเธออย่างเร่งรีบเมื่อมาเดลีนบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ผมคิดว่ามีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นกับเธอ แมดดี้ ปรากฎว่ามันคือเรื่องนี้ ไม่เป็นไร เธอไม่จำเป็นต้องคิดกังวลถึงสิ่งนี้”“มันไม่มีอะไรเลย” มาเดลีน มองไปที่แดเนียลอย่างจริงจัง “แดน..ฉันเองไม่รู้ว่าฉันจะตอบแทนคุณได้เมื่อไหร่ แต่ก็ขอบคุณมากจริงๆ""ฉันไม่รีบ ฉันไม่ต้องการเงินด่วนขนาดนั้น”“ฉันรู้ว่าคุณอยากปฏิเสธ แต่ว่า-”“ถ้าเธออยากจะขอบคุณฉันจริงๆล่ะก็ แมดดี้ เธอสามารถเลี้ยงอาหารฉันเป็นการตอบแทนได้นะ ฉันรู้สึกหิวตอนนี้อยู่พอดีเลย” แดเนียลขัดจังหวะมาเดลีน เขามองเธออย่างสนใจด้วยสายตาที่อ่อนโยน “ฉันมีความสุขที่ได้ช่วยแบ่งเบาภาระให้กับเธอ”มาเดลีนสามารถรู้สึกถึงความรักที่ใกล้ชิดระหว่างชายหญิงในสายตาของแดเนียลเธอหลบสายตาที่จ้องมองอย่างกะทันหันและพยักหน้า "ตกลง"มาเดลีนเพิ่งออกจากคุกและ
สีหน้าของมาเดลีนเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด เธอคือสิ่งสกปรกของแท้เละเทะมากในจิตใจเขา“เจเรมี่ ช่วยมีมารยาทในคำพูดคำจาด้วย!” แดเนียลดึงมาเดลีนไว้ข้างหลังเขาและบรรยากาศระหว่างพวกเขาเริ่มมีประกายไฟคุกรุ่นขึ้นมาทันทีเจเรมี่หัวเราะเบาๆ "เคารพงั้นหรอ? เธออยู่กับชู้รักในฐานะผู้หญิงที่แต่งงานแล้วในที่สาธารณะและเธอยังพยายามที่จะถามหาการความเคารพนั่นอยุ่อีกหรือ?เขาใช้คำพูดที่คมชัด แสดงให้เห็นว่าเขาไม่สนใจความรู้สึกของมาเดลีนด้วยซ้ำ“เมื่อไหร่กันที่นายปฏิบัติกับแมดดี้ในฐานะภรรยา? จากนี้ไป เธอไม่ใช่ภรรยาของนายอีกต่อไป!” แดเนียลไม่ได้มีทีท่ากลัวเจเรมี่ เขาหันหน้าเข้าประจันหน้าใบหน้าของเจเรมี่ถูกปกคลุมด้วยความรู้สึกเยือกเย็น เขามองไปที่มาเดลีนด้วยสายตาที่น่าขนลุก “นี่เป็นวิธีที่เธอยั่วยวนผู้ชายข้างนอกหรือเปล่า?”มาเดลีนรู้สึกหนาวสั่นที่กระดูกสันหลังของเธอ เธอไม่เข้าใจความขุ่นมัวในดวงตาของเจเรมี่เขาเอื้อมมือไปดึงมาเดลีนมาอยู่ข้างๆ ดวงตาหยิ่งผยองของเขามองไปที่แดเนียล “เธอยังคงเป็น เมียที่แต่งงานถูกต้องตามกฎหมายของผม ถึงแม้วันหนึ่งผมจะเบื่อเธอ แต่ผมจะไม่มีวันยอมให้นายมีโอกาสได้สิ่งของที่ผมเคยได้ไปเด
