บทที่ 296 ปกป้อง

เจนรู้สึกถึงความเปียกบนใบหน้า มันคือเหงื่อที่ไหลออกมาจากหน้าผากของชายคนนี้

เธอรู้สึกจุกในลำคอ และผลักเขาออกสุดกำลัง คนตรงหน้าของเธอเซไปข้างหลัง “เจนนี่อย่า…”

"ทุกอย่างจะโอเค" เธอเอื้อมแขนไปจับแขนของคนที่กำลังจะวิ่งเข้ามาหาเธออีกครั้ง ผู้ชายกล้ามโตเห็นเธอแล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ

“ฉันกำลังกังวลว่าจะตีเธอไม่ได้ แต่เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมาก อยู่เฉย ๆ ซะนะ"

จากปลายหางตาของเธอ เธอเห็นไม้เบสบอลที่พอร์กเกอร์ทิ้งลงบนพื้นก่อนหน้านี้ เธอหมอบลง และหยิบมันขึ้นมา เธอเหวี่ยงมันไปทั่วบนอากาศอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า

เธอไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้ เธอไม่มีทักษะใด ๆ เธอไม่รู้ว่าเธอตีโดนใครบ้างหรือเปล่า อย่างไรก็ตามในขณะนี้เธอต้องการที่จะอยู่รอดและต้องการที่จะต่อสู้กลับ

“ไป!”

"ไปให้พ้น!”

“อย่าเข้ามา!”

“ฉันบอกให้ทพวกคุณทุกคนไปให้พ้น! พวกคุณได้ยินฉันไหม?"

เธอเหวี่ยงไม้เบสบอลอย่างไร้จุดหมาย

เธอยังคงตะโกนว่า "ไปให้พ้น" ด้วยเสียงแหบแห้ง และเกรี้ยวกราด

เธอลืมความรู้สึกนี้ไปแล้ว เธอลืมไปว่านานแค่ไหนแล้วที่เธอต่อสู้ด้วยความเข้มแข็ง

ปีที่เธอถูกจองจำ เธอต้องเผชิญกับการทรมาน และการกลั่นแกล้งทุกรูปแบบ เธอเคยต่อสู้ แล