เล่ห์รัก กลลวงใจ

ภายในห้องทำงานชั้นบนสุดของประธานผู้บริหารคนใหม่ของโรงแรมดิ เอมเมอร์รัลด์ แกรนด์ ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างกำยำสูงโปร่ง คิ้วเข้ม ตาคม จมูกโด่ง อย่าง ภูวินทร์ พิมุกเดชา ลูกชายเพียงคนเดียวของ นายภารันและนางพิตะวัน พิมุกเดชา นั้นเอง หลังจากที่เกษียณตัวเองก็มอบหมายให้ลูกชายบริหารงานแทนทั้งหมดเพื่อที่ตัวเองจะได้มีเวลาอยู่กับเมียมากขึ้น

ก๊อก ๆ ๆ ๆ

“ขออนุญาตครับ ท่านประทาน” แทนไทเลขาหนุ่มที่พวงตำแหน่งเพื่อนสนิทก็เคาะประตูห้องทำงานพร้อมกับเปิดเข้ามา

“ว่าไง” ชายหนุ่มถามออกไปทั้งที่ยังไม่ได้เงยหน้าจากเอกสารตรงหน้าสักนิด

“คุณทอฝันมาขอพบครับ”

“บอกไปว่าฉันไม่ว่าง”

“เอ่อออ” เมื่อได้ยินเสียงอั้มอึ้งของแทนไททำให้ภูวินทร์ต้องเงยหน้าจากเอกสารที่กำลังอ่านอยู่

“ทำไม”

“ท่านประธานก็รู้นิสัยคุณทอฝันดีนี่ครับ”

“ออกไปบอกว่าฉันไม่ว่าง” และจังหวะที่แทนไทกำลังจะเดินไปที่ประตู คนด้านนอกก็เปิดประตุสวนเข้ามาสะก่อน

“ภู” เสียงหวานใสดังมาก่อนที่เจ้าของเสียงจะปรากฏตัวด้วยซ้ำ เจ้าของชื่อถึงกับถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

“นายออกไปก่อนเถอะ”

“ครับ” แทนไทโค้งศีรษะลงเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานไป พร้อมกับหันไปอมยิ้มน้อยๆ ให้กับทอฝันเพื่อเป็นการทักทาย

“มาหาภูมีอะไร” ภูวินทร์ถามออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยไม่บ่งบอกอารมณ์ใด ๆ

“ไม่มีอะไรมาหาภูไม่ได้เหรอ” เมื่อได้ยินประโยคห่างเหินก็ทำให้ทอฝันทำหน้ากระเง้ากระงอดใส่ภูวินทร์ด้วยความน้อยใจ

“ฝัน ภูมีงานต้องทำ ไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้น”

“ฝันรู้ แต่นี่เที่ยงแล้วนะ ออกไปหาอะไรกินกันเถอะ”

“ภูยังไม่หิว” ภูวินทร์พูดจบก็ก้มหน้าทำงานต่อทันทีโดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าทอฝันจะมีสีหน้ายังไง

“ถ้าภูไม่ไป ฝันก็ไม่ไป จะนั่งรอภูอยู่นี่แหละ” ทอฝันพูดจบก็สะบัดหน้าหนีแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟารับแขกในห้องของภูวินทร์ เมื่อเห็นแบบนั้นภูวินทร์ถึงกับส่ายหน้าอย่างเอือมระอา แต่ก็ไม่ได้สนใจแล้วคิดว่าเดี๋ยวรอไม่ไหวทอฝันก็กลับไปเอง

หลังจากที่นั่งทำงานมาหลายชั่งโมง ภูวินทร์ก็เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารตรงหน้าเพื่อมองเวลา ซึ่ง ณ ตอนนี้ก็เกือบจะหกโมงเย็นแล้ว ภูวินทร์เหลือบสายตาไปมองที่โซฟาก็พบว่าทอฝันนอนหลับอยู่อย่างสบายใจ ถึงว่าทำไมเงียบจัง

“เข้ามาหาฉันหน่อย”

“ครับ”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว นายกลับได้เลย”

“ครับ แล้ว เอ่ออ คุณทอฝันละครับ” แทนไทพูดพร้อมกับมองไปที่ทอฝัน

“เดี๋ยวฉันจัดการเอง นายกลับไปเถอะ”

“ครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”

