กริ๊ง!ลิฟต์เปิดออก เจนไม่สนใจเจสัน เมื่อเธอเดินออกไปเจสันก็คว้าแขนเธอไว้ “ไม่นะเจน เธอไม่สามารถลงไปได้ในตอนนี้ ธะ-เธอต้องหาที่ซ่อน""คุณชายดันน์ได้โปรดปล่อยฉัน ฉันมีธุระต้องไปทำ”“ไม่นะเจน พวกเขาจะเห็นเธอ ถ้าเธอลงไปตอนนี้ วันนี้เบรนแดนและแก๊งของเขาจะมารวมตัวกันที่นี่” เจสันดึงเจนเข้าไปในลิฟต์“เจน เธอคงไม่อยากให้เพื่อนเล่นในวัยเด็กเห็นเธอในสภาพนี้ใช่ไหม?”เจนหยุดหายใจไปเสี้ยววิ และมีความกลัวเผยอยู่ในดวงตาของเธอ คำพูดของเจสันดังก้องอยู่ในหูของเธอ นี่เป็นหนึ่งในปีศาจของเธอ เธอไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเพื่อนเล่นในวัยเด็กของเธอในขณะที่เธอตกอยู่ในสภาพที่เลวร้ายเช่นนี้เธอเร็วกว่าเจสัน เธอกดปุ่มปิดของลิฟต์อย่างเร่งรีบ“โย่ คุณชายดันน์ คุณได้พบกับความงามแล้ว! ตอนนี้พวกเขากำลังพูดคุยอย่างสนุกสนานในลิฟต์” เสียงล้อเลียนดังมาจากข้างนอก ประตูลิฟต์ที่ควรจะปิด แต่กลับหยุดลงด้วยมือของใครคนหนึ่งเจสันฝังหัวของเจนไว้ที่หน้าอกของเขา “เบรนแดนหยุดล้อเล่น” เจสันผลักมือของเบรนแดนที่ยื่นมาหาเจนออกไป “เธอเป็นคนขี้อายเบรนแดน ห้องพร้อมแล้ว นายควรขึ้นไปได้แล้ว”หลังจากนั้นเขาก็ปกปิดใบหน้าของเจนด้วยหน้าอกข
“เฮ้ เฮ้คุณเคยได้ยินไหม? ฉันพึ่งชนกับเจน ดันน์นั้น เธอเดินไปทั่วทุกที่เพื่อของานทำและบอกว่าเธอสามารถทำอะไรก็ได้”“ผู้หญิงคนนั้นไม่มีเงินเหลือซักแดงเดียว! เอาจริงเหรอ แต่ คนอย่างเธอไม่เคยมีความหมายที่จะอยู่ในแผนกประชาสัมพันธ์ ทำไมพวกหัวหน้าถึงเอาของห่วย ๆ อย่างเธอมาที่นี่? เธอกำลังลดคุณภาพของทีมของเรา”“เธอไม่มีงานมาหนึ่งเดือนแล้ว ใช่ไหม? ฉันพนันได้เลยว่าเธอหมดหวังอย่างมาก นั่นคือเหตุผลที่เธอถามทุกคนในแผนกประชาสัมพันธ์ในวันนี้”สมาชิกของแผนกประชาสัมพันธ์สองสามคนซุบซิบกันในห้องน้ำขณะที่พวกเขาแต่งหน้า“เอาล่ะลืมเธอซะ เธอจะทำให้อารมณ์ของเราแย่ลง ไปกันเถอะ! เป็นเวลานานมากแล้วที่ท่านคนหนุ่มฮอฟฟ์แมนมาที่นี่ วันนี้เขาและกลุ่มเพื่อนของเขาได้จองห้องวีไอพีที่ชั้นหกแล้วเราไปทักทายพวกเขากันดีกว่า”ผู้หญิงที่แต่งหน้าเข้มเดินไปที่ชั้นหกเจนถามทุกคนที่เธอถามได้ แต่ก็ไม่มีประโยชน์ ด้วยความเศร้าใจเธอมุ่งหน้ากลับไปที่ห้องพักของแผนกประชาสัมพันธ์เธอเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาในห้องพัก เวลาผ่านไปอโลร่าได้ส่งข้อความไปบอกเธอว่าฌอน สจ๊วตจะไปที่อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ในอีกยี่สิบนาทีเจนรู้ว่าฌอนเป็นคนตรงต่อเวลา
