บทที่ 10

มินนั่งตัวแข็งทื่อดูเงาตรงหน้า แต่เพียงแค่แวบเดียวภาพตรงนั้นก็หายไป

มินรีบยืนขึ้นเดินไปเปิดประตูระเบียงแล้วเดินออกไปมองดูรอบ ๆ พยายามมองหา

“ผีไม่มีจริง ผีไม่มีจริง ผีไม่มีจริง ทุกอย่างเป็นเพราะแสงและเงา มันต้องอธิบายได้ด้วยวิทยาศาสตร์สิ”

เสียงพึมพำของหญิงสาวที่พยายามบอกตัวเองแบบนั้น ระหว่างเดินไปเดินมาตรงระเบียงเพื่อพยายามหาที่มาของภาพหลอนนั่น

เดินอยู่สักพัก จึงหยุดเดินที่ริมระเบียงแล้วมองลงไปเบื้องล่าง

“มันเป็นแค่เงาเท่านั้น...”

ยังคิดไม่ทันจบ ก็เห็นเด็กผู้ชายคนนั้นกำลังแหงนหน้ามองมาที่เธอแล้วยิ้มให้

มินไม่คิดอะไรทั้งนั้น รีบวิ่งกลับเข้าไปในห้อง พร้อมกับกระชากประตูห้องนอนเพื่อเปิดลงไปข้างล่าง ในใจหญิงสาวต้องการพบเด็กคนนี้ ต้องการรู้ว่าเด็กคนนี้ต้องการอะไร ที่สำคัญ เขาเป็นคนหรือผี

หญิงสาวเปิดประตูหน้าบ้านแล้วมองออกไปข้างหน้า ใต้แสงจันทร์และแสงไฟถนน ทำให้ร่างของเด็กคนนั้นดูลึกลับอย่างบอกไม่ถูก

“หนู หนูเป็นใครมาทำอะไรที่บ้านน้าเหรอจ๊ะ” มินพยายามข่มความกลัว เธออยากรู้จริงๆ ว่าเด็กคนนี้เป็นคนหรือเป็น...ผี และเด็กคนนี้มาหาเธอต้องการอะไร

เด็กผู้ชายยืนจ้องมินอยู่ครู่หนึ่ง ก็ฉีกยิ้มออกมา เป็นยิ้มที่ดูไร้เดียงสา...แต่ภายใต้บรรยากาศที่เงียบและมืดเช่นนี้ มันมีความรู้สึกเย็นยะเยือกผุดขึ้นมาด้วย

“สวัสดีครับพี่มิน ผมอยู่ที่นี่ฮะ” เด็กน้อยตอบคำถามมินอย่างตรงไปตรงมา

“หา! เธออยู่ที่นี่ มะ มะ หมายความว่ายังไง เธอไม่ใช่คนเหรอ” มือของหญิงสาวเย็นเฉียบ ขาแทบจะก้าวไปไหนไม่ออก คำที่เธอท่องอยู่ในใจ ‘ผีไม่มีจริง ผีไม่มีจริง’ กำลังจะสั่นคลอน

“ฮะ จะเรียกว่าอย่างนั้นก็ได้ฮะ”

‘นั่นไง ผีไม่มีจริง ผีไม่มีจริง ผีมีจริง ผีมีจริงๆ ด้วย’ หลังจากบ่นกับตัวเองในใจนานพอสมควร เพื่อข่มความกลัวในใจไปได้ระดับหนึ่ง มินจึงถามออกเด็กตรงหน้าออกไป ในสิ่งที่เธอสงสัย

“แล้วเธออยู่ที่นี่กับใครเหรอ เธอเป็นอะไรตาย ทำไมวิญญาณของเธอถึงมาอยู่ที่นี่” มินรัวคำถามทันที

เด็กชายเมื่อได้ฟังคำถามเหล่านั้น ก็ยิ้มออกมา แต่คราวนี้เป็นรอยยิ้มที่ดูเศร้าสร้อยอย่างมาก

มินรู้สึกหน่วงๆ ที่หัวใจเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้นอย่างบอกไม่ถูก

