เหมือนคนไม่รู้จักกัน

หลายวันต่อมา...

มิเกลยังคงอยู่ที่ห้องของเอวาเช่นเคย และทุกวันตอนเย็นคิมหันต์จะมาที่นี่ แต่ก็ไม่เจอเธอเลยแม้จะอยู่ใกล้แค่เอื้อมก็ตาม

~เสียงโทรศัพท์มิเกล~

'พี่แสงเหนือ'

[มิเกลครับ] เสียงปลายสายเอ่ยขึ้นทันทีที่เธอกดรับสาย

"ค่ะพี่เหนือ...มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

[ไปดูหนังกันไหมครับ] แสงเหนือเอ่ยชวน ทีแรกเธอกะว่าจะปฏิเสธ แต่คิดไปคิดมาก็ดีเหมือนกัน เพราะอยู่แบบนี้ก็อุดอู้ น่าเบื่อจะแย่

"เอาสิคะ"

[งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับนะ]

"ได้ค่ะ...เดี๋ยวเกลส่งโลเคชั่นให้นะคะ" จบประโยคมิเกลก็ส่งโลเคชั่นไปให้แสงเหนือทันที ส่วนเธอก็แอบเข้าไปในห้องของตัวเองเพื่ออาบน้ำแต่งตัว ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องทำแบบนี้ด้วย ลำบากตัวเองเปล่าๆ

"ทำบ้าอะไรของเธออยู่วะเกล"เธอบอกกับตัวอย่างไม่ค่อยเข้าใจตัวเองนัก

@ห้างสรรพสินค้า

"วันนี้แต่งตัวน่ารักจังเลยครับ"แสงเหนือเอ่ยชมร่างบางในชุดเอี๊ยมกระโปรงยีนสีอ่อนความยาวเหนือเข่า และเสื้อเชิ้ตครอปสีขาวแขนสั้นด้านใน ด้วยเพราะชุดเลยทำให้เธอดูน่ารักน่าเอ็นดู จนทำให้เเสงเหนืออดที่จะเอ่ยปากชมไม่