หวงเมีย

"ฉันอยู่ตรงนี้.!"

เสียงทุ้มต่ำของมาร์คัสดังขึ้นที่หน้าประตูห้องเรียน ทุกคนในห้องหันไปมองเป็นตาเดียว มาร์คัสยืนอยู่ที่นั่นด้วยใบหน้าเรียบเฉย แววตาคมกริบกวาดมองไปที่ไตรภพอย่างเย็นชา และหยุดลงที่อันนา

ไตรภพถึงกับยืนตัวแข็งทื่อ เมื่อเผชิญหน้ากับรัศมีอำนาจที่แผ่ออกมาจากตัวมาร์คัส แต่ด้วยความรักและเป็นห่วงที่มีต่ออันนา ทำให้เขาไม่ยอมถอย

"คุณเป็นใคร! ปล่อยอันนาไปเดี๋ยวนี้!" ไตรภพพูดออกไปอย่างกล้าหาญ

มาร์คัสยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน "ฉันบอกไปแล้วว่าฉันเป็นใคร และเธอกำลังเป็นของฉัน" เขาหันไปมองอันนา "ไปกันได้แล้ว"

มาร์คัสเดินตรงเข้ามาหาอันนา คว้าข้อมือของเธอไว้แล้วดึงให้เดินตามเขาไป อันนาพยายามขัดขืนเล็กน้อย แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้

"อันนา...อย่าไปนะ!" ไตรภพพยายามจะเข้ามาขวาง แต่สมหญิงรีบดึงแขนเขาไว้

"พี่ไตรภพ! หยุดก่อน! พี่ทำอะไรไม่ได้หรอก! ดูสายตาผู้ชายคนนั้นสิ" สมหญิงเตือนอย่างหวาดกลัว

มาร์คัสหันมามองไตรภพด้วยสายตาที่เย็นชาและอันตราย ราวกับจะเตือนว่าถ้ายังไม่หยุด เขาจะไม่จบแค่การข่มขู่ ไตรภพจึงได้แต่กำมือแน่นด้วยความคับแค้นใจ

มาร์คัสจูงอันนาเดินออกไปจากห้องเรียน ท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมายที่จับจ้องมาที่พวกเธอ

อันนารู้สึกเหมือนถูกประจานอยู่กลางลานประหาร เธออยากจะร้องไห้ออกมา แต่ก็ทำได้แค่เพียงเดินตามแรงดึงของมาร์คัสไปอย่างจำยอม

"คุณมาร์คัสปล่อยอันนาก่อนค่ะอันนาเดินเองได้ ไปก่อนสิคะ" อันนาพยายามดึงข้อมือเล็กๆของเธอออกจากมือหนาของมาร์คัส

"ฉันรู้ว่าเธอเดินเองได้ แต่ฉันไม่ให้เดินเอง"มาคัดหันมาตอบแล้วก็จูงอันนาไปจนถึงรถ

เมื่อมาถึงรถ มาร์คัสเปิดประตูรถแล้วผลักอันนาเข้าไปอย่างแรง ก่อนที่เขาจะเดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับและขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

ตลอดทางในรถ ไม่มีใครพูดอะไร มาร์คัสยังคงขับรถด้วยสีหน้าเรียบเฉย ส่วนอันนาก็นั่งเงียบๆ มองออกไปนอกหน้าต่าง น้ำตาที่อัดอั้นมานานเริ่มไหลอาบแก้ม

"ร้องไห้ทำไม" มาร์คัสถามเสียงเรียบ แต่ก็ไม่ได้หันมามองเธอ

"ฮึก...ฮึก...คุณทำแบบนี้ทำไม" อันนาร้องไห้สะอึกสะอื้น "ทำไมคุณต้องไปบอกทุกคนว่าคุณเป็นสามีของฉันด้วย ฮึก...อันนาอับอายนะ!"อันนาพูดสิ่งที่อยู่ภายในใจออกมา

มาร์คัสสั่งบอดี้การ์ดเลี้ยวรถเข้าสู่ถนนเส้นหลักแล้วหยุดรถข้างทาง เขาดึงอันนาเข้ามากอดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา

"ก็ฉันไม่อยากให้ใครมาเข้าใกล้เธอไงอันนา" มาร์คัสบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ "เธอเป็นของฉัน...ฉันไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย"

คำพูดของมาร์คัสทำให้อันนาหยุดร้องไห้ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความสับสน ความรู้สึกที่ปะปนกันไปทั้งความกลัว ความสงสัย และความอบอุ่นบางอย่าง

"แต่...ฮึก...คุณทำแบบนี้ชีวิตฉันก็แย่สิคะ"

"ไม่แย่หรอก" มาร์คัสตอบเสียงหนักแน่น

"ต่อจากนี้ไป เธอจะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของฉัน และฉันจะดูแลเธอเอง"

คำพูดของมาร์คัสทำให้หัวใจของอันนาเต้นระรัว เธอไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี ชีวิตของเธอได้ถูกมาร์คัสกำหนดเส้นทางไว้แล้ว และเธอไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากจะเดินตามทางที่เขาเลือกให้

