บทที่ 7

หวังฮุ่ยหน้าเปลี่ยนสียกใหญ่ เห็นกู้รั่วเสวี่ยที่เดินเข้าก็รีบโค้งตัวอย่างสุภาพนอบน้อม “คะ คุณหนูกู้ มาได้ยังไงคะ?”

“เพียะ!”

กู้รั่วเสวี่ยก้าวเข้ามาสะบัดฝ่ามือใส่แก้มของหวังฮุ่ย พูดอย่างไม่พอใจ “ทำไมพูดจาอย่างงั้นกับคุณฉู่! ขอโทษเขาซะ!”

“ขอโทษ?” หวังฮุ่ยมึนงง เธอยกมือกุมแก้มที่รู้สึกแสบร้อน ก่อนจะอธิบายว่า “คุณหนูกู้ ไอ้นี่เป็นแค่คุณชายตกอับไร้ที่ไป เขามาซื้อสมุนไพรทั้งที่ไม่มีเงิน แถมยังบอกว่าจะซื้อเห็ดหลินจือเพลิงร้อยปี ฉันก็แค่…”

“เพียะ!”

กู้รั่วเสวี่ยยกฝ่ามือขาวๆ สะบัดออกไปอีกครั้ง ก่อนจะพูดเสียงเย็นอีกครั้ง “ฉันบอกว่าให้ขอโทษซะ!”

คราวนี้หวังฮุ่ยตกใจแล้ว

กู้รั่วเสวี่ย คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลกู้ เพิ่งมาเติบโตในเจียงจงสองปีที่ผ่านมานี้เอง

จินจือหลินเป็นของกู้รั่วเสวี่ยทั้งหมด

หากพูดถึงตระกูลกู้ในจิงตู ก็นับว่าเป็นตระกูลที่ใหญ่สุดๆ!

พวกเขามีอุตสาหกรรมที่หลากหลาย มีทั้งด้านสมุนไพร ด้านศึกษาวิจัยทางการแพทย์ อสังหาริมทรัพย์ หรือแม้กระทั่งอุตสาหกรรมด้านความบันเทิงก็ด้วย…

อุตสาหกรรมแต่ละด้านล้วนนับว่าอยู่แนวหน้าของประเทศทั้งนั้น

ได้ยินมาว่า รวยเทียบเท่าประเทศหนึ่งเลยทีเดียว!

“ขะ ขอโทษ…” หวังฮุ่ยก้มหน้างุด หันไปขอโทษฉู่เฉินเสียงเบา

ฉู่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

กู้รั่วเสวี่ยปั้นหน้าเย็นชา ก่อนจะหันไปพูดกับหวังฮุ่ยว่า “ตอนนี้ คุณออกไปจากจินจือหลินได้แล้ว”

“หา? ไม่นะ คุณหนูกู้ ฉันผิดไปแล้วค่ะ ต่อไปฉันไม่กล้า…” หวังฮุ่ยรีบอ้อนวอนทั้งน้ำตา

ต้องบอกก่อนว่า เธอลงทุนลงแรงไปมหาศาลกว่าจะได้งานที่จินจือหลิน เธอต้องนอนกับผู้จัดการใหญ่ของที่นี่ถึงสามคืน กว่าจะได้งานนี้มา

แม้แต่เมื่อกี้ เธอก็กำลังร่ายเพลงรักกับผู้จัดการใหญ่อยู่หลังร้านด้วยซ้ำ

เพราะงานที่จินจือหลินแห่งนี้ ให้เงินเดือนสูงถึงห้าหมื่นเชียวนะ!

ในเจียงจง เงินเดือนจำนวนนี้นับว่าเป็นระดับสูงสุดของเหล่าพนักงานออฟฟิศแล้วล่ะ

“ไสหัวไป! ถ้ายังไม่ไปอีก เรื่องจะไม่จบแค่โดนไล่ออก” กู้รั่วเสวี่ยเอ่ยเสียงเย็น

หวังฮุ่ยทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ก่อนจะถลึงตามองฉู่เฉินอย่างคับแค้น จากนั้นก็หมุนตัวจากไป

ฉู่เฉินที่ดูเหตุการณ์อยู่รู้สึกแปลกใจ ไม่เข้าใจว่าเหตุใดหญิงสาวตรงหน้าถึงมาช่วยเขา

คุณหนูกู้?

