คำสารภาพและคำขอโทษ

ห้องพักฟื้นในโรงพยาบาล

วันนี้ฉันมาโรงพยาบาลตั้งแต่เช้าเพื่อมาเยี่ยมคุณคิมหันต์ แต่พอมาถึงฉันก็ได้ยินข่าวดีจากพยาบาลบอกว่าคุณคิมหันต์ฟื้นแล้ว และถูกย้ายมาอยู่ห้องปกติแล้วด้วย ฉันเลยรีบวิ่งตรงมาที่ห้องด้วยความดีใจในทันที

“คุณคิมหันต์ :)” ฉันมองดูผ่านกระจกบานเล็กๆของประตูห้อง ก่อนที่ความรู้สึกโล่งใจและดีใจจะผุดขึ้นมา เมื่อเห็นร่างของคนที่นอนไม่ได้สติ ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วจริงๆ

กึก! แต่แล้วมือที่กำลังจะเอื้อมไปเปิดประตูกลับหยุดชะงักลงซะดื้อๆ

จู่ๆฉันก็นึกถึงคำขอโทษที่เขาเอ่ยออกมาตอนเกิดอุบัติเหตุ พอนึกถึงมันแล้วฉันก็เกิดกลัวขึ้นมา …กลัวว่าฉันจะได้ยินคำนั้นออกมาจากเขาอีก

ถ้าเขาพูดคำนั้นออกมาอีก ฉันควรจะรู้สึกยังไงดี? โกรธเหรอ? หรือเสียใจดี? แต่ฉันคิดว่าฉันทำไม่ได้หรอก

ฉันจะโกรธคนที่ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องฉันขนาดนี้ได้ยังไงกันล่ะ?

ฉันรู้ดีว่าใจตัวเองตอนนี้ไม่มีทางรู้สึกโกรธเขาแน่ๆ เพราะฉัน…รักเขา แต่นี่แหละปัญหา

ถ้าเขารู้ว่าฉันรักเขา เขาจะยังใจร้ายและปฏิเสธฉันอีกรึเปล่านะ?

“ญาติคนไข้ใช่มั้ยคะ?” เสียงของคุณพยาบาลที่ดังอยู่ข้างหลังทำฉันสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะสังเกตเห็นว่าคุณพยาบาลกำลังเข็นรถเข็นอาหารมาทางนี้ด้วย

“เอ่อ…ค่ะ”

“คุณหมออนุญาตให้คนไข้ทานอาหารมื้อแรกได้แล้วนะคะ แต่เพราะคนไข้เพิ่งฟื้นจากการผ่าตัด เลยยังทานได้แต่อาหารอ่อนๆ” อ่า อาหารของคนป่วยสินะ

“ฉันเอาเข้าไปให้เองค่ะ”

“โอเคค่ะ ถ้าคนไข้กินข้าวเสร็จแล้วก็อย่าลืมให้คนไข้ทานยาหลังอาหารที่เตรียมไว้ด้วยนะคะ”

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ฉันยิ้มให้คุณพยาบาลก่อนจะรับรถเข็นมาจัดการต่อ

ฮู่ววว!!

ก๊อกๆๆ!! ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจเคาะประตูห้องคนป่วยด้วยใจที่เต้นรัวไม่หยุด

แอ๊ดดด!! ฉันไม่ได้รอให้คนป่วยที่อยู่ในห้องตอบรับแต่อย่างใด แต่กลับเปิดประตูเข้ามาในห้องซะเอง

ขวับ!! วินาทีที่เข้ามาในห้องแล้วสายตาของฉันได้สบเข้ากับดวงตาของคนป่วยที่นั่งอยู่บนเตียง ใจฉันมันก็เต้นรัวขึ้นมามากกว่าเดิม

ดีจังที่ได้เห็นหน้าเขาอีกครั้ง

“ได้เวลาอาหารแล้วค่ะ …คุณคิมหันต์”

“…” ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนป่วยที่นั่งตรงหน้าเลยสักนิด มีเพียงแค่สายตาของเขาเท่านั้น ที่กำลังจ้องเขม็งมาที่ฉันด้วยความงุนงง

“คุณ…เป็นยังไงบ้างคะ?” ฉันถามพลางจัดแจงยกถาดอาหารมาวางไว้บนโต๊ะคนป่วย

“เธอไม่โกรธฉันเหรอ?” คำถามแรกที่เอ่ยออกมาจากคุณคิมหันต์ กลับทำฉันหยุดชะงักลงครู่หนึ่ง

“อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลยนะคะ กินข้าวแล้วกินยาก่อนเถอะ”

“ฉันนึกว่าเธอจะโกรธฉันจนหนีไปแล้วซะอีก” คำพูดของคุณคิมหันต์ก็ยังคงฟังดูใจร้ายเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือแววตาของเขาต่างหากล่ะ

ถ้าเป็นเมื่อก่อนแววตาของเขาคงจะเรียบนิ่งและเยือกเย็นจนน่ากลัว แต่ตอนนี้แววตาที่เขาส่งมาให้ฉันคือแววตาของคนที่กำลังรู้สึกผิด แววตาที่อ่อนโยนจนทำใจฉันอ่อนไปหมดแล้ว

“โกรธสิคะ”

ฟึ่บ!! ฉันพูดพลางหยิบช้อนที่วางอยู่ขึ้นมาตักโจ๊กในถาด ก่อนจะเป่ามันให้หายร้อน แล้วป้อนให้กับคนป่วยตรงหน้า

“แต่เกวไม่ใช่คุณคิมหันต์นะคะ ที่จะใจร้ายกับคนที่เสี่ยงชีวิตช่วยตัวเองน่ะ”

“เธอไม่เกลียดฉันแล้วเหรอ?” ดูท่าว่าคุณคิมหันต์จะไม่ยอมหยุดตั้งคำถามแล้วกินข้าวง่ายๆเลยแฮะ

ถ้าฉันไม่ยอมตอบคำถามเขา เขาก็คงจะไม่ยอมกินข้าวแน่ๆ

ฟึ่บ!! ฉันวางช้อนที่ยื่นค้างไว้ลง ก่อนจะหันไปตอบคำถามของเขาอย่างอ่อนโยน

“เกวเกลียดคุณไม่ลงหรอกค่ะคุณคิมหันต์”

“ทำไม?”

