บทที่ 3

หยางหว่านอวี่กลับจะคบกับมัน นี่มันเป็นการเหยียดหยามกันอย่างมาก

ในตอนนี้รถเบนซ์คันหนึ่งขับมา ร่างงามลงมาจากรถ ใบหน้าประณีตสวยงามสุด ๆ ชุดทำงานแบรนด์เนมเข้ารูปจนเห็นรูปร่างที่งดงาม ขาเรียวยาวตรงดิ่งทั้งสองข้างที่ดึงดูดสายตาเป็นพิเศษ

ออร่าที่เหนือกว่าคนทั่วไปของเธอ เหมือนกับราชินี ทำให้ผู้คนตกตะลึง

ช่วงเวลาสี่ปี ไม่เพียงไม่ได้ทิ้งร่องรอยของการเวลาใด ๆ ไว้บนใบหน้าของเธอ ในทางกลับกันยังเพิ่มความเป็นผู้ใหญ่ของผู้หญิงที่แข็งแกร่งอีกด้วย

“เสี่ยวอวี่……”

ลั่วอู๋ฉางสีหน้าเผยความดีใจอย่างอดไม่ได้ สาวเท้าเดินเข้าไปหา

หยางหว่านอวี่ถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยสัญชาตญาณ และหลบสายตา “ขออภัย ธุรกิจรัดตัวมาช้าไปหน่อย เลขาจ้าว จัดการเรื่องเสร็จเรียบร้อยแล้วเหรอ?”

ท่าทางเย็นชา กีดกันผู้คนออกไปไกลเป็นหลายพันไมล์

จ้าวเหม่ยอวิ๋นสีหน้าประหม่า รีบกางร่มเดินเข้าไป “ฉันกำลังดำเนินการอยู่……อ่อใช่ ประธานหยาง คุณมีนัดกับคุณชายหวังไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมีเวลามาที่นี่?”

“ไม่กระทบหรอก จัดการเรื่องทางนี้เสร็จก็จะไปตามนัด”

สายตาของหยางหว่านอวี่ถึงได้มองไป เห็นลั่วอู๋ฉางที่เสื้อผ้าเปียกชุ่ม เธอเผยสีหน้าซับซ้อนขึ้นมาก่อน แต่ไม่นานนักก็กลับมาเย็นชา “ลั่วอู๋ฉาง เป็นอย่างไรบ้าง!”

“นายรู้ ว่าฉันเป็นคนนิสัยตรงไปตรงมา งั้นก็ไม่อ้อมค้อมนะ การเสียสละที่นายทำเพื่อฉันและตระกูลหยาง ครอบครัวของเราจะจดจำไว้ในใจ ความสัมพันธ์ของพวกเราในช่วงเวลานั้น ฉันจะถือเป็นความทรงจำที่สวยงาม”

“แต่ว่า พวกเราไม่เหมาะสมที่จะอยู่ด้วยกันอีกต่อไปแล้ว”

เหมือนกับว่าคนที่เธอยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่สามีของเธอ เหมือนเป็นคู่เจรจาธุรกิจ ไม่นึกถึงจิตใจกันเลยสักนิด

“ดังนั้น หย่ากันเถอะ!”

ไม่ใช่การเจรจา ไม่ใช่การประกาศ แต่เป็นการพูดออกคำสั่ง

“ตอนที่เป็นแฟนกัน เธอไม่คิดว่าไม่เหมาะสม ตอนแต่งงาน เธอก็ไม่ได้คิดว่าไม่เหมาะสม ครอบครัวของเธอคุกเข่าอยู่ตรงหน้าฉัน ตอนที่ขอร้องให้ฉันรับโทษแทนน้องชายเธอ เธอก็ไม่ได้รู้สึกว่าไม่เหมาะสม”

ลั่วอู๋ฉางกำหมัดแน่น เล็บทิ่มแทงเข้าฝ่ามือแต่กลับไม่มีความรู้สึก “ตอนนี้ เธอบอกกับฉันว่าไม่เหมาะสม?”

ในใจของหยางหว่านอวี่เหมือนเกิดความสับสนเล็กน้อย แต่ไม่นานนักก็ถูกเหตุผลเอาชนะ “เหตุการณ์เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา ตอนนี้นายพูดเรื่องพวกนี้ ไม่มีความหมายใด ๆ แล้ว”

ลั่วอู๋ฉางจ้องมองดวงตาเย็นชาของอีกฝ่าย “เงินทอง อำนาจ ฐานะ สำคัญขนาดนั้นจริง ๆ เหรอ? ทำให้เธอบุกเข้าไปอย่างไม่กลัวตาย ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง?”

“สำหรับฉันแล้ว สำคัญมากจริง ๆ! นายในตอนนี้ ไม่มีทางเข้าใจว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ สิ่งที่ฉันอยากได้ นายให้ไม่ได้ด้วยซ้ำ สิ่งที่นายเห็นว่าสำคัญ ฉันกลับไม่ชอบด้วยซ้ำ”

ใบหน้าของหยางหว่านอวี่ปิดบังความผิดหวังไว้ไม่มิด นี่ก็คือความแตกต่างของระดับ กำหนดไว้ว่าทั้งสองคนไม่สามารถเดินต่อไปได้ เธอจึงยืนหยัดความคิดที่จะหย่าร้าง

ลั่วอู๋ฉางหัวเราะเยาะตัวเอง “ดังนั้น เธอจึงเลือกหวังจื่อเฟิง”

หยางหว่านอวี่เดิมทีอยากพูดว่าไม่ใช่ แต่คำพูดมาถึงข้างปากก็เปลี่ยนไป “ฉันไม่ปฏิเสธ นายจะเข้าใจแบบนี้ก็ได้”

“ปล่อยมือเถอะ! ฉันรู้ว่านายเพิ่งออกมายากที่จะรับได้ นอกจากบ้าน รถกับเงิน นายยังอยากได้อะไร เสนอมาได้หมด ฉันจะพยายามตอบสนองความต้องการ”

ลั่วอู๋ฉางรู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก ปลายฤดูใบไม้ร่วงที่หนาวเย็น ความเย็นเยือกที่ทิ่มแทงเข้ากระดูก กลับสู้ความเหน็บหนาวในใจไม่ได้แม้แต่น้อย

เขาหยิบปากกาขึ้น เซ็นชื่อของตัวเองลงบนสัญญาหย่าร้าง พูดอย่างมีพลังอำนาจ “สิ่งที่เธอต้องการ เอาไปเถอะ”

“ฉันไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เธอกับฉันต่างคนต่างแยกทาง ไม่เกี่ยวข้องกันอีก”