คุ้นหูอยู่นะ

พอมองให้ชัด คุณหนูกู้คนนี้นับว่าหน้าตางดงามชนิดล่มเมืองได้ทีเดียว เธอใส่กระโปรงสั้นลายดอกเล็กๆ สีขาว ในความบริสุทธิ์มีความงามอันเย่อหยิ่งปะปนอยู่

ผิวที่ขาวเนียนจนแทบโปร่งแสง เล่นแสงแวววาวราวกับหยกขาว ยังมีเอวคอดเล็กที่มีขนาดโอบมือเดียว ประกอบกับเรียวขายาวขาวดุจหยก และเท้านุ่มๆ อมชมพูคู่นั้นที่สวมใส่รองเท้าส้นสูงคริสตัล ช่างชวนให้ผู้ชายเพ้อฝันเสียจริง

รูปลักษณ์นางฟ้าในฝันของเหล่าผู้ชายชัดๆ

“ทำไม จำฉันไม่ได้แล้วเหรอ?” กู้รั่วเสวี่ยเห็นฉู่เฉินจ้องเธอ จึงยิ้มน้อยๆ พลางถาม

ฉู่เฉินสายตางุนงง เขาถามว่า “เรารู้จักกันเหรอ?”

เพิ่งพูดจบ ฉู่เฉินที่มองกู้รั่วเสวี่ยอยู่ก็พลันนึกอะไรขึ้นมาได้!

เดี๋ยวก่อน เธอคือผู้หญิงเมื่อคืนที่ทำเรื่องบ้าสุดขีดไปกับเขาทั้งคืนนี่!

ชั่วพริบตา ฉู่เฉินตะลึงตาค้าง

ในสมองของเขามีภาพหวือหวาในโรงแรมเล็กๆ เมื่อคืนผุดขึ้น

ในความจำ เมื่อคืนเธอบ้าคลั่งมาก เหมือนแมวป่าเล็กๆ ตัวหนึ่ง ที่เป็นฝ่ายรุกเต็มตัว ทำให้ฉู่เฉินไม่อาจต้านทานความปรารถนาได้

มาเจอวันนี้ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นคุณหนูผู้สูงส่งขนาดนี้ ราวกับเป็นคนละคนจริงๆ

ไม่ใช่หรอกมั้ง อีกฝ่ายมาหาถึงที่แบบนี้…

ฉู่เฉินเริ่มกลัวขึ้นมา

อย่างไรเสีย เรื่องวันไนท์สแตนก็เป็นครั้งแรกของเขาเหมือนกัน

“นึกออกแล้วเหรอ?” กู้รั่วเสวี่ยยิ้มกริ่ม จ้องฉู่เฉินที่ยืนอยู่ตรงหน้า แน่นอนว่าเธอเองก็นึกถึงภาพที่เธอกับเขานัวเนียกันทั้งคืน

พอนึกถึงภาพเร้าอารมณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แก้มของกู้รั่วเสวี่ยค่อยๆ ร้อนผ่าว

ครั้งแรกของเธอ ถูกเขาเอาไปเสียแล้ว

แต่นึกไม่ถึงว่าเมื่อกี้เขากลับจำเธอไม่ได้

เป็นไอ้สารเลวน่าชังจริงๆ!

ฉู่เฉินเกาหัวอย่างกระอักกระอ่วน ก่อนบอกว่า “คือว่า คุณหนูกู้ เมื่อคืนต้องขอโทษด้วย แต่คุณวางใจได้ ผมจะรับผิดชอบคุณแน่นอน”

“คุณคิดจะรับผิดชอบยังไง?” กู้รั่วเสวี่ยแสร้งถามอย่างเย็นชา

ฉู่เฉินเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนจะตอบว่า “ผมจะสู่ขอคุณ!”

พรืด!

กู้รั่วเสวี่ยลั่นเสียงหัวเราะ ดวงตาดอกท้อน่ามองยิ่งนัก แม้แต่ทรวงอกเอิบอิ่มก็สั่นสะเทือนไปตามแรงหัวเราะของเธอด้วย

ฉู่เฉิน ฉู่เฉินอดจิตใจฟุ้งซ่านไม่ได้

เมื่อคืน เขารู้สึกได้ว่าเธอใหญ่มาก

“คุณจะสู่ขอฉัน? คุณจะเอาอะไรมาสู่ขอฉัน? รู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร?” กู้รั่วเสวี่ยเชิดคางเล็กน้อย ถามด้วยสีหน้ายิ้มๆ เธอเริ่มรู้สึกว่าฉู่เฉินน่ารัก

เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่กล้าบอกว่าจะสู่ขอเธอ

“ถึงตอนนี้ผมจะไม่มีเงินหรืออำนาจ แต่ผมเชื่อว่าสักวันผมจะต้องประสบความสำเร็จแน่นอน!” ฉู่เฉินพูดด้วยท่าทางจริงจัง

อาศัยสิ่งที่เขาได้รับสืบทอดมาในตอนนี้ การแย่งฉู่ซื่อกรุ๊ปคืนมาเป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้นอยู่ที่ว่าช้าหรือเร็วเท่านั้น!