“พี่สาวอยากรู้จริงเหรอฮะ พี่ไม่กลัวผมแล้วใช่มั้ยฮะ” เด็กชายถามออกมา ดูออกว่าพยายามข่มอาการสะอื้นไม่ให้อยู่ในน้ำเสียง

มินได้แต่ยืนนิ่ง ไม่รู้จะตอบอะไร จะบอกว่าไม่กลัวก็ไม่ใช่ จะบอกว่ากลัวก็กลัวจริงๆ แต่ความอยากรู้มีมากกว่า แต่ถ้าบอกออกไป คำตอบเหล่านั้น จะทำให้เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า หญิงสาวจึงตัดสินใจเงียบ

เมื่อเห็นว่าพี่สาวตรงหน้าเงียบไปพักใหญ่ๆ แล้ว เด็กน้อยถอนหายใจออกมา แล้วเอ่ยเสียงเบาๆ ว่า

“ดูเหมือนตอนนี้ พี่ยังไม่พร้อมจะคุยกับผมนะฮะ งั้นถ้าพี่พร้อมเมื่อไหร่ เราค่อย.....”

ยังพูดไม่ทันจบ เด็กน้อยที่มองมาที่หญิงสาวก็ชะงักไป มินตราเห็นแววตาที่ดูหวาดกลัวแล้วท่าทางที่ดูลนลาน และตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด

“ผะ ผมต้องไปแล้วนะฮะ พยายามออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด จำไว้นะฮะ พยายามออกไปให้เร็วที่สุด”

มินเห็นว่าเด็กผู้ชายมองไปข้างหลังเธอตลอดเวลา หญิงสาวรีบหันหลังกลับไปเพื่อมองดูว่าเด็กน้อยกลัวอะไรกันแน่ แต่ก็ไม่พบอะไรแม้แต่น้อย เมื่อหันกลับมา ก็ไม่เห็นเด็กคนนั้นแล้ว เหลือเพียงคำพูดของเขาที่ยังก้องอยู่ในหูเธอ

เมื่อไม่มีใครอยู่ตรงหน้า มินรีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้านและปิดประตูทันที จากนั้นก็รีบขึ้นไปที่ห้องนอนตัวเอง

ตอนนี้เวลาล่วงเข้าไปตีสามสี่สิบห้าแล้ว อากาศในห้องรู้สึกเย็นยะเยือกอย่างบอกไม่ถูก หญิงสาวจึงเดินไปมุดตัวเข้าไปอยู่ในเตียงแล้วก็พยายามข่มตานอนเพื่อที่วันนี้สายๆ จะได้มีแรงไปช่วยงานศพพี่อู๊ดที่วัด

ครั้งนึกถึงพี่อู๊ด หญิงสาวก็เผลอร้องไห้ออกมาจนผล๊อยหลับไป

มินตื่นมาอีกทีเมื่อช่วงสายๆ หญิงสาวรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย จากอาการนอนไม่พอมาหลายคืน หญิงสาวสะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความง่วงหงาวหาวนอนออกไป เหลือบมองนาฬิกา เป็นเวลาสิบนาฬิกาแล้ว

“ตายแล้ว ต้องไปช่วยพี่โต้งเพื่อจัดถวายเพลที่วัด”

ว่าแล้วก็รีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำ ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกจากบ้านไป

เนื่องจากเป็นช่วงเทศกาลหยุดยาว ทำให้รถไม่ค่อยติด มินใช้เวลาไม่นานก็ไปถึงที่วัด

หลังจากที่ถวายเพลเรียบร้อยและรอพระท่านฉันอยู่นั้น มินสังเกตเห็นพระหนุ่มรูปหนึ่งคอยมองมาที่เธอด้วยอาการแปลกๆ เหมือนเหลือบตามองด้วยอาการหวาดกลัวจนทำให้พระชรารูปข้างๆ หันไปพูดอะไรสักอย่าง ทำให้พระหนุ่มรูปนั้นหลีกเลี่ยงการมองมาที่มินและปากก็เหมือนจะสวดพึมพำอะไรอยู่ตลอดเวลา

