"คุณมองเห็นร่องรอยเหล่านี้ไหม? คุนชาย วิทแมน ฉันต้องขอขอบคุณสำหรับความห่วงใย คุณปล่อยให้ฉันมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบทุกวันในช่วงที่ฉันติดคุกเป็นพันๆวัน”รอยยิ้มขมขื่นถูกขรี่ออกก่อนที่น้ำตาไหลออกมาเยอะมากของเธอจะตกลงบนหลังมือของเจเรมี่ นิ้วเรียวของเขาสั่นเบาๆ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าน้ำตาจะมีอนุภาคร้อนแรงขนาดนี้ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ และมาเดลีนได้ยินเสียงที่ปัดน้ำฝนกระทบกับกระจกหน้ารถที่ถูกสะบัดไปมาอากาศรอบตัวของเธอดูเหมือนจะเงียบลงในทันที มาเดลีนรีบเช็ดน้ำตาของเธอทิ้งไป ดวงตาของเธอเริ่มสงบลง"เจเรมี่ ถ้าฉันเลือกย้อนเวลาได้อีกครั้ง ฉันก็ไม่อยากจะพบคุณเลย”หลังจากได้ยินคำพูดของมาเดลีน เจเรมี่ดูเหมือนจะกลับมามีสติอีกครั้ง เขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่ไร้อารมณ์ของเขา"มาเดลีน เธอไม่มีทางเลือก เธอกลายเป็นภรรยาของฉัน และเธอจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงนี้ได้ไปชั่วชีวิตนี้”มาเดลีนเยาะเย้ยถากถาง "โอ้? งั้นหรอ? คุณชาย วิทแมน คุณกำลังจะบอกว่าจะไม่มีวันหย่ากับฉันตลอดชีวิตนี้งั้นหรอ? แล้วยัยผู้หญิงสองหน้าของคุณล่ะ? ไม่กลัวหรือว่าเธอจะเสียใจจนพยายามฆ่าตัวตายหลังจากได้ยินเรื่องนี้อีกครั้งหรือไง?”
เมเรดิธชี้ไปที่มาเดลีนอีกทั้งตะโกนใส่เธอ หล่อนละทิ้งภาพลักษณ์ที่แสนหลอกลวงและหญิงสาวแสนอ่อนโยนทิ้งไปแม่บ้านฮิวจ์ไม่แปลกใจกับความดุร้ายและป่าเถื่อนของเมเรดิธ เห็นได้ชัดเลยว่าเธอเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเมเรดิธเมื่อนานมาแล้วในตอนแร มาเดลีนต้องการที่เพียงแค่จากไป แต่เมื่อเห็นเมเรดิธที่กำลังลุกลี้ลุกลนกับอาการโกรธมาก ในขณะนี้เธอจึงเลือกที่จะต่อกรกับเมเรดิธสักเล็กน้อย หล่อนนั่งลงบนโซฟาก่อนจะแยกริมฝีปากขยับออกไม่มีท่าทีเดือดร้อนใดๆ "ฉันเป็นนายหญิงบุคคลสำคัญของบ้านหลังนี้แปลกไหมที่ฉันมาอยู่ที่นี่? ถ้ามีอะไรแปลกก็คงเป็นคนนอกอย่างเธอที่ทำไมถึงมาอยู่ในบ้านฉันตอนนี้?”"เธอเป็นนายหญิงของบ้านหลังนี้งั้นหรือ?" ราวกับว่าเมเรดิธได้ยินเรื่องตลกที่เรื่องใหญ่ในรอบปี "มาเดลีน เธอกลายเป็นคนโง่ไปเเล้วในขณะที่อยู่ในคุกหรือเปล่า? ฉันคือนายหญิงที่แท้จริงของบ้านหลังนี้! และเธอเป็นแค่สุนัขที่ไล่ตามเจเรมี่!”คำพูดของหล่อนเป็นการดูถูกและสบประมาทอย่างมาก หล่อนดูมีความคิดมุ่งร้ายด้วยการขบฟันพูดของหล่อนทำให้ดูหล่อนสูญสิ้นท่าทางที่เหมือนหญิงสาวจากครอบครัวที่ร่ำรวยเลยมาเดลีนหัวเราะเบาๆ "ถ้าฉันเป็นหมา เธอก็คงไม