กระทั่งจะทำให้ฉู่ซื่อกรุ๊ปก้าวไปเป็นบริษัทอันดับหนึ่งของประเทศก็ยังได้!

อีกอย่าง ฉู่เฉินในตอนนี้มีทั้งทักษะการแพทย์ วรยุทธ์โบราณ หยินหยาง ฮวงจุ้ย วิชาลึกลับ และหลอมยาสร้างอาวุธ…

เขาไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น!

“งั้นเหรอ?”

กู้รั่วเสวี่ยยิ้มหวาน พูดขึ้นว่า “อย่างนั้นก็ได้ ฉันจะรอวันที่คุณประสบความสำเร็จแล้วมาสู่ขอฉันนะ แต่ตอนนี้น่ะ คุณต้องไปกับฉันก่อน”

“หา ไปไหน? ไปทำอะไร?” ฉู่เฉินถามอย่างสงสัย

“ไปช่วยคนกับฉัน!” กู้รั่วเสวี่ยบอก ไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ เธอรีบลากฉู่เฉินขึ้นรถทันที

ฉู่เฉินที่นั่งอยู่ในรถอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ กู้รั่วเสวี่ยคนนี้รวยจริงๆ

นั่งรถโรลส์รอยซ์รุ่นลิมิเต็ดเสียด้วย!

“คุณกู้ พวกเรากำลังไปไหนกันเหรอ?” ฉู่เฉินถาม

กู้รั่วเสวี่ยตอบเขา “เมื่อคืนคุณบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าคุณมีวิชาแพทย์?”

“อ้อ ใช่ ก็มีความรู้อยู่บ้างจริงๆ” ฉู่เฉินพยักหน้า เขาไม่ได้โกหก

เขามีความรู้ด้านการแพทย์อยู่บ้างจริงๆ

“แสดงว่าเมื่อคืนคุณก็เป็นคนรักษาโรคกายเย็นให้ฉัน?” กู้รั่วเสวี่ยกะพริบดวงตากลมสวยปริบๆ จ้องหน้าฉู่เฉิน

ฉู่เฉินตะลึง โรคกายเย็น?

ชั่วพริบตา ในสมองก็มีข้อมูลและวิธีการรักษาที่เกี่ยวกับโรคกายเย็นผุดขึ้นมา

โรคกายเย็น เป็นโรคที่รักษาไม่หาย ในคืนจันทร์เต็มดวงร่างกายจะเย็นไปทั้งตัว ราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง เจ็บปวดทรมานจนแทบอยากตาย

โดยทั่วไปแล้ว ผู้ป่วยจะอยู่ได้ไม่เกินอายุยี่สิบสี่ปี!

วิธีการรักษาคือ บำเพ็ญคู่ เพื่อดูดกลืนความเย็นในร่างกายของผู้ป่วย

เฮือก!

ฉู่เฉินตะลึงพรึงเพริด

บำเพ็ญคู่?

เชี่ย!

แสดงว่าเมื่อคืนที่เขาร่วมเร่าร้อนไปกับกู้รั่วเสวี่ยทั้งคืน กลับกลายเป็นว่าช่วยรักษาโรคกายเย็นให้เธอโดยไม่ได้ตั้งใจ?

