ลี่คุนออกมาจากห้องน้ำ ลำตัวยังคงมีหยดน้ำเกาะอยู่ตามแผงอก เขาสวมแค่ชุดคลุมสีขาว ในมือยังคงถือผ้าขนหนูผืนเล็กเดินเช็ดผมออกมา ตั้งใจว่าหลังจากอาบน้ำเสร็จเขาจะมาปลุกเธอให้ตื่น เพราะตัวเขาเองมีประชุมในเช้าของวันนี้
เมื่อเช้าที่เขาตื่นขึ้น เห็นเธอยังคงหลับด้วยท่าทางอ่อนเพลียก็รู้สึกสงสาร เพราะเมื่อคืนเขาเองก็ไม่ได้ระวังและไม่ได้ถนอมร่างกายของเธอเลยสักนิด เหมือนคนที่ได้เจอของถูกใจมาก พอได้แล้วก็ไม่อยากปล่อยวาง
ใบหน้าสวยของเธอซบลงที่อกอุ่นของเขา ลี่คุนยอมรับว่าเป็นอะไรที่รู้สึกดี... ดีมาก เขาบรรจงหอมที่หน้าผากเธออย่างนิ่มนวล ยิ่งเมื่อคืนได้รู้ว่า… เขาเป็นชายคนแรกของเธอ ความรู้สึกที่ได้ครอบครองผู้หญิงที่ถูกใจทำให้เขาไม่อยากจะปล่อยเธอ
การเผลอไผลไปกับอารมณ์โดยไม่ได้ป้องกัน ทำให้เขาเผลอปล่อยในไปหลายต่อหลายครั้ง ยังไงเสียเขาก็ตั้งใจรับผิดชอบเธออยู่แล้ว
เขาไม่ใช่ผู้ชายกะล่อนเสเพลทั่วไปที่ชอบเที่ยวสนุกกับผู้หญิงไปวัน ๆ เสียเมื่อไหร่ เขาเป็นคนที่ชอบคนยาก ยิ่งถ้าหากเจอผู้หญิงเป็นฝ่ายเข้าหา เขายิ่ง Say No เพราะคนอย่างเขาหากชอบใครแล้ว เขาชอบที่จะเป็นฝ่ายเข้าหาเองมากกว่า
ชีวิตที่ผ่านมา ลี่คุนมัวแต่ทุ่มเทให้กับเรื่องเรียนและเรื่องงานเป็นสำคัญ เขาเป็นคนที่ตั้งใจสูง มุ่งมั่น เขาอยากเก่งและอยากประสบความสำเร็จให้เหมือนพ่อกับพี่ชาย เพราะงั้นเขาจึงตั้งใจทำทุกอย่างด้วยความมุมานะอย่างเต็มที่
แต่สำหรับเรื่องผู้หญิง เขายอมรับว่านาน ๆ ทีจะได้เจอผู้หญิงที่ถูกใจแบบนี้ เธอดูมีเสน่ห์ สวยหวานและสดใส ทันทีที่เห็นเธอครั้งแรก เธอช่างเหมือนนางพญาหงส์ที่กำลังเดินเฉิดฉายสะกดสายตาเขา แต่พอแอบลอบมองเธอไปเรื่อย ๆ เธอกลับเป็นเหมือนนกหงส์หยกตัวเล็ก ๆ ที่ดูแล้วช่างน่ารักสดใสและมีเสน่ห์มากกว่า
ที่สำคัญจะว่าไป เธอช่างมีบุคลิกและท่าทางหน้าตาคล้ายกับคุณแม่ของเขา ‘มิริน’ ผู้หญิงที่ดูสวยหวานและอ่อนโยน
~ประโยคที่ว่า ผู้ชายมักจะชอบผู้หญิงที่มีความคล้ายแม่ตัวเอง เห็นจะจริงก็คราวนี้~
ลี่คุนเดินอมยิ้ม คิดถึงความสุขที่ได้ตักตวงจากหญิงสาวเมื่อคืน ก่อนเดินออกมาถึงที่นอนที่มีแต่ความว่างเปล่า…
