บทที่ 148 อารมณ์ที่เอ่อล้น

“คุณมาที่นี่…เพื่อจะหัวเราะเยาะฉันหรอ?” เจนเงยหน้าขึ้นและฝืนยิ้มด้วยแววตาเศร้า ๆ ให้กับผู้ชายตรงหน้าเธอ “คุณคงดีใจที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ใช่ไหมคะ? คุณชายสจ๊วต ยิ่งฉันดูแย่มากเท่าไร คุณก็จะยิ่งมีความสุขใช่ไหม?”

ฮ่า ๆ ยิ่งเธอรู้สึกแย่มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนได้ล้างแค้นให้กับโรซาลีนหวานใจของเขาที่จากไปใช่ไหม?

"คุณชายสจ๊วต…คุณไม่จำเป็นต้องทำทั้งหมดนี้ จริง ๆ สิ่งที่คุณเคยทำมาก่อนหน้านี้ ฉันจะไม่รู้สึกดีกับมันอีกแล้ว ฉันเคยสงสัยว่าทำไมจู่ ๆ คุณถึงเปลี่ยนมาเทคแคร์ฉัน…ฉันเข้าใจแล้ว นี่คือเหตุผล”

รูม่านตาสีดำสนิทของฌอนขยายออก และการหายใจของเขาติดอยู่ในลำคอ เขาลดเปลือกตาลงและมองผู้หญิงที่ขดตัวเป็นลูกบอลในตู้เสื้อผ้า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดปน ๆ กับความเสน่หา

ทันใดนั้นเขาก็ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “คุณเห็นอะไร? คุณหมายถึงอะไร ทำไม?”

เสียงของเขาต่ำ แต่ทุกคำพูดนั้นเข้าหูของผู้หญิงที่กำลังขดตัวอยู่ เธอโอบแขนรอบตัวเองแน่น หัวใจเต้นแรงด้วยอารมณ์ ... เขายังถามคำถามแบบนั้นด้วยหน้าตาที่ใสซื่อได้ยังไง? เขาหมายถึงอะไร ทำไม?

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า…ฉันหมายถึงอะไร? คุณชายสจ๊วต คุณถามยังจะถามคำถามแ