ความจริงและการสูญเสีย จบ

ณ โรงพยาบาล

ห้อง ICU

ฉันยืนมองดูร่างที่ไร้สติของคุณคิมหันต์ผ่านกระจกห้อง icu หลังจากที่เข้ารับการผ่าตัดเกือบสองชั่วโมง เขาก็ถูกตัวมาไว้ในนี้

สภาพของเขาที่มีผ้าพันแผลพันเต็มตัว และสายระโยงรยางค์เต็มไปหมด มันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมามากเลยล่ะ

เขาเป็นแบบนี้เพราะฉัน เขาต้องเจ็บตัวแบบนี้เพราะฉันคนเดียว ถ้าเขาเป็นอะไรไปขึ้นมา ฉันคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่ๆ เพราะงั้น…

อย่าเป็นอะไรไปเลยนะคะคุณคิมหันต์

“คุณเกวครับ”

“ค่ะ คุณธนิน” ฉันรีบใช้แขนเสื้อของตัวเองเช้ดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าคุณธนินกำลังเดินเข้ามาใกล้

“ผมรู้ว่าคุณกำลังเสียใจ แต่…ผมมีเรื่องต้องบอกคุณครับ” ฉันขมวดคิ้วให้กับคำพูดของคุณธนิน

“เรื่องอะไรเหรอคะ?”

“ท่านประธานอยากพบคุณครับ” ท่านประธานงั้นเหรอ? คุณกรพ่อของคุณคิมหันต์สินะ

คำพูดที่ทิวเขาทิ้งท้ายไว้กับฉันผุดขึ้นมาในหัวทันทีที่คุณธนินเอ่ยถึงท่านประธาน

ดีแล้วล่ะ ได้เจอท่านประธานก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ถามเขาถึงเรื่องอุบัติเหตุของพ่อให้รู้เรื่อง

บ้านใหญ่

คุณธนินขับรถพาฉันกลับมาที่บ้านใหญ่ เพื่อมาพบท่านประธานก่อนที่ฉันจะให้เขาจะกลับไป

กึก!! วินาทีที่ฉันก้าวเท้าเข้ามาในบ้านหลังนี้ ความรู้สึกกลัวมันก็ผุดขึ้นมาในใจซะดื้อๆ

จู่ๆฉันก็เกิดกลัวความจริงขึ้นมา ฉันกลัวว่า…ถ้าสิ่งที่ได้ยินจากทิวเขาคือความจริง นั่นหมายความว่า…ที่ผ่านมาฉันใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังเดียวกันกับฆาตกรที่ฆ่าพ่อของตัวเองมาโดยตลอดน่ะสิ

“เกวลิน” เสียงทุ้มอันคุ้นหูที่ไม่ได้ยินมานานของท่านประธานดังขึ้นมา ทำให้ฉันที่กำลังเหม่อลอยอยู่ได้สติขึ้นมา

“ท่านประธานสวัสดีค่ะ” ฉันเอ่ยทักทายพร้อมกับยกมือไหว้ท่านประธาน

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเกวลิน” ท่านประธานพูดพลางยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ฉัน

รอยยิ้มที่อ่อนโยนจากท่านประธานทำให้ฉันเชื่อในสิ่งที่ทิวเขาพูดไม่ลงเลยจริงๆ คนที่อ่อนโยนและใจดีอย่างท่านประธาน คนที่ฉันนับถือด้วยความจริงใจคนี้น่ะเหรอที่เป็นฆาตกรฆ่าพ่อของฉัน? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย

แต่ถ้าเป็นเรื่องจริงขึ้นมาล่ะ? ถ้าท่านประธานคือคนที่ขับรถชนพ่อของฉันขึ้นมาจริงๆ ฉันควรจะทำยังไงต่อดีล่ะ?

“ท่านประธานคะ ท่านประธาน…เป็นคนขับรถชนพ่อฉันจริงๆเหรอคะ?” ฉันตัดสินใจโพล่งสิ่งที่สงสัยอยู่ในใจออกไปด้วยความคาดหวัง ว่าท่านประธานจะปฏิเสธมัน

“ฉันขอโทษนะเกวลิน”

คำตอบจากท่านประธานทำให้ฉันรู้สึกราวกับฟ้าทั้งฟ้าถล่มลงมาทับร่างฉันจนตัวชาไปหมด

“หมายความว่ายังไงคะ?”