“เป็นอะไรไป คุณคิดอะไรอยู่?” กู้รั่วเสวี่ยเห็นฉู่เฉินเหม่อลอย สีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา จึงถามอย่างสงสัย

ฉู่เฉินหัวเราะแห้งๆ จากนั้นก็พูดอย่างมีหลักการว่า “ถูกต้องแล้ว เมื่อคืนผมช่วยรักษาโรคกายเย็นให้คุณจริงๆ นั่นแหละ”

กู้รั่วเสวี่ยถอนหายใจ ก่อนบอกว่า “เป็นอย่างที่คิดจริงๆ งั้นก็ง่ายแล้ว”

“แต่คุณหนูกู้ โรคกายเย็นนั้น…” ฉู่เฉินหมายจะบอกเธอว่าโรคกายเย็นของเธอยังไม่หายสมบูรณ์ ยังต้องรักษาอย่างสม่ำเสมออีกหลายครั้ง ถึงจะหายขาดได้

และการรักษาอย่างสม่ำเสมอนั้น ตามบันทึกของตำราแพทย์ก็หมายถึง ต้องบำเพ็ญคู่อย่างต่อเนื่อง เพื่อปรับสมดุลของหยินหยาง

พูดให้เข้าใจง่ายก็คือ ต้องร่วมเตียงกับกู้รั่วเสวี่ย เพื่อช่วยทะลวงจุดลมปราณและเส้นชีพจรของเธอผ่านอารมณ์อันเร่าร้อนของชายหญิง ใช้ปราณหยางบริสุทธิ์ของผู้ชาย ขับไอเย็นในร่างกายของเธอออกมา

หากไม่รีบรักษา เธอจะอยู่ได้ไม่เกินอายุยี่สิบสี่ปี!

แต่กู้รั่วเสวี่ยกลับตัดบทเขาทันที “ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ ตอนนี้ฉันพาคุณมาเพื่อรักษาแม่ของฉัน”

“คุณฉู่ ฉันขอร้องคุณ ไม่ว่ายังไงก็ต้องรักษาแม่ฉันให้ได้นะคะ!”

“ขอแค่ช่วยแม่ฉันได้ คุณจะให้ฉันทำอะไรให้ก็ได้ทั้งนั้น”

กู้รั่วเสวี่ยพูดด้วยสีหน้าจริงจังสุดขีด แววตาซื่อตรง

เหมือนกลัวฉู่เฉินจะปฏิเสธ เธอรีบกระซิบเสริมอีกหนึ่งประโยคด้วยใบหน้าแดงผ่าว “ถึงแม้จะให้ฉันมีค่ำคืนสุดบ้าคลั่งร่วมกับคุณอีกสักกี่คืน ฉันก็ยอม…”

เฮือก!

ฉู่เฉินอึ้ง เขาเบิกตากว้างจ้องกู้รั่วเสวี่ยผู้สูงส่งจนมิอาจเอื้อมที่นั่งอยู่ตรงหน้า

เธอหมายความว่ายังไง?

มีค่ำคืนสุดบ้าคลั่งอีกสักกี่คืน?

ก็คือเป็นคู่นอนงั้นเหรอ…

ตอนนี้ กู้รั่วเสวี่ยเองก็รู้สึกอับอายและประหม่ามาก บอกตามตรง เธอไม่อยากเชื่อด้วยซ้ำว่าคำพูดพวกนี้จะออกมาจากปากของเธอ

ขอแค่ช่วยคุณแม่ได้ ไม่ว่าอะไรเธอก็ทำได้ทั้งนั้น

แต่ถ้าพูดจากอีกมุมหนึ่ง ประสบการณ์สุดคลั่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ทำให้กู้รั่วเสวี่ยห้ามใจไม่อยู่เหมือนกัน ถึงขนาดที่เธออยากจะลิ้มลองอีกนับครั้งไม่ถ้วน

ฉู่เฉินที่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง มองกู้รั่วเสวี่ยที่หน้าตาน่าสงสาร เขาไม่ได้ปฏิเสธ แต่กลับพยักหน้าบอกว่า “ได้! ผมจะพยายามเต็มที่”

เขามีวิชาเก้าผันกลืนสวรรค์อยู่ในมือ ทั้งสามารถรักษาโรคกายเย็นให้เธอได้ และสามารถยกระดับให้ตัวเองด้วย ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องปฏิเสธอีก?

กู้รั่วเสวี่ยดีอกดีใจ รีบสั่งให้คนขับรถมุ่งหน้าสู่คฤหาสน์ทันที

ขณะเดียวกัน

หลิ่วหรูเยียนเพิ่งมาถึงคฤหาสน์ของตระกูลกู้ที่อยู่ในเมือง ในมือถือกล่องผ้าไหมที่ใส่ยาอายุวัฒนะไว้ข้างใน ด้านหลังของเธอคือ ‘ซุนเซี่ยวเหริน’ หมอเทวดาของเจียงจงที่เธอลงทุนควักเงินก้อนใหญ่เพื่อเชิญมา