เสียงต่ำและทุ้มของเขาดังก้องอยู่ในหูของเธอและหัวใจเธอตอนนี้กำลังเต้นเร็วขึ้น ถึงอย่างไร เธอจะไม่มีคาดหวังอะไรที่ไร้สาระอย่างที่เคยมีอีกต่อไป ตอนนี้ ความรักที่มีต่อเจเรมี่ถูกครอบงำโดยความเกลียดชังที่เธอมีต่อเขามาเดลีนไม่คาดคิดว่าท่านปู่วิทแมนจะไม่รังเกียจที่เธอต้องเข้าคุกเป็นเวลาสามปี แต่เขา บอกให้ มาเดลีนเริ่มต้นชีวิตใหม่และใช้ชีวิตที่ดีที่เหลือกับเจเรมี่เห็นได้ชัดว่าผู้อาวุโสท่านนี้มีความคิดดั้งเดิม นั่นจึงเป็นเหตุผลว่า เขาควรโกรธและรังเกียจหลานสะใภ้ของเขาที่ได้ทำอาชญากรรมเช่นนี้ แต่ในขณะนี้ มาเดลีนยังคงตกตะลึงเธอรู้สึกซาบซึ้งและอบอุ่นอย่างไร้คำพูดการกระทำของคุณปู่ท่านนี้ทำให้เธอนึกถึงปู่ของเธอที่ล่วงลับไปแล้ว พวกเขาทั้งสองเป็นชายชราที่ใจดีและอบอุ่นมาเดลีนร่วมรับประทานอาหารเย็นที่คฤหาสน์ของวิทแมน เธอรับรู้ได้อย่างแจ่มแจ้งว่าทุกคนที่นี่กำลังเยาะเย้ยเธอโดยเฉพาะแม่ของเจเรมี่ หลังจากที่ท่านขอตัวกลับไปก่อน แม่ของเจเรมี่เริ่มแสดงกริยาท่าทางดูถูกเธอทันที "ถ้าเธอฉลาดมากพอ เธอควรเป็นคนเสนอเรื่องการหย่าร้างที่ไม่ต้องมีการต่อรองและที่สำคัญต้องไม่ขัดขวางงานแต่งงานของเจเรมี่กับเมเรดิธ"
เด็กน้อยตัวเล็กหมุนตัวกลับมาอย่างไร้เดียงสาอาจเพราะเขาได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้ ตอนนี้ใบหน้าที่น่ารักและบริสุธิ์ของเขากำลังเผชิญหน้ากับมาเดลีน ดวงตาที่สดใสและชัดเจนของเขาเหมือนกระเบื้องเคลือบขณะที่กระพริบและจ้องไปที่มาเดลีนประกายไฟแห่งความเกลียดชังในใจที่ท่วมท้นขอ มาเดลีน ถูกสกัดดับลงในทันที มันถูกแทนที่ด้วยความรักและความเมตตาที่ไม่อาจบรรยายได้น้ำตาไหลซึมที่มุมตาทั้งสองข้างของเธอและเธอก็อยากจะร้องไห้ออกมา‘ถ้าลูกฉันยังอยู่ที่นี่ เธอคงน่ารักเหมือนเขาเช่นกัน’นั่นเป็นเพราะ เจเรมี่ที่มีความโดดเด่นมาก ลูกหลานที่ได้รับสืบทอดเชื้อสายของเขาก็จะหน้าตาดีเช่นกันมาเดลีนก้มลงลูบใบหน้าที่บอบบาง และน่ารักของเขา “เธอชื่ออะไรเอ่ย เด็กน้อย?”เด็กชายตัวเล็กกระพริบตาและพูดอย่างน่ารักว่า “แม่และพ่อเรียกผมว่าแจ็ค”‘แม่และพ่อ’คำพูดเหล่านั้นทำร้ายมาเดลีนลูกของเธอควรมีแม่และพ่อของเธอเช่นกัน แต่ตอนนี้ ...“แมดดี้ เธอกำลังพยายามทำอะไรของเธอ? ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่าเธอสามารถทำทุกอย่างกับฉันได้แต่โปรดอย่าทำร้ายลูกชายของฉันกับเจเรมี่!”เสียงกรีดร้องของเมเรดิธฟังดูเกินจริงอย่างผิดปกติ นอกจากนั้น เธอย้ำ
