LOGINShare
บทที่ 869
Latest chapter
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 871
เมื่อครู่เขาเดินไปไกลมาก แต่ยังไม่พบหนทางที่จะไปจากที่นี่ได้สุดท้ายจึงย้อนกลับมาอีก พลันเห็นเจี่ยนอันอันนั่งกินลูกผิงกั่วด้วยท่าทีสบายอกสบายใจหญิงผู้นี้มีอะไรดีนัก จึงให้ฉู่จวินสิงยอมเสี่ยงกระทั่งโทษประหารชีวิต ก็จะพานางเข้าไปคุกหลวงด้วยกันเจี่ยนอันอันกัดกินผิงกั่วเสร็จสรรพ จัดแจงเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมือและมุมปากอย่างเชื่องช้า“ข้าย่อมมีวิธีไปจากที่นี่ เพียงแต่ท่านไม่ยอมฟังข้าพูดให้จบก่อน ก็รีบตรงดิ่งไป ข้าจึงต้องรออยู่นี่ให้ท่านกลับมาอีกครั้ง”คำพูดของเจี่ยนอันอัน ทำให้ฉู่เทียนหัวเลิกคิ้วขึ้นสูง“เจ้ามีวิธีไปจากที่นี่จริงหรือ?”“แน่นอนอยู่แล้ว”เจี่ยนอันอันเก็บผ้าเช็ดหน้าเข้าไปในห้วงมิติ แล้วค่อยลุกขึ้นยืน ก้าวเดินไปถึงใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง หันหน้าเข้าหาต้นไม้นั้นฉู่เทียนหัวไม่รู้ว่านางจะทำสิ่งใด จึงมองหน้าเจี่ยนอันอันด้วยความสงสัย แต่ไม่ได้ลุกขึ้นตามเจี่ยนอันอันหันไปมองฉู่เทียนหัว “ท่านยังนั่งหาวิมานอันใดอีก ไม่กลัวพื้นเย็นจะทำให้เป็นริดสีดวงหรืออย่างไร?”ฉู่เทียนหัวขมวดคิ้วมุ่น แอบคิดในใจว่าเหตุใดเจี่ยนอันอันจึงไม่เหมือนภาพที่เขานึกไว้แต่แรก?นางช่างปากคอเราะรายกว่าคุ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 870
แต่อาคมนั้นไม่ได้เคลื่อนไหวภายในร่างกายของนาง ทำให้นางไม่สังเกตว่ามีพิรุธอันใดขณะที่เจี่ยนอันอันหยิบคัมภีร์ผลาญวิญญาณขึ้นมา ฉู่เทียนหัวก็มองเห็นคัมภีร์เล่มนั้นเช่นกัน“นี่คืออันใด เหตุใดจึงตกลงมาจากบนตัวเจ้า?”เนื่องจากฟ้ามืดเกินไป ฉู่เทียนหัวจึงไม่เห็นตัวอักษรบนคัมภีร์เจี่ยนอันอันปัดฝุ่นบนคัมภีร์ออกแล้วเก็บไว้ในอกเสื้ออย่างง่ายๆความจริงนางใช้อาภรณ์ปิดบัง แต่เก็บคัมภีร์ผลาญวิญญาณไว้ในมิตินางยิ้มน้อยๆ “อันนี้หรือ คือหนังสือนิยายที่หม่อมฉันอ่านตอนว่างๆ เพคะ”เจี่ยนอันอันไม่ได้บอกเรื่องคัมภีร์ผลาญวิญญาณ นางไม่ต้องการให้ฉู่เทียนหัวรู้ว่านางมีคัมภีร์แสนล้ำค่าเช่นนี้ในอนาคตนางยังต้องได้ใช้อาคมในคัมภีร์ผลาญวิญญาณไปทำลายอาคมของฉู่ชางเหยียนหากมีคนรู้เรื่องคัมภีร์ผลาญวิญญาณมากเกินไปย่อมไม่ใช่เรื่องดีฉู่เทียนหัวไม่ได้คิดมาก อย่างไรเสียผู้หญิงอ่านนิยายก็เป็นเรื่องปกติมากสมัยก่อนกวนซินก็มักอ่านนิยายในจวนรัชทายาท ทั้งยังเล่าเนื้อหาในนิยายให้เขาฟังเห็นฉู่เทียนหัวไม่ได้ถามอีก เจี่ยนอันอันก็นึกโล่งอกด้วยความยินดีนางนั่งลงบนพื้นด้วยท่าทางเหมือนไม่คิดจะจากไปไหนฉู่เทียนหัวเหลือบมอ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 869
