บทที่ 163 คุณรู้ไหมอะไรที่เรียกว่าการเกี้ยวพาราสี

เธอรอนานเกินไปสำหรับความไว้วางใจจากเขา นานมากจนเธอหมดความหวัง 'ฌอน สจ๊วตเนื่องจากคุณปฏิเสธที่จะเชื่อใจฉันมานาน ดังนั้นโปรดไม่ไว้ใจฉันจนถึงที่สุดด้วย!'

เมื่อหัวใจของเธอถูกทิ้งให้รกร้างเหมือนทะเลทราย เขามาและบอกเธอว่าเขาเต็มใจที่จะเชื่อใจเธอ

“มันสายไปแล้วคุณสจ๊วต คุณควรกลับไปนอน” เจนกล่าว

ยืนอยู่ที่ด้านหนึ่งของเตียงและจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่หันหลังให้เขา อีกด้านหนึ่งชายคนนั้นก็รู้สึกงุนงง เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังรู้สึกอะไรอยู่ข้างใน…มันรู้สึกเหมือนว่าหัวใจของเขาถูกถอดออกไปแล้ว

เธอไม่สนใจอีกต่อไปว่าเธอจะถูกมองยังไงในสายตาของเขา

เธอไม่สนใจความเชื่อใจหรือความไม่เชื่อใจของเขาอีกต่อไปเช่นกัน

ยืนอยู่ข้างเตียง ร่างสูงตระหง่านของเขายืนตรงและสูง แต่ในดวงตาที่ลึกซึ้งของเขาก็ขาดความรู้สึก... เขาสงสัยว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปหลังจากหลายปีที่ผ่านมา

เห็นได้ชัดว่าคน ๆ นี้อยู่ข้าง ๆเขา แต่ทำไมเขารู้สึกเหมือนเธออยู่ห่างไกล

เมื่อหลายปีก่อน เธอบินไปสหรัฐอเมริกาเพื่อพบเขา ไม่มีอะไรแม้แต่ระยะทางที่ไกลที่สุดก็ไม่สามารถหยุดเธอจากการดึงดูดเขาได้เหมือนแมลงเม่าบินเข้าเปลวไฟ เขาเป็นคนที่เผาเธอจนแทบไม่เหลืออะไ