หลบหน้า

เช้าที่แสนสดใสสำหรับใครหลายคนแต่สำหรับอันนาเธอเดินลงมาด้วยท่าทีสังกะตายเธออาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดลำลองที่ดูเรียบร้อย

อันนาเดินลงบันไดมาสอดส่องสายตาหาร่างสูงของมาร์คัสเธอไม่อยากเจอเขาเลยและดูเหมือนว่ามาร์คัสหน้าจะเข้าไปที่ห้องทำงานตั้งแต่เช้า

อันนาเดินลงมาอย่างเงียบเชียบเธอเห็นเพียงป้าแม่บ้านป้าสมศรีที่เป็นคนที่ใจดีที่สุดในบ้านนี้และดูแลเธอตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้สอบถามเธอทุกอย่างว่าอยากกินอะไรหรืออยากทานอะไรเตรียมเสื้อดีๆไว้ให้เธอมากมาย

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหนูอันนา ป้าเตรียมอาหารเช้าเอาไว้แล้ว คุณหนูอันนาทานอาหารก่อนนะคะ" ป้าสมศรียิ้ม แล้วบอกกับอันนาด้วยท่าทีใจดีและมีเมตตา พลันให้อันนานึกถึงแม่ที่ตายจากไป

"อรุณสวัสดิ์ค่ะป้าสมศรี" อันนายิ้มเล็กน้อยในแววตาดูเศร้าสร้อยแสดงออกบนใบหน้าของอันนาอย่างชัดเจน

ทานอาหารเสร็จเรียบร้อยอันนาก็เดินกลับขึ้นไปบนห้อง เธอเริ่มสำรวจห้องที่กว้างใหญ่ห้องนี้มันดูเคว้งคว้างสำหรับเธอเหลือเกิน

มีทุกอย่างที่สะดวกสบายครบครันแม้กระทั่งคนคอยดูแลเรื่องอาหารการกิน แต่หัวใจของอันนามันว่างเปล่า อันนาหยิบหนังสือเล่มเล็ก ๆ ขึ้นมาอ่าน

เธอไม่อยากออกไปจากห้องนอน ไม่อยากพบเจอกับมาร์คัส เธอทำกิจกรรมต่าง ๆ ในห้องอย่างเงียบ ๆ มันก็ดีกว่าให้เธอจะต้องไปเจอกับคนใจร้ายที่ใช้คำพูดคอยทำร้ายจิตใจของเธอตลอดเวลา

แต่ดูเหมือนความสงบของเธอกำลังจะหมดลงซะแล้วเมื่อป้าสมศรีมาเคาะประตูห้องของเธอพร้อมกับเตรียมชุดเดรสสีแดงเพลิงดูสวยสง่าเดินมาในห้องของเธอ

"ขออนุญาตนะคะคุณหนูอันนา นายท่านให้ป้าเอาชุดมาให้คุณหนู" ป้าสมศรีพูดแล้วเว้นวรรคไว้เล็กน้อย

"ชุดอะไรคะป้า แล้วอันนาจะต้องใส่ไปไหน" อันนารู้สึกงวยงงเล็กน้อยเธอมองไปที่ชุดที่สวยเรียบหรูต่อให้รวมเงินทั้งเดือนก็คงซื้อชุดนี้ไม่ได้

"นายท่านสั่งว่า เย็นวันนี้จะมารับคุณหนูอันนาไปงานกับนายท่าน ให้คุณหนูเตรียมตัวให้พร้อมค่ะ ป้าไม่ทราบว่านายท่านจะพาคุณหนูอันนาไปไหนค่ะ" ป้าสมศรีบอกกับอันนา

"อันนาไม่ไปได้ไหมคะป้า" อันนาหันมาถามป้าสมศรีทั้งที่เธอก็รู้คำตอบอยู่แก่ใจว่าไม่มีทางที่จะปฏิเสธคนอย่างมาร์คัสได้

"ป้าก็อยากจะช่วยคุณหนูนะคะ แต่ป้าว่าคุณหนูอย่าเสี่ยงเลยค่ะ ไม่งั้นคุณหนูอาจจะโดนเล่นงานหนักกว่าที่เคยโดนก็ได้นะคะ"

