บทที่ 53 : นางไม่อาจเชื่อเขาได้อีกแล้ว

ห้องพักชั้นบนสุดของโรงเตี๊ยมไป๋อวิ๋นเงียบสงัด ผ้าม่านพลิ้วไหวเบา ๆ ตามแรงลมยามบ่าย ซูหรงยืนอยู่ที่โต๊ะ กำลังเก็บสัมภาระก่อนออกเดินทาง ลำแสงอ่อนของอาทิตย์ส่องต้องใบหน้าของนาง ทำให้ผิวขาวของนางดูสว่างเรืองรอง ทว่าดวงตากลับเต็มไปด้วยความแข็งกร้าว ราวกับพร้อมเผชิญหน้ากับความจริงบางอย่าง

เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น ก่อนที่อวี้ไป๋เฉินจะก้าวเข้ามาในห้องอย่างเงียบกริบ ใบหน้าของเขายังซีดเซียวจากอาการบาดเจ็บที่ยังไม่หายดี แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความอึดอัดและเจ็บปวด เขาหยุดยืนอยู่กลางห้อง ห่างจากนางราวหนึ่งช่วงตัว

“เจ้าส่งตรานั่นให้นางไปหรือ?” เขาเอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว พลางมองไปยังห่อผ้าสัมภาระของนาง “แล้วนั่นเจ้าจะเก็บของ ไปที่ไหนกัน?”

“ใช่ ข้าส่งตราให้นางไปเอง ” ซูหรงตอบเรียบ ๆ โดยไม่หันมามอง “แล้วข้าก็จะเดินทางไปยังที่แห่งหนึ่ง จะพาเฉินอี้กับเสี่ยวซุ่ยไปด้วย”

สิ้นคำตอบนั้น บรรยากาศก็พลันเงียบงัน ก่อนที่เสียงของซูหรงจะดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้นางหันมาสบตาเขาโดยตรง ดวงตาคมเข้มดุจเปลวไฟที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน

“ข้าอยากถามเจ้ามานานแล้ว ทำไมเจ้าถึงไม่เคยบอกข้า ว่าเจ้าคือลูกชายของประมุขพรรคมารรุ่นก่อน?”

คำพูดข