บทที่ 7 หนีไม่พ้น...

“ไม่ต้องมาทำปากหวานน่า แอมยังไม่รู้ว่าจะไปอยู่ได้นานเท่าไหร่ที่เมืองไทย เฮ้อ คือคนไม่มีจุดหมายชีวิตน่ะเฮีย ต้องเข้าใจ”

“ก็เราเป็นพวกขี้เบื่อ แล้วกลับไปจะไปทำอะไรหือ”

แลนซ์ ปกติเป็นชายหนุ่มที่มีบุคลิกค่อนไปทางเคร่งขรึม แต่หากเวลาอารมณ์ดีก็จะพูดเล่นพูดหัวและแพรวพราวเจ้าเล่ห์จากระดับน้อยไปถึงมากตามแต่ความพอใจของเจ้าตัว

“ก็คงไปดูๆ ก่อน คุณตาอยากให้ช่วยดูบริษัท แต่แอมไม่ชอบทำงานนั่งโต๊ะ น่าเบื่อจะตาย”

ตอบพลางย่นจมูก แลนซ์ส่ายหน้า แน่ล่ะสิ ก็เจ้าหล่อนออกจะโลดโผนโจนทะยาน ชอบกีฬาที่ได้เหงื่อและเจ็บตัวแบบนี้ หล่อนอึดอย่างที่แลนซ์ยังแอบทึ่งเสมอ

เวลาซ้อมมือกันหล่อนไม่ชอบเวลาเขาออมแรงให้ หาว่าเขาดูถูกหล่อนไปเสียอีก ชายหนุ่มคลี่ยิ้มเอ็นดูหญิงสาวสวยตรงหน้า เอื้อมมือไปจับศีรษะแกล้งโยกไปมา

“ไปทำงานเดินแบบสิ ไม่ได้นั่งแน่ หึหึ”

เขาแนะนำด้วยความหวังดี รูปร่างสูงเพรียวได้สัดส่วนกับใบหน้าสวยเก๋ชนิดต้องมองเหลียวหลัง ทำไมชอบอะไรที่ต้องใช้กำลังนักก็ไม่รู้

“โอย...เคยทำเล่นๆ แล้ว ตอนอยู่อังกฤษ ไม่เห็นสนุก เดินบิดตูดจนเอวเคล็ด”

“อ้าว เวลาโดนจับทุ่มไม่เห็นบ่น” ชายหนุ่มแย้ง

“ไม่ได้โดนทุ่มอย่างเดียว ได้ทุ่มและเตะคนแก้เซ็งด้วย มันส์ดีออก”

ตอบพลางยักคิ้วแผลบให้ หล่อนท่าทางเหมือนลิงทโมนและทอมบอยในบางครั้ง อาศัยใช้รูปร่างหน้าตาสะสวยหลอกคนแต่จริงๆ แล้วภายใต้ความสวยงามนั้น มีแต่ความแสบสันระดับซ่านทรวงเลยทีเดียว

“เป็นพวกซาดิสม์และเก็บกดมาจากไหน”

“มาว่าแอม เฮียล่ะ ก็พอๆ กันแหละ”

หล่อนยอกย้อนได้ตลอด แลนซ์ลุกขึ้นคว้าตัวมาโอบไหล่พาเดินไปยังห้องซ้อมคาราเต้

“เก็บของหรือยัง ให้เฮียไปส่งที่สนามบินมั้ย”

“ไม่เป็นไร แอมไปแท็กซี่ได้ ไม่อยากร่ำลาต้องร้องไห้ เห็นหน้าเฮียเดี๋ยวเปลี่ยนใจอีก”

หล่อนแกล้งพูดปะเหลาะ แลนซ์หัวเราะหึชอบใจใช้มือขึ้นตบศีรษะเล็กทีหนึ่งเบาๆ หล่อนแกล้งสูดปากเจ็บแล้วใช้หมัดตุ้ยหน้าท้องของเขาคืน ชายหนุ่มคุ้นเคยกับมุกของหล่อนจึงเกร็งหน้าท้องรับทำท่าสบายไม่ยี่หระ

“ไม่ต้องปากดี ถ้าเห็นเราร้องไห้เหมือนผู้หญิงคนอื่น เฮียคงช็อก”

“น้ำตาเป็นของมีค่านะเฮีย ต้องร้องไห้ให้กับคนมีค่าและสิ่งมีค่าเท่านั้น”

