บทที่ 9

“มิน มินรู้มั้ย อู๊ดมันเป็นห่วงมินมากนะ เป็นห่วงมากกว่าน้อง”

มินรีบเงยหน้ามองไปที่พี่โต้งอย่างตื่นตะลึง

“อะไรนะพี่ ตะ ตะ แต่มินเคยหย่ามาแล้วนะ”

“เราหนะคิดมาก อู๊ดมันไม่ได้คิดเรื่องพวกนั้นเลย มัน ฮึก มันชอบเธออย่างใจจริง ไม่งั้นมันจะช่วยเธอเรื่องสามีเก่าเหรอ จนยอมโดนไล่ออกพร้อมกับเธอ ฮึก ฮึก แต่ตอนนี้มันไม่อยู่แล้ว มันไม่ทันได้บอกความในใจกับเธอด้วยซ้ำ ฮือ ฮือ ฮือ” พี่โต้งพูดไปก็ร้องไห้ไป

มินตราเมื่อได้ยินความรู้สึกของพี่ชายที่แสนดีคนนั้น หญิงสาวก็มีดวงตาแดงก่ำ น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว เพราะจริงๆ แล้วลึก ๆ เธอก็รู้สึกดีกับพี่อู๊ด พี่ชายคนสนิทคนนี้ของเธอเหมือนกัน

“แล้วหมอบอกมั้ยค่ะ ว่าทำไมพี่อู๊ดถึงหัวใจวายตายค่ะ” มินสงสัยอย่างมาก เมื่อวานที่เธอมาเยี่ยมเขายังดูปกติอยู่เลย แถมบอกว่าจะมาช่วยย้ายบ้านถ้าเธอหาที่อื่นได้

“หมอบอกว่ามีอาการตกใจกลัวสุดขีดเลยทำให้หัวใจวายเฉียบพลัน” โต้งแจ้งออกมาตามความจริงที่หมอแจ้งมา

“ตกใจกลัวสุดขีดงั้นเหรอ ปกติพี่อู๊ดไม่ใช่คนที่ตกใจกลัวอะไรง่ายๆ นี่”

“ใช่ ใช่ ปกติไอ้อู๊ดไม่ใช่คนที่ตกใจกลัวอะไรง่ายๆ แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ว่าแต่เมื่อวานตอนที่มินมาเยี่ยมมันมีอาการอะไร หรือพูดอะไรบ้างหรือเปล่า”

“ไม่มีนะพี่ พี่อู๊ดมีอาการปกติมาก แต่...” มินทำหน้าพยายามนึกถึงเมื่อวานที่มาเยี่ยมพี่ชายคนสนิทว่ามีอะไรผิดแปลกไปบ้างหรือเปล่า

“แต่อะไรมิน”

“มีช่วงหนึ่ง เหมือนเขาไม่กล้ามองไปทางระเบียงห้อง คล้ายพยายามหลบเลี่ยงอะไร ตอนนั้นฉันไม่ได้เอะใจอะไรเพราะคิดว่าพี่เขาแสบตาหรือเปล่า พอมานั่งคิดดูอาการนั้นไม่น่าใช่อาการแสบตาแน่”

โต้งตกใจเล็กน้อย

“พอจำได้มั้ยว่าตอนนั้นกำลังคุยกันเรื่องอะไร”

“ตอนนั้นเหมือนกำลังคุยกันเรื่องบ้านเช่าที่ฉันอยู่ พี่อู๊ดบอกว่าบ้านหลังนี้อยู่นานไม่ได้ ให้มินหาบ้านใหม่ ฮึก เขายังบอกเลยว่าจะมาช่วยย้ายบ้าน ฮือ ฮือ ฮือ” มินตราเริ่มร้องไห้อีกครั้ง หลังจากนึกถึงพี่ชายที่รักที่ต้องกันไป

ตรงข้ามกับโต้ง ที่เมื่อได้ยินดังนั้นก็ชะงักงันไปในทันที พร้อมกับเหลือบมองไปทางห้องพักที่ยังมีศพน้องชายอยู่

มินสังเกตเห็นโต้งเหม่อมองไปทางห้องพักผู้ป่วยจึงถามออกมา

“พี่โต้ง พี่โต้ง เป็นอะไรไปค่ะ” มินถามโต้งพร้อมกับยื่นมือไปเขย่าให้หลุดออกจาภวังค์

