LOGINShare
ตอนที่ 2 ไม่มีความสงบสุขอีกต่อไป
Last Updated:
2025-05-07 16:22:15ตอนที่ 2 ไม่มีความสงบสุขอีกต่อไป
พรึบ กรี๊ดๆๆๆๆ อือๆๆๆๆๆๆ
"เงียบครับ เงียบก่อน พวกเราไม่ได้จะมาทำร้ายคุณ" เจเนสรีบยกมือขึ้นปิดปากดารินเจ้าของบ้านทันทีเพื่อไม่ให้ส่งเสียงดังเพราะไม่เพียงแต่เขาและเจ้านายเท่านั้นที่จะไม่ปลอดภัย ดารินเจ้าของบ้านเองก็จะพลอยโดนร่างแหไปด้วยเพราะให้ที่หลบซ่อนพักพิง
"นายของเราได้รับบาดเจ็บ เราแค่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ พวกเราไม่ได้จะทำร้ายคุณ ได้โปรดเชื่อใจเรานะครับ" เจเนสค่อยๆ ปล่อยมือออกเมื่อได้รับสัญญาณจากดารินโดยการพยักหน้าว่าเข้าใจสิ่งที่เจเนสพูด ก่อนที่เจเนสจะเอื้อมมืออีกข้างไปกดปิดสวิตช์ไฟเพราะแสงสว่างจากด้านในสามารถมองเห็นจากด้านนอกชัดเจนเพราะหน้าต่างบานใหญ่ไม่ได้ดึงม่านปิด
"ขอบคุณที่กรุณาช่วยเหลือพวกเรา คุณมีอุปกรณ์ทำแผลไหมครับ นายผมเขาได้รับบาดเจ็บ" ภาษาไทยสำเนียงต่างชาติถูกเปล่งออกมาด้วยแววตาขอบคุณ คนฟังรับรู้ได้ทันทีแม้จะมองฝ่าความมืดที่มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาให้เห็นแค่รางๆ
"เปิดไฟก่อนนะคะ แล้วฉันจะทำแผลให้ ฉันเป็นพยาบาลค่ะ"ดารินพยายามตั้งสติ เพราะคิดว่าบุคคลตรงหน้าคงกำลังเดือดร้อนจริงๆ คงไม่ได้คิดจะจี้ปล้นฆ่าอะไรตนเพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ตนคงไม่รอดจนถึงป่านนี้
ดารินรีบดึงม่านประตูหน้าต่างปิดลงสนิททุกบาน ก่อนจะเดินไปเปิดสวิตช์ไฟ เมื่อแสงสว่างถูกเปิดขึ้นเผยให้เห็นชายต่างชาติวัยกลางคนนอนซมอยู่บนโซฟาแขนเปื้อนไปด้วยเลือด น่าจะได้รับบาดเจ็บจากอะไรสักอย่างแล้วเสียเลือดมากจึงทำให้ร่างกายอ่อนแอแบบนี้ ดารินรีบเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลอย่างเร่งรีบแล้วลงมือทำแผลให้บุคคลตรงหน้าอย่างไม่คิดจะถามหาเหตุผล
เวลาผ่านไปเกือบ20นาที
"ฉันทำแผลให้เจ้านายคุณเรียบร้อยแล้วค่ะ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วพวกคุณก็พักที่นี่ก่อนเดี๋ยวฉันเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้ ห้องน้ำอยู่ทางด้านโน้นเชิญคุณตามสบายค่ะ ดิฉันจะจัดยาลดไข้ไว้ให้เผื่อเจ้านายคุณมีไข้ตอนกลางคืนดิฉันขอตัวก่อนนะคะ" ดารินจัดการทุกอย่างเรียบร้อยก็ขอตัวขึ้นนอนเพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว
"ขอบคุณคุณผู้หญิงอีกครั้งนะครับ ที่กรุณาช่วยเหลือพวกเรา" เจเนสก้มหัวเพื่อแสดงความขอบคุณจนดารินเดินขึ้นบ้านชั้นสองไป
ครืด ครืด ครืด
"แม่คะดึกแล้วทำไมแม่ยังไม่นอนอีกคะ เมื่อกี้หนูเห็นไฟด้านล่างยังเปิดอยู่เลยค่ะ"
"อ้อ..แม่จะนอนแล้วจ๊ะ พอดีแม่หิวน้ำน่ะเลยลงมาหาน้ำดื่มนี่แม่ก็กำลังจะขึ้นนอนแล้วจ๊ะ"