เมื่อได้รับพรหลังจากพระฉันเสร็จแล้ว ระหว่างทื่ยืนส่งพระออกจากศาลา พระชรารูปนั้นหยุดยืนอยู่ตรงหน้ามินและพูดออกมา

“โยม เขาห่วงโยมมากนะ หากโยมอยากจะหาคำตอบในสิ่งที่โยมอยากรู้ โยมต้องพยายามมองไปรอบๆ ตัวโยม คำตอบอยู่รอบๆ ตัวโยม ที่สำคัญ อย่าปล่อยเวลาให้นานเกินไป ไม่อย่างนั้น” ไม่มีคำพูดใดออกมาอีก

“ไม่อย่างนั้นทำไมหรือค่ะ”

“อาตมาพูดมากไม่ได้หรอกโยม มีทั้งคนที่อยากให้พูด และมีทั้งคนที่ไม่อยากให้พูด อาตมาเตือนได้เท่านี้แหละ”

พูดจบพระชรารูปนั้นก็รีบเดินออกไปทันที

มินยกมือค้างอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน ในขณะที่พี่โต้งก็ดูอึ้งๆ ไปเหมือนกัน ทั้งสองหันไปมองหน้ากัน

“พี่โต้งค่ะ มิน...” จังหวะที่มินอยากจะถามแต่เหมือนพี่โต้งไม่อยากจะตอบ

“เอ่อ มินเดี๋ยวพี่ต้องไปซื้อของสำหรับถวายพระเย็นนี้เพิ่ม ตอนนี้ไม่มีอะไรมินจะไปเดินเล่นที่ห้างแถวที่ก่อนเถอะ แล้วเจอกันตอนหกโมงเย็นนะ พี่ไปละ” พี่โต้งเดินออกไปจากศาลาทันทีที่พูดจบ

“อ้าวพี่โต้ง เดี๋ยวสิค่ะ อะไรเนี่ยยังไม่ทันได้พูด ได้ถามอะไรเลย ทำไมต้องรีบขนาดนั้น”

มินหันไปมองที่รูปของพี่อู๊ดที่ตั้งอยู่หน้าโลงศพแล้วค่อยๆ เดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ มือบางลูบไปที่รูปภาพนั้นอย่างอาลัย

“ขนาดพี่ไม่อยู่แล้ว พี่ก็ยังหวังดีกับมินอยู่เลย ขอบคุณมากนะคะ พี่อู๊ด หากชาติหน้ามีจริง ขอให้เราทั้งสองเกิดมาเจอกันอีกนะคะ และมินจะขอเป็นคนที่ดูแลพี่อู๊ดบ้างนะคะ ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ” มินร้องไห้ออกมาอย่างเก็บไม่อยู่

ประโยคของหลวงลุงรูปนั้นยังก้องอยู่ในหัวเธอ ‘เขาห่วงโยมมากนะ’

“ฮือ ฮือ ฮือ พี่อู๊ด ฮือ ฮือ ฮือ ไม่ต้องห่วงมินแล้วนะ มินจะดูแลตัวเองดีๆ พี่อู๊ดไปสู่สุขคติเถอะนะคะ มินรักพี่นะคะ ฮือ ฮือ ฮือ”

เพล้ง

สิ้นประโยคนั้น มินสะดุ้งรีบเดินไปตามเสียงที่ได้ยินก็เห็นถาดข้าวสำหรับไหว้ศพหล่นลงมา พร้อมกับถ้วยชามและแก้วน้ำที่แตกกระจาย

เหมี้ยวววว!

เสียงแมวที่ร้องเหมือนถูกใครตีก็ดังขึ้น เมื่อหันไปทางเสียงก็เห็นแมวดำตัวหนึ่งกำลังกระโดดขึ้นไปอยู่บนโลงศพ มันร้องพร้อมกับเลียไปที่ขา มันนั่งอยู่ตรงนั้นไม่นานก็หันไปขู่ทางมุมศาลาที่ใกล้กับจุดตั้งศพ แล้วก็รีบกระโดดออกไปเหมือนกับหนีอะไรสักอย่าง

เหมี้ยวววววว!