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่นี่คือที่ไหน?” ฉู่เทียนหัวมองไปรอบด้าน เขาไม่เคยมาสถานที่แห่งนี้มาก่อนทั้งยังไม่ใช่สถานที่ที่เดินผ่านมาระหว่างที่เขาถูกเนรเทศอีกด้วยเจี่ยนอันอันเหลือบมองกำแพงสูงตระหง่านที่อยู่ห่างไกลออกไปก็ทราบว่านางยังอยู่ในเมืองอินเป่ยนางไม่รู้ว่าฉู่เทียนหัวเข้ามาในเมืองอินเป่ยตั้งแต่เมื่อใดคำนวณเวลาดู จากข้อมูลที่กู้มั่วหลีให้นางมาจนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาเพียงหนึ่งสัปดาห์เท่านั้นภายในเวลาสั้นๆ แค่นี้ ฉู่เทียนหัวไม่มีทางเดินทางจากเมืองจิงโจวมาถึงเมืองอินเป่ยได้เลยขณะนี้เขาควรอยู่ระหว่างทางเนรเทศ ถูกเจ้าหน้าที่หรือทหารรักษาพระองค์ควบคุมตัวอยู่แต่เขาบอกว่าแค่หลับไปก็มาโผล่ที่นี่แล้วเรื่องนี้เปลี่ยนมาเป็นพิลึกเพียงนี้ได้อย่างไรกันนะ?เจี่ยนอันอันแสร้งกล่าวด้วยท่าทางเหมือนไม่รู้เรื่อง “ที่นี่อยู่ในเขตเมืองอินเป่ย รัชทายาทควรอยู่ที่คุกหลวงไม่ใช่หรือ ไฉนจึงมาปรากฏตัวขึ้นในที่แห่งนี้?”ฉู่เทียนหัวแค่นหัวเราะ “ข้าถูกฉู่ชางเหยียนเนรเทศแล้ว จุดหมายปลายทางก็คือเมืองอินเป่ย”เจี่ยนอันอันมองฉู่เทียนหัวด้วยความประหลาดใจสุดแสน “รัชทายาทก็ถูกเนรเทศมาที่นี่เหมือนกัน?”ฉู่เทียนหั
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 868
หลังจากที่ทุกคนพูดคุยกันในลานเรือนสักพัก เจี่ยนอันอันก็หาววอดกลับเข้าห้องไปพักผ่อนวันนี้นางเหนื่อยมากจริงๆ ประชันปัญญาและความกล้าหาญกับกู้มั่วหลี แล้วยังต้องทำลายอาคมของเหวยป๋อจื่ออีกประกอบกับหลายวันมานี้เดิมทีนางก็รู้สึกว่าค่อนข้างอิดโรย หลังนอนลงบนเตียง นางก็ผล็อยหลับไปในทันทีฉู่จวินสิงมาถึงขอบเตียงก็เห็นว่าเจี่ยนอันอันหลับสนิทยิ่ง เขาจึงไม่ได้รบกวนเขานอนลงข้างกายเจี่ยนอันอัน หลังห่มผ้าให้นางเรียบร้อยก็กอดนางนอนหลับไปด้วยกันเจี่ยนอันอันไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไร ทันใดนั้นสัมผัสได้ถึงความหนาวสะท้านระลอกหนึ่งนางพลันลืมตาขึ้นมา แต่กลับพบว่าตนเองไม่ได้นอนอยู่บนเตียงในห้อง แต่นอนอยู่ในบริเวณเวิ้งว่างว่างเปล่าที่รอบด้านปราศจากผู้คนแห่งหนึ่ง“เกิดอะไรขึ้น ทำไมข้าถึงมานอนที่นี่ได้?”เจี่ยนอันอันลุกขึ้นอย่างสงสัยแล้วกวาดสายตาไปรอบทิศที่นี่มืดสนิท โชคดีที่มีแสงจันทร์สาดส่องแสงสว่างลงมาบ้างนางไม่เคยมาสถานที่แห่งนี้มาก่อน แต่กลับรู้สึกค่อนข้างคุ้นเคยเจี่ยนอันอันเดินหน้าไปหลายก้าวแล้วจึงหยุดลงหูของนางสดับเสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นด้านหลังตนเองนางหันขวับกลับไปก็เห็นว่ารัชทายาท