"โอเคค่ะแม่ หนูก็จะนอนแล้วเหมือนกัน เดี๋ยวโดนพี่ฟ้าบ่นเอา"
"เรานี่นะชอบไปกวนพี่ฟ้าเขา บ้านตัวเองมีไม่รู้จักนอน"
ดารินวางสายจากลูกสาวเสร็จก็ปิดไฟเข้านอน แต่นอนยังไงก็นอนไม่หลับนึกถึงแต่ใบหน้าและสายตาชายแปลกหน้าที่นอนซมอยู่ด้านล่าง รู้สึกเป็นห่วงแปลกๆ ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน จนเวลาล่วงเลยมาเกือบ3ชั่วโมงดารินก็อดทนต่อไปไม่ไหวจึงลุกขึ้นจากเตียงและตรงดิ่งลงไปยังชั้นล่างจุดหมายคือโซฟากลางบ้านที่ชายแปลกหน้านอนหลับอยู่
"คุณผู้หญิง มีอะไรหรือเปล่าครับ ตอนนี้ยังไม่ใกล้สว่างเลยนะครับ" เจเนสที่นั่งเฝ้าเจ้านายอยู่รีบลุกขึ้นและเอ่ยถามทันทีที่เห็นดารินปรากฏตัวตรงนี้เวลานี้ทั้ง ๆ ที่เวลานี้เธอควรนอนอยู่บนห้อง
"เขาเป็นยังไงบ้างคะ" ดารินเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง สายตาจดจ้องไปยังบุคคลที่นอนอยู่ตรงหน้า
"ผมพึ่งเช็ดตัวให้นายไปเมื่อสักครู่ครับ ไข้น่าจะลดลงแล้ว" เจเนสตอบกลับอย่างสุภาพเปรียบเสมือนว่าดารินคือเจ้านายอีกคน
"คุณนอนพักสักหน่อยเถอะค่ะ อีก2ชั่วโมงก็จะเช้าแล้วเดี๋ยวฉันดูเขาต่อเอง" ดารินบอกเจเนสทั้งที่สายตายังจดจ้องอยู่ที่ลาครอสชายแปลกหน้าที่นอนอยู่ตรงหน้า
"ไม่เป็นไรครับ คุณผู้หญิงขึ้นไปพักผ่อนเถอะครับ แค่นี้เราก็รบกวนมากพอแล้ว" เจเนสพยายามสื่อสารกับดารินด้วยภาษาที่พอจะพูดได้บ้างถึงจะไม่เก่งแต่ก็พอสื่อสารกันรู้เรื่อง
"ฉันนอนไม่หลับค่ะ คุณเองก็ได้รับบาดเจ็บมาพักสักหน่อยเถอะค่ะพรุ่งนี้จะได้มีแรงดูแลเจ้านายคุณต่อ" คำพูดของดารินทำให้เจเนสต้องจำยอมอย่างปฏิเสธไม่ได้ เพราะร่างกายเขาก็บาดเจ็บไม่น้อยควรพักสักหน่อยแต่ด้วยหน้าที่จึงต้องอดทน
"ขอบคุณครับ รบกวนคุณผู้หญิงด้วยนะครับ" เจเนสโค้งหัวให้ดารินเพื่อเป็นการขอบคุณและเอนตัวลงนอนบนโซฟาอีกตัวที่ว่างอยู่และหลับไปในเวลาต่อมา
เช้าวันใหม่ชายแปลกหน้าสองคนก็หายไปเหลือเพียงกระดาษที่เขียนโน้ตไว้เป็นภาษาอังกฤษ
(Thank you very much for your help. We will definitely not forget your gratitude. Yes, please contact us when you are in trouble. We will be happy to assist you without any limitations.) ขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือของคุณ เราจะไม่ลืมบุญคุณของคุณอย่างแน่นอน ได้โปรดติดต่อเราเมื่อคุณต้องการความช่วยเหลือ เรายินดีที่จะช่วยเหลือคุณโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ" พร้อมนามบัตรติดต่อ
"ลาครอส คุณชื่อลาครอสสินะ" ดารินหยิบนามบัตรขึ้นมาอ่านพร้อมนึกถึงใบหน้าชายแปลกหน้าที่พึ่งรู้จักชื่อเมื่อสักครู่ พร้อมเก็บนามบัตรใส่กล่องเก็บของบนหัวเตียงและปิดเก็บไว้ดังเดิม