ป้าสมศรีรู้ว่าอันนาเจออะไรมา และรู้สึกสังเวชใจกับสิ่งที่เธอได้พบเจอ ป้าสมศรีรู้ว่าอันนาเป็นเด็กดี เพราะกิริยามารยาทในการพูดจาแตกต่างจากเด็กทั่วไปในสมัยนี้

อันนาจำใจรับชุดมาถือไว้ในมืออย่างเลื่อนลอย ความรู้สึกสิ้นหวังเริ่มกัดกินหัวใจอีกครั้ง เธอถูกบีบให้ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ เธอเป็นเพียงหุ่นเชิดที่ไร้วิญญาณ ไม่มีทางเลือก ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

"ฉันจะต้องทนไปถึงเมื่อไหร่กัน" อันนา บ่นพึมพัมกับตัวเอง โชคดีที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์เสาร์อาทิตย์นี้เธอใช้เวลาเพียงสองวันอยู่บ้านสุดหรูหราคฤหาสน์มูลค่าประเมินไม่ได้ สำหรับอันนามันคือกรงทองกรงที่ไม่มีวันหนีพ้น

เมื่อใกล้ถึงเวลา อันนาก็แต่งตัวด้วยชุดเดรสสีแดงเพลิงตัวนั้น มันเป็นชุดที่สวยงามจับตา แต่ก็เผยให้เห็นสัดส่วนของเธอได้อย่างชัดเจน

ป้าสมศรีช่วยเธอแต่งหน้าทำผมเล็กน้อย อันนาในชุดแดงดูสวยคมและเย้ายวนอย่างที่เธอไม่เคยเห็นตัวเองมาก่อน แต่ในแววตาของเธอยังคงมีความว่างเปล่าและเศร้าสร้อยซ่อนอยู่

"ป้าคะ หนูไม่ชินกับชุดนี้เลยค่ะ ใส่ยังไงก็ไม่ชิน" อันนาหันมาบอกป้าสมศรีด้วยท่าทีที่ไม่อยากจะไป

ป้าสมศรีส่งยิ้มให้อันนาเล็กน้อยแล้วพูดว่า"คุณหนูอันนาสวยมากค่ะ นายท่านถึงได้ชอบคุณหนูอันนาไงคะ"

ป้าสมศรีบอกว่ามาร์คัสชอบอันนายิ่งทำให้อันนาคิดว่าเป็นไปไม่ได้เพราะมาร์คัสหยาบกระด้างเกินกว่าที่จะรักใครได้

"ไม่จริงหรอกค่ะป้า นายท่านของป้าใจร้ายมาก.!"อันนาหันมาบอกกับป้าสมศรีกระแทกเสียงปนไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อพูดถึงมาร์คัสนายท่านที่รักของป้าสมศรี

"จริง ๆ นายท่านไม่ใช่คนใจร้ายหรอกค่ะคุณหนู แต่ในท่านเป็นคนที่ใจดีและอ่อนโยนเอาไว้วันหนึ่ง คุณหนูพังทลายกำแพงในใจของนายท่านได้ คุณหนูจะรู้อีกด้านหนึ่งที่นายท่านไม่เคยให้ใครได้เห็น"

ป้าสมศรีที่เห็นมาคัสมาตั้งแต่แรกเกิดจนโตเป็นหนุ่มแล้วในวัยสี่สิบกะรัต เธอเปรียบเสมือนมารดาคนที่สองของมาร์คัสที่มาคัสรักและเคารพ

มาร์คัสยืนรออันนาอยู่ที่โถงทางเดินชั้นล่าง เมื่อเห็นอันนาเดินลงมาจากบันได สายตาของเขาก็เบิกกว้างเล็กน้อย มีประกายบางอย่างวาบผ่านในดวงตาคู่คมนั้น เพียงชั่วครู่เดียว ก่อนที่ใบหน้าของเขาจะกลับมาเรียบเฉยดังเดิม

"สวย" มาร์คัสเอ่ยขึ้นสั้นๆ แต่เป็นคำชมที่ทำให้หัวใจอันนาเต้นแปลก ๆ เธอไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่เดินเข้าไปหาเขาอย่างเงียบ ๆ

เมื่อมาถึงงานเลี้ยง อันนาได้พบกับผู้คนมากมายที่ล้วนแล้วแต่เป็นนักธุรกิจและผู้มีอิทธิพล มาร์คัสจับมือของเธอไว้ตลอดเวลา ราวกับจะประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเธอเป็นของเขา