ไม่เห็นหญิงสาวคนนั้น เธอหายไปไหนเสียแล้ว เขาก้มลงหยิบถุงเสื้อผ้าอีกถุงขึ้นมาดูที่วางตกอยู่ที่พื้น ก่อนมองไปรอบ ๆ พอจะเดาได้ว่าเธอคงรีบแต่งตัวและรีบออกไปในทันที เขายังไม่ทันรู้เลย… ว่าเธอชื่ออะไร เธอก็หายไปเสียแล้ว
ลี่คุนมองนาฬิกาพบว่าสายมากโข เขาผู้ซึ่งขึ้นชื่อว่าตรงต่อเวลาเป๊ะมากกับทุกเรื่อง ถึงกับต้องยกหูไปแจ้งเลขานุการ ให้เลื่อนการประชุมเป็นบ่ายโมงเพราะว่าติดธุระด่วน
นี่เรียกได้ว่าครั้งแรกของการทำงานที่เมืองไทยเลยก็ว่าได้ ที่เขาไม่รักษาเวลา จนลี่คุนต้องรีบแต่งตัวโดยทันที มัวแต่โอ้เอ้เพราะคิดถึงเธอคนนั้น เขาได้แต่ถอนหายใจ ที่เผลอให้ความสำคัญกับสิ่งอื่นก่อนเรื่องงาน
ก่อนออกไปจากห้อง ลี่คุนเหลือบไปเห็นแหวนเพชรวงเล็กที่หล่นอยู่บนหัวนอน
คง… เป็นของเธอคนนั้นสินะ
เขายกยิ้มที่มุมปาก พร้อมกับหยิบมันขึ้นมาดู นิ้วมือเรียวยาวของชายหนุ่มหมุนแหวนวงเล็กไปมา
เชื่อว่าเขาต้องได้พบเธออีกเป็นแน่
...ที่บริษัท
ห้องผู้จัดการฝ่ายบัญชีบริหาร
“ขอโทษค่ะผู้จัดการ คือเมื่อเช้ามาร์ไม่ค่อยสบายเลยตื่นสาย” มารีอาหน้าแหย รีบโค้งคำนับขอโทษผู้จัดการ เพราะสายขนาดนี้ ยังไงแล้ว วันนี้เธอคงไม่ทันได้เข้าประชุมกับผู้จัดการด้วยแน่ ๆ
แต่… ตอนนี้ มันสิบโมงกว่าแล้วไม่ใช่เหรอ
“อา… ทำไมผู้จัดการยังอยู่ตรงนี้คะ ไม่เข้าประชุมหรือคะ”
มารีอาเงยหน้า ทำสีหน้าประหลาดใจพร้อมตั้งคำถามในสิ่งที่เธอสงสัย
“โชคดีของเธอมารีอา ท่านประธานติดธุระ ขอเลื่อนเป็นบ่ายโมง” ผู้จัดการเอ่ยเสียงเรียบ แม้ตอนเช้าจะอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อยเพราะเธอโทร.ติดต่อมารีอาก็ไม่ได้ โทรศัพท์ของเธอถูกปิดเครื่องเอาไว้
อีกอย่างงานนี้ เธอตั้งใจจะมอบหมายให้มารีอาทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยพรีเซนต์งาน เพราะมารีอาเป็นคนเก่งและทำงานละเอียด ยิ่งถ้าการประชุมระดับนี้ กับท่านประธานคนนี้ ตัวเลขจะผิดพลาดไม่ได้เลยแม้แต่ 0%
“ไปเถอะรีบไปเตรียมพร้อม อย่าให้ผิดพลาดได้เลยแม้แต่นิดเดียว”
“ค่ะ ค่ะ ค่ะ รับทราบค่ะ มาร์เตรียมสรุปงานไว้ทั้งหมดเรียบร้อยค่ะ เหลือตรวจความพร้อมอีกรอบก็โอเคแล้วค่ะ” มารีอาขยับแว่นหนาพลางยิ้มกว้าง
“แล้วนี่มันหนาวมากหรือไง ใส่เสื้อปิดกระดุมมายันคอ หายใจออกหรือไงกัน” ผู้จัดการอดติงในความเชยของมารีอาไม่ได้