แสงแดดจ้าตอนเช้าส่องผ่านหน้าต่างบานเล็กเล็ดลอดเข้ามาภายในห้องนอนของดาริน ช่วยปลุกดารินให้หลุดจากภวังค์ที่เอาแต่นึกถึงชายแปลกหน้าที่ช่วยเหลือไว้เมื่อคืน
"เฮ้อ..สายแล้วสินะ นี่เรามัวแต่นึกถึงเขาอยู่ทำไมกัน" ดารินเมื่อได้สติจึงลุกจากเตียงเดินเข้าครัวเพื่อทำอาหารเช้ารอลูกสาว
Latest chapter
ผู้หญิงของมาเฟีย Special episode 3 (End)
Special episode 3“ทำไมคุณบอกท่านไปแบบนั้นคะ”“แล้วจะให้บอกว่ายังไง บอกว่าเอาเมียอยู่อย่างนั้นเหรอ แอ่นมาอีกหน่อยเราต้องเร่งทำเวลาแล้ว” ใบหน้าเหยเกแดงระเรื่อพยักหงึกตามจังหวะกระแทกกระทั้น สะโพกสอบรัวใส่ไม่ยั้งจนไม่แน่ใจว่าหลังจบศึกรักครั้งนี้อิงดาวต้องไปพบหมอเพื่อตรวจดูว่ากระดูกตรงส่วนไหนของเธอนั้นแตกร้าวหรือหักหรือเปล่า“อ้ะ!..อื้อ..” อิงดาวเกร็งหน้าท้องกำมือแน่นราวกับร่างกายกำลังระเบิด ร้อนรุ่ม วูบวาบที่ท้องน้อยด้านใน เพียงเสี้ยววิต่อมาความต้องการก็ได้พวยพุ่งเลือดลมไหลไปทั่วร่างกาย ขาสองข้างที่ยืนประคองน้ำหนักมาสักระยะตอนนี้อ่อนยวบลงทิ้งตัวพาดกับโต๊ะโดยมีมือหนาประคองอยู่ที่เอวไม่ให้ร่างกายกระแทก“อึก..อ๊า” ฮึดสุดท้ายก่อนที่บทรักจะจบลง สะโพกสอบของมาเฟียหนุ่มเร่งจังหวะแรงและเร็ว เน้นเข้าสุดออกสุด ก่อนที่น้ำรักจะกระจายเต็มบั้นท้ายเนียน“อ่าส์….”หลังจากบทรักจบลงลีออนก็จัดการอุ้มร่างบางที่ตอนนี้หมดแรงพิงกับโต๊ะเข้าไปล้างชำระคราบน้ำรักและอุ้มออกมาจัดการแต่งตัวให้เสร็จสับ“น้องเป็นอะไร” ทันทีที่ทั้งสองมาถึงห้องรับแขกที่มีดารินและลาครอสนั่งรออยู่ก่อนและพายัพและนักรบยืนดูแลอยู่มุมห้อง“ปวดท
ผู้หญิงของมาเฟีย Special episode 2
Special episode 2“คุณอย่ามาขู่หนูนะ ปล่อยหนู หนูจะลงเอาของไปให้เฮียเมกะ”“จะลองดูก็ได้นะว่าผัวเธอจะกล้าทำจริงไหม ทั้งคืนเธอก็เคยลองมาแล้ว แค่สามเธอคงรับได้สบาย” เสียงเรียบบอกออกไปพร้อมคลายมือออกและปล่อยให้อิงดาวเป็นอิสระอิงดาวลุกจากตักแกร่งยืนชั่งใจอยู่นานว่าเธอจะลงไปดีหรือไม่ ดวงตากลมเหลือบมองใบหน้าคมอีกครั้ง“คนบ้าอำนาจ ชอบสั่ง ๆๆๆ”“ผัวนั่งอยู่นี่ไม่เคยคิดจะซื้ออะไรมาฝาก เห็นคนอื่นดีกว่าผัวตัวเอง หึ..น่าโมโหสิ้นดี” ลีออนกระชากตัวลุกจากเตียงนอนเดินดุ่ม ๆ ไปยังโต๊ะทำงานที่อยู่ด้านนอกติดกับห้องรับแขกด้านล่างครืด..เมกะลุกจากเก้าพร้อมกับภัทรที่ลุกตามหลังจากที่ทานข้าวเสร็จ“คุณเมกะจะกลับแล้วเหรอครับ ไม่รอเอาของกับคุณอิงดาวก่อนเหรอครับ” นักรบถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนเจ้านายนั้นลุกขึ้นเตรียมตัวกลับ“มึงคิดว่านายหญิงของมึงจะได้กลับลงมาไหม เจ้านายมึงบึ่งตามขึ้นไปขนาดนั้น นี่ถ้ากูไม่ใช่เพื่อนมัน มันยิงกูตายห่าตั้งแต่อิงบอกว่าซื้อของมาฝากกูแล้ว” เมกะพูดจบก็เดินออกไปทันที“เจ้านายก็เป็นเยอะเหมือนกันนะพี่ หวงน้องอิงขนาดนี้ต่อไปจะไม่ต้องตามไปเฝ้ากันถึงมหาลัยเลยเหรอ” นักรบหันไปพูดกับพายัพ“คนไ