เจนมองไปที่เช็คบนโต๊ะ แต่เธอไม่ขยับเบรนแดนหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา "เกิดอะไรขึ้น? ไม่อยากทำเหรอ?”“ปล่อยเธอเถอะ ท่านฮอฟฟ์แมน ท้ายที่สุด เธอเป็นไข่มุกที่ภาคภูมิใจที่สุดของเอสซิตี้ ใช่หรือไม่?” คนอื่น ๆ ที่มาที่นี่พร้อมกับเบรนแดนพยายามให้คำแนะนำเขา แต่คำแนะนำของพวกเขาไม่จริงใจอย่างชัดเจน พวกมันฟังดูเหมือนคำเหน็บแนม“ภูมิใจหรอ?” เบรนแดนหัวเราะและจุดบุหรี่ หยิบบุหรี่ขณะที่เขามองไปด้านข้างของเจน “ด้วยสภาพที่น่าเกลียที่เธอเป็นอยู่ในตอนนี้?”อโลร่าเต็มไปด้วยความเสียใจเธอไม่เคยคาดหวังว่าเจนจะมีประวัติบางอย่างกับเบรนแดน ฮอฟฟ์แมนและทายาทที่ร่ำรวยเหล่านี้ ถ้าเธอรู้จักเธอจะไม่มีทางพาเจนมาหาคนเหล่านี้ พวกเขาสามารถทำได้ทุกอย่างเจนเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบ ๆ ตัวเธอ พวกเขาทุกคนล้วนเป็นใบหน้าที่คุ้นเคยและเป็นเพื่อนเล่นในวัยเด็กของเธอ แต่ตอนนี้พวกเขาจำเธอไม่ได้เลยมันก็เหมือนกันกับเธอ คนส่วนใหญ่ที่เคยรู้จักเธอในอดีตจะไม่สามารถจำเธอได้ในตอนนี้“ในคุกสนุกไหมเจน?”ชายคนหนึ่งบนโซฟาถามอย่างกะทันหันหน้าอกของเจนแน่นขึ้นและเธอมองไปยังทิศทางของเสียงนั้น…ชายคนนี้เป็นเพื่อนเก่าคนหนึ่งของเธอคนที่เธอเคยเล่น
อลันยกหูโทรศัพขณะนั่งบนโซฟา เขาพูดอะไรบางอย่างในโทรศัพท์ หลังจากนั้นก็เรียกเจน “เฮ้เจน ดันน์เดาซิว่าเมื่อกี้ฉันโทรหาใคร” อลันหัวเราะเยาะดวงตาของเขาเป็นประกายขณะที่เขาพูดว่า “พี่ชายของเธอ เธอรู้ไหมว่าเขาพูดอะไร? เขาบอกว่าไม่มีใครเลยที่ชื่อเจนในครอบครัวของเขา ฮ่า ๆ เจนคุณน่าสงสารมาก! เธอฆ่าเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอเองและ จะลงเอยอย่างไร? โรซาลีนต้องเป็นผู้หญิงที่โชคร้ายที่สุดในโลกที่เป็นเพื่อนกับเธอ!”ขณะที่อลันพูดความโกรธก็ฉายผ่านดวงตาของเขา เขามองไปที่เจนราวกับว่าเขาต้องการให้เธอแตกออกเป็นสี่ส่วน!เจนก้มหน้าต่ำ ไม่มีใครเห็นสีหน้าของเธอเธอไม่ได้พยายามปกป้องตัวเองเช่นกัน เธอรู้ว่าอลันชอบโรซาลีน ... เธอไม่ได้พยายามอธิบายริมฝีปากของเธอโค้งเป็นรอยยิ้มที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง ไม่มีใครเชื่อเธอ แล้วประเด็นที่พยายามอธิบายคืออะไร?ถึงกระนั้นบางแห่งในส่วนลึกของหัวใจคำพูดของเจสันก็ยังทำร้ายเธอเธอหัวเราะเบา ๆ เธอหัวเราะตัวเอง หรือที่อลัน หรือเจสัน ดันน์? ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดเธอก็ยังคงยิ้มขณะที่เธองอเข่าช้าๆอโลร่ากรีดร้อง “เจนอย่า!”แบม!มีเสียงดังจากเข่าของเธอกระทบพื้น เจนคุกเข่ากับกระดูกสันห