“อ้อ แฮะ แฮะ” มารีอาได้แต่ยิ้มแห้ง เธอชินแล้วกับการโดนกระแนะกระแหนเรื่องที่เธอเฉิ่มเชย เธอได้แต่หัวเราะแห้งแทนคำตอบ
ก็เธอมาทำงานไม่ได้มาเดินแฟชั่นนี่นา มารีอาคิด
ที่สำคัญที่วันนี้ ที่เธอต้องใส่เสื้อที่ปิดกระดุมสูงถึงคอมาแบบนี้น่ะเหรอ ก็เพราะอีตาคนเมื่อคืนสิ ไม่รู้อดอยากมาจากไหน ดูดเสียคอเธอเป็นจ้ำไปหมด แถมไม่ใช่แค่คอตรงอื่น ๆ ก็ด้วย ตอนอาบน้ำเธอเพิ่งสังเกตเห็น เรียกว่าทั้งเนินอกจ้ำแดงไปทั่ว ขนาดต้นขาด้านในยังไม่เว้น ไม่รู้ว่า... มันทำอะไรกับเธอบ้าง จำได้แค่ราง ๆ ถึงเรือนร่างที่ดูแข็งแกร่งกำยำกับซิกซ์แพคนั่นที่คร่อมร่างเธออยู่… ที่สำคัญบางความรู้สึกลึก ๆ …ทำไมถึงได้… รู้สึกดี
“มาร์ ! มาร์ ! มารีอา !!”
เสียงผู้จัดการดังขึ้น เรียกสติของมารีอาที่กำลังเหม่อลอยคิดถึงเรื่องเมื่อคืน
ทุกคนรัวถามเธอชนิดพูดเออตอบเอง แอนนี่ได้เพียงแต่พูดอ้าปากค้างเพราะพูดอะไรไม่ทัน ก่อนทุกคนจะเห็นท่านประธานลี่หานเดินมาที่แผนก ทำให้ทุกคนต้องหยุดคุยกันแล้วรีบก้มหน้าคำนับท่าน แต่เขากลับมาหยุดยืนตรงที่แอนนี่ยืนอยู่“เก็บของเสร็จหมดหรือยัง”“เสร็จแล้วค่ะ ของแอนนี่มีไม่เยอะ”“นี่กาแฟของโปรดเรา พี่ให้คนลงไปสั่งมาให้” เขาพูดพลางส่งแก้วน้ำในมือมาให้ นี่แค่ได้ยินเธอคุยกับมารีอาว่าอยากกินเฉย ๆ ก็รีบหามาให้ เล่นเอาใจกันเสียขนาดนี้ ไม่หลงก็แย่แล้ว“แล้วไม่รอแอนนี่ลงไปสั่งเองล่ะคะ ถือมาให้ถึงที่นี่ทำไม”“ก็เห็นเมื่อกี้บอกว่าอยากกินไม่ใช่เหรอ พี่กลัวน้ำแข็งมันละลายเลยรีบเดินเอามาให้”“ไม่เห็นพี่หานต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่คะ” แอนนี่ยิ้มเขิน“ไหนของมีอะไรบ้าง มีอะไรให้พี่ช่วยถือไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง”“อืม งั้นเดี๋ยวพี่ให้ผู้ช่วยยกของเราเอาไปไว้ที่รถดีกว่า”“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”เธอส่งยิ้มให้เขาในขณะที่เขาก็ยิ้มอ่อนโยนกลับมาที่เธอ ภาพที่ทุกคนมองเห็นประหนึ่งว่ามีไฟสปอตไลต์ฉายส่องลงมาที่คนทั้งคู่แล้วพวกเธอและเขาเหล่านั้นเป็นตัวประกอบ~อย่าบอกนะว่า~ ทุกคนเริ่มส่งสายตามองหน้ากันไปมาเลิ่กลั่ก“ขอบคุณทุก
