บทที่ 20 ไม่เหมือนเดิม

ห้องนอนเดิมสำหรับฉันมันก็คือห้องนอนที่ฉันเริ่มจะคุ้นเคยกับมันแล้ว แต่จู่ๆ วันนี้ฉันกลับไม่กล้าแม้แต่จะออกไปจากห้องน้ำ ได้แต่ปล่อยให้กระแสน้ำอุ่นไหลผ่านตัวลงไปเรื่อยๆ โดยไม่มีทีท่าว่าอยากจะออกไปเจอหน้าคนที่อยู่ร่วมห้องกัน

ทั้งหมดมันเป็นเพราะเขานั่นแหละ เพราะเขาทำเรื่องบ้าๆ นั่นในรถ แล้วยังขับรถกลับมาคอนโดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉันเองก็ควรทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนกัน ถ้าหากใบหน้ามันไม่ร้อนผ่าวทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนั้น แล้วก็ดันคิดถึงทุกวินาที

อ้ากกกก ฉันกำลังจะบ้าตาย

แต่ฉันจะอยู่ในห้องน้ำตลอดไปก็ไม่ได้ ท้ายที่สุดอาบน้ำเสร็จฉันก็ได้เปลี่ยนเป็นชุดนอนที่เอาเข้ามาด้วยตั้งแต่ตอนแรก แล้วใช้ผ้าขนหนูผืนหนาคลุมไหล่ก่อนจะเดินออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ

อีกคนยังอยู่ในชุดเดิม เพราะที่นี่มีห้องอาบน้ำเพียงห้องเดียว เขานั่งไขว่ห้างเล่นมือถืออยู่ที่โซฟา ทำให้ฉันต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะย่องผ่านห้องนั่งเล่นไปห้องนอนให้เงียบที่สุด

แต่ก็ยังเงียบไม่พอ

“อาบเสร็จแล้วเหรอ” เสียงของเขาทำให้ฉันถึงกับสะดุ้งเฮือก เท้าที่ลื่นอยู่เป็นทุนเดิมเจอพื้นขัดมันในห้องเขาเข้าบวกกับอาการสะดุ้งเกือบทำให้ฉันหงายหลัง ดี