“ใช่แล้วล่ะ คนร้ายตัวจริงที่ขับรถชนพ่อของเธอ…คือฉันเอง ส่วนคนที่ถูกจับไปคือแพะรับบาปที่ฉันหามารับผิดแทนฉัน”

“0_0!!” ความจริงที่ออกมาจากปากของคนตรงหน้า ทำฉันอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกเลยล่ะ ความรู้สึกอย่างเดียวที่ฉันรับรู้ได้ในตอนนี้คือ…ความเจ็บปวด ไม่ใช่ที่กาย แต่เป็นที่ใจต่างหาก

ฉันรู้สึกเจ็บปวดราวกับหัวใจกำลังถูกบีบให้เละเป็นชิ้นๆ ยิ่งมองหน้าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ คนที่เป็นผู้มีพระคุณที่ฉันเคารพมากที่สุด คนที่ฉันซื่อสัตย์และภักดีด้วยมากที่สุด ฉันก็ยิ่งเจ็บปวดใจมากเกินจะกว่าจะบรรยายได้

“อุบัติเหตุในครั้งนั้นมันเกิดจากความประมาทของฉันเอง แต่เพราะความเห็นแก่ตัวของฉัน ทำให้ฉันเลือกจะปกปิดความผิดของตัวเอง และเลือกทำในสิ่งที่ผิดด้วยความตั้งใจของตัวเอง ฉันขอโทษเกวลิน ขอโทษจริงๆ”

ฉันเริ่มจะปะติดปะต่อเรื่องราวในอดีตขึ้นมาได้แล้วล่ะ

ฉันสูญเสียพ่อไปในวันเกิดของตัวเอง การสูญเสียพ่อในครั้งนั้น เป็นต้นเหตุทำให้แม่เสียสติ ตอนแรกฉันคิดว่าแม่เสียใจมากที่พ่อจากไปกะทันหัน แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วล่ะว่ามันเป็นเพราะแบบนี้นี่เอง เพราะแม่เสียใจที่ไม่สามารถเอาผิดคนตัวจริงที่ขับรถชนพ่อได้ นี่เลยเป็นเหตุผลที่แม่เสียใจจนเกือบจะพาฉันไปตายในตอนนั้น

พอมานึกดูตอนนี้แล้ว…มันน่าเสียใจจริงๆ ตอนนั้นฉันไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ มีแต่แม่คนเดียวที่สู้เพื่อทวงความยุติธรรมให้พ่อ

แต่ฉัน…ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ

“การกระทำที่เห็นแก่ตัวของคุณ ฆ่าคนไปถึงสองคนเลยรู้ตัวมั้ยคะ?” ฉันโพล่งออกไปด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง และพร้อมทั้งน้ำตาที่ร่วงหล่นออกมาด้วยความเสียใจอย่างถึงที่สุด แม้ว่าในใจตอนนี้จะโกรธตามแค่ไหนก็ตาม

“ฉันรู้เกวลิน ฉันรู้ ฉันเองก็เสียใจมากจริงๆ และเพราะความรู้สึกผิดที่ทำให้เด็กตัวเล็กๆอย่างเธอต้องสูญเสียทั้งพ่อและแม่ ฉันเลยรับอุปการะเธอเพื่อชดเชยในสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป”

“คุณคิดว่ามันจะชดเชยกันได้เหรอคะ?”

“ไม่เลย! ฉันไม่ได้คิดว่าการอุปการะเธอมันจะช่วยชดเชยความผิดของฉันเลยสักนิด แต่ฉันคงจะเสียใจไปตลอดชีวิต ถ้าฉันปล่อยให้เธอต้องใช้ชีวิตลำบากเพราะฉัน” ฉันเสียใจมากจริงๆ แต่ฉันคงจะรู้สึกโกรธมากกว่านี้ ถ้าที่ผ่านมาท่านประธานใจร้ายกับฉันสักนิด

แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย แม้ว่าความจริงท่านประธานจะเป็นฆาตกรตัวจริงที่ฆ่าพ่อของฉัน แต่ความจริงอีกข้อที่ปฏิเสธไม่ได้เลยคือเรื่องที่ว่า…เขาคือผู้มีพระคุณของฉัน ที่ผ่านมาท่านดูแลฉันด้วยความจริงใจมาตลอด ท่านเป็นผู้ปกครองคนเดียวที่ฉันมี และฉันก็เคารพท่านเปรียบดังพ่ออีกคนหนึ่งเลยด้วยซ้ำ

แต่ฉันเสียใจที่เขาปิดบังความจริงที่ฉันควรรู้มาได้นานขนาดนี้

“ทำไมท่านประธานถึงเพิ่งมาบอกความจริงเกวเอาตอนนี้คะ? ทำไมถึงปล่อยให้เด็กคนหนึ่งต้องกลายเป็นคนโง่มานานถึงขนาดนี้ด้วย!?”

“ฉันขอโทษเกวลิน ฉันผิดเอง ที่ไม่มีความกล้ามากพอที่จะยอมรับความผิดของตัวเองที่ทำไว้กับเธอและครอบครัว ฉันขอโทษจริงๆเกวลิน”

“แปลว่าตอนนี้คุณพร้อมที่จะรับผิดในสิ่งที่ตัวเองทำแล้วอย่างงั้นเหรอคะ?”