อันนาสะอื้นไห้ตัวโยนในอ้อมกอดของมาร์คัส เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะแสดงท่าทีอ่อนโยนแบบนี้ให้เธอเห็น

เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม แต่กลับค่อยๆ อุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตักอย่างแผ่วเบา แล้วกอดปลอบด้วยความอ่อนโยนที่ไม่เคยมีให้ใครมาก่อน

"ฮึก...ฮือ..." อันนาซบหน้ากับอกกว้างของมาร์คัส ปล่อยให้ความอัดอั้นทั้งหมดไหลออกมาเป็นน้ำตา มาร์คัสลูบผมของเธอเบาๆ แล้วเช็ดน้ำตาบนแก้มเนียนอย่างระมัดระวัง

"หยุดร้องไห้ได้แล้วอันนา" เขากระซิบเสียงนุ่มทุ้มข้างหูของเธอ "ต่อจากนี้ไปเธอจะไม่ต้องเจอเรื่องแบบนี้อีก"

อันนาเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาที่แดงก่ำและบวมช้ำจากพิษไข้ผสมกับน้ำตา

"ฮึก...ทำไมคะ ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วยคุณจะให้อันนาตายให้ได้เลยใช่ไหม หนี้ของพ่ออันนาก็ชดใช้ให้คุณหมด"

"คุณอยากให้อันนาทำอะไรอันนาก็ทำให้หมด แต่คุณไม่ควรทำแบบนี้"

อันนาร้องไห้พรั่งพรูสิ่งที่อยู่ในใจเธอรู้ว่าพ่อของเธอผิดที่เป็นหนี้ก้อนโต ส่วนเธอก็ใช้ร่างกายเพื่อชดใช้หนี้

แถมยังต้องโดนบังคับจดทะเบียนทำตามทุกอย่างที่มาร์คัสสั่ง ในสัญญาเป็นระยะเวลา 1 ปีที่เธอจะต้องเป็นเมียเขาภายใต้กฎหมาย

มาร์คัสไม่ได้ตอบคำถาม แต่เขากลับจูบลงบนหน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา "ฉันจะดูแลเธอเอง"

คำพูดของเขาเป็นเหมือนคำสาบานที่หนักแน่น หัวใจของอันนาเต้นระรัว เธอสับสนในความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ

ความโหดร้ายที่เขาเคยแสดงออกกับความอ่อนโยนที่เขามอบให้ในตอนนี้มันช่างแตกต่างกันราวกับคนละคน อันนารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังติดอยู่ในเขาวงกตที่ไร้ทางออก

หลังจากนั้นมาร์คัสก็พาอันนากลับมาที่คฤหาสน์ เขาไม่ได้ปล่อยให้เธอเดินคนเดียว แต่กลับอุ้มเธอลงจากรถแล้วพาเข้าไปในบ้านด้วยตัวเองเพราะอันนาร้องไห้จนหลับไป

ราเชนทร์และบอดี้การ์ดทุกคนที่เห็นก็ถึงกับตกใจกับภาพตรงหน้า เพราะไม่เคยมีใครเคยเห็นมาร์คัสแสดงความอ่อนโยนให้ใครเห็นมาก่อนเลย

"นาย..!" ราเชนถึงกับตะโกนออกมาเขาเองก็แปลกใจที่เห็นเจ้านายอุ้มอันนาออกมาจากรถด้วยตัวเองไม่มีผู้หญิงคนไหนที่เคยได้อยู่ในคฤหาสน์หลังนี้และได้นอนห้องของมาร์คัส

มาร์คัสพาอันนาขึ้นไปบนห้องนอนของเขา วางเธอลงบนเตียงอย่างเบามือ แล้วสั่งให้ป้าสมศรีเตรียมอาหารและยามาให้ อันนาได้แต่มองมาร์คัสที่ตอนนี้กลายเป็นคนละคนกับมาร์คัสที่เธอรู้จักในวันแรก

"พักผ่อนซะ ฉันจะอยู่ตรงนี้" มาร์คัสบอกเสียงเรียบ แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความห่วงใย เขาไม่ได้ทำงาน ไม่ได้สนใจเรื่องธุรกิจใดๆ ในเวลานี้ มีเพียงแค่ความห่วงใยที่มีต่ออันนาเท่านั้น

อันนาที่ตื่นจากภวังค์รู้สึกตัวตอนที่มาถึงเตียงกว้างทำไมวันนี้มาทัชถึงได้ดูใจดีกับอันนาเป็นพิเศษเธอเองก็ไม่รู้ว่าความใจดีนี้เป็นความหลอกลวงหรือความฝัน

มาร์คัสกลายเป็นคนอ่อนโยนสถานการณ์ที่อยู่บนรถหรูเมื่อสักครู่มาคัสกอดเธอแล้วรูปหัวเธอเบาๆเขาอบอุ่นและอ่อนโยนกว่าที่เธอคิด......