ผู้หญิงของมาเฟีย Special episode 1
Special episode 1ร่างบางนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาหลังจากผ่านบทรักอันเร่าร้อนที่กินเวลาไปเกือบสองชั่วโมง ลำคอระหงที่โผล่พ้นผ้าห่มโชว์รอยแดงเป็นจ้ำ ๆ จากการเสียดสีของไรหนวดและรอยขบเม้ม“ของขวัญที่ผมเอามาฝาก..ถูกใจนายไหมครับ” พายัพเอ่ยถามคนเป็นนายเมื่อลีออนเดินกลับเข้ามาในห้องทำงานอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข“กูยังไม่ได้คิดบัญชีกับมึงนะพายัพที่รวมหัวกันกับพ่อกู” นิ้วเรียวชี้หน้าลูกน้องพร้อมพูดขู่เสียงลอดไรฟัน“ผมไม่ได้ร่วมมือกับใครทั้งนั้นแหละครับ ผมไปทำงานและนายใหญ่ก็ฝากผมดูแลคุณอิงดาวให้ ผมก็แค่ทำตามคำสั่ง” คำปฏิเสธที่ฟังดูไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวคนเป็นนายแม้แต่น้อย“แล้วทำไมมึงเจออิงดาวถึงไม่รีบโทรบอกกู” ลีออนตะโกนถามเสียงดังใบหน้าเริ่มแดงก่ำ“นายสั่งไอ้นักรบไว้ไม่ใช่เหรอครับ ว่าให้โทรหาได้เฉพาะเรื่องงาน แล้วอีกอย่างคุณอิงดาวเธอสั่งห้ามโทรบอกนายด้วยครับ” พายัพยอกย้อนคนเป็นนายกลับเสียงเรียบ“ไอ้พายัพสรุปใครเป็นนายมึง”“ตอนนี้ยังเป็นนายครับ แต่ต่อไปน่าจะเปลี่ยนคนใหม่”“ปากมึงเนี่ยนะไอ้พายัพ กูไล่มึงออกดีไหม” ลีออนสบถออกไปอย่างหัวเสียสาวเท้าเดินไปกระแทกนั่งลงบนโต๊ะ“นายแน่ใจนะค
ผู้หญิงของมาเฟีย ตอนที่59 ขอแต่งงานด้วยน้ำรัก
ตอนที่59 ขอแต่งงานด้วยน้ำรักร่างสูงเดินคอตกกลับเข้าบ้านสีหน้าผิดหวัง บรรยากาศภายในห้องที่เคยมีเด็กสาวอยู่ด้วย ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างยังวางอยู่ที่เดิมรวมทั้งกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ยังติดอยู่หมอนใบใหญ่ที่เธอเคยหนุน1สัปดาห์ผ่านไปก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูดังขึ้นในตอนเช้าของทุกวันโดยมีพายัพและนักรบสลับหมุนเวียนเอาอาหารและเครื่องดื่มเข้ามาวางไว้ในห้องเพราะลีออนไม่ยอมออกจากห้องไปไหนขังตัวเองอยู่ด้านในตั้งแต่กลับมาจากคฤหาสน์โรเลนโซวันนั้นนักรบวางชามข้าวต้มไว้โต๊ะหน้าโซฟาก่อนจะเปิดประตูห้องนอนเรียกคนเป็นนายให้ออกมาทานข้าว ภายในห้องมืดสนิทไม่มีแสงเล็ดลอดเข้ามาได้เพราะผ้าม่านทุกบานถูกเลื่อนลงปิดสนิทแยกไม่ออกว่ากลางวันหรือกลางคืน มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ยังทำงานอย่างต่อเนื่องเพราะอุณหภูมิที่ตั้งไว้18องศา ภายในห้องเย็นยะเยือกราวห้องเก็บความเย็นอะไรสักอย่าง มือหนายกขึ้นเปิดสวิตช์ไฟเมื่อแสงสว่างเปิดขึ้นนักรบถึงกับตกใจกับสภาพของลีออนที่ตอนนี้มีหนวดเคราขึ้นรกรุงรังใบหน้าทรุดโทรมราวคนไม่ได้นอนมาหลายวันไม่เหลือเค้าโครงหนุ่มหล่อคมเข้มแม้แต่น้อย ร่างหนานั่งพิงกับขอบเตียงในมือกำเสื้อยืดสีขาวแน่