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 867
ในไม่ช้าพวกสาวใช้ก็ทำอาหารเสร็จ เจี่ยนอันอันกลับเข้าไปในห้องเพื่อประคองฉู่จวินสิงออกมาหลังจากที่ทุกคนกินมื้อเย็นเสร็จก็นั่งสนทนาเรื่องราวในวันนี้ด้วยกันในลานฉู่จวินหลุนกล่าว “วันนี้พวกเราได้ประมือกับเหวยป๋อจื่อ แม้เขาจะไม่เป็นวรยุทธ์ แต่วิชาคุณไสยกลับกล้าแกร่งยิ่งนัก”“หากไม่ใช่เพราะอันอันลงมือได้ทันเวลา เกรงว่าพวกเราสามคนคงยากจะรับมือไว้ได้”ฮูหยินใหญ่เอ่ยเสียงนุ่มนวล “พวกเจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ไม่อย่างนั้นแม่อย่างข้าคงไม่รู้จริงๆ ว่าต้องทำอย่างไรดี”เจี่ยนอันอันตบมือฮูหยินใหญ่เบาๆ พลางมองอีกฝ่ายด้วยสายตาปลอบโยนฉู่จวินสิงหารู้ไม่ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น เขามองไปทางเจี่ยนอันอันด้วยความสงสัย“ก่อนนี้เจ้าบอกว่าสังหารเหวยป๋อจื่อไปแล้ว ในเมื่อเขารู้วิชาคุณไสย เจ้าใช้วิธีไหนสังหารเขางั้นรึ?”เจี่ยนอันอันยังไม่ได้พูดอันใดก็ได้ยินฉู่อันเจ๋อชิงเอ่ยขึ้นก่อนว่า “พี่สะใภ้รองร้ายกาจยิ่งนัก ตอนนั้นข้ากับพี่ใหญ่รวมถึงคุณชายเสิ่นล้วนถูกวิชาคุณไสยของเหวยป๋อจื่อโจมตีจนถอยร่น”“พี่สะใภ้รองก้าวออกมารับมือ แค่ไม่กี่กระบวนท่าก็ทำให้เหวยป๋อจื่อระเบิดเป็นชิ้นเนื้อได้แล้ว”ฉู่อันเจ๋อเลื่อมใสในคว
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 866
ฉู่อันเจ๋อกำลังจะเทน้ำชาในกาทิ้ง แต่กลับถูกเจี่ยนอันอันห้ามไว้เสียก่อน“อย่าเพิ่งเทน้ำชาทิ้ง ข้ายังจะได้ใช้อยู่”เจี่ยนอันอันกล่าวพลางเทน้ำชาในกาลงในหม้อหลอมยาฉู่อันเจ๋อออกจะงุนงง ชานี้มีพิษแท้ๆ เหตุใดยังต้องเทใส่หม้อหลอมยาอีก?เขาถามอย่างสงสัย “พี่สะใภ้รอง ท่านหมายความว่าอย่างไรหรือ?”เจี่ยนอันอันตอบโดยไม่เงยหน้า “ถึงพิษนี้จะแก้ได้ไม่ยาก แต่ตอนปรุงยาถอนพิษจำเป็นต้องใช้น้ำพิษนี้”นี่ก็คือความชั่วร้ายของเหวยป๋อจื่อตัวเขากินยาถอนพิษไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงดื่มน้ำชาพวกนี้ได้โดยไม่มีปัญหาแต่คนอื่นๆ ที่เคยดื่มชานี้กลับไม่อาจใช้วิธีการอื่นมาถอนพิษหากไม่รู้วิชาแพทย์และวิธีแก้พิษ ใช้ยาถอนพิษทั่วไปมาแก้พิษก็จะทำให้พิษแพร่กระจายรุนแรงกว่าเดิมคำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้หัวใจของฉู่อันเจ๋อพลันกระดอนขึ้นมาอุดที่คอหอยเขานึกว่าคราวนี้ตนเองได้ใบชาชั้นดีมาเสียอีก คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีใบชาที่เป็นพิษแฝงมาด้วยขณะที่สาเหตุที่เขานำชาพวกนี้มาก็เป็นเพราะนึกแค้นหลังจากได้เจอเหวยป๋อจื่อเจ้าคนชั่วผู้นี้แต่ก็คิดว่าจะแอบขโมยสิ่งของบางอย่างของเขาไปในช่วงที่เขาไม่อยู่ในสายตาของตนเองเป็นการแก้แค้นขณะที่
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 865
ต่อให้กู้มั่วหลีชอบเจี่ยนอันอันจริง ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะไว้วางใจได้เจี่ยนอันอันยิ้มพลางนั่งลงด้านข้างฉู่จวินสิง“ข้าย่อมไม่เชื่อเขาอยู่แล้ว ยาถอนพิษที่ให้เขากินนั้น ยังมีส่วนผสมของยาพิษร้ายแรงด้วย”“ซึ่งเทียบกับพิษที่ฉู่ชางเหยียนเคยใช้กับเขา ยังมีฤทธิ์ร้ายแรงกว่าเป็นร้อยเท่า”“แม้ว่าพิษนี้ยังไม่กำเริบขึ้น แต่ถ้าเขาคิดทรยศพวกเราเมื่อใด พิษที่อยู่ในตัวจะค่อยๆ แพร่กระจายไปทั่วร่าง”“ถึงตอนนั้น เขาก็จะกลายเป็นหมูในอวย ปล่อยให้เราชำแหละตามอำเภอใจ”เจี่ยนอันอันกล่าวด้วยท่าทีสบายๆ สีหน้ากลับมีรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏขึ้นหลังจากได้ฟังคำพูดนางแล้ว ความหึงหวงที่ฉู่จวินสิงมีมาแต่แรก ก็พลันจางหายในทันทีเจี่ยนอันอันเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน ยามนี้ค่อยได้ผ่อนคลายลงบ้างนางเหลือบมองท้องฟ้าด้านนอก เห็นว่าใกล้ถึงเวลากินอาหารค่ำแล้วเหล่าสาวใช้กำลังสาละวนอยู่ในครัว อีกประเดี๋ยวคงจะได้กินข้าวกันเจี่ยนอันอันนึกถึงนกแร้งสองตัวนั้น การที่เสิ่นจือเจิ้งกับพวกสามารถเข้าถึงจวนเสวียนเยว่ได้รวดเร็วก็ด้วยผลงานของนกแร้งสองตัวนี้นางจึงคิดจะเพิ่มอาหารให้พวกมันเสียหน่อย เพื่อให้ฉู่จวินสิงได้พักผ่อนต่อ นา
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 864
ได้กำจัดมหันตภัยเช่นเหวยป๋อจื่อ ฉู่จวินสิงย่อมรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากเขาคิดจะลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ต้องล้มตัวลงไปนอนใหม่แม้วิชาไสยศาสตร์ในตัวจะถูกถอนไปหมดสิ้น แต่เขายังมีอาการเวียนศีรษะอยู่เป็นระยะฮูหยินใหญ่มองดูฉู่จวินสิงด้วยความห่วงใย “จวินสิง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกไม่สบายตรงไหนอีก?”