“หมอเทวดาซุน อีกเดี๋ยวคุณต้องทำให้คุณหญิงกู้กินยาอายุวัฒนะเม็ดนี้ให้ได้นะคะ!” หลิ่วหรูเยียนกำชับ

ซุนเซี่ยวเหรินที่ผมหงอกทั้งหัวแบกกล่องยาไว้ข้างหลัง ยกมือลูบหนวดเครา ตอบว่า “ประธานหลิ่ว คุณวางใจเถอะ ยาอายุวัฒนะนี้ไม่ธรรมดา มันช่วยเรื่องโรคของคุณหญิงกู้ได้เป็นอย่างดี ผมจะทำให้เธอกินมันให้ได้”

หลิ่วหรูเยียนยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปในคฤหาสน์พร้อมกับซุนเซี่ยวเหริน

พ่อบ้านออกมารับแขก

“ประธานหลิ่ว เชิญคุณไปพักที่ห้องรับรองด้านข้างสักครู่ ผมจะพาหมอเทวดาซุนไปดูอาการคุณผู้หญิงก่อน” พ่อบ้านบอกกล่าวอย่างสุภาพ

หลิ่วหรูเยียนพยักหน้า ไม่เหลือคราบความหยิ่งยโสดังเดิม เธอเดินไปที่ห้องรับรองด้านข้างอย่างว่าง่าย

อย่างไรเสีย ที่นี่ก็เป็นคฤหาสน์ตระกูลกู้

ตระกูลกู้ ตระกูลใหญ่อันดับหนึ่งของประเทศเชียวนะ

แค่ชื่อเสียงด้านการแพทย์ของตระกูลกู้ พูดคำเดียวก็สามารถทำลายรากฐานที่สองแม่ลูกตระกูลหลิ่วร่วมกันสร้างอย่างยากลำบากได้แล้ว

ที่วันนี้เธอเอายามาเสนอให้ ก็เพื่อที่จะประกาศการวิจัยยาตัวใหม่ของเธอที่ใช้เวลาถึงสามปีในงานชุมนุมวงการแพทย์ของตระกูลกู้วันพรุ่งนี้ และเพื่อให้ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลกู้ด้วย

ขอแค่วันนี้คุณหญิงกู้กินยาอายุวัฒนะนี้ และอาการป่วยดีขึ้น งั้นเธอหลิ่วหรูเยียนจะต้องก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของวงการแพทย์ กลายเป็นราชินีที่ทุกคนใฝ่ฝันอย่างแน่นอน!

หลังจากที่หมอเทวดาซุนเข้าไปได้ไม่นาน กู้รั่วเสวี่ยก็พาฉู่เฉินกลับมาอย่างเร่งรีบ เธอพาเขาไปทางประตูหลัง และเข้าไปที่ห้องนอนแม่ของเธอโดยตรง

ในห้องนอน หญิงสาวผิวขาว ร่างกายผอมเพรียวสมส่วนคนหนึ่งนอนนิ่งอยู่บนเตียง เธอสวมชุดนอนบางๆ วับๆ แวมๆ ชวนให้หลงใหลนัก

หญิงสาวอายุราวสามสิบเจ็ดสามสิบแปด กิริยาสง่างาม มีดวงหน้างดงามชนิดล่มเมือง คล้ายกับกู้รั่วเสวี่ยอยู่แปดส่วน

ไม่ต้องเดาให้เสียเวลา เธอก็คือแม่ของกู้รั่วเสวี่ยนั่นเอง

เป็นหญิงงามหาที่เปรียบไม่ได้ดังคาด บนหน้าและร่างกายของเธอ แทบไม่เห็นร่องรอยของกาลเวลาเลยสักนิด

ในห้องนอน ยังมีชายวัยกลางคนที่หน้าตาเคร่งขรึมแต่ก็ดูออกว่ากำลังประหม่าอยู่อีกคนหนึ่ง และชายชราที่เส้นผมขาวโพลนไปทั้งหัว ใส่เสื้อแขนสั้นคนหนึ่ง กำลังหยิบยาเม็ดหนึ่งออกจากกล่อง และยัดใส่ปากหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง

“ยานั่นกินไม่ได้! ถ้ากิน เธอจะตาย!”

ฉู่เฉินตกใจมาก เขารีบตะโกนออกไป เขาจำยาที่อยู่ในมือชายชราได้ตั้งแต่แวบแรก มันคือยาอายุวัฒนะที่หลิ่วหรูเยียนคิดค้นขึ้นมา!