ตอนที่96ไม่อยากเจอนางใช่ไหม

“แอ๊ด...”

บานประตูไม้ถูกเปิดออกอย่างไม่เกรงใจนัก หยางลี่นั่งหลังตรงอยู่หน้ากระดาษร่างจดหมาย ด้านข้างมีตงเจี้ยนยืนสงบเงียบอย่างองอาจ ส่วนขันทีกวงซุนกำลังรินชาลงจอกให้กับหยางลี่

เสียงรองเท้ากระทบพื้นอย่างมั่นใจดังเข้ามาพร้อมน้ำเสียงกึ่งหยอกเย้ากึ่งจริงจัง

“พี่ชาย พี่ชายคนดีของข้า….” อวี่หรงเอ่ยทักเสียงใส ยิ้มกว้างราวกับไม่เคยมีคำว่าเคาะประตูอยู่ในพจนานุกรม

หยางลี่ชะงักปลายพู่กันก่อนจะเก็บม้วนจดหมายนั้นไว้อย่างแนบเนียน ไม่ทันไรอวี่หรงก็เดินมาประชิดแล้วยืนเท้าเอวส่งสายตาพิฆาต...กึ่งออดอ้อนเท้าแขนกับขอบโต๊ะ มองพี่ชายอย่างจับผิด

“โอะโห ที่นี่กลิ่นน้ำหมึกหอมเชียว ใช้หมึกหอมเลยหรือ พี่ข้าเขียนจดหมายถึงหญิงงามคนไหนอยู่น่ะ”

หยางลี่ชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะวางพู่กันลงอย่างสงบแล้วใช้แขนเสื้อปิดกระดาษบนโต๊ะอย่างแนบเนียน ริมฝีปากเรียบเฉย

“ไม่มีใครทั้งนั้น”

“งั้นท่านกำลังเขียนอะไรน่ะครั้งก่อนร่างจดหมายถึงโจวชัวครั้งนี้ร่างถึงใครอีกหนอ”

“เรื่องราชการ” หยางลี่ตอบเสียงเรียบ ใบหน้าเรียบเฉย

“อ้อ งั้นก็พักได้แล้วสิ เพราะว่าเที่ยงนี้ข้าจะเลี้ยงมื้อพิเศษ โจวชัวเพิ่งมาถึง ก็เลยอยากให้เขารู้สึกอบอุ่นแบบบ้านๆ ข้