บทที่ 241

เจียงหยวนมองจ้านเฉิงอิ้นด้วยขอบตาแดง

แม้เขาจะเป็นหน่วยกล้าตายของรัฐทายาท

อยู่ในด่านเจิ้นกวนมานานเพียงนี้ เขาก็เกิดความผูกพันอันลึกซึ้งต่อท่านแม่ทัพและทหารทั้งหลาย

พวกเขามิได้ปฏิบัติต่อเขาดังเช่นข้าทาส

แต่เห็นเขาเป็นคนที่ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กัน เป็นสหายร่วมรบที่มีฐานะความเป็นมนุษย์เท่าเทียมกัน

เจียงหยวนชอบความรู้สึกชนิดนี้เป็นอย่างมาก

อยู่ที่นี่ไม่มีการกลั่นแกล้งกดดัน ไม่มีการลงทัณฑ์ลงโทษ ไม่มีวรยุทธ์ที่ฝึกไม่มีวันจบ ไม่มีภารกิจที่ทำเท่าไหร่ก็ไม่หมด

เดิม เขาเป็นหน่วยกล้าตายของไทเฮา

เป็นรัฐทายาทน้อยของตัวเขามาจากไทเฮา

ในชีวิตอันมืดมิดของเขา การเดินทางมาด่านเจิ้นกวน ทำให้ได้เห็นทิวทัศน์ที่แตกต่างออกไป

เขาตัดใจจากไปไม่ได้

ตัดใจจากท่านแม่ทัพ ตัดใจจากเหล่าทหารไม่ได้!

ขอบตาของเจียวหยวนแดงระเรื่อ พูดเสียงเครือว่า “ท่านแม่ทัพ ข้าขอรั้งอยู่ที่นี่ได้หรือไม่? ก่อนเปิดศึกในคืนนี้ ข้าจะต้องสอนพวกเขาให้ขับรถเป็น จนส่งครอบครัวของเหล่าทหารออกไปได้สำเร็จแน่ขอรับ!”

จ้านเฉิงอิ้นตบไหล่ของเขา “หากพวกเราล้มเหลวในการรบ เจ้าก็จงจากไปพร้อมกับมั่วฝานและจวงเหลียงเสีย!”

นับตั้งแต่แคว้นต้าฉี่สถาปนา