คนเห็นแก่ตัว

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

ณ บริษัทเอ.เอส.เอ็น

เวลา 07.50 น.

“สายแล้วๆๆ!”

ตึกๆๆๆ!! ฉันเร่งฝีเท้าของด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่ขาสั้นๆของตัวเองจะทำได้ เพื่อมุ่งตรงไปยังลิฟต์ที่ตอนนี้กำลังจะปิดลงแล้ว

วันนี้ฉันตื่นสายนิดหน่อยเพราะลืมตั้งนาฬิกาปลุก เวลาเข้างานของบริษัทคือแปดโมง แต่ตอนนี้ฉันสายเอามากเลยล่ะ ถ้าฉันวิ่งไปเข้าลิฟท์ไม่ทันรอบนี้ ฉันต้องโดนพี่ขิมบ่นอีกแน่ๆ

“รอด้วยค่ะๆๆๆ”

ครืดดด!! ประตูลิฟต์กำลังจะปิดลงก่อนหน้านี้ กลับเปิดกว้างออกมาอีกครั้ง

อ่าาา! ดีนะที่วิ่งมาทัน เพราะได้คนในลิฟต์ช่วยไว้แท้ๆ

“แฮ่กๆๆ ขอบคุณที่รอนะ…”

ขวับ!! ฉันกล่าวขอบคุณในขณะที่กำลังหอบหายใจด้วยความเหนื่อยบวกกับดีใจที่วิ่งทันลิฟต์ แต่เมื่อหันมาเจอหน้าคนที่อยู่ในลิฟต์แล้ว ความรู้สึกหอบเหนื่อยและดีใจก่อนหน้ากลับหายไปในชั่วพริบตา

“จะขึ้นมามั้ย?” น้ำเสียงเย็นยะเยือกที่คุ้นหูถูกเอ่ยออกมาพร้อมกับใบหน้าที่เรียบนิ่งจากคนตรงหน้า คนที่เอาแต่มองฉันด้วยสายตาแบบนั้นมีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ

…คุณคิมหันต์

“ขึ้นค่ะ” แม้จะหวั่นใจนิดหน่อยที่รู้ว่าคนในลิฟต์คือคุณคิมหันต์ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากก้าวเท้าขึ้นลิฟต์ไปด้วยกันกับเขาเท่านั้น

“…” ระหว่างที่ลิฟต์เคลื่อนตัว มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่เข้ามาครอบงำบรรยากาศระหว่างเราสองคน อึดอัดชะมัด!!

ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอหน้ากับคุณคิมหันต์อีกเลย ไม่สิ! ฉันหลบหน้าเขาต่างหาก ฉันยังนึกถึงคำพูดของเขาในวันนั้นได้ดี

‘ไอ…ชอบเขาไม่ได้เกรซ’

แม้ฉันจะได้รับรู้ความรู้สึกบางอย่างของเขา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีเลยสักนิด เพราะถึงยังไงเขาก็เลือกที่จะเกลียดฉัน มากกว่าเลือกความรู้สึกของตัวเองอยู่ดี

ฉันเองก็ไม่ได้อยากอยู่ใกล้คนที่เกลียดตัวเองหรอก

ว่าแต่…ทำไมลิฟต์มันนานขนาดนี้เนี่ย แล้วทำไมในลิฟต์ถึงมีแค่ฉันกับเขาแค่สองคนล่ะ คนอื่นเขาไม่ทำงานกันรึไงนะ?

ติ้ง!! เสียงประตูลิฟต์ที่ดังขึ้นเปรียบราวกับแสงสว่างที่เข้ามาช่วยชีวิตฉันไว้ได้ทัน ดีล่ะ! รีบออกไปก่อนที่จะอึดอัดตายอยู่ในนี้ซะก่อน

“เธอทำงานชั้นนี้เหรอ?” แต่ในตอนที่ฉันกำลังจะก้าวเท้าเดินออกไปจากลิฟต์ เสียงที่เรียบนิ่งของคนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังก็ทำฉันชะงักฝีเท้าลงซะก่อน

ขวับ!! แม้จะฉันจะพยายามแสดงท่าทีเมินเขา แต่คำพูดของเขาก็ทำฉันแอบเหลือบไปมองเลขบอกชั้นที่ข้างๆประตูลิฟต์

…ชั้น3

ฉันไม่ได้ทำงานที่ชั้นนี้ ที่ที่ฉันทำงานอยู่คือชั้นสอบต่ากหากล่ะ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ดึงดูดสายตาของฉัน สิ่งที่ทำให้ฉันถึงกับเหลือกตาแทบถลนได้ คือปุ่มกดลิฟต์ที่ขึ้นสีแดงยาวเป็นแถบ ตั้งแต่ชั้น1ถึงชั้น10เลยล่ะ

ไอ้เรื่องบ้าๆแบบนี้ คงเดาไม่ยากว่าฝีมือใคร

“คุณทำอะไรลงไปเนี่ยฮ่ะคุณคิมหันต์?!” ฉันหันกลับไปตะคอกใส่คนที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆ ก่อนที่เขาจะกดปิดประตูลิฟต์ลงด้วยมือของเขาเองอีกครั้ง

“เธอหลบหน้าฉันทำไมเกวลิน?” สิ่งที่ฉันได้กลับมาคือคำถามที่ไม่คาดคิด และสีหน้าที่เรียบนิ่งจากเขา

เหอะ! เขารู้ตัวด้วยสินะว่าฉันหลบหน้าเขา

ติ๊ง!! แล้วประตูลิฟต์ก็เปิดออกมาที่ชั้นสี่อีกครั้ง และปิดลงด้วยฝีมือของเขาอีกนั่นแหละ

“เพราะฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณค่ะ”

“วันนั้นเธอไม่ได้ยินเรื่องที่ฉันคุยกับเกรซรึไง?”

“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถ้าคุณหมายถึงเรื่องที่คุณกับคุณเกรซไม่ใช่คู่หมั้นกันจริงๆ ฉันไม่เอาไปบอกคนอื่นหรอก”

ติ๊ง!! …ชั้น5

“เธอก็รู้ว่าฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น” ฉันรู้…ฉันรู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องที่เขาชอบฉัน

“แล้วคุณหมายถึงเรื่องไหนล่ะคะ?”

“เกวลิน!!” คุณคิมหันต์ตะคอกเสียงดุออกมาด้วยความไม่พอใจ ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงกลัวจนตัวหดไปแล้ว แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากสนใจมันแล้ว

“เลิกแกล้งฉันสักทีเถอะค่ะคุณคิมหันต์ คุณไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคะ ที่จะมาเล่นอะไรแบบนี้”

ฟึ่บ!! ฉันพูดพลางยื่นแขนออกไปหวังจะกดปุ่มปิดชั้นลิฟต์ ในนี้มันอึดอัดเกินไปแล้ว ฉันไม่อยากมายืนเถียงกับเขา อยากรีบๆออกไปจากในลิฟต์สักที

หมับ!! แต่ในตอนที่ฉันกำลังยื่นแขนออกไป คนตัวสูงกลับคว้าแขนข้างนั้นของฉันเอาไว้ ก่อนจะใช้แขนที่เหลืออยู่ของตัวเองคว้าแขนอีกข้างของฉันขึ้นมา แล้วรวบตรึงแขนทั้งสองข้างไว้กับผนังลิฟต์

“คุณคิมหันต์! คุณทำบ้าอะไรของคุณเนี่ย? ปล่อยฉันนะ!!” ฉันพยายามดิ้นหนีอย่างสุดความสามารถ แต่แรงอันน้อยนิดของฉันไม่สู้แรงของคนตัวใหญ่อย่างเขาได้ยังไงกันล่ะ?

ติ้ง!! ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงประตูลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง แต่ก็โชคดีที่ชั้นนี้ไม่มีคนรอลิฟต์อยู่

ฉันไม่เข้าใจเขาเลย เขาคิดจะทำอะไรของเขากันแน่?!

“บอกฉันมาสิว่าวันนั้นเธอได้ยินอะไรบ้างเกวลิน?” คนตัวสูงที่ขึงร่างฉันไว้ ถามขึ้นด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดต่างจากเดิม

“ฉันไม่รู้! ไม่รู้อะไรทั้งนั้น ปล่อยนะคุณคิมหันต์!” ฉันรู้ว่าเขาอยากได้ยินอะไร แต่ฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะเซ้าซี้ให้มันได้อะไรขึ้นมา

“จะไม่รู้ได้ยังไง ในเมื่อเธอก็ได้ยินแล้วว่าฉันรู้สึกกับเธอยังไง?” นั่นไง…เขาอยากให้ฉันพูดออกมาว่าฉันรู้ว่าเขาชอบฉันสินะ

ติ้ง!! …ชั้น7 เสียงเปิดปิดลิฟต์ก็ยังคงดังต่อเนื่องไม่หยุด และก็ถือว่าโชคดีที่ไม่มีคนยืนรอลิฟต์สักชั้น

“ลืมไปแล้วเหรอคะว่าวันนั้นคุณพูดอะไรไป?”

“อะไรนะ?”

“ถ้าวันนั้นคุณพูดความรู้สึกของคุณออกมาจริงๆ งั้นช่วยบอกฉันอีกทีได้มั้ยคะว่าคุณรู้สึกยังไง?”

“…” คำตอบที่ได้กลับมามีเพียงแค่ความเงียบจากคนตรงหน้าเท่านั้น

หึ! ไม่กล้าสินะ คนอย่างเขาน่ะไม่มีทางพูดคำนั้นกับฉันออกมาหรอก ไม่มีทาง!!

ติ้ง!! …ชั้น8

พลั่ก!! ฉันรวบรวมแรงที่มีทั้งหมดของตัวเองผลักคนตัวสูงตรงหน้าให้ออกห่างตัวเองได้ในที่สุด

“คุณจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าวันนั้นตัวเองพูดอะไรออกไป แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะคะ?”

“…”

ติ๊ง!! …ชั้น9

“อีกอย่างความรู้สึกของคุณจะเป็นยังไงมันไม่สำคัญหรอกค่ะ เพราะฉันรู้ว่าไม่ว่าคุณจะรู้สึกยังไง สสุดท้ายคุณก็ไม่มีวันเลือกความรู้สึกของตัวเองอยู่ดี”

ติ๊ง!! …ชั้น10 และแล้วประตูลิฟต์ชั้นสุดท้ายก็เปิดออกมาในที่สุด

ฉันไม่รอช้าที่จะเดินออกมาจากลิฟต์ และจากคนเห็นแก่ตัวอย่างเขาทันที

ความหมายของประโยคก่อนหน้าที่ฉันพูดออกไป มันแปลได้อีกความหมายหนึ่งคือ ต่อให้คุณคิมหันต์จะชอบฉัน แต่ไม่ว่ายังไง…เขาก็ยังจะปฏิบัติกับฉันอย่างกับคนที่เขาเกลียดอยู่ดี