"ทำไมมือถึงเย็นขนาดนี้อันนา" มาร์คัสที่จับมือของอันนาเอาไว้ก็กระซิบถาม

"อันนาตื่นเต้นค่ะ" อันนาเธอก็พูดไปตามตรงเพราะเธอต้องพบกับผู้คนมากมายที่แต่งตัวหรูหราดูแพงไปหมดเธอรู้สึกว่าเธอเป็นอีกาในฝูงหงส์

สายตาของคนในงานที่มองมาที่เธอมีทั้งความสงสัยใคร่รู้ ความอิจฉาและความปรารถนาที่อยากจะทำความรู้จักผู้หญิงที่อยู่ข้างกายของมาเฟียหนุ่มที่ทรงอิทธิพลในเวลานี้

สวัสดีครับคุณมาร์คัสผู้ชายคนนี้ที่ดูคุ้นหน้าเขาคือเดวิดลีที่เพิ่งจะโดนแหกหน้าไปเมื่อวานแต่ก็ยังหน้าด้านหน้าทนเข้ามาทักทายมาร์คัสด้วยท่าทีหยิ่งผยอง

มาร์คัสเลือกที่จะเดินผ่านไปไม่แม้แต่จะชายตาหันกลับไปมองเขาทำราวกับว่าเดวิดเป็นขยะหรือสิ่งไร้ค่าที่ไม่ควรค่าในการต้องกลับไปเสวนาด้วยมาร์คัสจูงมือของอันนาแล้วเดินผ่านเดวิดไป

"อย่าหันกลับไปมองมันเป็นอันขาดไม่งั้นมีเรื่องแน่.!"มาร์คัสพูดกับอันนาเบาๆ

อันนาพยายามทำตัวให้สงบที่สุดเท่าที่จะทำได้ พยายามยิ้มตอบรับเมื่อมีใครยื่นมือมาทักทาย แม้ในใจจะรู้สึกเหมือนถูกจองจำก็ตาม

ในมุมหนึ่งของงาน อันนาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ เธอสวยจัด รูปร่างดี และมีรังสีบางอย่างที่บอกว่าเธอไม่ธรรมดา ผู้หญิงคนนั้นสบตาอันนาด้วยแววตาที่ไม่เป็นมิตร

อันนารู้ได้ทันทีว่านี่คือ คลอเดีย คู่ควงของมาร์คัส และเป็นนางแบบสาวสวยที่ถูกกล่าวถึงในวงสังคม

คลอเดียเดินตรงเข้ามาหามาร์คัสและอันนา เธอไม่ได้มองอันนาเลยแม้แต่น้อย แต่กลับโอบแขนมาร์คัสอย่างสนิทสนม

"มาร์คัสคะ ทำไมไม่บอกคลอเดียเลยว่าจะมางานนี้" คลอเดียพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ก่อนจะหันมามองอันนาด้วยสายตาเย็นชา

"แล้วนี่ใครคะ มาร์คัส?"คลอเดียหันมาถามมาร์คัส และเดินไปควงแขนมาคัดเพื่อแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของในที่สาธารณะ

แต่เธอกำลังทำผิดกฎกติกาที่เขาเคยวางเอาไว้คลอเดีย ตั้งใจประกาศและเรียกสื่อมวลชนนักข่าวมาทำข่าวเธอ

มาร์คัสไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ เขาหันมามองอันนาด้วยสายตาที่ทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่น ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่เต็มไปด้วยความนัย

"เธอคือ...ผู้หญิงคนใหม่ของฉัน"

คำพูดของมาร์คัสไม่เพียงแต่สร้างความตกใจให้กับคลอเดียเท่านั้น แต่ยังทำให้อันนารู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดกลางอก เธอไม่ได้เป็นแค่ "คนของเขา" แต่ถูกประกาศให้เป็น "ผู้หญิงคนใหม่ของเขา" อย่างโจ่งแจ้ง

มันเป็นการตอกย้ำสถานะของเธอให้ชัดเจนยิ่งขึ้น และทำให้เธอต้องเผชิญหน้ากับความริษยาและแรงกดดันจากคนรอบข้างอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้และเหมือนศัตรูเบอร์ 1 ของเธอได้ปรากฏตัวแล้วคลอเดีย