“อะ อ๋อ ไม่มีอะไร แค่อยู่ ๆ ก็คิดถึงอู๊ดขึ้นมา พี่ไปตามเรื่องพาอู๊ดไปโรงพยาบาลก่อนนะ แล้วไปเจอกันที่วัดเลยแล้วกันนะ” พูดจบโต้งก็รีบเดินกลับเข้าไปในห้องพักทันทีเพื่อคุยกับบุรุษพยาบาลต่อ

มินมองตามและเตรียมตัวกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะวันนี้เธอใส่ชุดสีส้มมา ถ้าหากจะไปช่วยงานศพคงต้องเปลี่ยน และต้องโทรไปแจ้งกับบริษัทด้วย

มินเดินเข้าบ้านด้วยความรู้สึกที่ไม่ดี ทั้งเรื่องฝันเมื่อเช้า เรื่องพี่อู๊ดที่เสียไปกะทันหัน และหน้าตาของพี่โต้งที่ดูตื่นตระหนก แต่มินก็พยายามปลอบใจตัวเองว่าไม่มีอะไร ทุกอย่างเป็นแค่ฝัน แค่อาการป่วยและอาการเสียใจเท่านั้น

เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็บ่ายสามแล้วด้วยรอบบ้านมีต้นไม้ใหญ่ ทำให้บรรยากาศในบ้านค่อนข้างร่มรื่นและเงียบ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่รู้สึกว่าบ้านหลังนี้ดูเหมือนไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกับโลกหน้าบ้าน ทุกอย่างดูเงียบและ.....วังเวง

ใช่....วังเวง มินเพิ่งนึกถึงคำนี้ได้ตอนนี้นี่เอง ก่อนหน้านี้ มินไม่ได้รู้สึกถึงคำนี้เลย มินรู้สึกว่าบ้านหลังนี้เงียบสงบดีจัง เหมาะแก่การพักผ่อนและอยู่อาศัย แต่....ตอนนี้มีคำว่าวังเวงเข้ามาเพิ่ม ทำให้ความสงบเปลี่ยนเป็นความหวาดผวาเข้ามาแทนที่ทีละน้อย แต่มันก็ยังไม่มากพอที่จะทำให้หญิงสาวคิดเรื่องการย้ายออกจากบ้านหลังนี้โดยเร็วเหมือนที่หลายๆ คนคอยเตือน

เย็นนั้นมินตราไปช่วยงานศพพี่อู๊ด โดยมีเพื่อนๆ ของพี่อู๊ดจากบริษัทมาช่วยเสิร์ฟอาหารและน้ำดื่มที่วัด

มินตรากลับถึงบ้านเกือบห้าทุ่ม เนื่องจากต้องนั่งคุยและรอส่งเพื่อนๆ ของพี่อู๊ดกลับจนหมด

เมื่อกลับถึงบ้านก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว บรรยากาศทุกอย่างเหมือนเดิม ห้องเก็บของประตูเปิดทิ้งไว้ แต่ตอนนี้มินไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจมัน ด้วยความเหนื่อยและเสียใจ มินตรารีบเดินขึ้นห้องไปทันที ไม่แม้แต่จะเปิดไฟชั้นล่างหรือแวะห้องครัวเหมือนทุกที ทำให้เธอเห็นเงาภาพสั่นไหว เหมือนคนหลายคนยืนอยู่รอบบ้าน แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวใดๆ

“เงาต้นไม้ เงาต้นไม้ เงาต้นไม้” เสียงบ่นพึมพำเหมือนสะกดตัวเองแล้วเดินขึ้นข้างบนไปในทันที

เพราะยืนรับแขกนาน ทำให้มินรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว ไหน ๆ พรุ่งนี้ ก็ไม่ต้องทำงาน หญิงสาวจึงขอนอนแช่อ่างน้ำอุ่นเพื่อผ่อนคลายร่างกายเสียหน่อย

เมื่อร่างกายได้ผ่อนคลาย ประกอบกับนอนไม่พอมาหลายวัน หนังตาของหญิงสาวก็ค่อยคล้อยลง ก่อนที่เปลือกตาจะปิดสนิทเธอมองเห็นเงาผู้ชายคนหนึ่งเปิดประตูห้องน้ำเข้ามา ดูคล้าย คล้ายกับพี่อู๊ด โดยมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังแล้วเธอก็หลับไป