แท้ที่จริงแล้ว มาเดลีนค่อนข้างกระวนกระวายใจและไม่สบายใจอย่างมาก ด้วยความสามารถในปัจจุบันของเธอ ไม่สามารถสู้กับเมเรดิธได้เลยนอกจากนี้ทเธอไม่สามารถอ่านการกระทำของเจเรมี่ที่มีต่อเธอในวันนี้ได้ขณะที่เธอยังคงคิดวนเวียนอยู่กับเรื่องนี้ เธอรับรู้ว่ามีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวจากโถงทางเดิน กำลังเข้าใกล้เธอทุกทีมาเดลีนเงยหน้าขึ้นขณะที่ร่างสูงโปร่งอย่างสง่าของเจเรมี่เข้ามาบดบังทัศนียภาพในการมองเห็นของเธอสายฝนยังคงโหมกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย และด้วยนิสัยที่เยือกเย็นตามปกติของเขาในเวลานี้อุณหภมูิที่แผ่ออกมาดูเยือกเย็นขึ้นไปอีกเเพราะฝนที่กำลังตกหนักอยู่ตอนนี้เขาตั้งใจที่จะมองลึกเข้าไป ในดวงดวงตาของเขามีมาเดลีนสะท้อนอยู่ ดวงตาของเขาจ้องมองเธอช่างลึกเหลือเกิน ราวกับว่าเธอจะจมดิ่งลงไปในดวงตานั้นมันเป็นการสบตาแบบนั้นอีกครั้งหัวใจของมาเดลีนถูกสูบฉีดอย่างอธิบายไม่ถูก เมื่อเธอกำลังจะหลีกเลี่ยงการจ้องมองนี้ เธอรู้สึกได้ถึงลมกรโชกแรงที่พัดผ่านข้างๆเธอเมเรดิธกุมใบหน้าข้างหนึ่งก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปหาเจเรมี่พร้อมกับสะอื้น จากนั้น หล่อนฝังตัวเองลงไปในอกของเขา"เจเรมี่…" เสียงของหล่อนสั่นราวกับว่าห
เมเรดิธแสร้งกระพริบตาอย่างบริสุธิ์ดูไม่มีพิษไม่มีภัยใดๆ น้ำเสียงของเธอฟังดูนุ่มนวลและหมดแรงแย่างไรก็ตาม ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะตาบอดกับการแสดงที่ชัดเจนขนาดนี้แต่ไม่สามารถดูออกได้ การแสดงงี่เง่าเช่นนี้มีผลสำหรับผู้ชายโดยเฉพาะไม่ต้องบอกมาเดลีนรู้ดีว่าเจเรมี่จะเห็นด้วยโดยแทบไม่มีคำถามใดๆกับเรื่องนี้ ไม่นานนัก เป็นดั่งเช่นมาเดลีนคิดไว้ไม่มีผิดเขาพยักหน้า "ถ้างั้นก็อยู่”นั่นไง! มาเดลีนรู้ว่าเจเรมี่จะทำแบบนี้โดยแทบไม่ต้องคาดเดากับเรื่องนี้ได้เลย และเธอรู้สึกได้ว่าเมเรดิธ มองมาที่เธอด้วยหางตาอย่างยั่วโมโหกระทั้ง เมเรดิธที่ดูภาคภูมิใจได้เพียงไม่กี่วินาทีก่อนจะถูกเจเรมี่ทำลายวิมานแห่งชัยชนะของเธอ เขาหันไปทางแม่บ้านฮิวจ์ เขาพูดเพียงไม่กี่คำ "ไปเตรียมห้องรับรองสำหรับคุณครอว์ฟอร์ด”มาเดลีนที่กำลังดื่มซุปแทบสำลักเมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้กับหูสีหน้าแห่งชัยชนะบนใบหน้าของเมเรดิธที่เคยมีแทบเลือนหายไปในพริบตานี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?เมเรดิธรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่มีทางเป็นจริง ‘ฉันคือคุณครอว์ฟอร์ดที่เขาพูดถึงหรือเปล่า?’