อมิยาแทบไม่เคยร้องไห้เลยตั้งแต่มารดาเสียชีวิต เรียกว่านับครั้งได้ เด็กน้อยเรียนรู้ในการสร้างเกาะปราการป้องตัวในทุกเรื่องทั้งภายนอกและภายใน นั่นคือทั้งด้านร่างกายและจิตใจ

“แอมหัวเราะหรอกถึงน้ำตาไหล แต่ร้องไห้...ยัง”

หญิงสาวหันมาหลิ่วตาให้ทำท่าก๋ากั่น แลนซ์ยกมือยีผมสลวยด้วยความหมั่นไส้ปนเอ็นดู

****

“เฮ้ย...ไอ้ไทๆ มึงช่วยดูหน่อยว่ากูตาฝาดไปหรือเปล่า”

เมอร์ฟีรีบเรียกไทสันที่กำลังขับรถอยู่ เจ้านายปิดกระจกกำลังฟีเจอริ่งกับนางแบบคู่ขาอยู่เบาะหลัง เวลาขณะนี้สี่ทุ่ม เจ้านายพาสาวเจ้าไปดินเนอร์สุดหรูโรแมนติกและกำลังจะกลับเพนต์เฮาส์ชั้นบนสุดของกาสิโน

ไทสันหันไปมองตามที่เมอร์ฟีชี้ ร่างสูงเพรียวในชุดกางเกงยีนส์กับเสื้อหนังสีดำกำลังเดินออกมาจากซูเปอร์มาเก็ตมีกระเป๋าสะพายบ่ากับถุงช้อปปิ้ง หล่อนกำลังเดินไปตามทางเท้าท่าทางสบายอารมณ์

“เฮ้ย...ใช่จริงด้วย บอกเจ้านายดีมั้ยวะ”

ไทสันกระซิบถาม เมอร์ฟีชำเลืองดูกระจกทึบที่กั้นกระหว่างเบาะหน้ากับเบาะหลังของรถเก๋งคนยาวเอื้อมมือไปกดปุ่มไมค์ที่พูดสื่อสารไปด้านหลัง

เบอร์นาโดกำลังนั่งพิงเบาะหลับตาสูดปากด้วยความเสียว มีนางแบบสาวสุดเซ็กซี่นั่งอยู่บนพื้นระหว่างขาใช้ลิ้นและปากให้ความสุขแก่เขาอยู่

“เอ่อ เจ้านายครับ”

เสียงดังจากลำโพงทำให้ทั้งเบอร์นาโดและนางแบบสะดุ้งโหยงและหยุดกิจกรรมอมรูดไอติมยักษ์ทันที

“ไอ้ฟี่...ฉิบหายกูตกใจหมด มึงมีอะไร”

เบอร์นาโดตะโกนด่าลูกน้องกลับไปด้วยความหงุดหงิดเสียอารมณ์

“เอ่อ...ด้านขวามือตรงทางเท้าครับ เร็วๆ ”

เมอร์ฟีเร่งเจ้านายให้มองฝ่ากระจกติดฟิล์มไปยังถนนด้านขวา ร่างเพรียวระหงสวมชุดดำและหมวกแก๊ปที่เบอร์นาโดไม่มีวันลืม เขาผลักไหล่นางแบบออกจากหน้าตักทันที ดวงตาคมกริบลุกวาบ มือจับเจ้าท่อนอวบที่ขยายใหญ่ลงไปในกางเกงแล้วรูปซิปขึ้น

“มึงแล่นเข้าไปจอดดักหน้าเร็วๆ ไอ้ไท”

เสียงเข้มสั่งลูกน้องทันทีไม่สนใจนางแบบที่ทำหน้าไม่เข้าใจและต่อมาก็หน้างอง้ำรีบจัดชุดเสื้อผ้าให้กลับเข้าที่ เบอร์นาโดขยับมานั่งติดประตูด้านขวา

เมื่อไทสันขับรถเลยอมิยาแล้วปาดจอดห่างไปทางด้านหน้าหญิงสาว ร่างสูงเปิดประตูกระโดดลงไปทันที อมิยาชะงักเท้าเมื่อเห็นรถมาจอดดักหน้า ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่กระโดดลงมาจากรถ!

**********************

เอาไปอีกตอนค่า ไรท์กำลังเร่งมือให้อยู่นะคะทุกคน ขอบคุณสำหรับเม้นต์นะคะ ไรท์อ่านทุกเม้นต์ตลอดเช่นเคย

คู่นี้เขากำลังเพิ่มระดับความเข้มข้นขึ้นเรื่อยค่ะ ความสนุก ฟิน มันส์ กำลังตามมาอีกเพียบ รอไรท์แปร๊บนะคะ ม้วฟๆๆ