บทที่ 4

หญิงสาวงงงวยกับคำพูดของเขา จะมาแนะนำชื่ออะไรกัน เธอไม่ได้สนใจเรื่องชื่อ แต่สนใจเรื่องที่เขาทำกับเธอ

 

          ม่านฟ้าพยายามไม่มองอะไรที่มันห้อยโตงเตง แต่เพราะเธอนั่งอยู่บนเตียง ระดับสายตาเธอมันอยู่ระดับเอวเขาตลอดเวลา หญิงสาวยืนขึ้นเต็มความสูง

          อย่างนี้ค่อยยังชั่วหน่อย เธอจะได้สูงเท่าเขา

          “ไม่ได้ข่มขืนแล้วนี่อะไร รอยพวกนี้อย่าบอกนะว่าไม่ใช่แกทำ” เธอชี้รอยบนตัวที่มองเห็นจากเนินหน้าอกจนถึงหน้าท้องแบนราบและน้องสาว รอยดูดจนขึ้นสีแดงกุหลาบเกิดขึ้นแทบจะทั่วตัวเธอ

          เขามีปากเดียวหรือมีหลายปากถึงได้ดูดขนาดนี้ เห็นเธอเป็นของกินหรือไง ดูดกันขนาดนี้

          “ฉันก็เป็นรอยเหมือนกัน” คนยืนห้อยโตงเตงเองก็ไม่ยอม ใช่ว่าเขาดูดเธอคนเดียวเสียที่ไหน เธอเองก็ดูดเขาไม่ต่างกัน

          “ตรงไหนไม่ทราบ” คนยืนบนเตียงไม่ยอมรับ ดูแล้วเขาไม่ได้มีตรงไหนที่เป็นรอยแดงเลยสักนิด

          ท่านประธานหนุ่มหันหลังให้เธอ ม่านฟ้าใช้สองมือปิดปากตัวเองไว้แน่น ซากอารยธรรมข้างหลังเขานั่นฝีมือเธอเหรอ จะว่าเขาทำตัวเองก็คงไม่ใช่ เพราะอยู่กันแค่สองคน แก้มก้นของเขาทั้งสองข้างมีรอยกัดด้วย

          แล้วภาพความทรงจำบางอย่างก็เกิดขึ้นในมโนสำนึกของเธอ

          “ก้นคุณน่ากินจัง”

          “อา...อย่ากัด”

          “ก็มันน่ากิน เหมือนซาลาเปาเลย ขอกินหน่อยนะ ซาลาเปากับไส้กรอกน่ากิน”

          เมาแหละ คงเพราะเธอเมา ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็เพราะความเมาทั้งนั้น เธอจำอะไรไม่ได้เลย

          “อา...หมิงเสียว”

          เธอจำไม่ได้สักอย่าง จำไม่ได้เลย

          “เอาอีกนะคะ หมิงยังอยากอยู่”

          “อา...อย่างนั้นแหละค่ะ เลียตรงนั้นเลย”

          อีหมิง!...มึงทำอะไรลงไป

ม่านฟ้ามองหน้าเขาพร้อมกับรู้สึกผ่าวร้อนทั้งใบหน้าเพราะความอาย แต่ไอเย็นของเครื่องปรับอากาศทำให้หนาวยะเยือกไปทั้งตัว และระลึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้ทั้งเขาและเธอต่างเปล่าเปลือย

          “ไอ้แก่บ้า” เธอบ่นพึมพำกลบเกลื่อนความอายแล้วรีบเดินไปเข้าห้องน้ำทันที

          ทว่า...

          “เฮ้ย!” หญิงสาวร้องพร้อมกับผงะจากกระจกบานใหญ่ในห้องน้ำด้วยความตกใจ นี่ใช่ไหมที่ก่อนหน้านี้เขากระถดถอยหนีเธอ โธ่...อีหมิง อีผี!