“เธอยังจำได้ไหมว่าตอนนั้นเธอบังคับให้โรซาลีนดื่มวิสกี้ทั้งขวดได้อย่างไร? เจน คุณเจน ดันน์ ตัวน้อย วันนี้เธอยังคิดว่าตัวเองอยู่ในตำแหน่งนี้อีกหรือไม่?”เจนจ้องเขม็งไปที่อลันซึ่งใบหน้าแข็งกร้าวด้วยความเกลียดชัง ในขณะเดียวกันดวงตาของเธอก็ดูลึกลับ "ฉัน? บังคับโรซาลีน? ให้ดื่มวิสกี้ทั้งขวด?”ทุกวลีล้วนเป็นคำถามสำหรับเธอ เธอจะไม่ยอมบังคับใครแบบนั้นและเธอจะไม่มีวันทำอะไรที่เลวทรามขนาดนั้นกับโรซาลีน เช่นบังคับให้เธอดื่มวิสกี้ทั้งขวดเธอจะไม่ลดตัวลงไปถึงระดับนั้น“ยังเล่นอะไรบ้า ๆ อยู่เหรอ? โอ้คุณดันน์ คุณกลับมาแล้วจริงๆ คุณอิจฉาโรซาลีนดังนั้นคุณจึงจงใจยุยงเธอและบังคับให้เธอดื่มวิสกี้ขวดนั้นโดยทางอ้อม คุณคิดว่าจะไม่มีใครรู้เพียงเพราะไม่มีใครอยู่ที่นั่นเพื่อเป็นพยานหรอ?”จู่ ๆ เจนก็เข้ามาขัดจังหวะอลันอย่างใจเย็นพลางพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง“ไม่ ฉันไม่เคยทำในสิ่งที่คุณกล่าวหาฉันเลย”“เฮอะ~” ดวงตาของอลันเต็มไปด้วยความเกลียดชังขณะที่เขาจับจ้องไปที่เธอ “เธอกำลังบอกว่าฉันกล่าวหาเธออย่างไม่ถูกต้องใช่ไหม? หรือเธอกำลังบอกว่าโรซาลีนโกหก? ย้อนกลับไปตอนนั้นโรซาลีนเมาตายอยู่ริมถนน ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันชน
ไหล่ของเจนสั่น…“เธอคิดว่าฉันมีใครอยู่ในรายชื่อเพื่อนของฉันบ้าง? เธอรู้จักพวกเขาทั้งหมดหรอ เจน”หัวใจเธออึดอัดอยู่ในอก!“อืมมม…” อโลร่าพยายามปิดปาก ดวงตาของเธอเบิกกว้าง…ไม่ ไม่! เจนไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่ม!อโลร่ามองดูขณะที่หญิงสาวที่คุกเข่ายกมือขึ้นช้าๆแล้วหยิบขวดวิสกี้จากอลันช้าๆ เธอได้ยินผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ฉันจะดื่ม”“อืม!” ไม่ ไม่! ดวงตาของอโลร่าเบิกกว้างและเธอพยายามอย่างยิ่งที่จะขยับเข้าหาเจน แต่คนที่รั้งเธอไว้กลับแข็งแรงเกินไป เบรนแดนมองเธอและเย้ยหยัน“ขอโทษนะอโลร่า แต่วันนี้เป็นเรื่องระหว่างเธอกับเรา คุณอยู่ให้พ้นจากสิ่งนี้เถอะ”“อืมมม!” ไม่นั่นไม่ใช่! เธอจะตาย! พวกเขาต้องการฆ่า เจน ดันน์จริง ๆ งั้นหรือ?!โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นในกระเป๋าของเธอ และชั่ววินาทีหนึ่งอโลร่าก็ตะลึง วินาทีต่อมาสีหน้าของเธอเปลี่ยนไป!เธอไม่รู้ว่าเธอพบจุดแข็งที่ใด แต่เธอหันกลับมาและกระแทกเข้ากับคนที่รั้งเธอไว้ ในขณะที่เขาสะดุด อโลร่าก็หยิบขึ้นมาด้วยความเร็วที่เร็วยิิ่งกว่าที่เธอเคยรู้มาก่อน “บอส! ช่วยด้วย! เราอยู่ชั้นหก…”มือปรากฏขึ้นจากแนวทแยงมุมต่อหน้าเธอ กระแทกโทรศัพท์ออกจากมือข
