บทที่ 22

ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้?

เธออยากกลับไปเมื่อสองปีที่แล้วมาก ๆ สมัยที่ไร้ทุกข์ไร้กังวล

“ผมอยู่ ผมอยู่นี่” เขาตอบรับเธออย่างใจเย็น

ซูชิงอวี่รู้ว่าความอ่อนโยนของเขาในตอนนี้ก็แค่ชั่วคราว เธอก็ไม่ควรจะใกล้ชิดกับเขาอีก แต่เธออดไม่ได้ที่อยากจะฉุดรั้งความอบอุ่นเพียงน้อยนิดนี้เอาไว้

ลี่ถิงเชิน ถ้าหากคุณยังเป็นคุณคงจะดีไม่น้อย?

…

ลี่ถิงเชินตื่นขึ้นมาตอนรุ่งสาง ยังไม่ลืมตาก็รู้สึกได้ว่ามีคนอยู่ในอ้อมแขน

เมื่อนึกถึงขวดเบียร์เปล่ากองนั้นที่เขาดื่มเมื่อคืน เขาดื่มเก่งมาก บวกกับเขาควบคุมได้เพียงพอ และเรื่องที่จะดื่มจนสลบแบบนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นกับเขาอย่างแน่นอน

เขาปวดหัวรุนแรง ทำอย่างไรก็นึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ออก เขารู้สึกกระวนกระวาย หรือแม้กระทั่งไม่กล้าลืมตาไปเผชิญหน้า

จนกระทั่งเขาเตรียมใจพร้อมถึงได้ลืมตาขึ้น ในตอนที่เห็นว่าผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนคือซูชิงอวี่ถึงได้โล่งอกขึ้นมาได้

แต่วินาทีต่อมาเมื่อนึกถึงสถานการณ์ในตอนนี้ของทั้งสองคนขึ้นมาได้ เขาจึงจะผลักร่างกายของหญิงสาวออกอย่างแรงทันที

ในตอนที่เขาอยากจะดึงแขนกลับ จู่ ๆ สายตากลับมองไปยังใบหน้าของซูชิงอวี่ การเคลื่อนไหวของเขาหยุดลง