บทที่ 8 เข้าถ้ำเสือ...หิว

ไทสันขับรถเลยอมิยาแล้วปาดจอดห่างไปทางด้านหน้าหญิงสาว ร่างสูงเปิดประตูกระโดดลงไปทันที อมิยาชะงักเท้าเมื่อเห็นรถมาจอดดักหน้า ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่กระโดดลงมาจากรถ!

หญิงสาวหันหลังวิ่งกลับไปทางเดิมทันที เบอร์นาโดวิ่งตามอย่างไม่ยอมให้ห่าง อมิยาวิ่งเข้าไปในซอกตึกลัดเลาะไปอย่างชำนาญทางเพราะอยู่แถวนี้มาสองปีแล้ว หันไปดูข้างหลังร่างสูงวิ่งตามมาติดๆ ราวกับหมาบ้า

หญิงสาวหักเลี้ยวฉับเมื่อถึงทางแคบด้านซ้าย เบอร์นาโดวิ่งตามเข้าไปหากก็ต้องกระเด็นกลับออกมาทันทีเมื่อเจอเท้าหนักที่ยกรออยู่ถีบเข้าอย่างแรงตรงหน้าท้อง ชายหนุ่มเซถอยไปข้างหลังหากไม่ล้ม

“ฤทธิ์มากนักนะ หยุดเดี๋ยวนี้อมิยา ถ้าไม่อยากเห็นพี่สาวเธอเดือดร้อน”

เสียงเข้มร้องสั่ง อมิยาชะงักเท้ากึกทันที แซร่า? ร่างเพรียวหันมามอง เห็นเบอร์นาโดยกมือขึ้นปัดรอยเท้าของหล่อนตรงหน้าท้องของเขา หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้น

“คุณต้องการอะไร ทำไมถึงตามรังควานฉันไม่เลิกแบบนี้ฮะ!”

หล่อนกระชากเสียงถามออกไปทันที ร่างเพรียวแข็งแรงอย่างนักกีฬายืนปักหลักพร้อมสู้ เขารู้แล้วหรือนี่ว่าหล่อนเป็นใคร เบอร์นาโดเดินเข้าไปในซอกเล็ก อมิยาขยับถอยห่างอย่างระวังตัว

“พ่อเธอเป็นหนี้ฉัน จะเอาพี่สาวมาขัดดอก”

เสียงห้าวเอ่ยบอกพร้อมกับจุดยิ้มเหมือนหยันตรงมุมปาก อมิยาขมวดคิ้วมุ่นทันที เรื่องเอาลูกสาวขัดดอกสำหรับพ่อของหล่อนนั้นไม่น่าแปลกใจสำหรับอมิยาอีกต่อไป พ่อของหล่อนสามารถทำได้โดยไม่รู้สึกผิด

“จริงเหรอ”

แต่ก็ถามออกไปเพราะไม่อยากเชื่อคำพูดไอ้มาเฟียหื่นนี่สักเท่าไหร่ และไม่ได้ติดต่อแซร่ามานานแล้ว หญิงสาวยกมือขึ้นดึงหมวกลงให้กระชับมากขึ้น

“แสดงว่าเธอไม่ได้ติดต่อทางบ้านเลยล่ะสิ”

เบอร์นาโดเอนไหล่ไปพิงผนังตึกยกมือขึ้นกอดอกมองร่างโปร่งระหงที่ยืนแยกขาจังก้าราวกับพร้อมรับมือเขาทุกขณะ หล่อนไม่ธรรมดาจริงๆ ยังไม่เคยเจอผู้หญิงเช่นหล่อนมาก่อนในชีวิต เจอแต่พวกนางแมวยั่วสวาทที่เขาจ่ายเงินเพื่อให้ขึ้นเตียงสนุกด้วยยามเกิดอารมณ์ธรรมชาติเรียกร้อง

“ฉันไม่สนใจหรอกว่าพ่อฉันจะทำบัดซบอะไรไว้ ตัวใครตัวมัน คุณต้องการอะไรเบอร์นาโด”