หมับ!! ฉันมองลึกเข้าไปในดวงตาที่กำลังสั่นไหวของคุณคิมหันต์ พลางยื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยน

“…เพราะเกวรักคุณ”

“…” ความเงียบเข้ามาครอบงำบรรยากาศระหว่างเราสองคนอีกแล้ว ไม่มีเสียงใดๆดังขึ้นมาอีก มีแค่เพียงสายตาของเราสองคนเท่านั้นที่สอดประสานกันกันอย่างลึกซึ้ง

ฉันพูดความรู้สึกที่อยู่ในใจของตัวเองออกไปอย่างไม่ลังเล ฉันไม่ได้คาดหวังว่าคำตอบจากเขาทั้งนั้น ไม่ว่าเขาจะตอบรับหรือจะปฏิเสธมันฉันจะไม่สนใจมันอีกแล้ว

ฉันขอเพียงให้เขา…ได้รับรู้ความรู้สึกของฉันเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

หมับ!! คุณคิมหันต์ยกมือของตัวเองมาจับมือฉันที่กำลังสัมผัสใบหน้าเขาอยู่อย่างอ่อนโยน พร้อมกับแนบแก้มของตัวเองให้สัมผัสกับฝ่ามือของฉันมากขึ้น พลางสบสายตากับฉันอย่างอ่อนโยน

ปฏิกิริยาของเขาทำฉันแปลกใจมากเลยล่ะ เหมือนว่าเขาจะเปลี่ยนไปจากเดิมเยอะเลยแฮะ

แต่ฉันรู้สึกดีมากๆเลยล่ะ ที่เขาไม่ปฏิเสธฉันเหมือนเมื่อก่อน

“เฮ้อออ~ ฉันขอโทษเกว ฉัน…ควรจะบอกเธอให้เร็วกว่านี้” คำขอโทษถูกเอ่ยออกมาจากปากคนตัวสูงด้วยท่าทีจริงใจ อย่างที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน

“ใช่ค่ะ! ถ้าคุณบอกความจริงกับเกวเร็วกว่านี้ คุณก็คงไม่ต้องมาเจ็บตัวเพราะเกวแบบนี้ เกวขอโทษนะคะที่เป็นต้นเหตุให้คุณต้องเจ็บตัว” หยดน้ำตาที่คลอเบ้าหยดลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ เพราะความรู้สึกผิดที่ทำให้คุณคิมหันต์ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้

ใจฉันมันเจ็บปวดขึ้นมาทุกครั้งที่นึกถึงภาพตอนที่เขานอนจมกองเลือดมากมายขนาดนั้น

ฉันมองดูผ้าพันแผลที่แปะอยู่ตามร่างกายของคุณคิมหันต์เต็มไปหมด

“ฮึก เจ็บ…มากมั้ยคะ?”

“ดูเหมือนเธอจะเจ็บมากกว่าฉันอีกนะ”

ฟึ่บ!! คุณคิมหันต์ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะยื่นมือออกมาเช็ดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้างของฉันอย่างแผ่วเบา

“ฉันขอโทษนะเกวลิน” คำขอโทษถูกเอ่ยออกมาจากปากของเขาอีกครั้ง ฉันสัมผัสได้ถึงความจริงใจของเขาสายตาที่สั่นไหว น้ำเสียงและสัมผัสที่อ่อนโยนของเขา ทุกอย่างมันคือสิ่งที่ออกมาจากใจเขาจริงๆ

“เกวยินดีรับคำขอโทษของคุณค่ะ แต่เกวยังไม่หายโกรธคุณหรอกนะคะ”

“ฉันต้องทำยังเธอถึงจะหายโกรธฉัน?” สีหน้าของคุณคิมหันต์เริ่มเปลี่ยนไปจากเดิม คิ้วที่ขมวดผูกกันเป็นปม แสดงออกถึงความกังวลที่มีมากขึ้นของเขาได้ดีเลยล่ะ

หึ! ฉันไม่เคยเห็นท่าทีเป็นกังวลขนาดนี้ของคุณคิมหันต์มาก่อนเลยแฮะ มันแอบดูตลกนิดหน่อย

“อย่าขอโทษเกวอีกเลยนะคะคุณคิมหันต์ ลืมเรื่องทุกอย่างไปให้หมด”

ฟึ่บ!! ฉันพูดพลางหยิบช้อนที่วางคือไว้ก่อนหน้านี้ขึ้นมา ก่อนจะตักข้าวต้มในถาดแล้วยกขึ้นมาป้อนให้คนป่วยตรงหน้าอีกครั้ง

“แล้วรีบกลับมาหายดีไวๆเถอะนะ” นี่คือสิ่งเดียวที่ฉันต้องการในตอนนี้