ผู้จัดการจินพูดรัวมาก รัวจนทุกคนเงียบสนิท เพราะพูดแทรกไม่ทัน ในขณะที่ผู้จัดการจินก็ไม่ได้สนใจยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาป้อย ๆ ตอนมารีอาอยู่กลับไม่เคยทำดีต่อเธอ พอไม่มีเธอขึ้นมา ก็นะ… เลยรู้ซึ้งถึงคุณค่าสิ้นเสียงของผู้จัดการจิน ตามด้วยเสียงเริ่มฮือฮาเพราะเริ่มคล้อยตามเพราะรู้สึกสงสารมารีอาขึ้นมาแต่ทว่า จู่ ๆ ผู้หญิงสวยคนนั้นกลับผละแขนจากลี่คุน แล้วเดินเข้ามาสวมกอดผู้จัดการจิน ท่ามกลางความตะลึงของทุกคน“มาร์ก็คิดถึงผู้จัดการจินนะคะ”~เอ๊ะ ! เสียงคุ้น ๆ~ผู้จัดการรีบเช็ดน้ำตา ในขณะที่มารีอาขยับตัวออกจากอ้อมกอด ผู้จัดการจินเริ่มเพ่งมองใบหน้าของมารีอาอย่างชัด ๆ“มาร์ มารีอา นี่ นี่ คือมารีอาจริง ๆ เหรอ”“ว่าไงครับ จะลาออกอีกไหม ?” ลี่คุนถามย้ำอีกรอบด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ“คะ คือ คือว่า… โอยจะเป็นลม” ...ในขณะที่ฝ่ายการตลาด ไม่รู้ว่าที่ข้างล่างเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น เพราะพนักงานบางส่วนโดยเฉพาะที่ตำแหน่งต่ำลงมาก็ไม่ได้ลงไปต้อนรับทั้งหมดเนื่องจากต้องจำกัดพื้นที่“เฮ้อ คิดถึงยัยแอนจังเมื่อไหร่จะกลับมาน้า” เจ้อาร์ตบ่นพึมพำในขณะที่คนน้ำแข็งในแก้วกาแฟคาปูชิโน่เย็นที่ถืออยู่ในมือไปมา ยิ่งเป็นเครื่องดื่มกาแฟ
แต่อย่างน้อย วันนี้ก็ไม่มีแล้ว …มารีอาสาวพนักงานบัญชีที่ใส่แว่นหนา ๆ หน้าจืด ๆ คนที่ขี้เกียจแต่งหน้าแล้วใช้คำว่างานเยอะเอาแต่เฝ้าอยู่หน้าคอม คนเฉิ่ม ๆ ที่สวมเสื้อตัวโคร่ง ๆ ชอบทาแค่แป้งฝุ่นกับลิปมันมาทำงาน ตอนนี้เธออยู่กับเจ้าแม่สายแซ่บอย่างแอนนี่ เลยถูกจัดการแปลงโฉมเพื่อนเบา ๆ ด้วยการแต่งหน้าอ่อน ๆ รับกับใส่คอนแทกต์เลนส์สีน้ำตาลเข้ม ผมที่เคยมัดเรียบจนตึงเป๊ะ ถูกปล่อยมันออกมาให้เห็นความเงางามจนเหมือนเธอเป็นเคลือบมาอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งผมดำเงาของเธอในตอนนี้ตัดกับสีผิวขาว ๆ ของมารีอา ดูผ่าน ๆ แบบไม่สังเกตดี ๆ ราวกับคนละคนกับสาวแว่นคนนั้นอย่างลิบลับแต่กลับกัน สาวแสบอย่างแอนนี่ที่ชอบใส่กระโปรงสั้นแค่คืบ หรือถ้ามีตรงไหนพอจะโชว์ได้เธอจะต้องใส่วับแวม ๆ อยู่เสมอ กลับโดนว่าที่เจ้าบ่าวหวงจนเธอต้องเปลี่ยนมาแต่งตัวมิดชิดขึ้น อย่างชุดรัดรูปเซ็กซี่ ๆ โดนเขาสั่งเองให้เอาไปเก็บหมด แต่ถ้าเธออยากจะใส่ก็ได้นะ แค่แลกกับคำขู่พร้อมการกระทำจากลี่หานที่ว่า...