บทที่ 12

“ต้องให้นายบอกด้วยเหรอ ผู้มีอำนาจจะไม่รู้เหรอ?”

หลี่เหวินหัวถลึงตาใส่ลั่วอู๋ฉาง พูดด้วยเสียงไม่พอใจ “แน่นอนว่าต้องหาจุดสำคัญแล้วทำการเจาะ เตรียมใช้อุปกรณ์ได้”

ลั่วอู๋ฉางพูดตอบโต้ “ต่อให้คุณเจาะกระดูกเขาทั้งตัวจนเป็นรังแตน ก็หาแหล่งที่มาของพิษไม่ได้ อีกทั้งสภาพของผู้ป่วย ไม่อนุญาตให้คุณทำแบบนี้ด้วยซ้ำ”

“พูดบ้าบออะไร รุ่นพี่ของฉันจะพลาดได้อย่างไร? แผลเจาะกระดูกเล็กมาก ๆ ไม่ทำให้เกิดอันตรายต่อร่างกาย นายไม่เข้าใจ ไม่ต้องพูดแล้ว ทำให้ตัวเองดูโง่ ไม่ ไม่ขายขี้หน้าเหรอ!” หลิวตงฉี่ตวาดเสียงดัง

ลั่วอู๋ฉางพูด "เจาะกระดูกไม่กระทบต่อผู้ป่วยทั่วไป แต่ว่าเกาฉี่เฉียงใกล้จะหมดไฟแล้ว ทนกับความทรมานไม่ไหว"

“นายใจกล้ามาก นี่สงสัยในอำนาจของรุ่นพี่ของฉันเหรอ!”

หลี่เหวินหัวยิ้มเยาะ “ไอ้หนุ่ม นายก็แค่กังวลว่าฉันจะหาสาเหตุที่ป่วยพบ แล้วไม่มีโอกาสหลอกลวงแล้ว ถูกต้องไหม?”

เกาชิงเหยียนลำบากใจทั้งสองฝ่าย ทั้งสองด้านต่างมารักษาให้พ่อเธอ ตัวเองถูกบีบอยู่ตรงกลาง ไม่ว่าเข้าข้างใคร เห็นได้ชัดว่าไม่เหมาะสม

“พูดถึงตรงนี้แล้ว คุณไม่เชื่อฉันก็ไม่เป็นไร อย่าเสียใจภายหลังก็พอ” ลั่วอู๋ฉางพูดจบ เคลื่อนสายตาไปที่ด้านข้าง

หลี่เหวินหัวพูดกับเกาชิงเหยียนว่า “คุณเกา ฉันยินดีเดิมพันชื่อเสียงของตัวเอง หากรักษาพ่อคุณไม่หาย ยอมสละสมญานามที่มีอำนาจ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปจะไม่เป็นหมออีก”

คำสาบานร้ายแรงแบบนี้ยังกล้าสาบาน แสดงว่าเขามีแผนในใจแล้ว

เกาชิงเหยียนรีบพูด “คุณพูดเกินไปแล้วค่ะ งั้นฝากศาสตราจารย์หลี่ด้วยนะคะ”

จากนั้นสายตามองซับซ้อนมองไปทางลั่วอู๋ฉาง “คุณลั่ว……”

ลั่วอู๋ฉางไม่ได้สนใจ เพียงแค่อยู่เงียบ ๆ

เกาชิงเหยียนหน้าแดงด้วยความเก้กัง คิดในใจว่าเมื่อจบเรื่องค่อยขอโทษเขาอย่างจริงใจ ตอนนี้ไม่มีเวลาสนใจมากมายขนาดนั้น

“ใช้อุปกรณ์!”

หลี่เหวินหัวออกคำสั่ง พวกหลิวตงฉี่ชำนาญการใช้งานเครื่องมืออุปกรณ์ต่าง ๆ ร่วมมือกันอย่างดีมาก

ขณะเดียวกัน ตึกผู้ป่วยในที่อยู่ด้านข้าง

หยางหว่านอวี่ใบหน้าเต็มไปด้วยความร้อนรน สวมรองเท้าส้นสูงวิ่งเหยาะ มาถึงห้องผู้ป่วยแล้วผลักประตูออก เห็นหยางจวิ้นหาวสีหน้าเจ็บปวดทรมาน ขาสองข้างใส่เฝือกอยู่

บนเตียงผู้ป่วยที่อยู่ด้านข้าง สวีชุ่ยหลานนอนอยู่ข้างบน ใบหน้าครึ่งหนึ่งบวมเป่ง ใบหน้าอีกครึ่งหนึ่งเต็มไปด้วยบาดแผล

ความเป็นจริง บาดแผลของสวีชุ่ยหลานน้อยมาก แอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อก็เพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องล้มหมอนนอนเสื่อ เป็นเธอที่เอะอะโวยวายสั่งให้หมอทำเอกสารแอดมิท ครอบครองเตียงผู้ป่วยเตียงนี้ได้สำเร็จ

สองแม่ลูกร้องไห้คร่ำครวญ ตะโกนว่าเจ็บไม่หยุด

"แม่ เสี่ยวหาว ทำไมพวกคุณเป็นอย่างนี้? ทำไมไม่โทรหาหนู แถมเป็นเหม่ยอวิ๋นที่บอกหนู" หยางหว่านอวี่สงสารจนแทบร้องไห้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

หยางซิ่งเหวินพูดอธิบาย “แม่ของลูกกลัวรบกวนการเดทของลูกกับคุณชายหวัง ดังนั้นไม่ให้บอกลูก”

ทันทีสวีชุ่ยหลานเหมือนหาเสาหลักเจอ ตะโกนขึ้นเสียงดัง “ลูกสาวมาแล้ว ลูกต้องจัดการให้แม่กับเสี่ยวหาวนะ เป็นเพราะไอ้ระยำลั่วอู๋ฉางนั่น ตบฉันจนกลายเป็นแบบนี้!”

“เป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง ลั่วอู๋ฉางไม่ใช่คนแบบนี้” หยางหว่านอวี่ไม่เชื่ออยู่แล้ว ในความทรงจำของเธอ อดีตสามีนิสัยสุภาพเรียบร้อยมาโดยตลอด ไม่ค่อยโมโห ยิ่งไม่มีทางลงมือกับคนอื่น

สวีชุ่ยหลานไม่พอใจทันที พูดตำหนิขึ้น “แกอยู่ข้างไหน! หรือว่าบาดแผลบนตัวพวกเราเป็นของปลอมเหรอ ฉันกับเสี่ยวหาวตบตีตัวเองจนบาดเจ็บ แสดงให้แกดูเหรอ? คิดไม่ถึงว่าจะแก้ตัวแทนไอ้สวะนั่น แกยังเป็นลูกสาวของฉันอยู่ไหม?”

“เป็นมันที่มาหาเรื่องพวกเรา แถมยังบงการให้นังสารเลวตบฉันกับเสี่ยวหาว แกยังไม่รู้สินะ……มันมีหญิงอื่นที่ข้างนอกแล้ว ไม่แปลกใจที่ยอมหย่าร้างกับแกอย่างง่ายดาย แกถูกหลอกแล้วรู้ไหม!”