ผู้หญิงของมาเฟีย ตอนที่58 เมียหาย
ตอนที่58 เมียหายเมื่อไม่เจอคนที่กำลังตามหาชายหนุ่มก็เดินหัวเสียออกจากบ้านด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เป็นครั้งแรกที่ลาครอสได้เห็นลูกชายเป็นเดือดเป็นร้อนเรื่องผู้หญิง เพราะตั้งแต่โตมาลีออนก็มีแต่เรื่องธุรกิจเท่านั้นที่จะทำให้หัวฟัดหัวเหวี่ยงแบบนี้"โกหกออกไปแบบนั้นมันจะดีเหรอคะ ถ้าเกิดคุณลีออนหาอิงดาวเจอจะไม่โวยวายเอาเหรอคะ" ดารินได้เห็นเวลาที่ชายหนุ่มโมโหถึงกับนึกกลัวขึ้นมาว่าถ้าเกิดลีออนรู้ความจริงว่าคนที่ซ่อนอิงดาวนั้นคือพ่อของเขาอาจจะมีการทะเลาะกันจนเป็นเรื่องใหญ่"มันไม่มีทางหาเจอ ถ้าผมไม่อยากให้เจอใครก็ไม่มีทางหาเจอ คุณวางใจได้""แล้วเมื่อไหร่คุณถึงจะบอกคุณลีออนละคะ""ปล่อยให้มันดิ้นจนแทบขาดใจ เมื่อนั้นแหละที่ผมจะคืนหนูอิงดาวให้มัน ลีออนมันต้องได้รับบทเรียน"ทั้งชีวิตของลีออนมักจะได้อะไรมาง่ายๆ หรืออยากได้อะไรต้องได้โดยลืมนึกถึงความรู้สึกของคนอื่น จนบางครั้งทำอะไรลงไปแล้วไม่นึกถึงผลที่จะตามมาว่าฝ่ายที่โดนกระทำนั้นจะรู้สึกหรือเจ็บปวดมากน้อยเพียงใด ครั้งนี้ก็เหมือนกันแม้แต่หัวใจตัวเองยังไม่รู้วิธีจัดการกับมันเลยด้วยซ้ำ ใช้วิธีป่าเถื่อนเพื่อให้ได้มาครอบครองแต่ไม่รู้วิธีที่จะรักษาหัวใจนั้
ผู้หญิงของมาเฟีย ตอนที่ 57 เมียหาย
ตอนที่ 57 เมียหายเช้าวันรุ่งขึ้นอิงดาวแต่งตัวไปเรียนในตอนเช้าด้วยสภาพหน้าตาที่ไม่ค่อยสดใสตาบวมแดงเหมือนผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาทั้งคืน ร่างบางหันหลังกลับมามองก่อนจะเดินออกจากห้องไปในตอนเช้า กวาดสายตามองรอบๆ บริเวณห้องราวกับต้องการเก็บความทรงจำทุกอย่างภายในห้องนี้ไว้ น้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อยก่อนจะหันหลังกลับมาอีกครั้งและสาวเท้าเดินลงไปยังชั้นล่างที่นักรบยืนรออยู่โต๊ะอาหารตัวใหญ่ไร้เงาของชายหนุ่มและลูกน้องคนสนิท มีเพียงข้าวต้มชามโตที่ส่งกลิ่นหอมโชยมาแต่ไกลและนมหนึ่งแก้ววางตรงตำแหน่งที่อิงดาวนั่งประจำทุกเช้า ตั้งแต่เมื่อคืนลีออนก็ไม่กลับเข้าไปภายในห้องอีกเลยมีเพียงแสงไฟเล็ดลอดออกมาใต้ช่องประตูห้องทำงานให้ได้เห็นเมื่ออิงดาวเดินลงไปด้านล่างเพื่อหานมอุ่นๆ ทานรองท้องตอนดึกเพราะตั้งแต่บ่ายก็ยังไม่ได้ทานอะไร"นายออกไปกับพี่พายัพตั้งแต่เช้ามืดแล้วครับ" นักรบที่สังเกตเห็นอิงดาวมองหาอะไรบางอย่างจึงพอเดาได้ว่าน่าจะมองหาเจ้าของบ้านที่ไม่ได้มานั่งทานข้าวในเช้าวันนี้"งั้นเราไปเลยก็ได้ค่ะอิงไม่ค่อยหิว ทานแค่นมกล่องเดียวก็น่าจะพอ" ร่างบางลุกจากเก้าอี้เดินไปยังรถลัมโบร์กินีสีแดงคันหรูที่นักรบใช้ขับไปรั
You may also like