ถ้าแต่งตัวเซ็กซี่ออกจากบ้านเมื่อไหร่… จะโดนเขาจับถอด ! ช่วยไม่ได้ พอเห็นเมียตัวเองแต่งตัวเซ็กซี่แล้วมันเกิดอารมณ์ เลยต้องขอจัดการเธอก่อนเบา ๆ เล่นเอาแ
ข่าวลือเรื่องบริษัทใหญ่ระดับเอเชียอย่าง Lee Group ว่าสองพี่น้องตระกูลลี่จะมีการจัดแต่งงานเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ติดก็แค่… ทางสองพี่น้องตระกูลลี่ ต้องเดินทางกลับมาสู่ขอคนรักของพวกเขาที่เมืองไทยอย่างเป็นทางการก่อน จึงค่อยประกาศกำหนดวันแต่งงานให้ทราบโดยทั่วกันสำหรับเมืองไทย พนักงานหลาย ๆ คนทราบว่าประธานหนุ่มหล่ออย่างลี่คุนเป็นที่แน่ชัดอยู่แล้วว่าเจ้าสาวคือมารีอา พนักงานสาวบัญชีจอมเฉิ่ม กระนั้นหลายคนก็ยังคงจดจำภาพมารีอาสาวแว่นคนนั้นอยู่ดี หรือต่อให้บางคนที่เคยเห็นตอนเวลาทั้งคู่ออกเดตหรือตอนไปฝากท้อง ก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงสวย ๆ คนคนนั้นคือมารีอาและแน่นอนข่าวลือก็คือข่าวลือ มักจะโดนแต่งแต้มจนเกินความเป็นจริงเสมอ โดยเฉพาะสาวออฟฟิศอย่างเรา ๆ เพราะต่อให้เรื่องมีความจริงแค่หนึ่งเดียว แต่พวกเราก็มีความพิเศษสามารถพูดต่อ ๆ กันจนคนสุดท้ายที่ได้ยิน สรุปเป็นตัวเลขที่ร้อยได้… พวกเราเก่ง ^ ^และก็ตามข่าวที่ลือกันสุดฮิตในตอนนี้ คือเรื่องที่ประธานลี่คบซ้อน ! และที่ประธานลี่เลือกมารีอาแต่งงานด้วยเพราะว่าเธอพลาดท้องแค่นั้นเอง ส่วนผู้หญิงสวย ๆ อีกคน ที่หลายคนเคยเห็นก็เป็นแค่คู่ขาผู้จัดการจินเองก็ไม่ต่
เพียงครู่ก็มีเสียงดนตรีบรรเลงมาจากด้านหลังของเรือยอชต์“อะ เสียงอะไรน่ะ” มารีอาหันขวับไปตามต้นเสียง เพราะอยู่ ๆ ก็มีเสียงไวโอลินบรรเลงดังขึ้นมา แถมอยู่ ๆ ก็มีกลุ่มคนแต่งกายด้วยชุดสูทเต็มยศ แต่กลับพากันยกกระถางดอกไม้เป็นพุ่ม ๆ มาวางตกแต่งบริเวณรอบ ๆ ด้านหน้าของเรือที่พวกเธอนั่งอยู่ จนสองสาวลุกขึ้นยืนแบบงง ๆ“อะไรอะแก” แอนนี่หันไปมองหน้ามารีอาด้วยความแปลกใจ ก่อนที่สองสาวจะหันรีหันขวางไปตามเสียงเพลงด้วยสีหน้าประหลาดใจ ไม่ช้า