หล่อนพยักหน้าถามเขาด้วยท่าทางนักเลงเต็มที่ เรียกชื่อเขาอย่างถูกต้องก็แสดงว่าสืบข้อมูลของเขามาเรียบร้อย เหมือนที่เขาเองก็ได้ข้อมูลเรื่องหล่อนเป็นลูกสาวคนเล็กของซานโต้ลูกหนี้ของเขา

“อันดับแรกเลย...เอาปืนฉันคืนมา”

เสียงห้าวเอ่ยเบาลงพร้อมกับหันไปมองด้านหลังกลัวลูกน้องตามมาและได้ยินเข้า เรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้

“เหอะ!...ปืนเส็งเคร็งกระบอกนั้นเองเหรอที่ทำให้คุณตามฉันจนเป็นบ้าเป็นหลังเนี่ย จะบอกให้เอาบุญว่าฉันโยนมันทิ้งไปนานแล้ว”

น้ำเสียงไม่ยี่หระพร้อมกับกระตุกยิ้มเยาะเต็มที่เมื่อพูดว่า ปืนเส็งเคร็ง

เบอร์นาโดชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ทันตาเห็น หน็อย หล่อนบังอาจว่าปืนสั้นชนิดพกพายี่ห้อกล็อก 26 ขนาด 9มม. ของเขาเส็งเคร็ง ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นยืนเต็มร่างสูง

“ตาไม่ถึงอย่าปากเสีย ปืนของฉันไม่มีกระบอกไหนไม่ติดท็อปเทน ฉันบอกตรงๆ ฉันเบื่อตามหาตัวเธอแล้ว เอาปืนคืนมา จากนั้นเรามาคุยกันดีๆ เกี่ยวกับปัญหาหนี้สินของพ่อเธอ เธอจะเห็นแก่ตัวยอมให้พี่สาวต้องรับภาระคนเดียวหรือยังไง”

เมื่อเขาไปหาซานโต้ที่บ้านและตกลงกันเรื่องหนี้สินนั้น ซานโต้ได้เสนอตัวแซร่าลูกสาวคนโตเพื่อขัดดอกเขา เบอร์นาโดรู้ว่าแซร่าเคยถูกส่งไปขัดดอกกับสเตฟานเมื่อหลายปีก่อน ชายหนุ่มไม่รู้สึกสนใจแต่ก็รับปากว่าจะคิดดูก่อน และได้ให้โอกาสซานโต้หาตัวอมิยาให้เขาแทน แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่ได้ข่าวจากซานโต้เรื่องจะส่งตัวอมิยามาให้เขา

เวลานี้กำลังยืนประจันหน้ากันอยู่ ชายหนุ่มไม่สงสัยเลยว่าทำไมหล่อนถึงหลุดรอดจากการตามหาของบิดาได้ ท่าทางรอบจัดและพิษสงรอบตัวขนาดนี้ มือหนายกขึ้นลูบหน้าท้องที่ยังคงรู้สึกเจ็บหนึบอยู่จากเท้าหนักของหล่อนเมื่อครู่ก่อน

เบอร์นาโดรู้สึกเหมือนเป็นการท้าทายทุกครั้งที่ได้เผชิญหน้ากับหล่อน เสมือนมีแรงแม่เหล็กดึงดูดอย่างไม่อาจเข้าใจได้ว่าทำไม ทั้งๆ ที่เวลาเจอกันหล่อนมักฝากของที่ระลึกที่เขาไม่อยากได้ไว้ให้เสมอ

ท่าทางเช่นนี้อันดับแรกเลยชายหนุ่มฟันธงว่าเป็นทอมบอย เพราะผู้หญิงเต็มตัวที่ไหนจะยืนจังก้าแยกขากำหมัดพร้อมสู้กับผู้ชายอกสามศอกอย่างเขาเยี่ยงนี้

แต่เขาชอบความท้าทายเห็นร่างสูงเพรียวที่จำได้ติดตาไม่เคยลืมแล้ว อยากจับตัวมาสั่งสอนให้รู้เสียบ้างว่าใครเป็นใคร เหตุผลด้านลึกนั้นไม่มีอะไรมาก เพียงแค่เขาไม่ชอบถูกทำร้ายฝ่ายเดียวแล้วไม่ได้เอาคืนเท่านั้นเอง... เอาคืนตามแบบฉบับวิธีของเขาน่ะ...หึ