บทที่ 9 เข้าถ้ำเสือ...หิว

อมิยายืนนิ่งฟังไอ้มาเฟียใจสกปรกพล่ามจนจบ หญิงสาวยักไหล่

“ฟังให้ดีนะเบอร์นาโด... อย่าตามหาฉันอีกถ้าหากคุณไม่อยากเดือดร้อน ปืนคุณฉันจะส่งไปให้ที่กาสิโนในวันพรุ่งนี้ เรื่องหนี้พ่อฉัน ก็เป็นเรื่องของพ่อฉัน ฉันไม่ขอรับผิดชอบใดๆ ทั้งสิ้น”

“เธอใจดำกับพ่อเธอกว่าที่ฉันคิดไว้”

เสียงห้าวกล่าวแสร้งทำหน้าผิดหวัง ร่างสูงค่อยขยับเดินเข้าไปใกล้อมิยาทีละน้อย พยายามไม่ให้หล่อนสังเกตว่าเขาขยับเข้าไปใกล้ทุกที

“หยุดอยู่แค่นั้นแหละ ถ้าคุณไม่อยากเจ็บตัว”

เสียงเข้มมั่นคงสั่งสั้นๆ เบอร์นาโดหยุดเท้า หล่อนตาดีและช่างสังเกตกว่าที่เขาให้เครดิตหล่อน ร่างสูงกระโจนใส่ทันทีหมายจะรวบร่างหล่อนไว้ หากอมิยารู้ทันจึงรีบเบี่ยงตัวหลบแล้วยกเข่าเสียบเข้าหน้าท้องของเขาเสียงดังปึ๊ก!

เบอร์นาโดจุกจนตัวงอ ความคิดที่ว่าหล่อนเป็นผู้หญิงไม่อยากใช้แรงรังแก ชายหนุ่มจึงไม่โต้ตอบ ต้องการเพียงจะจับตัวหล่อนให้ได้เท่านั้นเอง

อมิยาสะบัดกำปั้นอย่างเร็วไปบนแก้มขวา ชายหนุ่มทันเบี่ยงหลบในวินาทีสุดท้ายจึงโดนเฉียดสันจมูกไปนิดหนึ่ง แต่ความเจ็บชาก็พุ่งจี๊ดขึ้นทันตาเห็น

“โธ่โว้ย!...หยุดเดี๋ยวนี้! เพราะฉันเห็นเธอเป็นผู้หญิงนะอมิยา ถึงไม่อยากโต้ตอบ”

เบอร์นาโดตวาดเสียงลั่น ใบหน้าถมึงทึงด้วยความโมโห มือหนาทันคว้าแขนข้างที่กำลังจะส่งมาให้เขาอีกหมัดแล้วกระชากเข้ามาหาอย่างแรง โอบร่างหล่อนไว้กับตัวอย่างแนบแน่น อมิยาเสียบเข่าเข้าที่ขาอ่อนของเขาอีกดอกหนึ่ง

“โว้ย!...ฤทธิ์มากนักใช่มั้ยหา!”

เขาตะคอกเสร็จก็ผลักร่างหล่อนไปติดกับผนังตึกแล้วใช้ร่างสูงใหญ่ของตัวเองกดเอาไว้อย่างไร้ช่องว่าง รวบแขนสองข้างของหล่อนขึ้นเหนือศีรษะ ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเมื่อเห็นหล่อนพยายามดิ้นแต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้

“หึ...ผู้หญิง...ต่อให้เก่งยังไงก็เป็นผู้หญิงวันยันค่ำ สู้แรงผู้ชายไม่ได้หรอก”

กล่าวได้เพียงเท่านั้นก็ต้องร้องโอ๊ยลั่นอีกครั้ง เมื่อหล่อนใช้ศีรษะกระแทกเข้าตรงปลายคางของเขาอย่างจัง ร่างสูงผงะถอยหลัง อมิยากระโดดถีบส่งให้เขาเซต่อไปอีกสามสี่ก้าว จากนั้นร่างเพรียวก็วิ่งเต็มสปีด หายลับไปหลังทางเส้นเล็กด้านใน

“ฟัค!”

