พยศรัก บอดี้การ์ดที่ร้าย

บ้านเอ‍ก‍เด‍ชา‍พิ‍พั‍ฒ‍น์สิ่งแรกที่ฉันเห็นคือโถงห้องรับแขกที่เดิมเคยมีเฟอร์นิเจอร์หรูมูลค่าหลายสิบล้านที่คุณตาหวงแหนตั้งอยู่ ตอนนี้ทุกอย่างถูกเคลียร์โล่งเพื่อเป็นพื้นที่สำหรับงานปาร์ตี้ ทั้งลูกโป่ง ริบบิ้น กระดาษสีมากมายเกลื่อนพื้นไปหมด แล้วยังมีพลุกระดาษถูกยิงขึ้นไปติดอยู่บนรูปที่แปะไว้ใจกลางของห้องรับแขกนั่นอีกรูปคุณตา คุณยาย แล้วก็แม่ของฉัน สามคนที่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้กำลังถูกหยามเกียรติโดยใครก็ไม่รู้ที่มันไม่ได้มีสายเลือดของตระกูลฉันด้วยซ้ำ แล้วไหนจะแขกในงานวันเกิดที่ร้องเจี๊ยวจ๊าวเหมือนลิงหลุดมาจากสวนสัตว์ ผู้ปกครองที่มางานก็ยังไม่สนใจดูแลลูก ปล่อยให้ไอ้เด็กเวรพวกนี้มันขึ้นไปกระโดดอยู่บนโซฟาของคุณตาอีก“เท็กซัสลูก อย่ากระโดดสิครับ” ฉันคิดว่าคนเป็นแม่คงมีจิตสำนึกอยู่บ้าง หากว่าไม่ได้ยินคำพูดต่อมา “เดี๋ยวตกลงมาแข้งขาหักจะทำยังไง ลงมาลูก”“พอกันที!”ฉันเดินตรงเข้าไปภายในงานแม้ว่าจะมีการรั้งต้นแขนเล็กๆ จากคนที่เดินมาด้วยกัน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันหยุดความตั้งใจที่จะทำลายงานวันเกิดแสนอัปรีย์ในครั้งนี้“เรนิส...” คนที่เรียกชื่อฉันไม่ใช่ใครที่ไหน แม่ของร‍า‍อุ‍ลอย่างยัยไข่มุกนั่นเอง

แผลที่หูก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมากมาย ทำไมฉันต้องไปใส่ใจด้วยว่าเขาจะเจ็บหรือเปล่า คนเราจะมาเป็นบอดี้การ์ดได้มันต้องผ่านการฝึกหนักมาก่อนไม่ใช่เหรอ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลยด้วยซ้ำแต่เรื่องที่น่าสนใจกว่าเรื่องหูแตกของคนคนเดียว คือคอนโดที่เขาพาฉันมานี่ต่างหาก ในทีแรกคิดว่ามานอนสักคืนคงไม่เป็นไร เพราะฉันไม่ได้กลับบ้านนานห้องนอนเดิมคงยังไม่ได้รับการทำความสะอาด แต่ไม่คิดว่าที่ที่เขาพามามันจะทุเรศได้ขนาดนี้“เอาลูกสาวแท้ๆ มาขังไว้กับผู้ชายสองต่อสองไม่กลัวลูกจะถูกข่มขืน เขานี่เกิดมามีแค่ไอ้นั่นไว้สืบพันธุ์จริงๆ ไม่ได้มีความเป็นพ่อคนเลยสักนิด”ฉันบ่นอุบทันทีที่มาถึง ไหนจะเหนื่อยจากการเดินทาง ไหนจะรองเท้าส้นเข็มสูงกว่า 4 นิ้วที่ใส่มาทั้งวัน มาถึงห้องนี้อีกอย่างที่ฉันทำนอกจากบ่นคือถอดรองเท้าออกเพราะมันเจ็บมาก เจ็บจนฉันแทบจะเดินเท้าเปล่าไม่ไหว ทั่วทั้งฝ่าเท้ามีอาการบวมแดงจนต้องอาศัยการนวดเบาๆ เพื่อให้คลายความเจ็บปวดลงอ้อ ส่วนเรื่องห้อง เขาให้ฉันอยู่ในคอนโดราคาถูกๆ ที่ไม่ได้เก็บเสียงอะไรเลยสักนิด ตั้งแต่เข้ามาก็ได้ยินเสียงข้างห้องทะเลาะกันอยู่เป็นระยะ แล้วยังต้องอยู่ร่วมชายคากับไอ้บ้านี่อีก

“ปล่อยฉันนะไนธ์ ฉันบอกให้ปล่อย ปล่อย!!!”ฉันไม่รู้ว่าตัวเองกรีดร้องอยู่แบบนั้นนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีก็ถูกจับยัดเข้ามาในห้องนอนที่เป็นห้องเดิมของตัวเอง ห้องที่ฉันไม่ได้เข้ามาเลยตลอดหลายปีที่แม่จากไป ตอนนี้พื้นมีฝุ่นเขรอะจากการไม่ได้ผ่านการทำความสะอาดเลย จนทำให้ร่างฉันเสียหลักล้มลงไปถูกกับพื้นฝุ่นเป็นรอยกว้างแต่ฉันไม่ได้มีเวลามามัวสนใจฝุ่นเหล่านี้ เพราะแค่เสี้ยววินาทีประตูห้องก็ได้ปิดลง ก่อนที่คนที่พาฉันเข้ามาอย่างไนธ์จะเดินกลับเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉย“หยุดโวยวายสักที” น้ำเสียงของเขาเหมือนกำลังเหนื่อยใจกับฉัน มันยิ่งทำให้ฉันควบคุมความโกรธเอาไว้ไม่อยู่“ไม่เห็นเหรอว่าพวกมันทำอะไร ฉันถูกจับแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ ทั้งที่เหยียบประเทศไทยได้ไม่ถึงวันด้วยซ้ำ ไม่ให้ฉันโวยวาย นายบ้าหรือเปล่า!”“ผมทำตามหน้าที่”“อย่ามาทำเป็นพูดให้ตัวเองดูดี ถ้าเกิดว่านายทำหน้าที่บอดี้การ์ดจริงๆ ฉันจะไม่มีวันเข้ามาอยู่ในห้องนี้ห‍ร‍อ‍ก ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันไม่เอานายไว้แน่!”“เฮ้อ...”ฉันเห็นเขาถอนหายใจออกมาราวกับกำลังเบื่อหน่ายเต็มทน ในเมื่อเขาเบื่อขนาดนั้นทำไมไม่ปล่อยฉันไป มาทนอยู่กับคนอย่างฉันทำไ