หลังจากที่แทนไทออกไปแล้ว ภูวินทร์ก็เดินมาที่โซฟาที่ทอฝันนอนหลับอยู่ ภูวินทร์ยืนมองทอฝันที่กำลังหลับทำให้หวนไปคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของทั้งคู่ เขากับทอฝันรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ทอฝันเป็นคนสดใส ร่าเริง อัธยาศัยดี พูดเก่ง และชอบตามติดเขาอยู่ตลอดเวลา มีจะห่างก็ช่วงที่เข้ามหาลัยเพราะเรียนคนละคณะ แต่ถ้าว่างทอฝันก็จะมาหาเขาที่คณะตลอด จนใครๆ ต่างก็คิดว่าทั้งเป็นแฟนกัน

“ฝันตื่นได้แล้ว” ภูวินทร์นั่งยอง ๆ ข้างโซฟาที่ทอฝันนอนแล้วเรียกทอฝันเพื่อปลุกให้ตื่น

“อืออ” เมื่อได้ยินเสียงเรียกก็ทำให้ทอฝันงัวเงียตื่นขึ้นมา แล้วยกมือขยี้ตาเบาๆ อย่างคนที่ตื่นไม่เต็มตา

“ตื่นได้แล้ว ไปล้างหน้าล้างตาจะได้ไปกินข้าว” ภูวินทร์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เมื่อได้ยินแบบนั้นก็ทำให้ทอฝันรีบลุกขึ้นทันทีด้วยความดีใจที่จะได้ไปกินข้าวกับภูวินทร์แล้วหลังจากที่รอมาหลายชั่วโมงจนเผลอหลับไป และจังหวะที่กำลังจะลุกขึ้นทอฝันเกิดเสียหลักจะล้มไปข้างหน้า ทำให้ภูวินทร์ต้องเอื้อมมือมาคว้าตัวของทอฝันไว้

“ภู” ทอฝันเรียกชื่อภูวินทร์ออกมาขณะที่ตกอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ดวงตาสองคู่สบประสานกันในระยะประชิด ลมหายใจของทั้งคู่เป่ารดกัน เสียงหัวใจของทอฝันเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอกกับความใกล้ชิดนี้

“เอ่ออ ขอบคุณนะที่รับฝันไว้ งั้น...ฝันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” และเป็นทอฝันที่ได้สติกลับมาก่อน จึงรีบผละตัวเองออกมาจากอ้อมแขนแกร่งของภูวินทร์ หลังจากที่ทอฝันเดินออกไปแล้วภูวินทร์ถึงกับถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมกับยกมือขึ้นมาจับที่ตรงตำแหน่งของหัวใจของตัวเองที่อยู่ ๆ มันก็เต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่

“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ตกใจ หัวใจก็เลยเต้นแรง” ถึงจะบอกกับตัวเองอย่างนั้นแต่ก็อดที่จะมองตามไปทางที่ทอฝันพึ่งเดินออกไปไม่ได้

“โอ้ยย ยัยฝันเกือบไปแล้วไหม” ทอฝันยกมือขึ้นมากุมที่หัวใจของตัวเองเพราะตอนนี้มันก็ยังคงเต้นแรงอยู่เลยกับความใกล้ชิดเมื่อกี้ ถึงเธอจะเคยใกล้ชิดกับภูวินทร์มาก่อนแต่ก็ไม่เคยใกล้ขนาดนี้ ถ้าใกล้กว่านี้หัวใจของเธอคงได้วายแน่ ๆ

ภายในร้านอาหารชื่อดังที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ที่บรรยากาศรอบๆ นั้นเย็นสบายเพราะอยู่ติดกับริมแม่น้ำ

“ภูอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม” ทอฝันเงยหน้าขึ้นมาถามหลังจากที่อ่านเมนูไปสักพัก

“อะไรก็ได้แล้วแต่ฝันเลย” เมื่อได้ยินแบบนั้นทอฝันก็พยักหน้าพร้อมกับส่งรอยยิ้มสดใสไปให้ชายหนุ่มตรงหน้า

“งั้นเอา...” ทอฝันหันไปสั่งอาหารกับพนักงานที่ยืนรอรับเมนูอยู่ด้านข้าง ซึ่งเมนูที่ทอฝันสั่งล้วนแล้วแต่เป็นเมนูที่ภูวินทร์ชอบทั้งนั้น หลังจากนั้นไม่นานเมนูอาหารทุกอย่างก็ยกมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ

“ภูกินเยอะๆ นะ ฝันตักให้” ทอฝันตักอาหารให้ภูวินทร์พร้อมกับส่งรอยยิ้มสดใสไปให้

“ฝันก็เหมือนกัน” ภูวินทร์พูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มน้อยๆ ให้กับทอฝัน ซึ่งเมื่อทอฝันเห็นรอยยิ้มที่ภูวินทร์ส่งมาให้ก็ยิ้มรับอย่างมีความสุข