เบอร์นาโดสบถออกมาอย่างหัวเสียง เจ็บตรงคางและหน้าท้องจนต้องทำตัวงอ เมอร์ฟีวิ่งเข้ามาทันเห็นสภาพเจ้านายสะบักสะบอมดูไม่จืด เลือดตรงสันจมูกไหลออกมาและรอยเท้าเปรอะไปตรงบริเวณหน้าอกและหน้าท้อง... เจ้านายได้ของที่ระลึกอีกแล้ว

“ผู้หญิงบ้าอะไรตีนหนักมือหนักมากฉิบหาย...โอย”

เสียงก่นด่าลงท้ายด้วยเสียงร้องครางเจ็บ เมอร์ฟียืนนิ่งไม่กล้าแสดงความคิดเห็น

“ไอ้ฟี่ มึงตามไปดูทีซิ วิ่งหายไปตรงโน้น” ส่งเสียงสั่งลูกน้อง

“เอ่อ เจ้านายเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ”

ค่อยถามเบาๆ เพราะเห็นหน้าเจ้านายหงุดหงิดและโมโหจนแดงก่ำกลัวจะโดนลูกหลงเข้าให้

“กูเห็นเป็นผู้หญิงหรอกนะถึงไม่อยากโต้ตอบ แต่แม่ง ถีบกูเอาๆ”

เจ้านายกัดฟันกรอดๆ ใช้มือบีบคางแล้วจับโยกเหมือนจะตรวจสอบว่ากระดูกยังเป็นชิ้นเดียวกันอยู่หรือไม่

เมอร์ฟี่วิ่งไปดูจนถึงทางที่หักเลี้ยวพบแต่ความว่างเปล่าตามที่ได้คาดคิดไว้ บอดี้การ์ดวิ่งกลับมา เจ้านายยืนเสยผมหน้าตายุ่งรออยู่

“ไม่มีครับ”

รายงานสั้นๆ เพราะคิดว่าเจ้านายก็คงจะเดาถูกเช่นกัน ถ้าหากสมองยังไม่ถูกกระทบกระเทือนมากจนเกินไป

“อย่าให้กูเจออีกก็แล้วกัน ครั้งต่อไปกูจะเอาให้อยู่หมัด มึงคอยดูนะไอ้ฟี่ พ่อจะสั่งสอนให้หลาบจำไปอีกนานแสนนานเลยทีเดียว”

เจ้านายทำท่าแค้นและน้ำเสียงสาบานจะแก้แค้นเหมือนกับหนังจีนกำลังภายใน สันกรามขบเข้าหากันแน่น

“เอ่อ...ครั้งก่อนเจ้านายก็พูดแบบนี้”

เมอร์ฟี่กล่าวเตือนความจำเจ้านาย สายตาคมเข้มตวัดขวับมามองทันที ทำเอาสมุนคู่ใจสะดุ้งรีบขยับถอยไปอยู่ห่างจากรัศมีฝ่าเท้าหนักของผู้เป็นนาย

“เขาฤทธิ์มากกว่าที่กูคิดไว้ ต่อไปนี้กูจะไม่ยอมให้อีกต่อไปแล้ว ผู้หญิงก็ผู้หญิงเถอะ...อูย”

ตอนท้ายร้องครางเพราะตะโกนเสียงเข้มแรงไปหน่อยทำให้คางเจ็บแปลบขึ้นมา ชายหนุ่มเดินกะเผลกกลับไปยังรถ

“ตายแล้ว...ที่รักขา...ไปทำอะไรมาคะทำไรสภาพเป็นแบบนี้”

ฮาน่านางแบบคู่ขารีบร้องถามอย่างตกใจเมื่อร่างสูงของเบอร์นาโดก้าวกลับเข้ามาในรถ

“ไม่มีอะไรหรอก ไทสันขับไปส่งฮาน่าที่อพาร์ตเมนท์”

น้ำเสียงหงุดหงิดตะโกนสั่งสมุนคู่ใจ นางแบบสาวทำหน้ากระเง้ากระงอดไม่พอใจทันที

“ทำไมละคะที่รัก ไหนว่าจะให้ฮาน่าไปค้างด้วย”

“ผมไม่มีอารมณ์ คุณกลับไปก่อนก็แล้วกัน”

เสียงห้าวไม่แยแสความรู้สึกของนางแบบสาวเอ่ยตอบ เจ้าหล่อนทำท่าสะบัดสะบิ้งใส่อย่างแสนงอนอยากให้เขาง้อ แต่ร่างสูงกลับนั่งหันหน้าออกไปนอกรถมือจับปลายคางลูบไปมา คิ้วหนาขมวดชนกันไม่สนใจหล่อนอีกเลย