“ไปๆๆ อย่ามาพูดไม่รู้เรื่อง ห้างนี้ไม่ให้คนบ้าเข้า ออกไป!”“พูดบ้าอะไรเนี่ย ฉันคือท็อปสเปนเดอร์ของสาขาฮ่องกงสามปีซ้อนเลยนะยะ จะมาหาว่าฉันเป็นคนบ้าได้ยังไง ผู้จัดการของห้างอยู่ไหน เรียกมาเดี๋ยวนี้”“มาเพ้อเจ้ออะไรอีบ้านี่ ไป!!”ไอ้พวกมีตาไม่มีแววเอ๊ย แค่ฉันเสื้อขาดกับไม่มีรองเท้าใส่ ผมก็ยุ่งนิดหน่อยเพราะต้องใช้มือสางเอา แค่นี้ถึงกับต้องหาว่าฉันเป็นคนบ้าเลยเหรอ หน้าตาอย่างฉันเนี่ยนะ? ที่บ้านแกไม่มีทีวีหรือยังไงถึงได้ไม่รู้ว่าฉันคือคุณหนูรุ‍ณ‍น‍สา เอ‍ก‍เด‍ชา‍พิ‍พั‍ฒ‍น์ ตระกูลฉันเป็นหุ้นส่วนของที่นี่อยู่นะยะ!!แต่กรีดร้องไปฉันก็ยังถูกไล่ออกมาอยู่ดี ตอนนี้ฉันทั้งร้อนทั้งเหนื่อยทั้งหิว แต่ในสภาพนี้ไม่กล้าที่จะออกไปไหนเลย ได้แต่มาล้างหน้าล้างตาไล่ความสกปรกออกไปจากใบหน้า แต่เพราะเครื่องสำอางส่วนใหญ่เป็นแบบกันน้ำ ยิ่งโดนน้ำในสภาพผมเปียกลู่แนบไปกับใบหน้า สภาพเลยเหมือนยัยบ้ายิ่งกว่าเดิม“น่าหงุดหงิดชะมัด ฉันจะผ่านวันนี้ไปแบบดีๆ ได้ไหมนะ”“พี่สาวๆ”“เห้ย!!”ในขณะที่ฉันกำลังโฟกัสกับใบหน้าตัวเองที่หน้ากระจก จู่ๆ ก็มีเด็กหญิงคนหนึ่งมากระตุกชายกระโปรงเบาๆ ทำให้ฉันที่ไม่ทันสังเกตถึงกับสะดุ้งเฮือก“เธอ

ช่วยด้วย...ฉันได้แต่ร้องขอความช่วยเหลืออยู่ในใจ ตอนนี้ทำได้แค่ส่งเสียงอู้อี้แล้วดิ้นให้แรงที่สุดเพื่อให้หลุดจากไอ้สองตัวนรกนี่ให้ได้ พวกมันเอามือสากๆ มาปิดปากฉันเอาไว้แน่น บีบจนฉันเจ็บร้าวไปทั้งกะโหลก ทั้งยังพยายามฉุดกระชากลากถูฉันเข้าไปในซอยมืดๆ นั่น โดยที่เด็กคนนั้นยืนมองนิ่งไม่พูดอะไรเลยนังเด็กบ้า เพราะอยากช่วยแกแท้ๆ เลยทำให้ฉันต้องจบลงอย่างนี้ ถ้าฉันหลุดไปได้ไม่เอาแกไว้แน่“อย่าดิ้นสิวะอีนี่ ตัวก็นิดเดียวแรงเยอะจังวะ”“อื้อ อ่อยอั๊น!!!” ไม่ดิ้นก็โง่น่ะสิ ให้ตายฉันก็ไม่มีวันยอมตกเป็นเมียสวะอย่างพวกแกเด็ดขาด!“กูบอกว่าอย่าดิ้น!”ตุ้บ!ความรู้สึกจุกหน่วงที่ท้องน้อยทำให้เรี่ยวแรงของฉันหายไปในทันที แม้แต่แรงจะตะโกนขอความช่วยเหลือก็ยังไม่มี วินาทีนี้เองที่ฉันเริ่มใจเต้นรัวมากขึ้นเรื่อยๆ เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะถูกข่มขืนโดยไอ้เลวสองคนนี้ฉันกลัว...เป็นครั้งแรกเลยที่กลัวมากขนาดนี้ หัวใจมันสั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ในใจพยายามอ้อนวอนต่อพระเจ้า ขอให้ส่งใครสักคนมาช่วยฉันทีแวบหนึ่ง...แค่แวบหนึ่งจริงๆ ที่ฉันคิดถึงไนธ์ขึ้นมา คนที่ทะเลาะกันไม่หยุดตลอดสองวันที่ผ่านมานี้ คนที่เขาคงดีใจที่ฉ