          ใช่เลย ไม่ผิดหรอก หน้าเธอตอนนี้จะเรียกว่า ‘ผี’ ก็คงไม่ผิด ใบหน้างี้เลอะเทอะไปด้วยเครื่องสำอาง ขอบตาที่พี่อุ๊ช่วยกรีดให้เมื่อตอนเย็นวานไหลย้อยลงมาเกือบถึงปลายจมูก

          แล้วไอ้ขนตาปลอมที่เคยติดอยู่บนขอบตา ตอนนี้มันย้ายไปติดที่คิ้วแทน ก็สมควรหรอกที่เขาจะกลัว อย่าว่าแต่เขากลัวเธอเลย เธอเองก็ยังกลัวตัวเองด้วยซ้ำ นี่มันอะไรกัน น่าอายชะมัด!

 

          สาวหน้าเลอะมองหาอุปกรณ์ที่พอจะทำให้หน้าตัวเองกลับมาเป็นปกติ หันซ้ายหันขวาเห็นแต่เจลล้างหน้า

          “ไม่ขอแล้ว ใช้เลยละกัน รับหน้าตัวเองไม่ไหว” หญิงสาวบ่นกับตัวเอง

          “เฮ้ย! เข้ามาทำไม” ม่านฟ้าตวาดแหวใส่คนที่เดินเข้าห้องน้ำมาด้วยหน้าตาซื่อ ๆ

          “จะเข้าห้องน้ำ ทำอะไรนานนักหนา”

โห พอบ่นนี่พูดไทยชัดเชียว หญิงสาวค้อนให้ท่านประธาน จากนั้นก็รีบล้างหน้าผีของเธอออกอย่างตั้งใจ หวังว่าสิวจะไม่ขึ้นนะ

          คนหนึ่งล้างหน้าอยู่ตรงเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า อีกคนที่อยู่ในมุมหนึ่งของห้องน้ำกำลังยืนปล่อยมวลน้ำที่อัดแน่นมาทั้งคืนลงชักโครก เสียงของก๊อกน้ำหยุดแล้ว แต่เธอได้ยินเสียงเขาปัสสาวะอย่างชัดเจน

          ‘ผู้ชายหน้าไม่อาย ฉี่ทั้งที่ผู้หญิงยืนอยู่ตรงหน้า ด้านเบอร์ไหน’ ม่านฟ้าค้อนให้คนที่ไม่สนใจเธอ

          “ไม่อายเหรอ” เขาพูดในตอนที่ตัวเองมายืนกอดอกมองเธอ

          “เฮ้ย! ห้ามมอง” คนหน้าแดงหันหลังให้เขา รีบใช้มือปกปิดร่างกายของตนเอง เธอกะว่าล้างหน้าเสร็จแล้วจะอาบน้ำ เลยไม่ได้นุ่งผ้าเช็ดตัว แล้วตอนที่เขาเดินเข้ามา เธอก็มัวแต่สนใจร่างกายเปลือยเปล่าของเขา ทำให้ไม่ได้สนใจร่างกายตัวเอง

          “ฉันไม่กินซ้ำ ไม่ต้องกังวล” คนไม่กินซ้ำเดินเข้าตู้อาบน้ำโดยไม่สนใจเธอเลยสักนิด

          ความร้อนไล่ลามตั้งแต่อกขึ้นบนผิวหน้าของม่านฟ้า ทั้งโกรธ ทั้งอาย ทั้งโมโห ใครจะให้เขากินซ้ำกัน ถึงเขาอยากแค่ไหน บอกเลยว่าเธอก็ไม่ยอม ที่ยอมเมื่อคืนเพราะเมาทั้งนั้นแหละ

          ไม่ต้ององต้องอาบมันแล้วน้ำ เธอรีบล้างหน้า คิดว่าจะกลับห้องของตัวเองก่อนที่เขาจะอาบน้ำเสร็จ

          ยังไม่ทันที่ขาของเธอจะก้าวออกจากห้องน้ำ คนไม่กินซ้ำก็โผล่หัวออกมาจากตู้อาบน้ำและสั่งเธอเสียงเข้ม