“เฮ้อออ! ใช่! ฉันพร้อมจะรับผลกรรมที่ตัวเองก่อไว้ทุกอย่าง ความผิดที่ฉันทำไว้กับเธอฉันพร้อมจะชดใช้ทุกอย่าง เพราะฉันไม่อยากให้ผลกรรมมันไปตกที่ลูกของตัวเองอย่างวันนี้”

ใบหน้าของคุณคิมหันต์ลอยเข้ามาในหัวไม่เคยหายไปไหน อีกอย่างหนึ่งที่ทำให้ฉันเข้าใจมากขึ้นจากคำสารภาพของท่านประธานคือ…ท่าทีเกลียดชังที่คุณคิมหันต์ปฏิบัติกับฉัน

คำพูดวันนั้นที่เขาบอกว่า…เขาชอบฉันไม่ได้ และฉันควรจะรู้สึกเกลียดเขามากกว่ารู้สึกชอบเขา เพราะเขารู้อยู่แล้วสินะ

เขารู้อยู่แล้วว่าพ่อของตัวเองเป็นคนฆ่าพ่อฉัน เขาถึงเอาแต่ทำตัวแย่ๆใส่ฉัน เพื่อให้ฉันเกลียดเขาสินะ

ทำไมเขาสองคน ทั้งท่านประธาน ทั้งคุณคิมหันต์ถึงใจร้ายกับฉันได้ถึงขนาดนี้?

“ใช่ค่ะ! คุณจะต้องได้ชดใช้ในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปแน่นอน …แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ค่ะ”

“…”

“…จนกว่าคุณคิมหันต์จะฟื้น ถ้าเขาฟื้นเมื่อไร คุณเตรียมตัวชดใช้ความผิดที่ตัวเองทำไว้ได้เลยค่ะ”

ความจริงเรื่องอุบัติเหตุของพ่อทำฉันเจ็บปวดมากเลยล่ะ แต่แทนที่ฉันจะรู้สึกโกรธ มันกลับกลายเป็นความรู้สึกทรมานใจไปซะได้

มันคงจะดีกว่าถ้าฉันรู้ความจริงเร็วกว่านี้ คงจะดีกว่าถ้าฉันรู้ความจริงในตอนที่คุณคิมหันต์ยังเป็นคนที่ฉันเกลียด แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อย่างงั้นแล้ว

เพราะตอนนี้…ฉันรักเขาไปแล้ว ฉันรักคุณคิมหันต์ไปแล้วจริงๆ

ห้องคิมหันต์

หลังจากคุยกับท่านประธานเสร็จ ฉันก็กลับมาที่บ้านคุณคิมหันต์ พอถึงบ้านแล้วฉันก็ตรงเข้ามาที่ห้องของคุณคิมหันต์ทันที

แอ๊ดดด!! วินาทีที่ฉันเปิดประตูเข้ามาในห้องของเขา ภาพของคุณคิมหันต์ก็เด่นชัดขึ้นมาในหัวอีกแล้ว

ใบหน้าที่เรียบนิ่งของเขา น้ำเสียงที่เยือกเย็นราวกับน้ำเเข็งของเขา แววตาที่ของเขา ฉันจำได้ทุกอย่างเลยล่ะ

ฟุ่บ!! ฉันเดินตรงไปนั่งบนเตียงของคุณคิมหันต์ ก่อนจะค่อยฟุบตัวนอนราบลงไปบนเตียงของเขาช้าๆ

“ฟืดดด หอมจัง” ฉันสูดดมกลิ่นกายที่ติดเตียงของคุณคิมหันต์ เวลาอยู่ใกล้เขาฉันมักจะได้กลิ่นแบบนี้อยู่ตลอดเลย

ฉัน…คิดถึงเขาจัง

“ฮึกๆ” น้ำตามันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อจิตสำนึกในใจมันนึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้คุณคิมหันต์ไม่ได้อยู่ที่นี่กับฉัน

ทำยังไงดี? ตอนนี้ฉันสับสนไปหมด ฉันไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้วจริงๆ

ฉันคิดถึงคุณคิมหันต์ แต่ทุกครั้งที่นึกถึงเขาความทรมานใจมันก็ผุดขึ้นมาทุกที และฉันก็กลัวเหลือเกิน…กลัวว่าฉันจะเสียเขาไปจริงๆ

ฉันรักเขาไปแล้ว และฉันก็ไม่อยากสูญเสียคุณคิมหันต์ไปเลย

“ฮึกๆ ฮือออ” ฉันร้องไห้ฟูมฟายอยู่บนเตียงนอนในห้องของคุณคิมหันต์อยู่อย่างนั้นทั้งคืนจบเผลอหลับไปในที่สุด