เธอควรกลับไปกับเขาไหม?มาเดลีนแสร้งยกมุมริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนตอบอย่างอ่อนหวานว่า “โอเค”หลังจากพูดจบ เธอหันหน้าไปมองเมเรดิธทันที ในขณะนี้ ใบหน้าของเมเรดิธดำราวกับถ่านและริมฝีปากของเธอก็กดเข้าหากันแน่น เธอโกรธจนแทบจะขบฟันตัวเองอย่างไรก็ตาม มันเป็นลักษณะตัวตนที่ขัดแย้งกันของเธอสิ่งนี้ที่ทำให้มาเดลีนรู้สึกพอใจมากที่สุด เธอคงกำลังจะระเบิด แต่เธอก็ไม่ต้องการที่จะทำลายภาพลักษณ์ของผู้หญิงที่อ่อนโยนและเปี่ยมด้วยความรัก และสิ่งที่เธอเห็นต่อมาคือเจเรมี่เดินตรงดิ่งเขาไปหาผู้หญิงสองหน้าคนนั้น เขาคงจะปลอบโยนเธออย่างแน่นอนจากระยะไกล มาเดลีนเห็นเมเรดิธอุ้มลูกของเธอขณะที่เข้าใกล้เจเรมี่ด้วยท่าทางที่น่าสมเพช“เจเรมี่ ฉันกลัวว่าแมดดี้จะทำร้ายฉันและลูกอีกครั้ง เธอถูกจำคุกเป็นเวลาสามปีแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สะทกสะท้านใดๆเลยตอนนี้” เมเรดิธบ่นกับเจเรมี่“เจเรมี่ คุณไม่ลืมสิ่งที่เคยสัญญากับฉันตอนเด็กๆ ใช่ไหม? เธอบอกว่าฉันจะเป็นเจ้าสาวของคุณและปกป้องฉันตลอดไป”มาเดลีนคิดมาเสมอว่าเธอคงไม่มีความรู้สึกใดๆต่อไปหากเจเรมี่ได้ใกล้ชิดกับผู้หญิงคนอื่น แต่เพียงแค่ได้เห็นพวกเขาพูดคุยกันอย่างใก
เจเรมี่จับเธอไว้แน่น และแม้มาเดลีนจะพยายามหนีออกจากการจับกุม แต่เธอยังถูกบังคับให้ขึ้นรถไปในที่สุดมาเดลีนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อไหร่ที่เขาหยุดคิดว่าเธอจะทำให้รถของเขาสกปรก ตอนนี้เขาปล่อยให้เธอนั่งในที่นั่งผู้โดยสารข้างๆด้วยซ้ำท้องฟ้าภายนอกมืดมนลงในทันที ไม่นาน ทั้งลมทั้งฝนต่างพากันกระหน่ำตกหนักอารมณ์ของมาเดลีนเริ่มปั่นป่วน เมื่อใดก็ตามที่ฝนตกอย่างหนัก เธอจะนึกถึงคืนที่เธอถูกบีบบังคับให้คลอดลูกในรถแคบๆ ความกลัวในใจของเธอขยายออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เธอไม่อยากมองย้อนกลับไปในคืนที่มืดมิดคืนที่เลือดนองเต็มพื้น คืนที่ทำให้เธอและลูกสาวแยกจากกัน"เจเรมี่ จะพาฉันไปไหน? นี่วางแผนที่จะฆ่าฉันเพียงเพราะฉันปฏิเสธที่จะหย่ากับคุณหรือเปล่า? ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณทำมันสำเร็จอีกต่อไปแล้ว!" มาเดลีนสูญเสียการควบคุมอารมณ์ของเธอและเธอพยายามเปิดประตูรถเธอไม่สามารถตายได้ เธอยังไม่ได้แก้แค้นลูกสาวของเธอ!เจเรมี่ล็อคประตูอย่างรวดเร็วก่อนจะดึงเบรก"มาเดลีน เธอบ้าหรือเปล่า?"เขาขมวดคิ้วก่อนจะลากมาเดลีนเข้ามาหาเขา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาถูกปกคลุมไปด้วยความเย็นชามาเดลีนจ้องมองเขาด้วยดวงตาสีแดงเข้ม "ใช่ ฉันบ้