ฉู่จวินสิงส่ายหน้าเบาๆ “ข้าไม่เป็นไร เพียงรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย”ฮูหยินใหญ่มองหน้าเจี่ยนอันอันด้วยความกังวล “อันอัน จวินสิงจะเป็นไรมากหรือเปล่า”เจี่ยนอันอันยิ้มพลางตบมือฮูหยินใหญ่ “ท่านแม่ ขอเพียงพักฟื้นอีกสักระยะ เขาก็จะดีขึ้นเจ้าค่ะ”กล่าวจบนางมองไปยังทุกคนในห้อง“ทุกคนก็เชิญกลับไปพักผ่อนเสีย ผ่านคืนนี้ไปแล้วจวินสิงจะค่อยๆ ดีขึ้น”คนตระกูลฉู่เมื่อได้ยินดังนี้ ต่างก็วางใจลงพร้อมแยกย้ายไปพักผ่อนที่ห้องของตนเสิ่นจือเจิ้งยังไม่ได้จากไป เขากล่าวต่อเจี่ยนอันอัน “อันอัน เจ้าตามข้าไปข้างนอกหน่อย มีเรื่องจะคุยด้วย”ขณะที่เจี่ยนอันอันติดตามเสิ่นจือเจิ้งออกไปนั้น ฉู่จวินสิงก็คิดตามไปด้วย แต่ติดที่ยังเวียนศีรษะไม่หายจึงได้แต่นอนพักอยู่บนเตียง ทำสิ่งใดก็ไม่ได้ทั้งคู่ออกมานอกห้อง เจี่ยนอันอันจึงได
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 863
“เจ้านึกว่าข้ากับเหวยป๋อจื่อชอบเจ้าจริงๆ จึงรั้งตัวให้อยู่ข้างกายน่ะหรือ?”“หญิงแพศยาเช่นเจ้า เห็นชายใดก็คิดจะทอดร่างให้เขาเชยชม มีแต่กลายเป็นของเล่นสำหรับพวกเรามากกว่า”“และบัดนี้เหวยป๋อจื่อได้ตายไปแล้ว ไม่มีใครช่วยเจ้าได้อีก”“จงรอความตายอยู่นี่เถอะ”กู้มั่วหลีกล่าวจบ มุมปากเหยียดรอยยิ้มหยันออกมาเขาหันหลังไป พร้อมก้าวเท้าออกจากห้องนอนเจี่ยนหลิงเยว่พยายามจะลุกขึ้น เพื่อไปจากที่นี่เสียและทันทีที่นางขยับกาย ทั่วทั้งร่างกายพลันเกิดเสียงกระดูกหักดังขึ้น ‘กึกกัก’ ความเจ็บปวดแสนสาหัสสากรรจ์ ยิ่งกว่านางกินยาพิษเข้าไปหลายเท่านัก ไม่นานในห้องนอนได้มีเสียงเจี่ยนหลิงเยว่กรีดร้องดังขึ้น ตามด้วยเสียง ‘ปัง’ ที่ดังตามมา เจี่ยนหลิงเยว่ถูกระเบิดฉีกร่างจนแหลกเหลวไม่เป็นชิ้นดีขณะกู้มั่วหลีได้ยินเสียงระเบิดนั้น ฝีเท้าจะหยุดชะงักสักนิดก็หาไม่บัดนี้เขาไม่เพียงได้ขจัดวิชาไสยศาสตร์ในตัว แม้แต่พิษร้ายก็ถูกถอนไปสิ้นเขาไม่ต้องอยู่ใต้อำนาจผู้ใดอีกแล้ว สามารถมีอิสระได้อย่างเต็มที่แม้จะไปหาเจี่ยนอันอันอีกครั้ง ก็ไม่มีใครขัดขวางเขาได้อีกเพียงแต่ตอนนี้เขายังไม่คิดทำเช่นนั้นเพราะเขาได้ทำข้อต
You may also like
ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง
ลิ่วเยว่45.2K viewsย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา
กระต่ายน้อยใต้ดวงจันทร์62.1K viewsเกิดใหม่ทั้งทีได้ลูกมาสองแถมสามีอีกหนึ่งคน
พิมพ์สีทอง31.4K viewsสตรีขี่ม้าออกศึก
ปาเย่วเซิ่งเซี่ย1.3M viewsเกิดใหม่ใต้อาณัติแม่ทัพวิปลาส
บ้านเขมปัณณ์3.1K viewsคุณสามีขา ภรรยาสำนึกผิดแล้ว
ฉู่เฉียว914 viewsทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง
น้องเหม่ยเหมย2.4K viewsป่าป๊าคือผู้บัญชาการรักอันดับหนึ่ง
บ้านเขมปัณณ์359 views