มาเดลีนตระหนักคิดเรื่องนี้อย่างดี เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เธอต้องมีชีวิตอยู่รอดจนกว่าจะถึงวันที่เมเรดิธได้รับผลกรรมอย่างสาสม!มาเดลีนไม่สามารถหลบหนีไปจากเกลนเดลได้สำเร็จ เจเรมี่มักพาเธอกลับไปที่คฤหาสน์วิทแมนเป็นครั้งคราวท่านปู่ วิทแมน ชื่นชอบมาเดลีนอย่างเหลือเชื่ออีกทั้งเขายังใจดีกับเธออย่างน่าประหลาดใจ ครั้งหนึ่งเขาเคยตบไหล่เธอแล้วพูดว่า 'เด็กคนนี้ช่างดูคุ้นเคยอะไรขนาดนี้ เธอคิดว่าเราเคยเป็นปู่และหลานสาวในชาติก่อนหรือไม่?'ความจริงแล้วไม่ใช่แค่คุณปู่ท่านนี้ที่มีความรู้สึกแบบนี้ แต่มาเดลีนเองก็รู้สึกเช่นเดียวกันในขณะที่เธอได้พบกับชายชราผู้มั่งคั่งคนนี้ เธอรู้สึกเหมือนเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อนเมื่อใดก็ตามที่มาเดลีนไปที่คฤหาสน์วิทแมน นอกจากเธอต้องแสร้งทำเป็นใจดีและอ่อนโยนต่อเจเรมี่่แล้ว เธอยังได้เห็นปฏิกิริยาของทุกคนที่ปฏิบัติต่อเธอราวกับว่าเธอเป็นสิ่งที่อุจาดตาไม่หน้ามอง — โดยเฉพาะเมเรดิธในตอนแรก หล่อนสามารถกำจัดมาเดลีนออกไปและได้รับตำแหน่งคุณนายวิทแมนได้สำเร็จ แต่ตอนนี้ คนพวกนี้ไม่สามารถข้ามหน้าข้ามตาเจ้าของตระกูลอย่างผู้อาวุโสวิทแมนได้ การที่จะได้รับตำแหน่งของนายหญิงวิทแมนตอนนี้ยากพอๆกับการบินได้ในช่วงบ่ายวันจ
หัวของมาเดลีนรู้สึกหนักอึ้งจนแทบจะระเบิด หลังจากที่เมเรดิธเขย่าเธออย่างแรง มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกแย่ลงไปอีก"แมดดี้ ทำไมเธอใจร้ายขนาดนี้ได้ยังไง? ฉันไม่สนใจว่าเธอจะมีความเกลียดต่อฉันและไม่พอใจฉันมากมายแค่ไหน แต่ลูกของฉันเป็นเพียงเด็กตาดำ ๆ ทำไมเธอถึงทำแบบนี้กับแจ็คได้?”สิ่งนี้ฟังดูคุ้นเคยมากมาเดลีนไม่เคยลืมเธอเกือบจะพูดโต้ตอบแบบเดิมกับเมเรดิธเหมือนในครั้งก่อนแต่ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น?เมเรดิธต้องการจะสื่อถึงอะไร?"แมดดี้ บอกฉันหน่อยว่า เธอซ่อนแจ็คไว้ที่ไหน? บอกฉันมา!"เมื่อมาเดลีนยังดูสับสน เมเรดิธเห็นดังนั้นจึงกรีดร้องเสียงหลงถามเธออย่างหัวเสียอีกครั้ง"แจ็ค?" มาเดลีนพยายามนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่เธอจะหลับไป จากนั้น เธอมองไปรอบ ๆ ตัว ก่อนจะพบว่า เธออยู่ที่บ้านปัจจุบันของเธอเธอกำลังพาแจ็คสันกลับไปที่คฤหาสน์ วิทแมน ก่อนหน้านี้ แล้วทำไมเธอมาที่นี่ตอนนี้?มาเดลีนรู้สึกถึงลมกระโชกเย็นที่คืบคลานขึ้นมาจากด้านล่างของเท้าของเธอ เธอสั่น เธอไม่กล้าที่จะจินตนาการว่าเกิดอะไรขึ้น"มาเดลีน ฉันคิดไม่ถึงว่าเธอจะทำในสิ่งที่เธอเคยพูดออกมาว่าเธอจะทำเช่นนี้" เสียงหนาวเย็นเข้ากระดูกดังข