ทันใดนั้นมือก็จับที่คางของเธอและยกขึ้นอย่างแรง ทำให้เธอเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่งดงามของเขาอยู่ต่อหน้าเธอ!การจ้องมองที่เยือกเย็นของฌอนจับจ้องไปบนใบหน้าของเธออย่างตั้งใจ “โรงพยาบาลหรือธนาคาร? เจน ดันน์ ฉันจะให้โอกาสเธอตัดสินใจ”ใบหน้าของเขาอยู่ใกล้กับเธอมาก มากจนเธอสามารถมองเห็นเส้นเลือดผอยเลือนลางบนผิวของเขาได้ มีความมุ่งมั่นและดื้อรั้นในสายตาของเธอ “ฉันอยากไปธนาคาร” เธอพูดทีละคำโดยไม่ได้ตั้งใจที่จะอ่อนข้อให้เขา แต่อย่างใด“ไตหายไปหนึ่งข้างแล้วยังซ่ากล้าดื่มอีกหรอ?” ชายคนนั้นเตือนเธอด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “เธออยากตายไหม?”“ฉันอยากไปธนาคาร!”“แม้ว่ามันหมายความว่าเธออาจจะตายได้หรอ?”เธอมองชายตรงหน้าโดยไม่กระพริบตา ก่อนจะอ้าปากพูดอย่างใจเย็นว่า "ถูกต้อง" นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอที่เสี่ยงชีวิตและนอกจากนี้มันยังเป็นเพียงแค่เป็นวิสกี้สองอึกเท่านั้นเอง อย่างไรก็ตามเธอยกมือขึ้นจากด้านข้างและจับคอเสื้อของเขาแน่น โดยที่เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ ชายคนนั้นมองเห็นทุกอย่างดวงตาที่แคบเยือกเย็นของเขามองลงมา และมองไปที่มือของเธอบนปกเสื้อโค้ทของเขา มีเส้นเลือดสั่นที่หลังมือของเธอจ
ที่โรงพยาบาลเอลิออร์นั่งลงข้าง ๆ เตียงของเจน"คุณยังโชคดีอยู่" เอลิออร์อดไม่ได้ที่จะกลอกตา “คุณไม่รู้หรอว่าสภาพคุณเป็นเช่นไร? คุณดื่มมันไปได้อย่างไร?”หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็ลุกขึ้นยืน และเดินออกจากห้องไปกระแทกประตูที่ปิดอยู่ข้างหลัง ฌอนกำลังสูบบุหรี่อยู่ด้านนอกประตู“ขอฉันหนึ่ง” เอลิออร์ยื่นมือไปทางฌอน เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมา และโยนให้เอลิออร์เอลิออร์ไม่แม่แต่จะมองบุหรี่ในปาก เขาจุดมันอย่างช่ำชอง “เกิดอะไรขึ้นที่นั่น?” เขาเหลือบมองไปที่ประตูด้านหลัง เขายังจำได้ว่า เจน ดันน์ ผู้จองหองคุกเข่าต่อหน้าผู้คนมากมายในครั้งแรกที่พบกันหลังจากที่เธอได้รับการปล่อยตัวจากคุก ดังนั้นเธอจึงไม่ยอมดื่มแน่ ๆ ฌอนยังคงสูบบุหรี่โดยที่ไม่พูดอะไรสักคำเอลิออร์ก็ไม่ได้ใส่ใจถ้าชายข้าง ๆ เขาไม่ได้อยากที่จะเล่า เขายักไหล่หนึ่งครั้งก่อนจะสูบบุหรี่ในมือของเขาต่อเขาพ่นควันบุหรีออกมาพรางพูด “ฉันได้ยินมาว่านายบอกเธอว่า เธอสามารถไปไหนก็ได้ถ้าเธอให้เงินนายห้าล้านภายในหนึ่งเดือนใช่ไหม?” เขาเคาะเถ้าบุหรี่ของเขา "แล้ว? นายจะปล่อยเธอไปจริง ๆ ไหม?”“ไม่มีทาง” ชายที่เงียบก่อนหน้านี้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เ