นักสีไวไอลินก็เดินบรรเลงออกมา พร้อมกับลี่หานและลี่คุนที่เปลี่ยนเป็นชุดสูทเรียบร้อย พาเดินออกมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่แอนนี่กับมารีอาถึงกับนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนที่แอนนี่จะคลี่ยิ้มออกมา เธอมองสบตากับลี่หานที่ส่งยิ้มมาให้เธอด้วยสายตาแวววาวส่วนมารีอาไม่ต้องพูดถึง แค่เห็นลี่คุนที่เดินออกมาพร้อมช่อดอกไม้ช่อใหญ่ เธอถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ดวงตาคู่ใสมีน้ำตาซึมเอ่อออกมาด้วยความตื้นตันสองหนุ่มยื่นช่อดอกไม้ให้พวกเธอรับไว้ ก่อนจะนั่งคุกเข่าตรงหน้า พร้อมยื่นกล่องแหวนเพชรให้กับสองสาว“แต่งงานกันนะครับ” สองพี่น้องตระกูลลี่เอ่ยขึ้นแทบจะพร้อม ๆ กัน แม้อะไร ๆ สำหรับพวกเขาแล
“นั่นสิเนอะ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อ จากผู้ชายที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเอื้อมถึง กลับมาเป็นคนที่ใกล้ตัวที่สุด แต่ก็นะเรื่องทั้งหมดก็เริ่มมาจากแกนั่นแหละแอนนี่ ถ้าวันนั้นแกไม่จับฉันแปลงโฉมจนไปเจอลี่คุน วันนี้ฉันกับเขาอาจจะแค่เดินสวนทางกันธรรมดา ๆ ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องก็ได้”“แหมแก ก็ว่าไป ไม่หรอก… ระหว่างแกกับท่านประธานมันเป็นเรื่องของพรหมลิขิตต่างหากล่ะ ที่ทำให้แกกับประธานลี่ได้รักกัน”“ใช่เหรอ แต่ส่วนนึงก็มาจากแกนะ อืมแต่ก็นะ บางทีโชคชะตาหรือพรหมลิขิตอาจทำให้ฉันกับเขาได้รักกันจริง ๆ ก็ได้ แต่… ของแกไม่ใช่นะแอนนี่ แกกับพี่หานเป็นความตั้งใจล้วน ๆ ไม่ใช่พรหมลิขิต” มารีอายิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องที่รู้มาจากลี่คุน“บ้าน่า… ถ้าไม่ใช่พรหมลิขิต แล้วจะเป็นความตั้งใจได้ยังไง”“ก็ตอนแรก ฉันก็นึกว่าเป็นเพราะว่าลี่คุนกับฉันอยากจับคู่ให้แกกับพี่หาน เขาถึงยอมแต่งกับแก ที่ไหนได้ มาตอนหลังถึงรู้ว่าเพราะพี่หานเขาแอบปิ๊งแกจากรูปในไอจีก่อนต่างหากล่ะ ไม่งั้นคนอย่างพี่หานจะยอมตกลงไปเมืองไทยทำไม”“ชิ ทำมาพูดไป” แอนนี่ยิ้มเขิน ถึงลี่หานเองก็เคยบอกว่าแอบชอบเธอจากไอจี “เอาจริงนะยัยมาร์ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไรว