ความจริงที่น่าตกใจ 2

ห้องคิมหันต์

ฉันเดินถือกล่องยาขึ้นมาชั้นสองของบ้าน และกำลังตรงไปที่ห้องของคนที่ฉันไม่อยากเจอหน้าที่สุด

ตอนแรกว่าจะไม่ขึ้นมาแล้ว แต่ฉันเป็นห่วงกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไปขึ้นมาจริงๆ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่

กึก!! ฉันเดินมาถึงหน้าห้องของคุณคิมหันต์แล้ว กำลังจะยกมือขึ้นไปเคาะประตูห้องแล้วด้วย แต่กลับต้องชะงักลงเมื่อได้ยินบทสนทนาบางอย่างดังเล็ดลอดออกมาจากภายในห้อง

'เรื่องยูกับเด็กคนนั้น'

'ไม่เห็นมีอะไรให้ต้องถามเลย'

เสียงของคุณเกรซกับคุณคิมหันต์หันกำลังคุยกันอยู่นี่

ขวับ!! ฉันตัดสินใจหันหลังกลับเพื่อเดินออกมาจากห้องนั้น ฉันไม่ควรเข้าไปรบกวนเขาทั้งสองคนคุยกันตอนนี้

'ยูชอบน้องเขาเหรอ?'

กึก!! แต่แล้วบทสนทนาที่เล็ดลอดออกมาจากห้องก็ทำเอาฉันต้องชะงักฝีเท้าลงซะก่อน

ความตั้งใจที่จะเดินออกไปในตอนแรก เลยกลายเป็นกาหันหลังกลับมายืนฟังบทสนทนาอยู่หน้าห้องเหมือนเดิม

'ใช่จริงๆด้วยสินะ' เสียงคุณเกรซ คำถามที่ทำฉันชะงักเมื่อกี้ก็เป็นเสียงคุณเกรซ

ในห้องมีแค่คุณเกรซกับคุณคิมหันต์ งั้นบุคคลที่สามที่ถูกกล่าวถึงเมื่อกี้คือ...ฉันสินะ

คุณคิมหันต์...ชอบฉันเหรอ?! 0_0!

'ถ้าจะมาถามแค่นี้ไอขอตัวนะ'

'ไอไม่เข้าใจ ยูชอบน้องเขา แต่ทำไมถึงใจร้ายกับน้องเขาจัง'

'ไอไปใจร้ายกับเขาตอนไหน'

'ยังจะกล้าพูดอีก เมื่อวานที่ยูพูดกับน้องเขาแบบนั้นน่ะ มันใจร้ายมากเลยนะ รู้ตัวรึเปล่า?'

'เดี๋ยวก่อน! เฮ้อออ ไอว่ายูก็น่าจะรู้นะว่าน้องเขาก็ชอบยูเหมือนกัน ใช่มั้ย?'

'ไอไม่อยากพูดเรื่องนี้เกรซ'

'ที่ยูให้ไอมาอยู่ที่นี่เพราะยูต้องการทดสอบความรู้สึกน้องเขาไม่ใช่เหรอ? แต่รู้อะไรมั้ยคิม...ความรู้สึกของยูทั้งสองคนน่ะ มันชัดเจนมาตั้งแต่แรกแล้ว' เสียง

คำพูดนี้ของคุณเกรซทำฉันนึกถึงคำพูดที่น่าสงสัยที่คุณเกรซพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนหน้านี้ ที่ว่า...เขากับคุณคิมไม่ได้เป็นอะไรกัน

เรื่องจริงสินะ เขาทั้งสองคนไม่ใช้คู่หมั้นกันจริงๆด้วย

ไม่รู้ทำไมแต่ฉันกลับรู้สึกดีใจขึ้นมาอย่างบอกไท่ถูกที่รู้ว่าทั้งสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ

'ไอ...ชอบเขาไม่ได้เกรซ'

แต่แล้วคำตอบจากคุณคิมหันต์ที่เล็ดลอดออกมา กลับทำให้ใจฉันปวดร้าวขึ้นมาภายในพริบตาเดียว

'เฮ้อออ ไอไม่รู้หรอกว่าเหตุผลของยูคืออะไร แต่ถ้ายูจะลองเลือกความรู้สึกของตัวเองบ้าง มันก็ไม่ผิดหรอกนะคิม'

'เกวลินน่ะ ควรจะเกลียดไอมากกว่ารู้สึกดี แบบนั้นมันถึงจะถูก'

ไม่รู้ทำไมจู่ๆฉันก็รู้สึกได้ว่าดวงตาทั้งสองข้างเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา สายตาพร่ามัวเพราะน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาบดบังการมองเห็น

ฉันตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาจากคำพูดสุดท้ายของคุณคิมหันต์...มันไม่สำคัญเลยว่าเขาจะชอบฉันมั้ย? เพราะไม่ว่ายังไงก็มีเพียงความเกลียดชังเท่านั้นที่เขาจะแสดงออกมาให้ฉันรับรู้

สุดท้ายแล้ว...ฉันก็ยังเป็นคนที่เขาสมควรจะเกลียดอยู่ดี

ไม่ว่ายังไง...เขาก็ไม่มีวันเลิกเกลียดฉันได้หรอก และไม่มีวันที่เขาจะเลือกฉันขึ้นมาจริงๆหรอก

แอ๊ดดด!! ประตูถูกเปิดออกมาจากห้อง เผยให้เห็นร่างสูงของเจ้าของห้องเดินออกมา

ตุบ!! ความรู้สึกโกรธมันผุดขึ้นมาทันทีที่เห็นหน้าเขา ฉันกระแทกกล่องยาใส่ตังของคนตรงหน้าอย่างแรก

"คุณเกรซบอกว่าคุณปวดแผล ฉันเลยเอายามาให้ค่ะ ทำแผลเอาเองล่ะกันนะคะ"

ฉันเดินหันหลังกลับมาพร้อมกับความรู้สึกสับสนเต็มไปหมด ไม่รู้เหมือนกันว่าจะออกไปไหน รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าผู้ชายคนนี้อีก!!