บทที่ 162 แต่งงานกันเถอะ

เวลาผ่านไปเร็วมาก ในพริบตาก็เข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว

ทุกอย่างสงบมาก แต่ความสงบสุขทำให้เจนตื่นตระหนกอย่างไม่มีเหตุผล

นับตั้งแต่ฌอน สจ๊วตพาเธอมาที่คฤหาสน์สจ๊วตเธอก็กินและพักผ่อนตั้งแต่เช้าจรดค่ำ จากมุมมองของคนนอกเขาดูแลเธออย่างดีโดยไม่รู้ตัวและทำได้ดีมากจนไม่มีอะไรให้เลือกตำหนิ

ถ้าเป็นคนอื่นคน ๆ นั้นอาจรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก อย่างไรก็ตามยิ่งเขาประพฤติเช่นนั้นเธอก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ

เขาชอบนั่งอ่านหนังสือข้างเตียงโดยเปิดโคมไฟข้างเตียงทุกครั้งที่เธออาบน้ำ เมื่อเธอออกมาเขาจะยืนขึ้นอย่างเงียบ ๆ หยิบไดร์เป่าผมตามธรรมชาติจากนั้นยืนอยู่ข้างหลังเธอและใช้นิ้วของเขาทุกนิ้วผ่านเส้นผมของเธออย่างพิถีพิถัน

ทุกเช้าเมื่อเขาแปรงฟันเขายังชอบบีบยาสีฟันให้เธอเหมือนที่เขาทำ

นอกจากนี้เขายังต้องการจูบด้วยวิธีที่เอาแต่ใจ

มีหลายสิ่งหลายอย่างที่พวกเขาทำซึ่งมีเพียงคู่รักเท่านั้นที่จะทำ

พวกเขาทำ แต่การนอนด้วยกันบนเตียงเดียวกัน ซึ่งเป็นสิ่งที่คู่รักควรทำ พวกเขานอนในห้องแยกกันตลอดเวลาที่ผ่านมา

เจนอยากจะหัวเราะทุกครั้งที่เขาแสดงความห่วงใยและใส่ใจเธอด้วยการทำสิ่งที่มีเพียงคู่แต่งงานหรือคู่รักที่กำลังออกเดทเท่านั้นท