“พี่ขอโทษนะมิน พี่ขอโทษ พี่ไม่สมควรให้มินมาอยู่ที่บ้านหลังนี้เลย พี่ขอโทษ พี่รักมินนะ พยายามย้ายออกไป หนีไป หนีไป” เสียงทุ้มดังแผ่วเบาข้างหูของเธอ เปลือกตาหญิงสาวกระตุกเล็กน้อยแต่ยังไม่ยอมเปิดออกมา ร่างกายเหมือนกับขยับไม่ได้เหมือนระบประสาทยังไม่ตื่นตัวดี แต่หูกลับได้ยินบางอย่างชัดขึ้น

“ไม่ต้องห่วงครับพี่ชาย ผมจะดูแลพี่มินเอง ผมชอบพี่มินครับ” เสียงเด็กผู้ชายดังขึ้นคล้ายกับพูดกับเสียงของผู้ชายคนนั้น

“แก แก แกนั่นแหล่ะ อ๊าก” ตามด้วยเสียงร้องโหยหวนของผู้ชายดังขึ้น ก่อนที่มินจะเปิดเปลือกตาขึ้นมาได้ หญิงสาวได้ยินคำสุดท้ายของชายหนุ่ม

“มินหนีไป”

เฮือก มินตราตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่บนเตียงตัวเองอีกครั้ง มินหันซ้ายหันขวาเพื่อพยายามมองหาที่มาของเสียงนั้น แต่เธอไม่เห็นอะไรเลย

เมื่อมองไปที่นาฬิกา เวลาตีสามสิบสามนาทีอีกแล้ว

“เวลานี้อีกแล้ว คืออะไร แล้วเรากลับมานอนที่เตียงตั้งแต่เมื่อไหร่”

หญิงสาวเอามือขึ้นมากุมขมับตัวเอง พร้อมทั้งคลึงไปมา เหมือนอยากจะเค้นให้ความทรงจำที่เหมือนจะหายไปกลับมาให้ได้ แต่เธอก็จำอะไรไม่ได้จริงๆ

ตอนนี้มินไม่สามารถข่มตาหลับได้แล้ว เมื่อมองไปที่โต๊ะทำงาน หญิงสาวเห็นไดอารี่ที่เธอเจอที่ห้องข้างๆ เธออยากรู้เหลือเกินว่าเกิดอะไรขึ้น จึงรีบเดินไปที่โต๊ะ และหยิบไดอารี่ออกมาอ่านอย่างรวดเร็ว

วันแรกหญิงสาวที่ไม่ได้ระบุชื่อพรรณนาถึงความตื่นเต้นและดีใจที่จะได้ย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ หลังจากที่รอให้บ้านหลังซ่อมเสร็จมาเกือบสองเดือน โดยที่ไม่ได้บอกเหตุผลว่าต้องซ่อมหนักตั้งสองเดือนเพราะอะไร

อาทิตย์แรกดูเหมือนหญิงสาวจะมีความสุขมากกับบ้านหลังนี้ หญิงสาวเจ้าของไดอารี่ดูเหมือนจะเป็นแม่บ้าน และบ้านหลังนี้เธอก็เช่าอยู่กับสามีสองคน

แต่อาทิตย์ที่สอง เหมือนจะมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น สิ่งของที่วางไว้เริ่มเคลื่อนย้าย หรือหายไปจากที่ที่มันควรจะอยู่

ที่เหมือนกันกับมินตราคือ ประตูห้องเก็บของเปิดออกในทุก ๆ เช้า โดยสามีเธอเปลี่ยนกลอนประตูไปหลายต่อหลายอัน แต่ก็ยังไม่สามารถซ่อมได้ ให้ช่างมาดูก็ไม่เห็นถึงความผิดปกติใดๆ

“ทำไมเหตุการณ์มันเหมือนกับเราเลย” มินพึมพำออกมาเบาๆ

อยู่ ๆ ฟ้าก็แลบขึ้นมา หญิงสาวหันไปมองที่ระเบียงห้องและก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนหันหลังให้เธออยู่ตรงระเบียงห้อง โดยมีเด็กผู้ชายยืนอยู่ข้างหลัง