"คุณมองเห็นร่องรอยเหล่านี้ไหม? คุนชาย วิทแมน ฉันต้องขอขอบคุณสำหรับความห่วงใย คุณปล่อยให้ฉันมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบทุกวันในช่วงที่ฉันติดคุกเป็นพันๆวัน”รอยยิ้มขมขื่นถูกขรี่ออกก่อนที่น้ำตาไหลออกมาเยอะมากของเธอจะตกลงบนหลังมือของเจเรมี่ นิ้วเรียวของเขาสั่นเบาๆ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าน้ำตาจะมีอนุภาคร้อนแรงขนาดนี้ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ และมาเดลีนได้ยินเสียงที่ปัดน้ำฝนกระทบกับกระจกหน้ารถที่ถูกสะบัดไปมาอากาศรอบตัวของเธอดูเหมือนจะเงียบลงในทันที มาเดลีนรีบเช็ดน้ำตาของเธอทิ้งไป ดวงตาของเธอเริ่มสงบลง"เจเรมี่ ถ้าฉันเลือกย้อนเวลาได้อีกครั้ง ฉันก็ไม่อยากจะพบคุณเลย”หลังจากได้ยินคำพูดของมาเดลีน เจเรมี่ดูเหมือนจะกลับมามีสติอีกครั้ง เขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่ไร้อารมณ์ของเขา"มาเดลีน เธอไม่มีทางเลือก เธอกลายเป็นภรรยาของฉัน และเธอจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงนี้ได้ไปชั่วชีวิตนี้”มาเดลีนเยาะเย้ยถากถาง "โอ้? งั้นหรอ? คุณชาย วิทแมน คุณกำลังจะบอกว่าจะไม่มีวันหย่ากับฉันตลอดชีวิตนี้งั้นหรอ? แล้วยัยผู้หญิงสองหน้าของคุณล่ะ? ไม่กลัวหรือว่าเธอจะเสียใจจนพยายามฆ่าตัวตายหลังจากได้ยินเรื่องนี้อีกครั้งหรือไง?”
เมเรดิธชี้ไปที่มาเดลีนอีกทั้งตะโกนใส่เธอ หล่อนละทิ้งภาพลักษณ์ที่แสนหลอกลวงและหญิงสาวแสนอ่อนโยนทิ้งไปแม่บ้านฮิวจ์ไม่แปลกใจกับความดุร้ายและป่าเถื่อนของเมเรดิธ เห็นได้ชัดเลยว่าเธอเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเมเรดิธเมื่อนานมาแล้วในตอนแร มาเดลีนต้องการที่เพียงแค่จากไป แต่เมื่อเห็นเมเรดิธที่กำลังลุกลี้ลุกลนกับอาการโกรธมาก ในขณะนี้เธอจึงเลือกที่จะต่อกรกับเมเรดิธสักเล็กน้อย หล่อนนั่งลงบนโซฟาก่อนจะแยกริมฝีปากขยับออกไม่มีท่าทีเดือดร้อนใดๆ "ฉันเป็นนายหญิงบุคคลสำคัญของบ้านหลังนี้แปลกไหมที่ฉันมาอยู่ที่นี่? ถ้ามีอะไรแปลกก็คงเป็นคนนอกอย่างเธอที่ทำไมถึงมาอยู่ในบ้านฉันตอนนี้?”"เธอเป็นนายหญิงของบ้านหลังนี้งั้นหรือ?" ราวกับว่าเมเรดิธได้ยินเรื่องตลกที่เรื่องใหญ่ในรอบปี "มาเดลีน เธอกลายเป็นคนโง่ไปเเล้วในขณะที่อยู่ในคุกหรือเปล่า? ฉันคือนายหญิงที่แท้จริงของบ้านหลังนี้! และเธอเป็นแค่สุนัขที่ไล่ตามเจเรมี่!”คำพูดของหล่อนเป็นการดูถูกและสบประมาทอย่างมาก หล่อนดูมีความคิดมุ่งร้ายด้วยการขบฟันพูดของหล่อนทำให้ดูหล่อนสูญสิ้นท่าทางที่เหมือนหญิงสาวจากครอบครัวที่ร่ำรวยเลยมาเดลีนหัวเราะเบาๆ "ถ้าฉันเป็นหมา เธอก็คงไม