เพียงแค่หนึ่งนาทีผ่านไปในพริบตามาเดลีนตื่นขึ้นมาด้วยเสียงร้องของเมเรดิธ เจเรมี่มองเธออย่างเย็นชาและกดหมายเลขสามตัวลงบนโทรศัพท์ของเขา เขากำลังจะเรียกตำรวจ!"ไม่!”ในที่สุดบาดแผลที่กดทับเส้นประสาทที่แน่นหนาของเธอถูกฉีกขาดออกเธอเดินก้าวไปยืนข้างหน้าเจเรมี่ด้วยใบหน้าซีดเซียว "เจเรมี่ ฉันไม่ได้ซ่อนลูกชายของคุณ! ฉันจะไม่ทำแบบนั้นแม้ว่าฉันจะชังเมเรดิธแค่ไหนก็ตาม!"ฉันเคยรู้สึกเจ็บปวดจากการถูกแยกออกจากเลือดเนื้อของตัวเอง ดังนั้นฉันรู้ว่ามันรู้สึกแย่ยิ่งกว่าความตาย ฉันไม่เคยคิดจำทำแบบนั้น—”"เธอจะมีความสุขก็ต่อเมื่อเมอร์ต้องผ่านความเจ็บปวดนี้ด้วยเช่นกัน ใช่ไหม?" เจเรมี่ ขัดจังหวะ มาเดลีน การจ้องมองของเขาเหมือนมีดคม ทิ่มแทงหัวใจของมาเดลีนอย่างไร้ความปราณี"มาเดลีน เสือดาวไม่เคยเปลี่ยนจุดของมัน ผู้หญิงอย่างเธอต่อให้ตายได้ 1,000 ครั้ง แต่ความแค้นในใจผมจะไม่มีวันลดลง!”ฟ่ออคำพูดที่เกรี้ยวกราดของเขาเจาะเข้าไปในหัวใจของมาเดลีนราวกับกระสุนที่เธอไม่สามารถหลบหนีไปได้"อย่าได้คิดว่าจะได้ออกมาหลังจากเข้าไปในนั้นอีก" เจเรมี่พูด พร้อมกับกดปุ่มโทรศัพท์ของเขา เขายังคงเรียกว่าตำรวจในที่สุดมันเป็
การมองเห็นถูกบิดเบือนจากสายฝนเธอไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนจากสายตาที่พร่ามัวนี้ แต่ความโกรธของเจเรมี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เธอสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนเขากระชากคอเสื้อของเธอแน่น มันทำให้เธอหายใจแทบไม่ออกสายตาคมกริบสังเกตุเห็นใบหน้าแดงของเธอที่หายใจไม่ออก ในที่สุดเขาก็ปล่อยมือราวกับว่าเขากำลังปลดปล่อยความโกรธ จากนั้น เขาก็ผลักเธอออกไปมาเดลีนอ้าปากค้างเมื่อร่างกายของเธอเปียกโชกท่ามกลางสายฝนเธอหยิบโทรศัพท์ที่เปียกน้ำขึ้นมาข้อความบนหน้าจอบ่งบอกหายนะบางอย่างมีข้อความจากผู้ส่งที่ไม่รู้จักด้านบนของรายการ ‘เด็กคนนี้ไม่ยอมฟังฉัน ฉันเลยทุบตีเขาไปตอนนี้ เขาไม่ส่งเสียงร้องให้รู้สึกรำคาญ เมื่อไหร่ที่เธอจะทำให้พวกวิทแมนจ่ายเงินเพื่อรับเด็กคนนี้กลับคืนสักที? 'เมื่อเธออ่านข้อความนี้ สมองขอมาเดลีนก็แทบระเบิด จากนั้นจิตใจของเธอเข้าสู่ห้วงแห่งความว่างเปล่าเเทบจะไม่ต้องเดานี่เป็นข้อความเกี่ยวกับการลักพาตัว แต่ทำไมข้อความนี้ถึงส่งถึงเธอ?“มาเดลีน เธอกลายเป็นอะไรไปแล้ว นี่เธอยังไปไกลถึงขั้นทำงานร่วมกับนักเลงเพื่อลักพาตัวลูกชายของผมอีก หากลูกชายของผมบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว ผมจะเฉือนเนื้อของคุณออก